V CZ 92/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CZ 70/13 I CZ 23/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 92/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa S. D.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 maja 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 30 maja 2014 r. odrzucił zażalenie
powoda złożone osobiście na postanowienie tego Sądu z dnia 15 maja 2014 r.
uznając że zostało wniesione z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c.
Skarżący w zażaleniu na to postanowienie wniósł o jego uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu
przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub
radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed
sądem niższej instancji. Przymus adwokacki ustanowiony w art. 871
k.p.c. obejmuje
- co do zasady - wszelkie postępowania, które należą do właściwości Sądu
Najwyższego, dotyczy także zażalenia do Sądu Najwyższego (art. 3941
k.p.c.).
Zażalenie wniesione osobiście przez stronę podlegało zatem odrzuceniu wobec
braku zdolności postulacyjnej. Niezastosowanie się do wymogu przymusu
adwokackiego i wniesienie zażalenia objętego przymusem przez stronę osobiście
jest brakiem formalnym nieusuwalnym, którego nie można sanować w trybie art.
130 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1997 r.,
I CZ 23/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77; z dnia 12 grudnia 2013 r., V CZ 70/13,
Lex nr 1408689).
Podkreślić trzeba, że żalący się został pouczony przez Sąd Apelacyjny
o możliwości zaskarżenia wyroku skargą kasacyjną oraz o sposobie i terminach jej
wniesienia (k. 135). Pomimo tego pouczenia skarżący swoje zażalenie
w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej wniósł osobiście. Trafne jest
stanowisko zaskarżonego postanowienia, że zażalenie do Sądu Najwyższego
sporządzone i podpisane przez żalącego się osobiście - z naruszeniem przepisu
art. 871
§ 1 k.p.c. - podlegało odrzuceniu, jako niedopuszczalne.
Okoliczności przytoczone w zażaleniu nie prowadzą do uchylenia obowiązku
wynikającego z powołanego przepisu, ma on bowiem charakter bezwzględnie
3
wiążący co powoduje, że przyczyny niewniesienia zażalenia przez podmiot
uprawniony, z punktu widzenia dopuszczalności zażalenia, są obojętne.
Z powyższych względów - uznając bezzasadność rozpatrywanego zażalenia
- Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie przepisu art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa S. D.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 maja 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 30 maja 2014 r. odrzucił zażalenie
powoda złożone osobiście na postanowienie tego Sądu z dnia 15 maja 2014 r.
uznając że zostało wniesione z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c.
Skarżący w zażaleniu na to postanowienie wniósł o jego uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu
przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub
radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed
sądem niższej instancji. Przymus adwokacki ustanowiony w art. 871
k.p.c. obejmuje
- co do zasady - wszelkie postępowania, które należą do właściwości Sądu
Najwyższego, dotyczy także zażalenia do Sądu Najwyższego (art. 3941
k.p.c.).
Zażalenie wniesione osobiście przez stronę podlegało zatem odrzuceniu wobec
braku zdolności postulacyjnej. Niezastosowanie się do wymogu przymusu
adwokackiego i wniesienie zażalenia objętego przymusem przez stronę osobiście
jest brakiem formalnym nieusuwalnym, którego nie można sanować w trybie art.
130 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1997 r.,
I CZ 23/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77; z dnia 12 grudnia 2013 r., V CZ 70/13,
Lex nr 1408689).
Podkreślić trzeba, że żalący się został pouczony przez Sąd Apelacyjny
o możliwości zaskarżenia wyroku skargą kasacyjną oraz o sposobie i terminach jej
wniesienia (k. 135). Pomimo tego pouczenia skarżący swoje zażalenie
w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej wniósł osobiście. Trafne jest
stanowisko zaskarżonego postanowienia, że zażalenie do Sądu Najwyższego
sporządzone i podpisane przez żalącego się osobiście - z naruszeniem przepisu
art. 871
§ 1 k.p.c. - podlegało odrzuceniu, jako niedopuszczalne.
Okoliczności przytoczone w zażaleniu nie prowadzą do uchylenia obowiązku
wynikającego z powołanego przepisu, ma on bowiem charakter bezwzględnie
3
wiążący co powoduje, że przyczyny niewniesienia zażalenia przez podmiot
uprawniony, z punktu widzenia dopuszczalności zażalenia, są obojętne.
Z powyższych względów - uznając bezzasadność rozpatrywanego zażalenia
- Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie przepisu art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.