Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. w Szczecinie

sprawy A. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury i ustalenie kapitału początkowego

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 marca 2014 r. sygn. akt VI U 1126/13

1.  oddala apelację,

2.  odstępuje od obciążenia ubezpieczonego kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Anna Polak SSSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka

Sygn. Akt III AUa 552/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 kwietnia 2013 roku, odmówił A. L. prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony nie udowodnił okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze 25 lat. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wyjaśnił, że nie uwzględnił w stażu ubezpieczeniowym okresu pracy wnioskodawcy od 1 lipca 1975 roku do 1 czerwca 1979 roku w Wojewódzkiej (...), albowiem w świadectwie pracy widnieje informacja, że w tym czasie ubezpieczony pełnił dyżury, natomiast zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy za okresy składkowe przed 15 listopada 1991 roku uważa się okresy w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy.

Decyzją z dnia 13 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. ustalił wnioskodawcy kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 125.025,89 zł, nie uwzględniając do wyliczenia okresów:

- od 1 lipca 1975 roku do 9 lipca 1978 roku albowiem w okresie tym ubezpieczony był zatrudniony w wymiarze czasu pracy niższym niż ½ pełnego wymiaru,

- od 17 sierpnia 1989 roku do 15 września 1989 roku oraz od 6 kwietnia 1992 roku do 17 kwietnia 1992 roku, gdyż w okresach tych ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym.

Z powyższymi decyzjami nie zgodził się ubezpieczony, który w odwołaniu wniósł o przyznanie prawa do emerytury oraz zaliczenie do okresów składkowych okresu zatrudnienia od 1 lipca 1975 roku do 1 czerwca 1979 roku. W uzasadnieniu swojego stanowiska ubezpieczony podniósł, że w spornym okresie pracował w co drugi tydzień miesiąca od piątku od godziny 20:00 do poniedziałku do godziny 8:00 rano. Wyjaśnił, iż było to tzw. pięć dwunastek, czyli nieprzerwanie po dwanaście godzin, co dawało łącznie 60 godzin pracy na każdorazowym dyżurze. Ponieważ dyżury przypadały w co drugi tydzień miesiąca, miesięcznie wnioskodawca przepracowywał po 120 godzin, co daje zatrudnienie powyżej ½ etatu. Ubezpieczony dodał, iż w spornym okresie kształcił się w (...) Studium Zawodowym w S. i tak skonstruowany grafik dyżurów pozwalał mu na podjęcie nauki w systemie dziennym. Jednocześnie ubezpieczony zwrócił uwagę, iż świadectwo pracy zostało mu wystawione dopiero po 34 latach od zakończenia pracy.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie w całości, podtrzymując argumentację jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2014r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie I zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 13 maja 2013 roku w ten sposób, że uwzględnił w wysokości kapitału początkowego A. L. jako okresy składkowe jego pracę w Wojewódzkiej (...) w S. od 1 września 1975 r. do 31 października 1975 r., od 1 lutego 1976 r. do 30 listopada 1976 r. oraz od 1 stycznia 1979 r. do 28 lutego 1979 r. i oddalił odwołanie w pozostałej części; w punkcie II oddalił odwołanie od decyzji z dnia 14 maja 2013 roku w całości.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: A. L. urodził się (...). Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony posiada okres 21 lat, 7 miesięcy i 21 dni pracy w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał mu na ten dzień 21 lat, 8 miesięcy i 21 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 20 dni okresów nieskładkowych. Od 20 marca 1973 r. do 31 sierpnia 1974 r. ubezpieczony pracował w Wojewódzkiej (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze sanitariusza. W dniu 13 listopada 1974 r. ubezpieczony ponownie zatrudnił się w Wojewódzkiej (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze sanitariusza. W związku z rozpoczęciem przez wnioskodawcę nauki w Zespole Szkół (...) od 1 czerwca 1975 r. zmniejszył się jego wymiar czasu pracy do ½ etatu. Z kolei od 1 lipca 1975 r. ubezpieczony został zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy (w systemie dyżurowym), przy czym jego uposażenie ukształtowano według grupy 23 uposażenia – w kwocie 1.600 zł i zależało ono od liczby przepracowanych godzin (podstawa: Dz. U. Nr 31 z dnia 14.09.1974 r. poz.183). We wrześniu 1975 r. A. L. uzyskał wynagrodzenie w kwocie 1.891 zł, w październiku 1975 r. w kwocie 806 zł, w listopadzie 1975 r. w kwocie 38 zł. Za lipiec i grudzień 1975 r. brak informacji o wysokości wynagrodzenia. Od 1 stycznia 1977 r. ubezpieczonemu została przyznana 22 grupa uposażenia z wynagrodzeniem w kwocie 1.750 zł za faktycznie przepracowane godziny. Za ten rok nie zachowały się listy płac. Następnie Sąd Okręgowy ustalił, że od 1 stycznia 1978 r. ubezpieczonemu została przyznana grupa 21 uposażenia z wynagrodzeniem 1.900 zł za faktycznie przepracowane godziny. Za ten rok również nie zachowały się listy płac. Od 1 grudnia 1978 r. ubezpieczonemu została przyznana grupa 20 uposażenia z wynagrodzeniem 2.300 zł za faktycznie przepracowane godziny (na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 1978 r. oraz zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 listopada 1978 r.) i na takich warunkach płacy i pracy A. L. pozostawał aż do 1 czerwca 1979 r., kiedy to zakończył świadczyć pracę dla Wojewódzkiej (...) w S.. W 1979 r. wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło: w styczniu 1.187 zł, w lutym 1.201 zł, w marcu 1.011 zł, w kwietniu 342 zł. Od 10 lipca 1978 r. do 30 czerwca 1999 r. ubezpieczony pracował w (...) Publicznym Zakładzie (...) w S. w wymiarze pełnego etatu.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołania A. L. okazały się uzasadnione tylko wobec decyzji z dnia 13 maja 2013 r. w zakresie doliczenia do kapitału początkowego okresów od 1 września 1975 r. do 31 października 1975 r., od 1 lutego 1976 r. do 30 listopada 1976 r. oraz od 1 stycznia 1979 r. do 28 lutego 1979 r. W pozostałym zakresie były niezasadne. W myśl art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2009 Nr 153, poz. 1227 ze zm. dalej jako ustawa emerytalna) kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Przepis art. 174 ust. 1 i 2 przywołanej ustawy wskazuje, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6 i okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. W myśl przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

