Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12-06-2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Przyłębska-Grzybowska –spr.

Sędzia: SSO Aleksandra Bolczyk

Sędzia: SSO Iwona Złoty

Protokolant: p.o. sekr. sąd. K. G.

po rozpoznaniu w dniu 12-06-2015 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp.o.o. w G.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 25 lutego 2015 r. sygn. akt I C 1298/14

1.  Oddala apelację.

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji apelacyjnej.

Aleksandra Bolczyk Iwona Przyłębska-Grzybowska Iwona Złoty

Sygn. akt I 1 Ca 197/15

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 7134,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28.10.2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych,
w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 31.07.2013 r. został uszkodzony samochód C. o nr rej. (...), użytkowany przez (...) sp. z o.o. W związku
z uszkodzeniem pojazdu poszkodowany wynajął od (...) sp. z o.o. samochód zastępczy, który użytkował od dnia 05.08.2013r. przez 33 dni. Następnie wierzytelność
z tytułu zapłaty za pojazd zastępczy została przelana na powoda. Obecnie powód domaga się od ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia zapłaty z tytułu wynajęcia pojazdu zastępczego.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że ponosi co do zasady odpowiedzialność cywilną za powyższe zdarzeni drogowe
i zapłacił poszkodowanemu tytułem szkody całkowitej
w pojeździe odszkodowanie w dniu 02.09.2013r. W ocenie pozwanego brak jest jednak podstaw do zapłaty za wynajem pojazdu zastępczego, albowiem strona przeciwna nie wykazała konieczności tego wynajmu, zwłaszcza że poszkodowany zajmuje się m.in. wynajmem pojazdów zastępczych, a zatem mógł skorzystać z posiadanych pojazdów. Pozwany zakwestionował także okres wynajmu pojazdu zastępczego.

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2015 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt I C 1298/14 Sąd Rejonowy w Koninie zasądził od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda (...) sp. z o. o.
z siedzibą w G. kwotę 7.134,60 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 października 2013 roku do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku) oraz zasądzi od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.574 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2. wyroku).

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 31.07.2013 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki C. o nr rej. (...), użytkowany przez (...) sp. z o.o. Winę za tę kolizję ponosił kierowca ubezpieczony u pozwanego z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów na podstawie umowy ubezpieczenia.

(...) sp. z o.o. w dniu 05.08.2013 r. zgłosił szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przeprowadził postępowanie likwidacyjne. W dniu 07.08.2013r. przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu. Decyzją z dnia 02.09.2013r. pozwany przyznał poszkodowanemu kwotę 31 260,16 zł tytułem odszkodowania, rozliczając szkodę metodą szkody całkowitej, stanowiącej różnicę wartości przed i po zdarzeniu.

Sąd Rejonowy ustalił, że po kolizji F. (...) sp.
z o.o. w dniu 05.08.2013 r. wynajął od Automobile T. sp.
z o.o. w K. samochód marki F. (...) o nr rej. (...). Strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 355 zł netto za każdą dobę najmu powiększoną o należny podatek VAT. Pojazd został zwrócony 07.09.2013r. W dniu 05.08.2013 r. umową przelewu wierzytelności (...) sp. z o.o. przeniósł na (...) sp. z o.o. w K. wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Sąd I instancji ustalił, że pojazd zastępczy był niezbędny (...) sp. z o.o., gdyż uszkodzony w kolizji z dnia 31.07.2013r. pojazd był wykorzystywany przez A. W. do wykonywania obowiązków służbowych jako dyrektora zarządzającego poszkodowanej firmy. Pojazd ten wykorzystywał do poruszania się terenie całej Polski, gdyż zajmował się audytami oddziałów firmy na terenie całego kraju oraz sprawami powierzonymi mu na ten moment. Poszkodowany miał w tym okresie 9 oddziałów. A. W. dokonywał audytów w każdym mieście oraz przeprowadzał spotkania biznesowe z kontrahentami. W przypadku gdy przebył na urlopie z pojazdu korzystała osoba, która go zastępuje. W okresie po kolizji objętej pozwem (...) sp. z o.o. nie posiadał innego wolnego auta na zastępstwo za uszkodzonego C..
W tym czasie firma ta miała 300-350 aut różnej klasy przeznaczonych jednak na wypożyczenie, ale był to okres wakacyjny, który jest mocno oblegany i wówczas auta są najbardziej wypożyczane. Z tego powodu bez strat finansowych nie można było przeznaczyć jednego z nich dla A. W..

