IV KK 433/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 433/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Józef Szewczyk
w sprawie M. Ż.
skazanej z art. 225 § 2 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 21 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść,
od wyroku Sądu Rejonowego w T.
z dnia 24 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonej M. Ż.
przekazuje Sądowi Rejonowemu w T. do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prokuratura Rejonowa w T. skierowała w dniu 19 grudnia 2013 r. do
Sądu Rejonowego w T. akt oskarżenia przeciwko M. Ż., dołączając wniosek o
wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych przez prokuratora z
2
oskarżoną, w trakcie przesłuchania w dniu 25 listopada 2013 r., kar
jednostkowych i kary łącznej:
- za czyn z art. 225 § 2 k.k. – 4 miesiące pozbawienia wolności,
- za czyn z art. 218 § 1a k.k. i art. 219 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z
art. 12 k.k. – 6 miesięcy pozbawienia wolności,
- za czyn z art. 270 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. – 5 miesięcy
pozbawienia wolności,
- kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem wykonania na okres próby trwającej 5 lat,
- grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda, a także
orzeczenie na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadku dowodów rzeczowych oraz
zasądzenie kosztów i opłat (k. 275 – 276, 277, 313 – 316, 317 i 333).
Po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy na posiedzeniu, na które
oskarżona, prawidłowo zawiadomiona, nie stawiła się, Sąd Rejonowy w T.
wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 r., sygn. II K …/13 uznał oskarżoną M. Ż. za
winną popełnienia zarzucanych jej czynów i orzekł nim kary jednostkowe i karę
łączną tak jak we wniosku prokuratora, załączonym do aktu oskarżenia.
Zauważyć przy tym należy, iż zarówno akt oskarżenia, jak i wyrok błędnie
powołują w kwalifikacji prawnej przypisanych czynów art. 219 § 1 k.k., zamiast
art. 219 k.k. (k. 361 i 362 – 364).
Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 4 marca 2014 r.
(k. 368).
Od tego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył wyrok w
całości na korzyść skazanej M. Ż. i zarzucając rażące i mające istotny wpływ
na treść wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 335 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 343 § 7 k.p.k., polegające na uwzględnieniu zawartego w akcie
oskarżenia nieprawidłowego, gdyż obarczonego błędem w zakresie kary
łącznej pozbawienia wolności, wniosku prokuratora o skazanie M. Ż. bez
przeprowadzenia rozprawy, za popełnienie przestępstw z art. 225 § 2 k.k., z
art. 218 § 1a k.k. i art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. oraz
z art. 270 § 1 k.k. – trzykrotnie i wydaniu wyroku zgodnego z tym wnioskiem, w
konsekwencji czego doszło do rażącej obrazy prawa materialnego, a to art. 86
3
§ 1 k.k., poprzez wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1
roku i 6 miesięcy, a więc wyższej niż wynosząca 1 rok i 3 miesiące
pozbawienia wolności suma kar jednostkowych, orzeczonych w wymiarze,
kolejno 4, 6 i 5 miesięcy pozbawienia wolności, wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności i
przekazanie sprawy M. Ż. do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
T.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Rację ma Prokurator Generalny gdy podnosi, że zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego w T. zapadł z rażącą obrazą przepisów postępowania – art. 335 §
1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k., jak i przepisów prawa materialnego – art. 86
§ 1 k.k. Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek prokuratora (uzgodniony w trybie
art. 335 § 1 k.p.k.), o skazanie M. Ż., bez przeprowadzenia rozprawy, za
popełnienie zarzuconych jej przestępstw, pomimo wadliwości tego wniosku w
zakresie kary łącznej. Przecież co do wysokości kary łącznej pozbawienia
wolności, był on sprzeczny z treścią art. 86 § 1 k.k., który to przepis zezwalał,
w niniejszej sprawie, na jej wymierzenie w granicach od 6 miesięcy (tj.
najwyższa z kar jednostkowych), do 1 roku i 3 miesięcy (tj. suma kar
jednostkowych).
Doszło też do naruszenia art. 343 § 7 k.p.k., gdyż w realiach sprawy Sąd
Rejonowy nie zwrócił uwagi stronom na opisaną wyżej wadliwość wniosku, i
dopiero wówczas gdyby oskarżyciel, w uzgodnieniu z oskarżoną, nie dokonał
stosownej modyfikacji wniosku, należało przekazać sprawę do rozpoznania na
zasadach ogólnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października
2013 r., III KK 265/13, LEX nr 1380961). Wskazane w kasacji rażące
naruszenie wymienionych wyżej przepisów k.p.k. oraz k.k., miało istotny wpływ
na treść zaskarżonego wyroku, albowiem w konsekwencji doprowadziło do
poniesienia przez M. Ż. surowszej odpowiedzialności karnej, niż była możliwa
przy prawidłowym ich zastosowaniu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22
sierpnia 2013 r., II KK 199/13, LEX nr 1350542, z dnia 13 sierpnia 2014 r., V
KK 216/14, LEX nr 1493994).
