Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 125/15
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r.,
sprawy A. S.
skazanego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 17 grudnia 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 12 lipca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
A. S. wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 12 lipca 2013 r., sygn. akt […]
został skazany za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., na karę 2 lat i 10 miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy
przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Wyrokiem tym rozstrzygnięto
także o zaliczeniu na poczet orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia
wolności okresu rzeczywistego pozbawienia w sprawie oraz o kosztach sądowych.
Na skutek apelacji wywiedzionej od orzeczenia Sądu I instancji przez
obrońcę A. S., Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt
2
[…], utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście
bezzasadną.
Od wyroku Sądu II instancji kasację wywiódł obrońca skazanego zarzucając
mająca wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k.,
art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k. polegająca na
wszechstronnym wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy,
przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, zasady obiektywizmu i
domniemania niewinności; na podstawie art. 526 § 1 k.p.k., art. 523 § 1 k.p.k. i art.
438 ust. 3 k.p.k. mający wpływ ma jego treść błąd w ustaleniach faktycznych.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy temu sądowi
do ponownego rozpoznania.
Prokurator w sporządzonej odpowiedzi na kasację wniósł o oddalenie jej jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego
podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k.
Już na wstępie niniejszych rozważań zauważyć należy, że podnoszone w
skardze zarzuty, nie posiadają waloru kasacyjnego. Z tych też powodów, w części
wstępnej niniejszego uzasadnienia, ograniczono się do wskazania prawnej
podstawy ich wniesienia z pominięciem przytoczenia uzasadniającej je
argumentacji.
Kontynuując dostrzec należy, iż zgłoszone przez skarżącego zarzuty,
dotyczą reguł rządzących postępowaniem pierwszoinstancyjnym, których
naruszenia w żadnym razie dopuścić się nie mógł Sąd odwoławczy. Sąd Okręgowy
utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Rejonowego uznając apelację za oczywiście
bezzasadną. Tak więc, Sąd ten nie przeprowadzał własnego postępowania
dowodowego i nie czynił własnych ustaleń faktycznych. Poparł w tym zakresie
ustalenia Sądu I instancji i w sposób przekonywający uzasadnił swoje stanowisko.
Sformułowane zaś przez skarżącego zarzuty, które de facto godzą w
rozstrzygnięcie Sądu meriti, zdradzają cel wniesionej kasacji, sprowadzający się w
rzeczy samej do wywołania przed Sądem Najwyższym ponownej kontroli wyroku
3
Sądu Rejonowego. W ten sposób miałaby nastąpić niejako „trzecioinstancyjna”
kontrola w zakresie przeprowadzonej oceny dowodów i wysnutych ustaleń, które
legły u podstaw skazania A. S. za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.
Tego typu praktyki nie tylko w sposób niedopuszczalny pomijają wynikające
z art. 523 § 1 k.p.k. podstawy wniesienia tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia,
ponadto były już wielokrotnie omawiane i negowane w orzecznictwie Sądu
Najwyższego.
Odnosząc się do tak sformułowanych zarzutów wskazać jedynie wypada, że
Sąd Okręgowy w toku kontroli instancyjnej orzeczenia Sądu I instancji dowiódł, iż
orzeczenie tego Sądu jest wolne od wad faktycznych i prawnych. Postępowanie w
sprawie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, w jego toku rozważono
wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, poczyniono właściwe ustalenia
faktyczne, z których wyciągnięto słuszne wnioski, w sposób logiczny i rzeczowy
uargumentowane (str. 2 i n. uzasadnienia). Przedstawiony przez Sąd Rejonowy
sposób dochodzenia do prawdy materialnej był prawidłowy i z tego powodu
podlegał ochronie art. 7 k.p.k.
Z uzasadnienia Sądu odwoławczego bezspornie wynika, że przedmiotem
kontroli objęto także płaszczyznę ustaleń faktycznych, przez co w konsekwencji i
właściwość przeprowadzonej oceny poszczególnych dowodów, w tym także -
uznanych za wartościowy dowód – zeznań Z. N., S. P. i P. B. W toku czynności
kontrolnych nie dopatrzono się nieprawidłowości z tym związanych i podzielono, że
wyciągnięte wnioski o sprawstwie A. S. nie budzą najmniejszych zastrzeżeń i
wątpliwości. Nie umknęły uwadze Sądu II instancji rozbieżności pomiędzy
depozycjami poszczególnych świadków, którym poświęcił miejsce na str. 3-5
uzasadnienia. Owe nieścisłości nie dyskredytowały – jak pragnie tego dowieść
skarżący- wartości tychże zeznań. Sąd odwoławczy w sposób przekonywający
uzasadnił swe stanowisko, torpedując twierdzenia i zarzuty obrońcy, czterema
kluczowymi argumentami. Wszelkie próby obrońcy podważenia zeznań
wspomnianych świadków uznać należało za nieudolne. Nietrafny okazał się także
argument o potrzebie konfrontacji ww. świadków. Sąd II instancji na str. 5-6 odniósł
się i do tego zgłoszenia wyjaśniając powody jego odrzucenia.
4
Kontroli poddano także ilości przypisanych skazanemu środków
odurzających uznając, iż są to wartości odpowiadające przypisanej A. S. kwalifikacji
prawnej czynu.
Na zakończenie wskazać należy, iż dokonana przez Sąd odwoławczy
kontrola orzeczenia Sądu Rejonowego była wszechstronna i spełniająca kryteria
rzetelnej. Zauważono i rozpoznano wszystkie zarzuty zgłoszone w apelacji,
przedstawiając na kartach pisemnych motywów wyroku przekonującą
argumentację. Zarzuty kasacyjne będące w istocie polemiką z ustaleniami
faktycznymi nie były w stanie skutecznie tej oceny podważyć.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia przepisów
zarzuconych w skardze skutkiem czego należało oddalić kasację obrońcy
skazanego, uznając ją za oczywiście bezzasadną.