Za wynajęcie przedmiotowego samochodu zastępczego przez okres 33 dni (...) sp. z o.o. w K. w dniu 12.09.2013 r. wystawiło fakturę VAT nr (...) na kwotę 7134,60 zł netto, (...),56 brutto (wraz z podatkiem VAT), przyjmując ostatecznie 216,20 zł netto za dobę.

Sąd I instancji ustalił, że umową z dnia 12.09.2013r. (...) sp. z o.o. w K. dokonało powierniczego przelewu wierzytelności objętej pozwem na (...) sp. z o.o. w G.. Dnia 19.09.2013r. powód przesłał do pozwanego żądanie zapłaty odszkodowania za pojazd zastępczy, przesyłając także m.in. dokumenty w postaci faktury, decyzji o szkodzie całkowitej, umów przelewu, zlecenia.

Pismem z dnia 28.10.2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8775,56 zł tytułem odszkodowania za szkodę objętą pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie rzeczowego oraz osobowego materiału dowodowego dają wiarę dokumentom, zeznaniom świadków: K. M. (1)
i P. S., a także oświadczeniu pisemnemu A. W..

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy zważył, że w sprawie nie budziło wątpliwości, iż pozwany ponosi co do zasady odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez (...) sp. z o.o. w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 31.07.2013 r. z uwagi na przejęcie odpowiedzialności cywilnej deliktowej sprawcy zdarzenia, co nie było zresztą kwestionowane przez strony.

Jednocześnie Sąd orzekający podkreślił, że
w przedmiotowej sprawie sporna była zasada i wysokość należnej powodowi kwoty z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wskazując, że pozwany nie kwestionował stawki czynszu najmu przyjętej przez wynajmującego, kwestionował jednak liczbę dni uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego. Legitymacja czynna powoda była bezsporna i wynikała
z pisemnego cedowania na niego objętej pozwem wierzytelności.

Następnie – po przytoczeniu odpowiednich regulacji prawnych – Sąd I instancji podkreślił, że normalnym następstwem uszkodzenia pojazdu, który został wyłączony
z ruchu jest konieczność korzystania przez poszkodowanego
z innego pojazdu (zastępczego) na czas niezbędny do naprawy uszkodzonego samochodu. Poszkodowany ma prawo bowiem do zapewnienia sobie odpowiedniego transportu na czas naprawy uszkodzonego samochodu, jeśli korzystanie z transportu jest mu potrzebne. Środek ten musi zaspokajać uzasadnione potrzeby poszkodowanego w zakresie transportu. Zwykle winien być to zatem pojazd, który klasą i standardem odpowiada pojazdowi uszkodzonemu.

Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze szkodą całkowitą, gdzie ze względu na rozmiar uszkodzeń i wysokość kosztów naprawy rezygnuje się
z naprawienia szkody poprzez doprowadzenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego i wypłaca się odszkodowanie jako różnicę wartości pojazdu nieuszkodzonego z wartością pojazdu po uszkodzeniu. Stąd też wobec rezygnacji z naprawy ustalenie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego nie może być oparte o czas technologiczny potrzebny od przyjęcia samochodu do naprawy do jego wydania po naprawie. Sąd I instancji uznał, że pojazd zastępczy był poszkodowanemu potrzebny. Co prawda poszkodowany profesjonalnie zajmuje się wynajmem pojazdów zastępczych, ale Sąd orzekający zważył, że uszkodzony pojazd nie był wykorzystywany w tym celu. Korzystał z niego pracownik poszkodowanego, który w zakresie swych obowiązków poruszał się nim na terenie całego kraju, co było związane z faktem, że firma posiadała 9 oddziałów. W momencie utraty pojazdu wskutek zdarzenia objętego pozwem pracownik ten utracił możliwość korzystania z tego pojazdu, zwłaszcza że rozmiar szkody skutkował zakwalifikowaniem jej jako szkody całkowitej. Zdarzenie miało miejsce 31.07.2013r., a zatem w samym szczycie okresu wakacyjnego, podczas gdy poszkodowany zarobkowo zajmuje się wynajmem pojazdów zastępczych. Jest to czas wzmożonej działalności firmy w związku ze zwiększonym zapotrzebowaniem na pojazdy zastępcze. Tym samym, w ocenie Sądu Rejonowego, poszkodowany w przypadku oddania jednego ze swych pojazdów zastępczych do korzystania pracownikowi, ponosiłby z tego powodu wymierne starty finansowe, równe utraconym korzyściom z wynajmu. W tej sytuacji uprawniona była decyzja o wynajęciu pojazdu zastępczego od podmiotu zewnętrznego. Sąd Rejonowy podkreślił przy tym, że pierwotna umowa najmu opiewała na stawkę dobową znacznie wyższą, aniżeli przyjęte w ostatecznym rozliczeniu, gdzie obniżono ją do średniej rynkowej.

Za początek uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego przyjmuje się datę zdarzenia, gdyż w tym momencie poszkodowany utracił możliwość korzystania z pojazdu. Naprawa tego pojazdu była nieopłacalna. W tej sytuacji poszkodowany nie otrzymał zwrotu kosztów naprawy pojazdu, gdyż te przekraczają wartość pojazdu, a uzyskał jedynie różnicę wartości pojazdu. Wobec tego, w ocenie Sądu I instancji, za datę końcową uprawniającą do korzystania z pojazdu zastępczego jest data wypłaty odszkodowania powiększona o kilka dni, zwykle 7, na zakup nowego pojazdu i zagospodarowanie wraku. Dopiero w tym momencie poszkodowany ma faktyczną i obiektywną możliwość zaspokojenia potrzeb związanych z posiadaniem pojazdu, który jest mu niezbędny.

Sąd orzekający podkreślił, że w niniejszej sprawie odszkodowanie zostało faktycznie wypłacone poszkodowanemu po 28 dniach od zgłoszenia szkody (02.09.2013r.). Pojazd zastępczy zwrócono 07.09.2013r., a zatem po kolejnych 5 dniach. Okres ten mieścił się w czasie umożliwiającym zakup nowego auta. Sąd I instancji nie podzielił stanowiska pozwanego, że mimo zaistnienia szkody całkowitej, poszkodowany winien wynająć pojazd na okres krótszy. Dopiero bowiem w dacie przyznania odszkodowania było znane ostateczne stanowisko pozwanego w zakresie rozliczenia szkody oraz kwocie przedstawionej do dyspozycji poszkodowanemu. Wcześniejsze oceny techniczne dotyczące zakwalifikowania szkody jako całkowitej nie przesądzają o takim ostatecznym stanowisku, czy nawet przyjęciu odpowiedzialności, ani nie wskazują jakie odszkodowanie zostanie przyznane; mają charakter wewnętrzny.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda całą kwotę dochodzoną pozwem tj. za okres 33 dni, czyli 7.134,60 złotych.

