II KK 12/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 12/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie S. G.
obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 93 § 1 i 2 k.w.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 lutego 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 8 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i umarza postępowanie, a
kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w W. z dnia 8 listopada 2013 r. S.
G. została uznana winną tego, że w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 12:36 na ul. P.
621 przy ul. K. w W. nie zastosowała się do ograniczenia prędkości określonego w
przepisie art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym ten sposób, że kierując
pojazdem marki MAZDA o numerze rejestracyjnym […] przekroczyła dopuszczalną
prędkość o 42 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru
2
prędkości Multa Radar CD, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i wymierzono jej za ten
czyn karę grzywny w wysokości 400 zł. Wyrok ten nie został zaskarżony i
uprawomocnił się w dniu 26 listopada 2013 r.
Od powyższego wyroku kasację w trybie art. 521 k.p.k. wniósł Prokurator
Generalny zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące i mające istoty wpływ
na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa procesowego - art. 93 § 2 k.p.s.w.,
polegające na wydaniu wobec S. G. wyroku w postępowaniu nakazowym, mimo że
okoliczności czynu i wina obwinionej w świetle dowodów załączonych do wniosku
o ukaranie budziły wątpliwości. Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania. W uzasadnieniu kasacji
Prokurator Generalny podniósł, że materiał dowodowy dołączony do akt sprawy o
wskazane wyżej wykroczenie nie uzasadniał w ogóle pociągnięcia ukaranej do
odpowiedzialności za przypisane wykroczenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Akta sprawy pod sygn. … 2014/13 założone w dniu 11 października 2013 r.,
na k. 1 - 16 zawierają dane związane z wykroczeniem drogowym popełnionym w
tym samym miejscu (na ul. P. 621 przy ul. K. w W.), ale przez inną osobę – M. J.,
pojazdem marki BMW o numerze rejestracyjnym […]. Dokumenty znajdujące się
na tych kartach, a obejmujące m.in. zdjęcie z fotoradaru, dotyczą zatem innej
osoby i pojazdu, a także odmiennej daty – 1 stycznia 2013 r. Dopiero od k. 17
zalegają dokumenty dotyczące S. G. związane z wykroczeniem, za jakie została
finalnie ukarana. Natomiast w Sądzie Rejonowym w W. także w dniu 11
października 2013 r. założono akta sprawy pod sygn. … 2011/13, które już w
całości dotyczą wykroczenia, którego dopuścić miała się S. G. W tej sprawie, w
dniu 30 grudnia 2013 r. zapadł wyrok nakazowy dotyczący dokładnie tego samego
czynu, o jakim orzeczono już wcześniej, wymienionym wyżej wyrokiem z dnia 8
listopada 2013 r. W dacie wyrokowania w sprawie … 2011/13, orzeczenie zapadłe
w sprawie … 2014/13 było już prawomocne.
W tym stanie rzeczy za oczywiście zasadną należy uznać kasację
Prokuratora Generalnego od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 8
listopada 2013 r., sygn. akt … 2014/13, bowiem przypisanie S. G. w tym wyroku
czynu nie miało żadnego oparcia w dołączonym do wniosku o ukaranie materiale
3
dowodowym, który dotyczył innego czynu, popełnionego przez inną osobę.
Z uwagi zaś na to, że zarzucony w tym wniosku czyn był już przedmiotem
innego prawomocnego rozstrzygnięcia sądowego (wyrok nakazowy Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 grudnia 2013 r., sygn. akt … 2011/13), zachodziła
przesłanka z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. i postępowanie w niniejszej sprawie należało
umorzyć.
Należy przy tym podkreślić, że w postępowaniu zainicjowanym kasacją
Prokuratora Generalnego, Sąd Najwyższy nie jest władny badać prawidłowości
wydania wspomnianego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 30
grudnia 2013 r. Niewątpliwe w dacie jego wydania, czyn objęty tym wyrokiem
został już prawomocnie osądzony wcześniejszym wyrokiem nakazowym Sądu
Rejonowego w W. z dnia 8 listopada 2013 r. i zachodziły przeszkody określone w
art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Jednak w sytuacji, gdy na skutek uwzględnienia kasacji
Prokuratora Generalnego ten ostatni wyrok został uchylony przez Sąd Najwyższy,
w obrocie prawnym pozostał prawomocny wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w
W. z dnia 30 grudnia 2013 r., i to ten wyrok stanowi obecnie przeszkodę dalszego
prowadzenia postępowania w sprawie tego samego czynu zarzuconego S. G.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie S. G.
obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 93 § 1 i 2 k.w.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 lutego 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 8 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i umarza postępowanie, a
kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w W. z dnia 8 listopada 2013 r. S.
