Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 438/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 kwietnia 2015 r.,
sprawy M. J.
w przedmiocie wyroku łącznego
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 25 czerwca 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 22 stycznia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego M.J. od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r., utrzymał w mocy wyrok
łączny Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 stycznia 2014 r. wydany w sprawie II K
…/13 wobec M. J.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
M. J. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa materialnego
mające wpływ na treść orzeczenia poprzez błędną interpretację art. 69 § 1 i § 2 kk,
w wyniku której Sąd orzekł łączną karę pozbawienia wolności bez warunkowego jej
zawieszenia pomimo istnienia przesłanek do skorzystania z tego dobrodziejstwa”,
2
wniósł o „uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez
Sąd I instancji”.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. J. jest, w rozumieniu art. 535 § 3 kpk,
oczywiście bezzasadna i jako taka została oddalona, natomiast M. J. został
zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk.
Kasacja obrońcy jest nie tylko oczywiście bezzasadna, lecz, odczytując jej
zarzuty dosłownie, należałoby ją uznać wręcz za niedopuszczalną i jako taką
pozostawić bez rozpoznania. Tylko na marginesie, wobec oddalenia kasacji,
zwrócić należy uwagę na niepoprawnie sformułowany wniosek tej kasacji. Jeżeli
bowiem obrońca wnosi o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi
pierwszej instancji, to należało wnosić o uchylenie wyroków sądów obu instancji a
nie tylko o „uchylenie wyroku”. Natomiast jeżeli chodzi o zarzut kasacji, z
uwzględnieniem wywodów zawartych w jej uzasadnieniu, to uznać należy, że
obrońca nie podjął nawet próby wykazania błędnej wykładni – interpretacji
przepisów art. 69 § 1 i § 2 kk, która miałaby być udziałem Sądu Rejonowego w tej
sprawie. Autor kasacji rozważania w uzasadnieniu kasacji poświęcił niezasadności,
jego zdaniem, orzeczenia przez Sądy obu instancji, jako kary łącznej, bezwzględnej
kary pozbawienia wolności, gdy, w ocenie skarżącego, były podstawy do
warunkowego zawieszenia wykonania łącznej kary pozbawienia wolności. Jeżeli
odczytać zarzut tej kasacji w kontekście jej uzasadnienia, to uznać by należało, że,
w istocie, jest to zarzut niewspółmierności kary, co, wobec unormowania art. 523
kpk, jest niedopuszczalne. O możliwości takiego odczytania treści zarzutu tej
kasacji przekonuje sformułowanie zarzutu wniesionej w tej sprawie przez tego
samego obrońcę apelacji i jej uzasadnienie, gdzie sformułowany został zarzut
rażącej niewspółmierności kary wymierzonej w pkt II zaskarżonego wyroku Sądu
Rejonowego, polegającej „na orzeczeniu kary łącznej pozbawienia wolności bez
warunkowego zawieszenia jej wykonania w sytuacji, gdy skazany w okresie próby
nie popełnił żadnego przestępstwa jak również przestrzegał porządku prawnego”,
3
gdy „art. 89 § 1a kk wskazuje jedynie alternatywną możliwość zastosowania kary
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania” (s. 1 i 3
apelacji).
Można jednak odczytać zarzut kasacji obrońcy M. J., w kontekście jej
uzasadnienia, mając na uwadze przepis art. 118 § 1 kpk, w ten sposób, że jej autor,
w istocie, kwestionuje poprawność odniesienia się przez Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu wydanego w tej sprawie orzeczenia do zarzutu apelacji, a więc
naruszenie przez Sąd odwoławczy przepisu art. 457 § 3 kpk. Jednak, zarzut taki
uznać należy za oczywiście bezzasadny. Z treści uzasadnienia orzeczenia Sądu
Okręgowego wynika, że przedstawione zostały wystarczające argumenty
przemawiające za trafnością decyzji Sądu Okręgowego o konieczności orzeczenia
bezwzględnej łącznej kary pozbawienia wolności (s. 5-7 uzasadnienia SO).
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.