IV KK 336/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 336/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie E. B.
ukaranego z art. 87 § 1 k.w., art. 94 § 1 k.w., art. 95 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 21 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w C.
z dnia 13 sierpnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części w której nie orzeczono w
nim o obligatoryjnym środku karnym zakazu prowadzenia
pojazdów (art. 87 § 3 k.w.) i w tym zakresie przekazuje sprawę
Sądowi Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w C. wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2014 r.:
1. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
2
marki Caterpilar, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu – 0,15 mg/l alkoholu
etylowego w wydychanym powietrzu, czym wyczerpał znamiona wykroczenia 87 §
1 k.w;
2. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. na drodze publicznej, prowadził pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
marki Caterpilar, nie mając do tego uprawnienia, czym wyczerpał znamiona
wykroczenia z art. 94 § 1 k.w;
3. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. na drodze publicznej, prowadził pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
marki Caterpilar, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, tj. polisy
ubezpieczenia OC, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 95 kw;
4. na zasadzie art. 87 § 1 k.w. w zw z art. 9 § 2 k.w. wymierzył obwinionemu za
przypisane mu wykroczenia jedną karę 800 złotych grzywny;
5. na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 21 pkt 2 w zw z art. 3 ust. 1 ustawy z
dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od
obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowaną równowartość wydatków w
kwocie 70 zł. oraz opłatę w kwocie 80 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 6 września 2014 r. (k.23 i k.25).
Od tego wyroku kasację na niekorzyść złożył Prokurator Generalny. Kasacja
wpłynęła do Sądu Najwyższego w dniu 14 października 2014 r., zachowano więc
termin z art. 110 § 2 k.p.w. Prokurator Generalny zaskarżył wymieniony wyrok w
części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze - zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art.
87 § 3 k.w., polegające na zaniechaniu orzeczenia wobec E. B., sprawcy czynu z
art. 87 § 1 k.w., środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w
sytuacji, gdy orzeczenie tego środka z mocy ustawy było obligatoryjne, wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma Prokurator Generalny gdy podnosi, że zaskarżony wyrok został
wydany z rażącym naruszeniem przepisu prawa materialnego – art. 87 § 3 k.w.
3
W realiach niniejszej sprawy E. B. przypisano popełnienie wykroczeń
opisanych w art. 87 § 1 k.w., w art. 94 § 1 k.w. i w art. 95 k.w., a następnie, przy
zastosowaniu art. 9 § 2 k.w., wymierzono mu jedną karę na podstawie art. 87 § 1
k.w., albowiem przepis ten przewiduje najsurowszą karę.
Zgodnie z treścią art. 87 § 3 k.w., w razie popełnienia wykroczenia
określonego w art. 87 § 1 lub 2 k.w., orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.
Oznacza to, iż uznanie obwinionego winnym popełnienia jednego z tych wykroczeń
pociąga za sobą konieczność orzeczenia wobec niego wymienionego środka
karnego.
Poza sporem jest zatem, że brak orzeczenia wobec E. B. środka karnego w
postaci zakazu prowadzenia pojazdów stanowi, w realiach sprawy, rażące
naruszenie art. 87 § 3 k.w., które z uwagi na swój charakter miało istotny wpływ na
treść zaskarżonego wyroku, gdyż nie zawiera on obligatoryjnego rozstrzygnięcia.
Nie można natomiast podzielić wniosku Prokuratora Generalnego o uchylenie
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze. Przecież autor
kasacji podnosi tylko zarzut braku w wyroku obligatoryjnego orzeczenia o środku
karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdu. Zarzut tak sformułowany nie
obejmuje innych rozstrzygnięć zamieszczonych w wyroku. Autor środka
zaskarżenia nie kwestionuje w żadnym aspekcie orzeczonej kary grzywny. Nie jest
zatem potrzebne wykraczanie w postępowaniu kasacyjnym poza uchybienie,
podniesione w zarzucie kasacyjnym, którego dopuścił się Sąd Rejonowy. Należało
zatem uchylić zaskarżony wyrok jedynie w części w której nie orzeczono w nim o
obligatoryjnym środku karnym zakazu prowadzenia pojazdów (art. 87 § 3 k.w.).