G. została uznana winną tego, że w dniu 4 stycznia 2013 r. o godz. 12:36 na ul. P.
621 przy ul. K. w W. nie zastosowała się do ograniczenia prędkości określonego w
przepisie art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym ten sposób, że kierując
pojazdem marki MAZDA o numerze rejestracyjnym […] przekroczyła dopuszczalną
prędkość o 42 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru
2
prędkości Multa Radar CD, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i wymierzono jej za ten
czyn karę grzywny w wysokości 400 zł. Wyrok ten nie został zaskarżony i
uprawomocnił się w dniu 26 listopada 2013 r.
Od powyższego wyroku kasację w trybie art. 521 k.p.k. wniósł Prokurator
Generalny zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące i mające istoty wpływ
na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa procesowego - art. 93 § 2 k.p.s.w.,
polegające na wydaniu wobec S. G. wyroku w postępowaniu nakazowym, mimo że
okoliczności czynu i wina obwinionej w świetle dowodów załączonych do wniosku
o ukaranie budziły wątpliwości. Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania. W uzasadnieniu kasacji
Prokurator Generalny podniósł, że materiał dowodowy dołączony do akt sprawy o
wskazane wyżej wykroczenie nie uzasadniał w ogóle pociągnięcia ukaranej do
odpowiedzialności za przypisane wykroczenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Akta sprawy pod sygn. … 2014/13 założone w dniu 11 października 2013 r.,
na k. 1 - 16 zawierają dane związane z wykroczeniem drogowym popełnionym w
tym samym miejscu (na ul. P. 621 przy ul. K. w W.), ale przez inną osobę – M. J.,
pojazdem marki BMW o numerze rejestracyjnym […]. Dokumenty znajdujące się
na tych kartach, a obejmujące m.in. zdjęcie z fotoradaru, dotyczą zatem innej
osoby i pojazdu, a także odmiennej daty – 1 stycznia 2013 r. Dopiero od k. 17
zalegają dokumenty dotyczące S. G. związane z wykroczeniem, za jakie została
finalnie ukarana. Natomiast w Sądzie Rejonowym w W. także w dniu 11
października 2013 r. założono akta sprawy pod sygn. … 2011/13, które już w
całości dotyczą wykroczenia, którego dopuścić miała się S. G. W tej sprawie, w
dniu 30 grudnia 2013 r. zapadł wyrok nakazowy dotyczący dokładnie tego samego
czynu, o jakim orzeczono już wcześniej, wymienionym wyżej wyrokiem z dnia 8
listopada 2013 r. W dacie wyrokowania w sprawie … 2011/13, orzeczenie zapadłe
w sprawie … 2014/13 było już prawomocne.
W tym stanie rzeczy za oczywiście zasadną należy uznać kasację
Prokuratora Generalnego od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 8
listopada 2013 r., sygn. akt … 2014/13, bowiem przypisanie S. G. w tym wyroku
czynu nie miało żadnego oparcia w dołączonym do wniosku o ukaranie materiale
3
dowodowym, który dotyczył innego czynu, popełnionego przez inną osobę.
Z uwagi zaś na to, że zarzucony w tym wniosku czyn był już przedmiotem
innego prawomocnego rozstrzygnięcia sądowego (wyrok nakazowy Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 grudnia 2013 r., sygn. akt … 2011/13), zachodziła
przesłanka z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. i postępowanie w niniejszej sprawie należało
umorzyć.
Należy przy tym podkreślić, że w postępowaniu zainicjowanym kasacją
Prokuratora Generalnego, Sąd Najwyższy nie jest władny badać prawidłowości
wydania wspomnianego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 30
grudnia 2013 r. Niewątpliwe w dacie jego wydania, czyn objęty tym wyrokiem
został już prawomocnie osądzony wcześniejszym wyrokiem nakazowym Sądu
Rejonowego w W. z dnia 8 listopada 2013 r. i zachodziły przeszkody określone w
art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Jednak w sytuacji, gdy na skutek uwzględnienia kasacji
Prokuratora Generalnego ten ostatni wyrok został uchylony przez Sąd Najwyższy,
w obrocie prawnym pozostał prawomocny wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w
W. z dnia 30 grudnia 2013 r., i to ten wyrok stanowi obecnie przeszkodę dalszego
prowadzenia postępowania w sprawie tego samego czynu zarzuconego S. G.