Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jolanta Cierpiał (spr.)

Sędziowie: SSA Katarzyna Wołoszczak

SSA Wiesława Stachowiak

Protokolant: st. insp. sąd. Dorota Cieślik

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2015 r. w Poznaniu

sprawy I. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o emeryturę

na skutek apelacji I. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 21 lipca 2014 r. sygn. akt III U 487/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił I. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł I. S..

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. III U 487/14, Sąd Okręgowy w Koninie, Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie I. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. z dnia 7 kwietnia 2014 r., znak (...) (pkt 1) oraz zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

I. S. urodził się (...)

Sąd Okręgowy ustalił, iż prawomocną decyzją z dnia 6 lutego 2013 r. organ rentowy odmówił odwołującemu przyznania prawa do emerytury górniczej albowiem nie spełnił przesłanek do jej uzyskania. Zgodnie z przedłożonym wówczas świadectwem wykonywania pracy górniczej z dnia 18 stycznia 2013 r., wystawionym przez (...) S.A., wnioskodawca wykonywał pracę górniczą określoną w art. 50 c ust. 1 pkt. 4 ustawy emerytalnej, na stanowiskach wg Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 grudnia 1994r.:

•

od 1 czerwca 1996 r. do 31 marca 1997 r. na stanowisku konserwatora tras przenośnikowych na odkrywce wg Załącznika nr 2 pkt. 8;

•

od 1 kwietnia 1997 r. do 31 grudnia 2003 r. na stanowisku operatora przenośników taśmowych na odkrywce wg Załącznika nr 2 pkt. 13;

•

od 1 stycznia 2004 r. do nadal na stanowisku operatora zwałowarek na odkrywce wg Załącznika nr 3 pkt. III/5.

Jednocześnie za okres od 1 stycznia 2004 r. wnioskodawca otrzymał także wykazy dniówek, gdyż praca ta jest pracą górniczą liczoną półtorakrotnie.

Następnie, w dniu 6 marca 2014 r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury z art. 184 ustawy emerytalnej. Do wniosku dołączył m.in. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wynikającej z Wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wystawionych przez:

1)  (...) S.A. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy od 1 września 1976 r. do 31 października 1976 r. na stanowisku maszynisty turbozespołu parowego - przy pracach związanych z wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych - Wykaz A Dział II poz. l,

2)  (...) S.A. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy od 22 listopada 1976 r. do 25 września 1985 r. przy montażu urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości - Wykaz A Dział V poz. 5,

3)  Zakłady (...) we W. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy od 2 grudnia 1985 r. do 28 lutego 199l r. przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej przy montażu, remoncie, eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowisku montera remontu kotłów - Dział II poz. 1,

4)  (...) K. potwierdzające zatrudnienie od 1 czerwca 1996 r. do 31 marca 1997 r. i 1 kwietnia 1997 r. do 31 grudnia 2003 r. jako konserwatora tras przenośnikowych i operatora przenośników wymienioną w Dziale I poz. 2 i od 1 stycznia 2004 r. jako operatora zwałowarek wymienioną w Dziale I poz. 2.

W zaskarżonej decyzji wskazano, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanek do obniżenia wieku emerytalnego, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie wykazał 5 lat pracy górniczej wymienionej w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej i nie osiągnął wieku emerytalnego, który może ulec obniżeniu z tytułu wykonywania pracy górniczej o 8 lat (osiągnie go 8.12.2014 r.)

Sąd I instancji wskazał ponadto, iż w dniu 30 kwietnia 2014 r. wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, nie wpłynęło to jednak na stanowisko ZUS wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym uznał odwołanie I. S. za bezzasadne.

Sąd Okręgowy wskazał, iż w art. 184 ustawy emerytalnej, na podstawie którego wnioskodawca domaga się przyznania emerytury, przewidziane zostało prawo do wcześniejszej emerytury dla zamkniętego katalogu ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. (a nie jak twierdzi wnioskodawca do 1948 r.), którzy do dnia 1 stycznia 1999 r. spełnili ustawowo określone wymogi stażowe. Jednocześnie Sąd I instancji zauważył, iż zróżnicowanie warunków przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych, o których mowa w art. 184 ustawy, w stosunku do innych ubezpieczonych, dokonane zostało nie tylko według kryterium urodzenia, ale także według dodatkowego kryterium posiadania na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego stażu "zawodowego" i ubezpieczeniowego.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy stwierdził, iż ponieważ wnioskodawca ma ukończone (...)lat, to nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku (60 lat) z tytułu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych (art. 184 w zw. z art. 32 ustawy emerytalnej).