Co do odsetek ustawowych Sąd I instancji przyjął za uzasadnione ich żądanie od dnia 28.10.2013 r. do dnia zapłaty. Zgłoszenie szkody w tym zakresie miało miejsce 23.09.2013r., co wynika z akt szkody, a zatem termin wymagalności roszczenia miał miejsce po upływie 30 dni od tej daty (zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych oraz art. 817 § 1 k.c.). Podstawą prawną zasądzenia odsetek był art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 1.574 zł, albowiem wygrał on w całości sprawę wskazując, że na koszty procesu powoda złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 357 zł, wynagrodzenie fachowego pełnomocnika wg stawki minimalnej - 1200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa
w kwocie 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana zaskarżając go w całości i zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 361 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że poniesiona przez (...) sp. z o. o. szkoda
w wysokości 7.134,60 złotych tytułem kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego jest normalnym następstwem zdarzenia z dnia 31 lipca 2013 roku, za które pozwana przyjęła odpowiedzialność i tym samym, że pomiędzy rzeczoną szkodą i zdarzeniem występuje związek przyczynowo – skutkowy, podczas gdy okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalając na aprobatę takiego wniosku, bowiem poszkodowany dysponował innym pojazdem, z którego mógł korzystać do zakończenia okresu likwidacji szkody, co czyni najęcie pojazdu zastępczego niecelowym i ekonomicznie nieuzasadnionym,

b)  art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. I. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie w sprawie okoliczności braku działań poszkodowanego (...) sp. z o. o. w celu zmniejszenia rozmiarów szkody, a wręcz bezrefleksyjnego przyczynienia się do jej powiększenia, co pozostaje równoznaczne
z niezachowaniem zasady proporcjonalności,

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie niezgodne
z zasadami życiowymi i zasadami logicznego rozumowania, niewszechstronnej i dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci:

–

zeznań świadka K. M. (2) poprzez uznanie ich za wiarygodne i przydatne dla sprawy, podczas gdy stanowiły one powtórzenie twierdzeń powtórzenie twierdzeń podniesionych w pozwie i nie ujawniły żadnych okoliczności, które mogłyby zostać uznane za przydatne dla sprawy,

–

zeznań świadka P. S. poprzez uznanie ich za miarodajne, podczas gdy bazowały one jedynie na informacjach nie uzyskanych przez świadka bezpośrednio, a także uznanie ich za wiarygodne, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują na wnioski odmienne – ww. świadek został bowiem powołany w miejsce A. W. wskazywanego jako osoba korzystająca z pojazdu zastępczego, z którym (jak wskazał pełnomocnik powoda) poszkodowany rozstał się w głębokim konflikcie,

–

oświadczeń A. W. (bez daty)
i z dnia 18 listopada 2012 roku poprzez nie wzięcie ich pod rozwagę, a tym samym pominięcie faktu, iż oświadczenia poszkodowanego w zakresie celu najęcia pojazdu zastępczego były niespójne,

a w konsekwencji ustalenie błędnego stanu faktycznego w wyniku przyjęcia, że najem pojazdu zastępczego był konieczny dla właściwego funkcjonowania przedsiębiorstwa, podczas gdy ww. okoliczności nie wynikają z tychże dokumentów, ani jakichkolwiek innych przeprowadzonych
w postępowaniu dowodów,

a)  art. 233 § 2 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprze uznanie, że faktura VAT nr (...) stanowi miarodajny dowód na okoliczność powstania szkody
i jej wysokości, podczas gdy, jako dokument prywatny, stanowi co najwyżej dowód tego, że powód złożył oświadczenie o wartości poniesionych kosztów,

b)  art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez uznanie, że strona powodowa w należyty sposób wykazała zasadność swojego roszczenia, jak i jego wysokość, podczas gdy na poparcie swoich twierdzeń nie przedstawiła żadnych miarodajnych dowodów, jak również nie wykazała, iż poszkodowana spółka dochowała obowiązku zapobiegania powiększenia szkody i podjęła działania mające na celu zmniejszenie jej rozmiarów.

