II KO 83/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:15-04-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 83/14
POSTANOWIENIE
Dnia 30 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie M. S.
skazanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
w dniu 30 marca 2015r.
na posiedzeniu w przedmiocie wniosku obrońcy o zasądzenie kosztów pomocy
prawnej świadczonej z urzędu
p o s t a n o w i ł:
zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. B.,
Kancelaria w W., koszty nieopłaconej pomocy prawnej
świadczonej z urzędu w kwocie:
1. 442 zł 80 gr (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt
groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem opłaty za sporządzenie
opinii o braku podstaw wniosku o wznowienie postępowania,
2. 104 zł 99 gr (sto cztery złote dziewięćdziesiąt dziewięć
groszy) tytułem zwrotu wydatków.
UZASADNIENIE
M. S. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 19 grudnia
2012 r. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. na karę dwóch
lat pozbawienia wolności. Wyrok ten zaskarżył obrońca oskarżonego, ale Sąd
Apelacyjny wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2013 r., wyrok ten utrzymał w mocy.
2
Skazany w dniu 26 listopada 2014 r. wniósł do Sądu Najwyższego osobiście
przez siebie sporządzony wniosek o wznowienie postępowania w tej sprawie i
wyznaczenie mu w związku z tym obrońcy z urzędu. Został mu on wyznaczony
zarządzeniem z dnia 12 stycznia 2015 r., przy czym obrońcy z urzędu adw. A. B.,
mocą tego zarządzenia, zlecono zbadanie akt sprawy skazanego i ewentualne
sporządzenie wniosku o wznowienie postępowania lub poinformowanie Sądu
Najwyższego, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia takiego wniosku. W dniu
11 lutego 2015 r. wpłynęła do Sądu Najwyższego sporządzona przez obrońcę z
urzędu opinia w której stwierdził on brak podstaw do wznowienia. Nadto obrońca
poinformował Sąd Najwyższy o tym, że odpis tej opinii przesłał skazanemu i
jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, w tym:
I. opłaty za sporządzenie opinii o braku podstaw wniosku o wznowienie
postępowania,
II. zwrotu niezbędnych wydatków w łącznej kwocie 104 zł 99 gr.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek obrońcy okazał się zasadny.
Nie ulega wątpliwości, że adw. A. B., jako wyznaczonemu obrońcy z urzędu
skazanego M. S., przysługuje od Skarbu Państwa wynagrodzenie za sporządzenie
wspomnianej opinii o braku podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie
postępowania w sprawie skazanego (art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.). Wysokość tego
wynagrodzenia należało ustalić stosownie do zasad i przewidzianych stawek
określonych treścią § 2 ust. 1 i 2 i § 19 w zw. z § 14 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U z 2013 r., poz.461). Zważywszy na
zakres koniecznej do wykonania przez obrońcę pracy, warunkowany tak brakiem
obszerności przedmiotowej sprawy, jak i rodzajem podjętych przez niego
czynności, nie było powodów do określenia wysokości wynagrodzenia dla obrońcy
z urzędu w oparciu o zastosowanie stawki podwyższonej, o której mowa w § 19 pkt
1 wspomnianego rozporządzenia. W konsekwencji zasądzono opłatę w
podstawowej wysokości, powiększoną o stawkę podatku VAT.
3
Wniosek obrońcy okazał się zasadny także w części dotyczącej zwrotu
poniesionych przez niego wydatków. W ocenie Sądu Najwyższego wszystkie
wydatki składające się na wnioskowaną kwotę, tj. koszty dojazdu do siedziby Sądu
Najwyższego i Sądu Okręgowego, celem zbadania akt sprawy, oraz do Aresztu
Śledczego, w którym przebywał skazany, celem uzyskania informacji o
ewentualnych okolicznościach uzasadniających wznowienie postępowania, jak
również koszty nadania opinii przesyłką listową, należy uznać za wydatki
uzasadnione potrzebą świadczenia skazanemu pomocy prawnej w powierzonym
obrońcy zakresie. Były to więc wydatki „niezbędne’’ w rozumieniu § 19 pkt 2
przywołanego wyżej rozporządzenia. Do tych bowiem należą te, które obrońca z
urzędu musiał ponieść wykonując zlecone mu czynności w ramach nieopłaconej
pomocy prawnej.