Przy tym w ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 w związku z art. 39 ustawy emerytalnej (która nie jest emeryturą górniczą). Sąd I instancji wskazał bowiem, iż okres pracy górniczej odwołującego do dnia 18 stycznia 2013 r., tj. do dnia wystawienia świadectwa pracy górniczej, złożonego do wniosku o emeryturę górniczą, wynosi 16 lat 6 miesięcy i 29 dni, co pozwala na obniżenie wieku emerytalnego o 8 lat. W związku z tym, że po tej dacie wnioskodawca kontynuował pracę górniczą, zachodziłaby w ocenie Sądu Okręgowego istniała możliwość ustalenia dłuższego okresu pracy górniczej - do daty wniosku o emeryturę z art. 184 ustawy emerytalnej, pozwalającego na dalsze zmniejszenie wieku emerytalnego, jednakże Sąd I instancji wskazał, że takie ustalenie i możliwość dalszego obniżenia wieku emerytalnego wnioskodawcy nie ma znaczenia, bowiem wnioskodawca nie wykazał wymaganej (łącznie) przesłanki 5 - letniego okresu pracy górniczej na dzień 1 stycznia 1999 r.

Nadto Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnił przesłanek do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 46 ustawy emerytalnej. Sąd I instancji wskazał bowiem, iż przepis ten, poza tym, że pozwala na stosowanie obu wyżej wymienionych przepisów do osób urodzonych 1 stycznia 1949 r., a przed 1 stycznia 1969 r. (do których zalicza się także wnioskodawca), zawiera w pkt. 2 zapis, z którego wynika wprost, że wszystkie warunki konieczne do nabycia emerytury, a więc dotyczące, zarówno wielkości stażu pracy, jak i wieku, muszą być spełnione do dnia 31 grudnia 2008 r. Sąd I instancji stwierdził bowiem, że na datę 31 grudnia 2008 r. wnioskodawca spełnił jedynie wymagany warunek dotyczący stażu (w tym 5-letni kwalifikowany okres pracy górniczej), nie spełnił natomiast drugiego koniecznego warunku odnoszącego się do wieku, gdyż w tej dacie nie osiągnął, wymaganego w jego sytuacji, wieku emerytalnego, wynoszącego 59 lat (obniżonego o 6 lat stosownie do okresu pracy górniczej do 31 grudnia 2008r.). Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że do 31 grudnia 2008 r. wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków przewidzianych w art. 39 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) i dlatego nie może skutecznie ubiegać się o prawo do emerytury w oparciu o art. 46 tejże ustawy.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy uznał za prawidłową zaskarżoną decyzję organu rentowego i na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. oraz przepisów prawa materialnego - art. 32, 39, 46, 50c ust. 1 i 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), wyrokiem z dnia 21 lipca 2014 r., oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku) oraz zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł odwołujący I. S., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 46, 39 oraz 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez ich błędną wykładnię poprzez błędne uznanie, iż wszystkie warunki konieczne do nabycia emerytury, a więc dotyczące zarówno wielkości stażu pracy, jak i wieku, muszą być spełnione do 31 grudnia 2008 r., podczas gdy należało przyjąć, iż do dnia 31 grudnia 2008 r. osoba ubiegająca się o emeryturę w obniżonym wieku winna jedynie spełnić następujące warunki:

1.  mieć przepracowane co najmniej 5 lat pracy górniczej (art. 39 ww. ustawy),

2.  złożyć wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (art. 46 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy),

albowiem spełnienie wymogu odpowiedniego wieku emerytalnego przez osobę urodzoną w (...) r. na dzień 31 grudnia 2008 r. jest niemożliwe.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Koninie i przyznanie mu emerytury na podstawie art. 46 ww. ustawy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesioną przez odwołującą apelację uznać należy za bezzasadną.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż apelujący nie kwestionował ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego. Również w ocenie Sądu Apelacyjnego wszystkie ustalenia faktyczne, dokonane przez Sąd Okręgowy, znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, który Sąd pierwszej instancji właściwie ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia, polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Dokonując tej oceny Sąd nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w świetle zasady sędziowskiej oceny materiału dowodowego, wyczerpująco wskazując, które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a które nie, co logicznie i spójnie uzasadnił. W konsekwencji Sąd Apelacyjny w pełni podzielił ustalenia Sądu I instancji i przyjął je za własne i na postawie tak ustalonego stanu faktycznego dokonał oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 46, 39 oraz 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez ich błędną wykładnię poprzez błędne uznanie, iż wszystkie warunki konieczne do nabycia emerytury, a więc dotyczące zarówno wielkości stażu pracy, jak i wieku, muszą być spełnione do 31 grudnia 2008 r., wskazać należy, co następuje.

Przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 r., Nr 162 poz. 1118 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” stanowi, iż prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa,

2)  warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.