Definicję okresów składkowych i nieskładkowych zawierają przepisy art. 6 i 7 ustawy emerytalnej. Do okresów składkowych - na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 1 a tej ustawy - zalicza się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. okresy zatrudnienia po ukończeniu 15 roku życia na obszarze Państwa Polskiego, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową.

Jak wskazał Sąd I instancji spór w niniejszej sprawie sprowadzał się w konsekwencji - w przypadku obu zaskarżonych decyzji - do oceny, czy możliwe jest doliczenie zarówno do wysokości kapitału początkowego, jak i ogólnego stażu pracy wnioskodawcy okresu jego zatrudnienia w Wojewódzkiej (...) w S. od 1 lipca 1975 r. do 1 czerwca 1979 r., kiedy to ubezpieczony wykonywał zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy, w tzw. systemie dyżurowym, a jego wynagrodzenie zależało od liczby faktycznie przepracowanych godzin. Konsekwencją doliczenia tego okresu (a właściwie okresu od 1 lipca 1975 r. do 9 lipca 1978 r.) byłoby bowiem spełnienie przez wnioskodawcę ostatniego warunku koniecznego do nabycia przez niego prawa do tzw. wcześniejszej emerytury, a mianowicie posiadanie 25 lat ogólnego stażu pracy (organ rentowy zaliczył mu na poczet tego stażu 22 lata, 4 miesiące i 11 dni). Pozostałe warunki do przyznania emerytury ubezpieczony bowiem spełnia. W celu ustalenia faktycznego wymiaru czasu pracy wnioskodawcy w Wojewódzkiej (...) w S. w spornym okresie Sąd Okręgowy dopuścił dowód z dokumentów – oryginalnych akt osobowych wnioskodawcy oraz jego list płac, a także z zeznań zawnioskowanych przez ubezpieczonego świadków. O ile dowód z dokumentów miał decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, o tyle zdaniem Sądu Okręgowego dowód z zeznań świadków okazał się nieprzydatny, albowiem świadkowie nie znali szczegółów zatrudnienia wnioskodawcy w (...), w szczególności nie wiedzieli ile godzin ubezpieczony pracował w spornym okresie. Świadkowie potwierdzili jedynie okoliczność niesporną w sprawie, tj. fakt, że wnioskodawca pracował w spornym okresie w systemie dyżurowym. Jednakże zarówno dowody z dokumentów, jak i zeznania świadków Sąd uznał za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji oraz w sposób rzetelny. Oceniając przesłuchanie ubezpieczonego, Sąd I instancji uznał je za wiarygodne tylko w tej części, w której znalazło potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, w szczególności w dowodach z dokumentów. W pozostałym zakresie – w szczególności co do tego, że przez cały sporny okres ubezpieczony pracował w wymiarze ½ etatu – Sąd odmówił A. L. wiary. Przyczyną tej odmowy był fakt, że z zachowanej dokumentacji płacowej wynikało, iż nawet w okresie, którego ta dokumentacja dotyczyła, występowały miesiące - listopad 1975 r., marzec i kwiecień 1979 r., kiedy wynagrodzenie ubezpieczonego nie odpowiadało kwocie przysługującej - według obowiązujących wówczas przepisów - pracownikowi zatrudnionemu w charakterze sanitariusza za pracę w wymiarze połowy etatu. Z uwagi na to i brak innych wiarygodnych dowodów (Sąd nie dysponował dokumentacją płacową za lata 1977-1978), nie można było tylko na podstawie zeznań wnioskodawcy – ustalić, że w latach 1977-1978 wnioskodawca pracował w wymiarze co najmniej ½ etatu, tym bardziej, że od 10 lipca 1978 r. rozpoczął on zatrudnienie w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w S. w wymiarze pełnego etatu. Sąd Okręgowy wskazał, że warunki wynagradzania