4
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy na podstawie art. 537 § 2 k.p.k.
i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Józef Szewczyk
w sprawie M. Ż.
skazanej z art. 225 § 2 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 21 stycznia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść,
od wyroku Sądu Rejonowego w T.
z dnia 24 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonej M. Ż.
przekazuje Sądowi Rejonowemu w T. do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prokuratura Rejonowa w T. skierowała w dniu 19 grudnia 2013 r. do
Sądu Rejonowego w T. akt oskarżenia przeciwko M. Ż., dołączając wniosek o
wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych przez prokuratora z
2
oskarżoną, w trakcie przesłuchania w dniu 25 listopada 2013 r., kar
jednostkowych i kary łącznej:
- za czyn z art. 225 § 2 k.k. – 4 miesiące pozbawienia wolności,
- za czyn z art. 218 § 1a k.k. i art. 219 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z
art. 12 k.k. – 6 miesięcy pozbawienia wolności,
- za czyn z art. 270 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. – 5 miesięcy
pozbawienia wolności,
- kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem wykonania na okres próby trwającej 5 lat,
- grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda, a także
orzeczenie na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadku dowodów rzeczowych oraz
zasądzenie kosztów i opłat (k. 275 – 276, 277, 313 – 316, 317 i 333).
Po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy na posiedzeniu, na które
oskarżona, prawidłowo zawiadomiona, nie stawiła się, Sąd Rejonowy w T.
wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 r., sygn. II K …/13 uznał oskarżoną M. Ż. za
winną popełnienia zarzucanych jej czynów i orzekł nim kary jednostkowe i karę
łączną tak jak we wniosku prokuratora, załączonym do aktu oskarżenia.
Zauważyć przy tym należy, iż zarówno akt oskarżenia, jak i wyrok błędnie
powołują w kwalifikacji prawnej przypisanych czynów art. 219 § 1 k.k., zamiast
art. 219 k.k. (k. 361 i 362 – 364).
Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 4 marca 2014 r.
(k. 368).
Od tego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył wyrok w
całości na korzyść skazanej M. Ż. i zarzucając rażące i mające istotny wpływ
na treść wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 335 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 343 § 7 k.p.k., polegające na uwzględnieniu zawartego w akcie
oskarżenia nieprawidłowego, gdyż obarczonego błędem w zakresie kary
łącznej pozbawienia wolności, wniosku prokuratora o skazanie M. Ż. bez
przeprowadzenia rozprawy, za popełnienie przestępstw z art. 225 § 2 k.k., z
art. 218 § 1a k.k. i art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. oraz
z art. 270 § 1 k.k. – trzykrotnie i wydaniu wyroku zgodnego z tym wnioskiem, w
konsekwencji czego doszło do rażącej obrazy prawa materialnego, a to art. 86
3
§ 1 k.k., poprzez wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1
roku i 6 miesięcy, a więc wyższej niż wynosząca 1 rok i 3 miesiące
pozbawienia wolności suma kar jednostkowych, orzeczonych w wymiarze,
kolejno 4, 6 i 5 miesięcy pozbawienia wolności, wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności i
przekazanie sprawy M. Ż. do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
T.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Rację ma Prokurator Generalny gdy podnosi, że zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego w T. zapadł z rażącą obrazą przepisów postępowania – art. 335 §
1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k., jak i przepisów prawa materialnego – art. 86
§ 1 k.k. Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek prokuratora (uzgodniony w trybie
art. 335 § 1 k.p.k.), o skazanie M. Ż., bez przeprowadzenia rozprawy, za
popełnienie zarzuconych jej przestępstw, pomimo wadliwości tego wniosku w
zakresie kary łącznej. Przecież co do wysokości kary łącznej pozbawienia
wolności, był on sprzeczny z treścią art. 86 § 1 k.k., który to przepis zezwalał,
w niniejszej sprawie, na jej wymierzenie w granicach od 6 miesięcy (tj.
najwyższa z kar jednostkowych), do 1 roku i 3 miesięcy (tj. suma kar
jednostkowych).
Doszło też do naruszenia art. 343 § 7 k.p.k., gdyż w realiach sprawy Sąd
Rejonowy nie zwrócił uwagi stronom na opisaną wyżej wadliwość wniosku, i
dopiero wówczas gdyby oskarżyciel, w uzgodnieniu z oskarżoną, nie dokonał
stosownej modyfikacji wniosku, należało przekazać sprawę do rozpoznania na
zasadach ogólnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października
2013 r., III KK 265/13, LEX nr 1380961). Wskazane w kasacji rażące
naruszenie wymienionych wyżej przepisów k.p.k. oraz k.k., miało istotny wpływ
na treść zaskarżonego wyroku, albowiem w konsekwencji doprowadziło do
poniesienia przez M. Ż. surowszej odpowiedzialności karnej, niż była możliwa
przy prawidłowym ich zastosowaniu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22
sierpnia 2013 r., II KK 199/13, LEX nr 1350542, z dnia 13 sierpnia 2014 r., V
KK 216/14, LEX nr 1493994).
4
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy na podstawie art. 537 § 2 k.p.k.
i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.