W niniejsze sprawie bezspornym było, iż apelujący spełnił warunek określony w art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy. Natomiast w ocenie Sądu I instancji (oraz organu rentowego), apelujący nie spełnił warunku określonego w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy, albowiem na dzień 31 grudnia 2008 r. nie spełnił wszystkich warunków do uzyskania emerytury określonych w art. 39 ustawy.

Zgodnie bowiem z treścią art. 39 ustawy, ubezpieczonemu urodzonemu przed dniem 1 stycznia 1949 r. (a na mocy wskazanego wyżej art. 46 ust. 1 ustawy również ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r.), spełniającemu warunek określony w art. 27 ust. 1 pkt 2 (czyli warunek posiadania odpowiedniego okresu składkowego i nieskładkowego) i niespełniającemu warunków wymaganych do uzyskania górniczej emerytury na podstawie art. 50a, który ma co najmniej 5 lat:

1.  pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, albo

2.  pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 i 5, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego oraz w kopalniach otworowych siarki

- wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3, obniża się o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy, nie więcej jednak niż o 15 lat.

Przepis ten stanowi wyjątek od zasady nabywania prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym (zgodnie z art. 27 ust. 2 i 3 ustawy).

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż do skorzystania z możliwości uzyskania na jego podstawie prawa do emerytury w obniżonym wieku, konieczne jest spełnienie dwóch kryteriów pozytywnych i jednego negatywnego, tj.:

1)  posiadania przez ubezpieczonego będącego mężczyzną 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, zwanego stażem ubezpieczeniowym ("spełniającemu warunek określony w art. 27 ust 1 pkt 2) [przesłanka pozytywna],

2)  legitymowania się co najmniej 5-letnim okresem pracy górniczej [przesłanka pozytywna]oraz

3)  niespełnianie wymagań uprawniających do uzyskania górniczej emerytury na podstawie art. 50a ustawy [przesłanka negatywna].

Skutkiem ziszczenia się tych kryteriów jest możliwość obniżenia wieku emerytalnego określonego w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy, nie więcej jednak niż o 15 lat.

Jednocześnie wskazać należy, że wszystkie powyższe wymogi do uzyskania emerytury do uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 39 ustawy, winny zostać spełnione łącznie (w tym osiągnięcie odpowiedniego obniżonego wieku emerytalnego). Staje się to zrozumiałe, gdy naświetli się relację zachodzącą między art. 27 i art. 39 ustawy. Pierwszy z nich (art. 27) przewiduje bowiem, że prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu mężczyźnie, z chwilą ukończenia minimum 65 roku życia (art. 27 ust. 3 pkt 1 pkt 1 ustawy), gdy legitymuje się co najmniej 25-letnim stażem składkowym i nieskładkowym (art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy). Funkcją drugiego (art. 39 ustawy) jest konwersja jednego z warunków uprawniających do emerytury na podstawie art. 27 ustawy, tj. wieku emerytalnego. Przepis art. 39 ustawy przewiduje bowiem możliwość obniżenia wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy, o 6 miesięcy za każdy rok wskazanej pracy górniczej, nie więcej jednak niż o 15 lat. Zatem zależność art. 39 ustawy względem art. 27 ust. 2 i 3 ustawy oparta jest relacji lex specialis względem lex generalis. W efekcie, skoro przepis art. 39 ustawy ma charakter normy szczególnej wobec art. 27 ustawy, to przy jego wykładni konieczne jest uwzględnienie treści art. 27 ust. 2 i 3 ustawy, zaś zgodnie z dyrektywą exceptiones non sunt excendendae przepis art. 39 ustawy nie może być interpretowany rozszerzająco. Oznacza to, że ostateczna rekonstrukcja przesłanek warunkujących uzyskanie prawa do emerytury na podstawie przepisu art. 39 ustawy emerytalnej nie jest możliwa bez uwzględnienia powszechnego wieku emerytalnego określonego w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy, który zgodnie z przepisem szczególnym w postaci art. 39 ustawy może zostać obniżony o 6 miesięcy za każdy rok wskazanej pracy górniczej, nie więcej jednak niż o 15 lat.

Jednocześnie wskazać należy, iż przepis art. 39 ustawy znajduje zastosowanie zasadniczo do ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., a jedynie na zasadzie wyjątku, ustanowionego przez przepis art. 46 ust. 1 ustawy, którego funkcją jest umożliwienie niektórym ubezpieczonym nabycia prawa do emerytury "na starych zasadach", znajduje zastosowanie również do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. Zatem uprawnienie to nie ma charakteru powszechnego (ograniczone jest bowiem jedynie od niektórych ubezpieczonych, urodzonych w określonym czasie). Ponadto wśród postawionych w art. 46 ust. 1 ustawy warunków skorzystania z przepisu art. 39 ustawy znalazł się wymóg temporalny („warunki uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.”), co oznacza, iż przepis ten ma charakter jedynie czasowy - dający prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 tylko niektórym ubezpieczonym.