W oparciu o te zarzuty apelująca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda (...) sp. z o. o. z siedzibą w G. na rzecz pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonego o kwotę 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wg norm przepisanych,

2.  zasądzenie od powoda (...) sp. z o. o. z siedzibą
w G. na rzecz pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą
w W. kosztów postępowania odwoławczego,
z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa w postępowaniu apelacyjnym, wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej spółki okazała się nieuzasadniona.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budzą bowiem żadnych wątpliwości. Stąd te ustalenia, jak i poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywody prawne, Sąd odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Wbrew stanowisku apelującej Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych uchybień, które musiałyby skutkować koniecznością zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Jako nieuzasadnione ocenić zatem trzeba wszelkie wyeksponowane w petitum apelacji zarzuty, które – pomimo ich różnorodności - sprowadzają się w istocie do negacji tezy Sądu I instancji, iż najem pojazdu zastępczego był celowy (konieczny) i ekonomicznie uzasadniony, co obliguje skarżącą do zwrotu kosztów najmu.

Stanowisko wywiedzione przez Sąd Rejonowy znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie i prawidłowo ocenionym materiale dowodowym.

Nie można więc zgodzić się ze skarżącą, że Sąd Rejonowy dopuścił się przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Aby bowiem zarzucić skutecznie naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2002 roku sygn. I CKN 132/01, publ. LEX nr 53144).

Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać zatem jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, publ. LEX nr 53136). Apelujący ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 roku, II UK 154/09, publ. LEX nr 583803; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 września 2009 roku, I ACa 550/09, publ. LEX nr 756654).

Stwierdzić także należy, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 roku sygn. II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906).

Apelacja pozwanej spółki tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wskazuje, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji oraz oparte na niej wnioski były dotknięte uchybieniami, w szczególności dotyczy to wspomnianych w treści uzasadnienia wniesionego środka zaskarżenia osobowego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków: K. M. (2) i P. S.. Wbrew bowiem stawianym zarzutom Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej, logicznej, zgodnej
z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym trafnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym opisanego materiału osobowego, wyjaśniając zarazem w treści sporządzonego uzasadniania dlaczego dowodom tym przyznał walor wiarygodności. Sąd odwoławczy ocenę tę natomiast w pełni podziela. Dokonanej bowiem przez Sąd I instancji ocenie,
w szczególności zeznań wskazanych świadków nie sposób postawić zarzutu arbitralności. Apelacja pozwanej niepoparta argumentami natury jurydycznej, stanowi natomiast w tym zakresie jedynie prezentację stanowiska skarżącej, bez wskazania na czym polegać ma przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny materiału dowodowego. Jednocześnie podnieść trzeba, że apelująca pomimo, iż reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedstawia takiego materiału dowodowego, który umocniłby jej twierdzenia, w których wywodzi, że wynajęcie pojazdu zastępczego było niecelowe, albowiem spółka (...) sp.
z o. o. dysponowała własnymi pojazdami, co w istocie mogłoby prowadzić do dyskredytacji tezy do jakiej doszedł Sąd orzekający w zakresie zakwalifikowania kosztów najmu pojazdu do szkody majątkowej pozostającej w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 31 lipca 2013 roku, a którą to tezę – jak podkreślono na wstępie – Sąd odwoławczy w całości podziela. Jednocześnie ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie zastępowania A. W. w okresie jego nieobecności wywołanej urlopem, poczynione na podstawie zeznań świadka P. S., znajdują oparcie w zasadach doświadczenia życiowego, stąd – wbrew stanowisku skarżącej – nie zachodziła potrzeba wykazania tego faktu dodatkowymi jeszcze (poza zeznaniami wskazanego świadka) dowodami.

Za chybione uznać przy tym trzeba argumenty skarżącej,
w których zarzuca, że świadek K. M. (2) nie odniósł się do możliwości zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym samochodem znajdującym się w zasobach (...) sp. z o. o. Kreując ten zarzut apelująca pomija, że wymieniony świadek nie był pracownikiem wskazanej spółki, ale pozostawał w stosunku pracy z (...) sp. z o. o. z siedzibą w K., tj. podmiotem wynajmującym pojazd, a zatem świadek ten nie mógł posiadać wiedzy w żądanym przez skarżącą zakresie.

