Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Marek Wasiluk

Sędziowie: SO Krzysztof Kamiński – spr.

Del. SR Beata Maria Wołosik

Protokolant :Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Małgorzaty Zińczuk, po rozpoznaniu w dniu 27.06.2013 r. sprawy E. T.oskarżonego o czyn z art. 278§5 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczachz dnia 18 marca 2013 r. (sygn. akt VII K 363/12):

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. S. kwotę 516,60-zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, w tym 96,60-zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT.

III. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

E. T.został oskarżony o to, że w dniu 16 czerwca 2012 roku w (...), gmina (...), dokonał kradzieży energii elektrycznej w ten sposób, że przeprowadził przewód elektryczny z bezpiecznika przelicznikowego do gniazdka domowej instalacji elektrycznej z całkowitym pominięciem licznika energii elektrycznej, w wyniku czego spowodował straty na szkodę (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą w (...), przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania tego czynu i kierowania swoim postępowaniem, tj. o czyn z art. 278§5 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczachwyrokiem z dnia 18 marca 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 363/12 oskarżonego E. T.uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 278§5 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

Na mocy art. 73§1 k.k. w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora.

Na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł od oskarżonego E. T.na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą w (...)kwotę 0,35 (trzydzieści pięć groszy) złotych tytułem częściowego naprawienia wyrządzonej szkody.

Przyznał ze Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. S. kwotę 1.298,88 złotych (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt osiem groszy), w tym kwotę 242,88 złotych (dwieście czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt osiem groszy) podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty oraz obciążył go pozostałymi kosztami procesu, w tym kosztami nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 425 k.p.k., art. 444 k.p.k. i art. 427§1 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca oskarżonego. Na mocy art. 427§2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż w dniu 16 czerwca 2012 roku w domu mieszkalnym we wsi (...)oskarżony dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą w (...).

Wskazując na powyższe wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o:

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bielsku Podlaskim.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew wywodom apelującego kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy wskazanych w petitum środka odwoławczego przepisów kodeksu postępowania karnego. Ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 k.p.k., 92 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 i 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto swoje stanowisko w sposób precyzyjny uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424§1 i 2 k.p.k. W ocenie Sądu Okręgowego zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadza się de facto się do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji opartej na własnej, odmiennej ocenie dowodów i subiektywnym przekonaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do ustalenia, że oskarżony swoimi zachowaniami wypełnił znamiona przypisanego mu czynu. Przedstawiona w uzasadnieniu środka odwoławczego argumentacja, z pominięciem całości przeprowadzonych dowodów, do których odniósł się Sąd Rejonowy, jest w istocie dowolną oceną faktów i okoliczności i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wskazane wyżej powody zwalniają Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do argumentów apelacyjnych, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji. Podkreślić jedynie należy, że Sądu Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż znajdują one oparcie w innych dowodach, tworząc logiczną całość.

Wbrew twierdzeniom apelującego, wiarygodności oświadczeń złożonych przez E. T. m.in. w obecności pracowników zakładu energetycznego (J. O., W. C. i E. S.) oraz w/w wyjaśnień, nie podważa okoliczność, że stwierdzono u niego ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Zważywszy, że - jak wynika z opinii biegłych psychiatrów – cierpi on na zaburzenia schizoaktywne typu depresyjnego.

Dodać należy, że obrońca z urzędu został ustanowiony po przesłuchaniu E. T. w dniu 4 lipca 2012 r. (k. 35 -36 oraz 37). Trudno więc czynić zarzut jego nieobecności w trakcie w/w przesłuchania.

Ustaleń faktycznych Sądu I instancji nie jest w stanie podważyć fakt, że oskarżony mieszka w domu, w którym poza nim mieszka jego brat B. T., a nielegalne podłączenie energii ujawniono na wspólnym korytarzu. Podkreślić należy, że to oskarżony miał zawartą umowę na dostarczanie energii elektrycznej z (...) S.A.w (...)i to on (a nie jego brat) miał interes w tym, aby zrobić nielegalne podłączenie. Nielegalne podłączenie polegało na przeprowadzeniu przewodu elektrycznego z bezpiecznika przelicznikowego do gniazda domowej instalacji elektrycznej. Nadto na winę oskarżonego wskazuje jego zachowanie E. T.w trakcie kontroli pracowników zakładu energetycznego (wraz z policjantami), w trakcie której przez dosyć długi okres czasu nie wpuszczał ich do zajmowanej przez siebie części mieszkalnej domu.

Na marginesie, tezie apelującego, zgodnie z którą nielegalnego podłączenia miał dokonać brat E. T., przeczą wyjaśnienia samego oskarżonego, notabene w których kwestionował soją winę. Zaprzeczył on aby nielegalnego podłączenia miał dokonać B. T..

Dodać należy, że – wbrew stanowisku apelującego – stwierdzona u oskarżonego ułomność natury psychicznej w żadnym razie nie wyklucza możliwości wykonania przez niego nielegalnego podłączenia energii elektrycznej.

Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji z całą pewnością nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k.

Końcowo wskazać należy, że nie budzi zastrzeżeń orzeczona wobec oskarżonego kara, zważywszy że kara pozbawienia wolności w wymiarze 4 miesięcy ( notabene z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 2 lat) mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w pkt I sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z treścią art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., mając na względzie, że oskarżony nie będzie w stanie ich uiścić ze względu na trudną sytuację materialną (utrzymuje się z renty w wysokości 350-zł.) .