Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Protokolant: Agnieszka Szafoni

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2015 r.

sprawy: M. Z.

syna W. i B.

ur. (...) w T.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w R.

z dnia 29 stycznia 2015r. sygn. akt II W 981/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  obciąża obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 40 zł (czterdzieści złotych) i zasądza od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

Sygn.akt V.2 Ka 243/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29.01.2015 r. Sąd Rejonowy w R.uznał obwinionego M. Z. za winnego tego, że:

w dniu 07.10.2014 r. w R. na ulicy (...) około godziny 19:50 kierując samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...), podczas wykonywania manewru cofania uszkodził unieruchomiony samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...) na szkodę Pani B. M., czym wyczerpał znamiona czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 3 lit.b (...) i za to na podstawie art. 86 § 1 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 zł.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw oraz art. 627 zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 140 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego, który na podstawie art. 103 § 2 kpsw zarzucił

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznania M. Z. winnym czynu polegającego na niezachowaniu należytej ostrożności podczas parkowania. Faktycznie bowiem nie doszło do kolizji auta obwinionego z samochodem pokrzywdzonej B. M.,

- obrazę prawa procesowego, w szczególności art. 8 kpw mającą bezpośredni wpływ na treść orzeczenia.

W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia wykroczenia art. 86 § 1 kw.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne pozbawiona była słuszności.

Powyższy zarzut byłby słuszny tylko wtedy gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia faktyczne a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. W. i wyjaśnieniom obwinionego zaprzeczającego aby dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia i ustalenia oparł na zeznaniach świadka A. R. które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości.

Tymczasem Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach świadka A. R. uznając je za wiarygodne, zaś zeznaniom świadka M. W. i wyjaśnieniom obwinionego tego waloru odmówił.

Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Odnośnie wyjaśnień obwinionego, na które w istocie w apelacji powołuje się skarżący, to wypada tylko zauważyć, że wyjaśnienia obwinionego zostały poddane przez sąd I instancji wnikliwej, rzeczowej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu ani nie jest oceną dowolną skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy.

Co do zeznań świadka A. R. na podstawie zeznań, których Sąd merytoryczny oparł swoje ustalenia faktyczne to zeznania te są nie tylko konsekwentne ale i stanowcze, świadek ten w żaden sposób nie jest związany z żadną ze stron i brak jest jakichkolwiek powodów aby zamierzał złośliwie obciążać obwinionego. Zeznania te są wyważone co świadczy o obiektywizmie świadka. Z zeznań tych jednoznacznie wynika, że obwiniony wykonując manewr parkowania celem zapewnienia sobie odpowiedniego miejsca wręcz przepychał pojazd pokrzywdzonej. Jakkolwiek myli się sąd I instancji twierdząc, iż uszkodzenia pojazdów znajdują się na jednej wysokości tym niemniej okoliczność ta wobec zeznań świadka A. R. nie może mieć decydującego znaczenia. Niewątpliwym jest, iż na zderzaku pojazdu pokrzywdzonej ujawniono na wysokości od podłoża – 64,5 cm zarysowanie z naniesionym zabarwieniem koloru srebrnego – a więc takim jak kolor pojazdu obwinionego.

Należy zwrócić uwagę, iż pojawienie się zarysowań na pojeździe uwarunkowane jest całym szeregiem okoliczności takich jak lokalizacja, oddziaływania, rodzaj lakieru itp.

Tak więc widoczne ślady mogą w niektórych sytuacjach nie wystąpić.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny sprowadzając się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że obwiniony dopuścił się przypisanego mu wykroczenia.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny nie może być uznana za niewspółmiernie surową i to w stopniu wręcz rażącym – dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.