Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 73/15
POSTANOWIENIE
Dnia 31 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 r.,
sprawy J. P.
skazanego z art. 283 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 18 września 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w T.
z dnia 22 kwietnia 2014 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
J. P. został oskarżony o to, że w dniu 15 kwietnia 2011 r. w miejscowości W.
po uprzednim wybiciu przy użyciu młotka zamka w drzwiach samochodu m-ki
Renault Clio o wartości 4.400 zł. dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia,
działając tym na szkodę G. P., tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2014 r., uznał oskarżonego J. P.
za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, z tym że
wartość samochodu ustalił na kwotę 2.760 zł. Czyn ten zakwalifikował jako
przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i za popełnienie tego występku na mocy
powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
2
Na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej
oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby
wynoszący 2 lata.
Na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia
wyrządzonej przestępstwem szkody w całości, poprzez zapłatę na rzecz
pokrzywdzonego G. P. kwoty 2.760 zł.
Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na
rzecz adw. I. P. kwotę 723,24 zł. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej oskarżonemu z urzędu.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Od tego wyroku apelacje złożyli J.P. i jego obrońca.
Po rozpoznaniu tych apelacji Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 18 września
2014 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przypisany J. P. czyn został
zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi, określony w art. 283 k.k., i za to na
podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności
zobowiązując go na mocy art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej
kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku
miesięcznym, uchylił rozstrzygnięcie co do warunkowego zawieszenia wykonania
kary pozbawienia wolności (ustęp II), w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok
utrzymał w mocy.
Od wyroku Sąd Okręgowy w T. kasację złożył obrońca skazanego J. P.
zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego określone w art. 439 § 1 pkt. 10
k.p.k. poprzez wydanie wyroku, mimo braku wniosku o ściganie pochodzące od
osoby uprawnionej, gdyż G. P., uznany za pokrzywdzonego, nie był właścicielem
przedmiotowego auta, a więc nie mógł żądać ścigania ojca – skazanego J. P., zaś
żona skazanego J. P., będąca właścicielem przedmiotowego samochodu, nie
złożyła wniosku o ściganie byłego męża J. P., wniósł o uchylenia zaskarżonego
wyroku w całości i umorzenie postępowania ze względu na brak skargi
uprawnionego oskarżyciela, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
3
Prokurator Prokuratury Okręgowej w odpowiedzi na kasację wniósł o
oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Rację ma oskarżyciel publiczny, gdy wnosi o oddalenie kasacji jako
oczywiście bezzasadnej.
Zgodnie z art. 523 § 2 k.p.k. kasację można wnieść jedynie w razie skazania
za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez
warunkowego zawieszenia jej wykonania. Poza sporem jest, że J. P. skazano na
karę ograniczenia wolności. W niniejszej sprawie obrońca w kasacji, podniósł
zarzut zaistnienia uchybienia wymienionego w art. 439 k.p.k., co czyni kasację
dopuszczalną (por. art. 523 § 4 pkt. 1 k.p.k.).
Wskazać jednak należy, że formułując w kasacji zarzut rażącego naruszenia
art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., obrońca skazanego jedynie formalnie spełnił wymagania
określone tym przepisem, gdyż w istocie kasacja skierowana jest przeciwko
poczynionym w sprawie, i to przez Sąd I instancji, ustaleniom faktycznym
dotyczącym praw właścicielskich pokrzywdzonego odnośnie do pojazdu utraconego
w wyniku przestępstwa. Kasacja ta została zatem wywiedziona z naruszeniem
zarówno wymogu art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego
środka odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych, jak i art. 523§1
k.p.k., który z kolei nie pozwala na podnoszenie w kasacji zarzutu błędnych ustaleń
faktycznych. Postępowanie kasacyjne nie pełni funkcji trzeciej instancji, nie służy
zatem kontroli ustalenia tego na podstawie jakich konkretnych dowodów doszło do
wydania orzeczenia przez sądy obu instancji, ani analizowaniu czy poszczególne
dowody dają podstawę do wydania rozstrzygnięcia zaskarżonego kasacją.
W niniejszej sprawie istotą jest to - na co zasadnie zwrócił już uwagę
oskarżyciel publiczny w odpowiedzi na kasację - że ustalenia Sądu Rejonowego w
T. co do istnienia praw właścicielskich pokrzywdzonego odnośnie do pojazdu
utraconego w wyniku przestępstwa, znajdują oparcie w prawie cywilnym, rodzinnym
i opiekuńczym. Zostało to wręcz drobiazgowo wyłożone w treści uzasadnienia
pisemnego wyroku tego Sądu. Ustalenia te zaś Sąd Okręgowy słusznie uznał za
prawidłowe.
4
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy, z mocy art. 535 § 3 k.p.k.,
rozstrzygnął jak w postanowieniu.