Posłużenie się zwrotem „na warunkach” oznacza zatem, że na dzień 31 grudnia 2008 r. ubezpieczony urodzony po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., musi spełnić takie kryteria, jakie dawałyby mu prawo do świadczenia, gdyby urodził się przed 1 stycznia 1949 r., czyli: legitymować się nie tylko określonym stażem ubezpieczeniowym (25 lat składkowych i nieskładkowych dla mężczyzn), posiadać co najmniej 5 lat wskazanej pracy górniczej i jednocześnie nie spełniać wymagań koniecznych do uzyskania górniczej emerytury na podstawie art. 50a ustawy, a także posiadać odpowiedni wiek emerytalny (65 lat dla mężczyzn z możliwością jego obniżenia według zasad określonych w art. 39 ustawy).

Dopiero kumulatywne spełnienie wymagań postawionych przez art. 46 ust. 1 i art. 39 w zw. z art. 27 ust 2 i 3 ustawy jest podstawą do przyznania na ich podstawie prawa do emerytury ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r . (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., sygn. I UK 7/14, który odnosi się odpowiednio do stanu prawnego w niniejszej sprawie).

Wymagań tych nie spełnił jednak w niniejszej sprawie apelujący, albowiem - jak prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy – na dzień 31 grudnia 2008 r. nie spełnił warunku odnoszącego się do wieku, albowiem w dacie tej nie osiągnął, wymaganego w jego sytuacji, obniżonego wieku emerytalnego w wysokości 59 lat (tj. 65 lat – 6 lat, czyli obliczony poprzez obniżenie powszechnego wieku emerytalnego dla mężczyzn o 6 lat, stosownie do prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji okresu pracy górniczej apelującego do 31 grudnia 2008 r., czyli 12 lat). Z uwagi na powyższe, również w ocenie Sądu Apelacyjnego do dnia 31 grudnia 2008 r. apelujący nie spełnił wszystkich warunków przewidzianych w art. 39 ustawy i dlatego nie może skutecznie ubiegać się o prawo do emerytury w oparciu o art. 46 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż apelujący, jako osoba urodzona w (...) r. – wbrew zarzutom apelacji - miał hipotetyczną możliwość skutecznego ubiegania się o prawo do emerytury w oparciu o art. 46 ustawy. Wskazać należy bowiem, iż w sytuacji, gdyby zaistniały podstawy do maksymalnego obniżenia na podstawie art. 39 ustawy powszechnego wieku emerytalnego apelującego wynikającego z art. 27 ustawy (tj. min. 65 lat dla mężczyzny), to obniżony wiek emerytalny, po osiągnięciu którego apelujący w świetle art. 39 byłyby uprawniony do przejścia na emeryturę, wynosiłby 50 lat. Wiek ten apelujący osiągnąłby w roku 2007, a zatem przed dniem 31 grudnia 2008 r. Zaś by uzyskać obniżenie wieku emerytalnego w wymiarze 15 lat, apelujący musiałby zacząć wykonywać pracę górniczą określoną w art. 39 ustawy najpóźniej w dniu 31 grudnia 1978 r., a więc w wieku 21 lat (a nie 10 lat, jak wskazuje w apelacji). Zatem w realiach niniejszej sprawie uzyskanie przez apelującego emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 46 ust. 1 w zw. z art. 39 ustawy było hipotetycznie możliwe, jednakże apelujący w niniejszej sprawie nie spełnił w rzeczywistości niezbędnych do tego warunków, albowiem – jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego – na dzień 31 grudnia 2008 r. miał on jedynie 12 lat pracy górniczej (a nie 30), z uwagi na co obniżenie wieku emerytalnego mogło zostać dokonane jedynie o 6 lat (czyli o 6 miesięcy za każdy rok pracy górniczej wskazanej w art. 39 ustawy). W tej sytuacji obniżonym wiekiem emerytalnym apelującego, który uprawniałby go do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 39 ustawy, był wiek 59 lat, który to wiek –jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy - ubezpieczony osiągnie dopiero w 8 grudnia 2016 r., a więc po dniu 31 grudnia 2008 r.

Z uwagi na powyższe podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 46, 39 oraz 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez ich błędną wykładnię, uznać należało na gruncie niniejszej sprawy za chybiony.

Jednocześnie wskazać należy, iż Sąd Apelacyjny w pełni podziela również rozważania prawne Sądu Okręgowego w zakresie niespełniania przez apelującego warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy (w szczególności w zw. z art. 32 i art.39 ustawy), do których zresztą apelujący nie podnosił żadnych zarzutów.

Kierując się powyższymi względami, apelację należało uznać za bezzasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić, co uczynił Sąd Apelacyjny w wydanym wyroku.