W toku ponownego postępowania Sąd Rejonowy orzeknie o przedmiocie
procesu tylko w zakresie w jakim przekazano mu sprawę do rozpoznania.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy, z mocy art. 537 § 2 k.p.k., orzekł jak w
wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie E. B.
ukaranego z art. 87 § 1 k.w., art. 94 § 1 k.w., art. 95 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 21 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w C.
z dnia 13 sierpnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części w której nie orzeczono w
nim o obligatoryjnym środku karnym zakazu prowadzenia
pojazdów (art. 87 § 3 k.w.) i w tym zakresie przekazuje sprawę
Sądowi Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w C. wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2014 r.:
1. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
2
marki Caterpilar, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu – 0,15 mg/l alkoholu
etylowego w wydychanym powietrzu, czym wyczerpał znamiona wykroczenia 87 §
1 k.w;
2. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. na drodze publicznej, prowadził pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
marki Caterpilar, nie mając do tego uprawnienia, czym wyczerpał znamiona
wykroczenia z art. 94 § 1 k.w;
3. uznał obwinionego E. B. za winnego tego, że w dniu 3 lutego 2014 r. w Ś. na
ulicy H. na drodze publicznej, prowadził pojazd mechaniczny, koparko – ładowarkę
marki Caterpilar, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, tj. polisy
ubezpieczenia OC, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 95 kw;
4. na zasadzie art. 87 § 1 k.w. w zw z art. 9 § 2 k.w. wymierzył obwinionemu za
przypisane mu wykroczenia jedną karę 800 złotych grzywny;
5. na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 21 pkt 2 w zw z art. 3 ust. 1 ustawy z
dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od
obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowaną równowartość wydatków w
kwocie 70 zł. oraz opłatę w kwocie 80 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 6 września 2014 r. (k.23 i k.25).
Od tego wyroku kasację na niekorzyść złożył Prokurator Generalny. Kasacja
wpłynęła do Sądu Najwyższego w dniu 14 października 2014 r., zachowano więc
termin z art. 110 § 2 k.p.w. Prokurator Generalny zaskarżył wymieniony wyrok w
części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze - zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art.
87 § 3 k.w., polegające na zaniechaniu orzeczenia wobec E. B., sprawcy czynu z
art. 87 § 1 k.w., środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w
sytuacji, gdy orzeczenie tego środka z mocy ustawy było obligatoryjne, wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma Prokurator Generalny gdy podnosi, że zaskarżony wyrok został
wydany z rażącym naruszeniem przepisu prawa materialnego – art. 87 § 3 k.w.
3
W realiach niniejszej sprawy E. B. przypisano popełnienie wykroczeń
opisanych w art. 87 § 1 k.w., w art. 94 § 1 k.w. i w art. 95 k.w., a następnie, przy
zastosowaniu art. 9 § 2 k.w., wymierzono mu jedną karę na podstawie art. 87 § 1
k.w., albowiem przepis ten przewiduje najsurowszą karę.
Zgodnie z treścią art. 87 § 3 k.w., w razie popełnienia wykroczenia
określonego w art. 87 § 1 lub 2 k.w., orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.
Oznacza to, iż uznanie obwinionego winnym popełnienia jednego z tych wykroczeń
pociąga za sobą konieczność orzeczenia wobec niego wymienionego środka
karnego.
Poza sporem jest zatem, że brak orzeczenia wobec E. B. środka karnego w
postaci zakazu prowadzenia pojazdów stanowi, w realiach sprawy, rażące
naruszenie art. 87 § 3 k.w., które z uwagi na swój charakter miało istotny wpływ na
treść zaskarżonego wyroku, gdyż nie zawiera on obligatoryjnego rozstrzygnięcia.
Nie można natomiast podzielić wniosku Prokuratora Generalnego o uchylenie
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze. Przecież autor
kasacji podnosi tylko zarzut braku w wyroku obligatoryjnego orzeczenia o środku
karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdu. Zarzut tak sformułowany nie
obejmuje innych rozstrzygnięć zamieszczonych w wyroku. Autor środka
zaskarżenia nie kwestionuje w żadnym aspekcie orzeczonej kary grzywny. Nie jest
zatem potrzebne wykraczanie w postępowaniu kasacyjnym poza uchybienie,
podniesione w zarzucie kasacyjnym, którego dopuścił się Sąd Rejonowy. Należało
zatem uchylić zaskarżony wyrok jedynie w części w której nie orzeczono w nim o
obligatoryjnym środku karnym zakazu prowadzenia pojazdów (art. 87 § 3 k.w.).
W toku ponownego postępowania Sąd Rejonowy orzeknie o przedmiocie
procesu tylko w zakresie w jakim przekazano mu sprawę do rozpoznania.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy, z mocy art. 537 § 2 k.p.k., orzekł jak w
wyroku.