II KK 94/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-05-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 94/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący)
SSN Andrzej Ryński
SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)
Protokolant Marta Brylińska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w sprawie R. G.
obwinionego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 27 listopada 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi
Rejonowemu w W. do
ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2014 r., uznał R.
G. za winnego tego, że „w dniu 16 maja 2014 r. ok. godz. 2:35 w W. przy ul. F. 2
wspólnie i w porozumieniu z R. M. dokonał kradzieży włazu żeliwnego od studzienki
żeliwnej, gdzie suma strat wyniosła 215 zł na szkodę MPWIK”, tj. wykroczenia z art.
2
119 § 1 k.w. i za to wymierzył mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z
obowiązkiem nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie oraz zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa
kosztów sądowych.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 16 stycznia 2015 r. wobec nie
zaskarżenia go przez strony postępowania.
Od powyższego wyroku kasację na korzyść obwinionego R. G., w części
dotyczącej orzeczenia o karze, wniósł Prokurator Generalny i zarzucając rażące i
mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a
mianowicie art. 20 § 1 k.w., polegające na wymierzeniu obwinionemu za
popełnienie przypisanego wykroczenia kary 3 miesięcy ograniczenia wolności
podczas, gdy zgodnie z powyższą normą kara ograniczenia wolności mogła być
orzeczona jedynie w wymiarze 1 miesiąca, wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest oczywiście zasadna, stąd jej
rozpoznanie i uwzględnienie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Przepis art. 20 § 1 k.w. - określający zasady wymiaru kary ograniczenia
wolności przewidzianej w Kodeksie wykroczeń - stanowi, że trwa ona jeden
miesiąc. Tym samym jest to kara bezwzględnie oznaczona.
W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy uznając R. G. winnym
popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art.
119 § 1 k.w., i wymierzając za ten czyn karę trzech miesięcy ograniczenia wolności,
rażąco naruszył przepis art. 20 § 1 k.k.w., bo wymierzył tę karę w wymiarze
trzykrotnie przekraczającym jej ustawowe granice określone w Kodeksie
wykroczeń. Jest oczywiste, że uchybienie to miało istotny wpływ na treść wydanego
wyroku nakazowego.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części
dotyczącej orzeczenia o karze i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Ponownie rozpoznając sprawę sąd właściwy
3
będzie procedował z poszanowaniem przepisów Kodeksu wykroczeń i uniknie
stwierdzonego powyżej uchybienia.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący)
SSN Andrzej Ryński
SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)
Protokolant Marta Brylińska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w sprawie R. G.
obwinionego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 27 listopada 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi
Rejonowemu w W. do
ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2014 r., uznał R.
G. za winnego tego, że „w dniu 16 maja 2014 r. ok. godz. 2:35 w W. przy ul. F. 2
wspólnie i w porozumieniu z R. M. dokonał kradzieży włazu żeliwnego od studzienki
żeliwnej, gdzie suma strat wyniosła 215 zł na szkodę MPWIK”, tj. wykroczenia z art.
2
119 § 1 k.w. i za to wymierzył mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z
obowiązkiem nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie oraz zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa
kosztów sądowych.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 16 stycznia 2015 r. wobec nie
zaskarżenia go przez strony postępowania.
Od powyższego wyroku kasację na korzyść obwinionego R. G., w części
dotyczącej orzeczenia o karze, wniósł Prokurator Generalny i zarzucając rażące i
mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a
mianowicie art. 20 § 1 k.w., polegające na wymierzeniu obwinionemu za
popełnienie przypisanego wykroczenia kary 3 miesięcy ograniczenia wolności
podczas, gdy zgodnie z powyższą normą kara ograniczenia wolności mogła być
orzeczona jedynie w wymiarze 1 miesiąca, wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest oczywiście zasadna, stąd jej
rozpoznanie i uwzględnienie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Przepis art. 20 § 1 k.w. - określający zasady wymiaru kary ograniczenia
wolności przewidzianej w Kodeksie wykroczeń - stanowi, że trwa ona jeden
miesiąc. Tym samym jest to kara bezwzględnie oznaczona.
W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy uznając R. G. winnym
popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art.
119 § 1 k.w., i wymierzając za ten czyn karę trzech miesięcy ograniczenia wolności,
rażąco naruszył przepis art. 20 § 1 k.k.w., bo wymierzył tę karę w wymiarze
trzykrotnie przekraczającym jej ustawowe granice określone w Kodeksie
wykroczeń. Jest oczywiste, że uchybienie to miało istotny wpływ na treść wydanego
wyroku nakazowego.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części
dotyczącej orzeczenia o karze i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Ponownie rozpoznając sprawę sąd właściwy
3
będzie procedował z poszanowaniem przepisów Kodeksu wykroczeń i uniknie
stwierdzonego powyżej uchybienia.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.