W świetle powyższego za całkowicie chybione uznać należy kwestionowanie przez apelującą ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego w zakresie konieczności najmu pojazdu zastępczego przez spółkę (...). Jednocześnie ową celowość, poza osobowym materiałem dowodowym – zeznaniami świadka P. S. potwierdza treść oświadczeń sporządzonych przez A. W., która – wbrew wywodom skarżącej – nie wyklucza się wzajemnie, a wręcz uzupełnia. Drugie z oświadczeń opatrzone datą 18 listopada 2013 roku stanowi bowiem pewnego rodzaju korektę oświadczenia pierwszego, w którym sprecyzowany został ostatecznie cel, do jakiego zastępczy pojazd będzie wykorzystywany (wykonywanie obowiązków służbowych przez dyrektora A. W.), co jednocześnie koresponduje z zeznaniami wskazanego świadka.

Nie negując przy tym twierdzeń skarżącej, że nie wszystkie wydatki, w tym poniesione z tytułu najmu pojazdów pozostające
w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym muszą być refundowane przez ubezpieczyciela, z uwagi na obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/2011), uznać trzeba, że Sąd I instancji prawidłowo wywiódł, iż decyzja (...) sp. z o. o. o wynajęciu pojazdu zastępczego pozostaje – w świetle całokształtu okoliczności sprawy – usprawiedliwiona. Nie można bowiem wymagać, aby w okresie nasilonego popytu na wynajem pojazdów, poszkodowana rezygnując z możliwości wynajęcia samochodu dla siebie do czasu uzyskania odszkodowania, generowała stratę finansową równą utraconym korzyściom z wynajmu. Jednocześnie właśnie wzgląd na czas, w jakim nastąpiła szkoda usprawiedliwia twierdzenia strony powodowej w zakresie pozbawiania możliwości korzystania z własnego pojazdu, bez konieczności prowadzenia poszerzonego postępowania dowodowego w tym zakresie.

Nie przecząc zarzutom apelacyjnym, że zwrotowi podlegać mogą tylko wydatki rzeczywiście poniesione na najem - wydatki te bowiem tworzą stratę majątkową – wskazać jednocześnie należy, że wbrew tym zarzutom, strona powodowa w sposób właściwy udokumentowała wysokość poniesionych kosztów przedkładając na tę okoliczność nie tylko wymienioną
w uzasadnieniu apelacji fakturę VAT nr (...), ale także załącznik do umowy najmu, wyliczenie/kosztorys najmu pojazdu zastępczego klasy C, protokół zdania pojazdu (vide: k. 21 – 24 akt) oraz umowę o przelew wierzytelności z polisy oc sprawcy z dnia 5.08.2013r. zawartą pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. a (...) spółka z o.o. z siedzibą w K. (k. 26) i umowę o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 12.09.2013r. zawartą pomiędzy (...) spółka z o.o. z siedzibą w K. a (...) spółka z o.o. z siedzibą w G.(k. 32).

Za chybiony i w istocie szerzej nierozwinięty uznać trzeba zarzut negujący pogląd Sądu orzekającego odnoszący się do okresu obejmującego najem pojazdu zastępczego, który to okres ukształtował wysokość należnego stronie powodowej odszkodowania.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym w judykaturze stanowiskiem przy szkodzie całkowitej czas koniecznego najmu obejmuje okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, a zatem do czasu wypłaty odszkodowania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/2003).

Konstatując stwierdzić należy, że wszelkie wywody skarżącej zawarte w wywiedzionych prze nią środku zaskarżenia stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami
i prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu orzekającego w zakresach powyżej opisanych, stąd brak jest podstaw do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia.

Wobec powyższych rozważań i z mocy art. 385 k.p.c. apelację pozwanej oddalono uznając je za bezzasadną (punkt 1. wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego w instancji apelacyjnej orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 oraz § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).

Aleksandra Bolczyk Iwona Przyłębska – Grzybowska Iwona Złoty