Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 311/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.,
sprawy M. J.,
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w J.,
z dnia 24 czerwca 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w J.,
z dnia 20 stycznia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. J. –
Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote i osiemdziesiąt groszy) – w tym 23 % podatku VAT –
tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skazanemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym;
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążyć
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w J. z dnia 20 stycznia 2014 r., M. J. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1
k.k. i art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które na
2
podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 (dwóch)
lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w J. wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014 roku, po rozpoznaniu
między innymi apelacji obrońcy oskarżonego M. J., utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok Sądu Rejonowego w J., uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 24 czerwca
2014 roku wniósł obrońca skazanego M. J. zarzucając rażące naruszenie prawa
procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 457 § 3
k.p.k., poprzez nienależyte rozważenie zarzutu zawartego w apelacji i dokonanie
jego analizy w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, bez
należytego oparcia w materiale dowodowym sprawy.
W konkluzji obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w
części dotyczącej skazanego M. J. i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację
obrońcy skazanego M. J. wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. J. jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Wobec treści podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu konieczne staje
się przypomnienie, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia
skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy na skutek
rozpoznania środka odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego jest
wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi wadami w
postaci bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń prawa, ale o
charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które miały istotny wpływ na treść
orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności orzeczonej
kary.
3
Pomimo wskazanych wyżej granic kasacji obrońca skazanego wciąż zdaje
się eksponować stanowisko, że zamiarem M. J. nie był zabór w celu
przywłaszczenia butów pokrzywdzonego. Jednocześnie skarżący pomija zawarte w
uzasadnieniu Sądu odwoławczego wywody, w których wręcz drobiazgowo
odniesiono się do podnoszonej w kasacji kwestii zamiaru zaboru butów
pokrzywdzonego. W tym kontekście Sąd Okręgowy odwołał się chociażby do
zeznań świadka P. P. oraz zeznań świadka T. M., który przekazując uzyskaną od
wychowawcy wiedzę stwierdził, że napastnicy chcieli zabrać pokrzywdzonemu D. M.
buty (k. 554). Sąd ad quem miał jednocześnie na względzie depozycje
prowadzącego czynności wyjaśniające P. K., który zeznał, że zarówno
pokrzywdzony D. M. jak i świadek M. S. potwierdzili zamiar zabrania butów, ale nie
chcieli tego zeznać do protokołu (k. 156). Nie umknęły uwadze Sądu
odwoławczego także zeznania świadka M. S., który potwierdził kierowane do
pokrzywdzonego żądania oddania butów, ale i stwierdził jednoznacznie, że „jeszcze
przed bójką w czasie spaceru M. powiedział do mnie, że jak mijał grupę
grypsujących to słyszał jak mówili do siebie, że mu zabiorą buty” (k. 169).
Powyższe prowadzi do wniosku, że Sąd odwoławczy podał czym się
kierował wydając zaskarżony kasacją wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski
apelacji uznał za niezasadne, a tym samym, wbrew zarzutowi kasacji, spełnił
wymóg określony w art. 457 § 3 k.p.k.
Podniesiony w kasacji zarzut sprowadza się w istocie do zakwestionowania
poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, co jest na tym etapie postępowania
rzeczą niedopuszczalną. Nie sposób przy tym zgodzić się ze skarżącym, że Sąd
Okręgowy z jednej strony przyjął, że sprawcy działali z zamiarem przywłaszczenia
butów pokrzywdzonego, a z drugiej strony stwierdził, iż „zachodzi brak powodów,
dla których oskarżeni zaatakowali D. M”. Uważna lektura uzasadnienia wyroku
Sądu odwoławczego prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że Sąd ten –
w ślad za stanowiskiem Sądu pierwszej instancji – uznał, iż łączna ocena
zebranych w sprawie dowodów nie pozostawia wątpliwości co do zamiaru
sprawców zabrania butów D. M. w celu ich przywłaszczenia. Z wywodów Sądu
Okręgowego wynika również w sposób jednoznaczny, mimo pewnej niezręczności
stylistycznej tego fragmentu uzasadnienia, że za taką oceną przemawia dodatkowo
4
i pośrednio również brak innych powodów dla których oskarżeni mieliby
zaatakować D. M.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzut skarżącego za
bezzasadny w stopniu oczywistym, przy czym zwolnił skazanego od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami
obciążył Skarb Państwa.
O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z § 14 ust.
3 pkt 1 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy sprawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.
Dz.U. z 2013 r., poz. 461).