Pełny tekst orzeczenia

  Sygnatura akt II Ca 262/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Anatol Gul

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko E. P. zapłatę 1500 zł

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 5 lutego 2013 r., sygn. akt VIII C 1613/12

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu
wWałbrzychu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ca 262/13

UZASADNIENIE

Apelacja jest uzasadniona wobec uznania, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy, nie wyjaśnił bowiem dostatecznie okoliczności mających znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. Zasada bezpośredniości postępowania sądowego oraz określone w art. 233 kpc zasady oceny dowodów wymagają, by oceny tej dokonywał sąd, który je przeprowadził. Nie pozwalają jednocześnie, przy braku takiej oceny, na dokonanie przez sąd odwoławczy oceny dowodów przeprowadzonych przez sąd pierwszej instancji.
W wypadku zatem, gdy sąd ten nie dokonał żadnej oceny przeprowadzonych dowodów, bądź przeprowadził ją pobieżnie, i pominął, mające wpływ na rozstrzygnięcie istoty sprawy, fakty wynikające z twierdzeń i dowodów przedstawionych przez strony – sąd wyższej instancji nie może takiej oceny dokonać bez przeprowadzenia w drugiej instancji całego postępowania dowodowego. W takiej sytuacji konieczne jest wydanie orzeczenia kasatoryjnego przewidzianego w art. 386 § 4 kpc. Przeprowadzenie bowiem całego postępowania dowodowego przez sąd odwoławczy i – po dokonaniu jego oceny – wydanie orzeczenia co do istoty sprawy, ograniczyłoby merytoryczne rozpoznanie sprawy do jednej instancji i w konsekwencji prowadziłoby do pozbawienia stron prawa do postępowania dwuinstancyjnego. Taka też sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie, którą Sąd Rejonowy rozpoznał w zasadzie bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Jedynym dowodem, na jakim Sąd się oparł, była umowa sprzedaży samochodu zawarta przez strony, nie odniósł się natomiast w żaden sposób do okoliczności podniesionych przez pozwaną, w tym przede wszystkim nie ocenił zgłoszonego przez nią zarzutu potrącenia, a także wskazanych przez nią okoliczności świadczących o złym stanie technicznym nabytego pojazdu, których potwierdzeniem miały być zeznania wnioskowanych przez pozwaną świadków. W szczególności nieuzasadnione jest stanowisko Sądu Rejonowego, że kwestie związane ze sposobem nabycia samochodu, ukrycia przez powoda usterek i przekazania mu kwoty 300 zł tytułem ubezpieczenia pozostają bez znaczenia dla oceny zasadności powództwa. Przeciwnie, podnoszone przez skarżącą okoliczności mogą mieć istotne znaczenie dla oceny wysokości dochodzonego w sprawie roszczenia. Wprawdzie w umowie sprzedaży zawarto klauzulę, z której wynika, że kupującemu znany jest stan techniczny pojazdu i że kupujący nie będzie z tego tytułu rościł żadnych pretensji do sprzedającego, jednakże - w świetle podnoszonych przez pozwaną argumentów - Sąd winien był ocenić skuteczność takiej klauzuli z punktu widzenia przepisu art. 385 3 kc. Nie ulega bowiem wątpliwości, że klauzula taka nie może zwalniać sprzedającego od odpowiedzialności za wady ukryte sprzedanej rzeczy.

Brak ustaleń w powyższym zakresie powoduje, że ocena zgłoszonego
w sprawie żądania nie jest możliwa. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy poczyni zatem dokładne ustalenia w wyżej wskazanych kierunkach, przede wszystkim przesłucha zawnioskowanych przez pozwaną świadków, w razie zaś wyczerpania wniosków dowodowych lub w ich braku, zarządzi dowód z przesłuchania stron, jeśli pozostaną niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy- art. 299 kpc. Dopiero w oparciu o zaoferowane dowody oceni uzupełniony w ten sposób materiał dowodowy zgodnie ze wskazaniami zawartymi w przepisie art. 233 § 1 kpc, po czym wyda stosowne rozstrzygnięcie, mając także na uwadze, że ewentualne uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać elementy wskazane w art. 328 § 2 kpc.

Na marginesie należy jedynie zauważyć, że niezasadny był podniesiony przez pozwaną zarzut naruszenia art. 72 § 2 kpc, a co za tym idzie, zarzut braku czynnej legitymacji procesowej powoda. Wbrew twierdzeniom skarżącej, po stronie współwłaścicieli nie zachodzi współuczestnictwo konieczne, stosownie zaś do treści art. 209 kc każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 505 10 § 2 kpc i art. 505 13 § 2 kpc, uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.