Wydatki te zostały też przez obrońcę należycie udokumentowane, w
szczególności poprzez załączenie biletów kontrolnych parkometrów i wyliczenie
kosztów przejazdu samochodem prywatnym użytkowanym do celów służbowych,
stosownie do unormowania art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r., poz. 2088) oraz § 2 rozporządzeniu
Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz
sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych
samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością
pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271), który ustala górny pułap kosztów używania
pojazdów do celów służbowych pokrywanych przez pracodawcę według stawek za
1 kilometr przebiegu pojazdu, który dla samochodu osobowego o pojemności
skokowej silnika powyżej 900 cm wynosi 0,8358 zł (zob. postanowienie Sądu
Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 grudnia 2012 r., II AKz 364/12, KZS
2013/4/106). Wprawdzie te wspomniane regulacje prawne nie dotyczą wprost
obrońców z urzędu i kosztów przejazdu, które oni ponoszą realizując zleconą im
pomoc prawną, niemniej jednak mają do nich zastosowanie, skoro brak jest
przepisów wykonawczych, które bezpośrednio - w odniesieniu do tych podmiotów -
inaczej regulowały by należne im, za te przyjazdy, stawki. Tym bardziej w sytuacji
bezspornie służbowego charakteru tych wyjazdów oraz zasadnego postulatu
opłacania przez Skarb Państwa wyznaczonemu obrońcy z urzędu należnego mu
4
wynagrodzenia w kwocie w pełni rekompensującej wszystkie poniesione przez
niego wydatki, uznane za niezbędne w rozumieniu § 19 pkt 2 cyt. wyżej
rozporządzenia (por. St. Zabłocki, Co się komu należy?, Palestra 2005, z. 5-6, s.
241).
W tym stanie rzeczy orzeczono jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie M. S.
skazanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
w dniu 30 marca 2015r.
na posiedzeniu w przedmiocie wniosku obrońcy o zasądzenie kosztów pomocy
prawnej świadczonej z urzędu
p o s t a n o w i ł:
zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. B.,
Kancelaria w W., koszty nieopłaconej pomocy prawnej
świadczonej z urzędu w kwocie:
1. 442 zł 80 gr (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt
groszy), w tym 23% podatku VAT, tytułem opłaty za sporządzenie
opinii o braku podstaw wniosku o wznowienie postępowania,
2. 104 zł 99 gr (sto cztery złote dziewięćdziesiąt dziewięć
groszy) tytułem zwrotu wydatków.
UZASADNIENIE
M. S. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 19 grudnia
2012 r. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. na karę dwóch
lat pozbawienia wolności. Wyrok ten zaskarżył obrońca oskarżonego, ale Sąd
Apelacyjny wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2013 r., wyrok ten utrzymał w mocy.
2
Skazany w dniu 26 listopada 2014 r. wniósł do Sądu Najwyższego osobiście
przez siebie sporządzony wniosek o wznowienie postępowania w tej sprawie i
wyznaczenie mu w związku z tym obrońcy z urzędu. Został mu on wyznaczony
zarządzeniem z dnia 12 stycznia 2015 r., przy czym obrońcy z urzędu adw. A. B.,
mocą tego zarządzenia, zlecono zbadanie akt sprawy skazanego i ewentualne
sporządzenie wniosku o wznowienie postępowania lub poinformowanie Sądu
Najwyższego, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia takiego wniosku. W dniu
11 lutego 2015 r. wpłynęła do Sądu Najwyższego sporządzona przez obrońcę z
urzędu opinia w której stwierdził on brak podstaw do wznowienia. Nadto obrońca
poinformował Sąd Najwyższy o tym, że odpis tej opinii przesłał skazanemu i
jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, w tym:
I. opłaty za sporządzenie opinii o braku podstaw wniosku o wznowienie
postępowania,
II. zwrotu niezbędnych wydatków w łącznej kwocie 104 zł 99 gr.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek obrońcy okazał się zasadny.
