III KK 85/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-04-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KK 316/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 85/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
Protokolant Łukasz Biernacki
w sprawie Ł. C.,
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 15 kwietnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 26 stycznia 2010r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i
sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania
Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2010r. Sąd Rejonowy w W. uznał Ł. C. za
winnego popełnienia w dniu 8 września 2008r. kradzieży z włamaniem w
warunkach powrotu do przestępstwa, tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k. i za ten czyn skazał go za karę „1 (jednego) roku i 8 (sześciu)” miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 90 stawek dziennych po 10
zł każda; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby
2
wynoszący 5 lat; oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i nałożył na
niego obowiązki wykonywania pracy zarobkowej oraz naprawienia w części szkody
wyrządzonej przypisanym czynem; nadto rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów
sądowych.
Powyższe orzeczenie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron,
uprawomocniło się w dniu 3 lutego 2010r.; pisemne uzasadnienie nie zostało
sporządzone.
Wyrok, w części dotyczącej orzeczenia o karze, został zaskarżony kasacją
przez Prokuratora Generalnego, wniesioną na korzyść Ł. C.
Autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzucił orzeczeniu rażące
naruszenie art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., polegające na wymierzeniu kary pozbawienia
wolności w sposób uniemożliwiający jego wykonanie, co stanowi bezwzględną
przyczynę odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. W konkluzji wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Podzielić należy stanowisko Prokuratora Generalnego, że wyrok w
zaskarżonej części zapadł z rażącym naruszeniem prawa wskazanym w zarzucie
kasacji.
Jak wynika z treści zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy w W. wymierzył
skazanemu Ł. C. za popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. karę roku i „8” miesięcy pozbawienia wolności, przy czym słownie wyrażając
liczbę miesięcy w nawiasie wpisał „sześciu”.
Zapis powyższy wykazuje, że zaskarżone orzeczenie zostało zredagowane
sprzecznie z wymaganiem art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., gdyż nie pozwala w sposób
jasny i zrozumiały odczytać „rozstrzygnięcia co do kary” – w odniesieniu do
wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zasadnie podniósł skarżący, że
tak zredagowane orzeczenie o karze pozbawienia wolności nie pozwala stwierdzić,
w jakim wymiarze rzeczywiście ją orzeczono. Wewnętrzna sprzeczność wyroku,
polegająca na odmiennym określeniu cyfrą („8”) niż słownie („sześciu”) ilości
miesięcy pozbawienia wolności, uniemożliwia jego wykonanie (rzecz jasna, w
3
przypadku konieczności zarządzenia wykonania tej kary), tym samym powodując
uchybienie stanowiące tzw. bezwzględną podstawę odwoławczą, przewidzianą w
art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.
Trafnie też Prokurator Generalny wskazał, że uchybienie to, jako dotyczące
merytorycznej treści wyroku, nie było możliwe do usunięcia w trybie art. 13 § 1
k.k.w., ani skorygowania w trybie art. 105 § 1 k.p.k. (por. np. wyrok SN z 21
października 2008 r., IV KK 316/08).
Stwierdzenie wystąpienia bezwzględniej podstawy odwoławczej skutkować
musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku w tej części, w której uchybienie
wystąpiło, a więc w części dotyczącej orzeczenia o karze (art. 442 § 1 zd. drugie
k.p.k.). Wprawdzie obecnie upłynął już pięcioletni okres próby określony
zaskarżonym wyrokiem, ale skazanie to zatarciu nie uległo, z uwagi choćby na
treść art. 76 § 1 k.k. Niemniej, ponownie orzekając o karze, Sąd Rejonowy musi
uwzględnić to, że kasacja wniesiona została na korzyść Ł.C., a nadto implikacje
wynikające z przepisu art. 538 § 3 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
Protokolant Łukasz Biernacki
w sprawie Ł. C.,
skazanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 15 kwietnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 26 stycznia 2010r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i
sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania
Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2010r. Sąd Rejonowy w W. uznał Ł. C. za
winnego popełnienia w dniu 8 września 2008r. kradzieży z włamaniem w
warunkach powrotu do przestępstwa, tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k. i za ten czyn skazał go za karę „1 (jednego) roku i 8 (sześciu)” miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 90 stawek dziennych po 10
zł każda; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby
2
wynoszący 5 lat; oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i nałożył na
niego obowiązki wykonywania pracy zarobkowej oraz naprawienia w części szkody
wyrządzonej przypisanym czynem; nadto rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów
sądowych.
Powyższe orzeczenie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron,
uprawomocniło się w dniu 3 lutego 2010r.; pisemne uzasadnienie nie zostało
sporządzone.
Wyrok, w części dotyczącej orzeczenia o karze, został zaskarżony kasacją
przez Prokuratora Generalnego, wniesioną na korzyść Ł. C.
Autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzucił orzeczeniu rażące
naruszenie art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., polegające na wymierzeniu kary pozbawienia
wolności w sposób uniemożliwiający jego wykonanie, co stanowi bezwzględną
przyczynę odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. W konkluzji wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Podzielić należy stanowisko Prokuratora Generalnego, że wyrok w
zaskarżonej części zapadł z rażącym naruszeniem prawa wskazanym w zarzucie
kasacji.
Jak wynika z treści zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy w W. wymierzył
skazanemu Ł. C. za popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. karę roku i „8” miesięcy pozbawienia wolności, przy czym słownie wyrażając
liczbę miesięcy w nawiasie wpisał „sześciu”.
Zapis powyższy wykazuje, że zaskarżone orzeczenie zostało zredagowane
sprzecznie z wymaganiem art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., gdyż nie pozwala w sposób
jasny i zrozumiały odczytać „rozstrzygnięcia co do kary” – w odniesieniu do
wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zasadnie podniósł skarżący, że
tak zredagowane orzeczenie o karze pozbawienia wolności nie pozwala stwierdzić,
w jakim wymiarze rzeczywiście ją orzeczono. Wewnętrzna sprzeczność wyroku,
polegająca na odmiennym określeniu cyfrą („8”) niż słownie („sześciu”) ilości
miesięcy pozbawienia wolności, uniemożliwia jego wykonanie (rzecz jasna, w
3
przypadku konieczności zarządzenia wykonania tej kary), tym samym powodując
uchybienie stanowiące tzw. bezwzględną podstawę odwoławczą, przewidzianą w
art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.
Trafnie też Prokurator Generalny wskazał, że uchybienie to, jako dotyczące
merytorycznej treści wyroku, nie było możliwe do usunięcia w trybie art. 13 § 1
k.k.w., ani skorygowania w trybie art. 105 § 1 k.p.k. (por. np. wyrok SN z 21
października 2008 r., IV KK 316/08).
Stwierdzenie wystąpienia bezwzględniej podstawy odwoławczej skutkować
musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku w tej części, w której uchybienie
wystąpiło, a więc w części dotyczącej orzeczenia o karze (art. 442 § 1 zd. drugie
k.p.k.). Wprawdzie obecnie upłynął już pięcioletni okres próby określony
zaskarżonym wyrokiem, ale skazanie to zatarciu nie uległo, z uwagi choćby na
treść art. 76 § 1 k.k. Niemniej, ponownie orzekając o karze, Sąd Rejonowy musi
uwzględnić to, że kasacja wniesiona została na korzyść Ł.C., a nadto implikacje
wynikające z przepisu art. 538 § 3 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej wyroku.