Nie ulega wątpliwości, że adw. A. B., jako wyznaczonemu obrońcy z urzędu
skazanego M. S., przysługuje od Skarbu Państwa wynagrodzenie za sporządzenie
wspomnianej opinii o braku podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie
postępowania w sprawie skazanego (art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.). Wysokość tego
wynagrodzenia należało ustalić stosownie do zasad i przewidzianych stawek
określonych treścią § 2 ust. 1 i 2 i § 19 w zw. z § 14 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U z 2013 r., poz.461). Zważywszy na
zakres koniecznej do wykonania przez obrońcę pracy, warunkowany tak brakiem
obszerności przedmiotowej sprawy, jak i rodzajem podjętych przez niego
czynności, nie było powodów do określenia wysokości wynagrodzenia dla obrońcy
z urzędu w oparciu o zastosowanie stawki podwyższonej, o której mowa w § 19 pkt
1 wspomnianego rozporządzenia. W konsekwencji zasądzono opłatę w
podstawowej wysokości, powiększoną o stawkę podatku VAT.
3
Wniosek obrońcy okazał się zasadny także w części dotyczącej zwrotu
poniesionych przez niego wydatków. W ocenie Sądu Najwyższego wszystkie
wydatki składające się na wnioskowaną kwotę, tj. koszty dojazdu do siedziby Sądu
Najwyższego i Sądu Okręgowego, celem zbadania akt sprawy, oraz do Aresztu
Śledczego, w którym przebywał skazany, celem uzyskania informacji o
ewentualnych okolicznościach uzasadniających wznowienie postępowania, jak
również koszty nadania opinii przesyłką listową, należy uznać za wydatki
uzasadnione potrzebą świadczenia skazanemu pomocy prawnej w powierzonym
obrońcy zakresie. Były to więc wydatki „niezbędne’’ w rozumieniu § 19 pkt 2
przywołanego wyżej rozporządzenia. Do tych bowiem należą te, które obrońca z
urzędu musiał ponieść wykonując zlecone mu czynności w ramach nieopłaconej
pomocy prawnej.
Wydatki te zostały też przez obrońcę należycie udokumentowane, w
szczególności poprzez załączenie biletów kontrolnych parkometrów i wyliczenie
kosztów przejazdu samochodem prywatnym użytkowanym do celów służbowych,
stosownie do unormowania art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r., poz. 2088) oraz § 2 rozporządzeniu
Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz
sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych
samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością
pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271), który ustala górny pułap kosztów używania
pojazdów do celów służbowych pokrywanych przez pracodawcę według stawek za
1 kilometr przebiegu pojazdu, który dla samochodu osobowego o pojemności
skokowej silnika powyżej 900 cm wynosi 0,8358 zł (zob. postanowienie Sądu
Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 grudnia 2012 r., II AKz 364/12, KZS
2013/4/106). Wprawdzie te wspomniane regulacje prawne nie dotyczą wprost
obrońców z urzędu i kosztów przejazdu, które oni ponoszą realizując zleconą im
pomoc prawną, niemniej jednak mają do nich zastosowanie, skoro brak jest
przepisów wykonawczych, które bezpośrednio - w odniesieniu do tych podmiotów -
inaczej regulowały by należne im, za te przyjazdy, stawki. Tym bardziej w sytuacji
bezspornie służbowego charakteru tych wyjazdów oraz zasadnego postulatu
opłacania przez Skarb Państwa wyznaczonemu obrońcy z urzędu należnego mu
4
wynagrodzenia w kwocie w pełni rekompensującej wszystkie poniesione przez
niego wydatki, uznane za niezbędne w rozumieniu § 19 pkt 2 cyt. wyżej
rozporządzenia (por. St. Zabłocki, Co się komu należy?, Palestra 2005, z. 5-6, s.
241).
W tym stanie rzeczy orzeczono jak wyżej.