wnioskodawcy (sanitariusz należał do niższego personelu działalności podstawowej) w spornym okresie regulowały (co wynika bezpośrednio z treści jego angaży) dwa rozporządzenia Rady Ministrów: z dnia 16 sierpnia 1974 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznych służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów. (Dz. U. z 1974 r. Nr 31 poz.183 ze zm. obowiązujące od 1 stycznia 1975 r.) oraz z dnia 27 listopada 1978 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznych służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów (Dz. U. z 1978 r. Nr 28 poz.120 ze zm. obowiązujące od 1 grudnia 1978 r. ). Przepis § 1 ust. 1 pierwszego z wymienionych rozporządzeń zmienił § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 września 1972 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznych służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów (Dz. U. z 1972 r. Nr 37, poz. 246 i z 1973 r. Nr 51, poz. 288), nadając mu następujące brzmienie: uposażenie zasadnicze pracowników określonych w § 1 ust. 1 (pracowników medycznych i innych pracowników działalności podstawowej) ustala się według tabel tam wskazanych. Rozporządzenie to obowiązywało do 30 listopada 1978 r., od 1 grudnia 1978 r. wynagrodzenie wnioskodawcy regulowało drugie z wymienionych wyżej rozporządzeń. Zgodnie z § 3 ust. 1 tego rozporządzenia uposażenie zasadnicze pracowników określonych w § 1 ust. 1 (pracowników medycznych i innych pracowników działalności podstawowej) ustala się według załączonych tabel. Uposażenie zasadnicze określone w ust. 1 przysługuje pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy (ust. 2). Konfrontując treść list płac wnioskodawcy (za lata 1975-1976) i wskazanych w angażach grup uposażenia wnioskodawcy za ten okres z wysokością uposażenia zasadniczego obowiązującego w spornym okresie według w/w rozporządzeń, Sąd Okręgowy ustalił, że z uwagi na to, że od 1 lipca 1975 r. do 31 grudnia 1976 r. grupa uposażenia wnioskodawcy wynosiła 23, co odpowiadało uposażeniu zasadniczemu w kwocie 1600 zł (za pełny etat)(liczonemu – jak wskazano w angażach - za faktycznie przepracowane godziny), osiągnięcie przez wnioskodawcę w tym okresie wynagrodzenia w kwocie co najmniej 800 zł, skutkuje przyjęciem, że wykonywał on wówczas pracę w wymiarze co najmniej ½ czasu pracy. Taka sytuacja wystąpiła we wrześniu i październiku 1975 r. oraz w okresie od 1 lutego do 30 listopada 1976 r. Z kolei wobec tego, że w 1979 r. grupa uposażenia wnioskodawcy wynosiła 20, co odpowiadało uposażeniu zasadniczemu w kwocie 2.300 zł (za pełny etat), osiągnięcie przez wnioskodawcę w tym okresie wynagrodzenia w kwocie co najmniej 1.150 zł, musi skutkować przyjęciem, że wykonywał on wówczas pracę w wymiarze co najmniej ½ czasu pracy. Taka sytuacja wystąpiła w styczniu i lutym 1979 r. Pomimo doliczenia do ogólnego stażu pracy wnioskodawcy okresu 12 miesięcy (bez 2 miesięcy 1979 r. doliczonych już do ogólnego stażu pracy z racji zatrudnienia w (...) Publicznym Zakładzie (...) w S.) nadal nie posiada on 25 lat stażu ogólnego (a jedynie 23 lata 4 miesiące i 11 dni) i w konsekwencji nie spełnia warunków do przyznania prawa do emerytury.

Reasumując, w punkcie I wyroku Sąd Okręgowy - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 13 maja 2014 r. w ten sposób, że uwzględnił w wysokości kapitału początkowego okres pracy wnioskodawcy w Wojewódzkiej (...) od 1 września 1975 r. do 31 października 1975 r. oraz od 1 lutego 1976 r. do 30 listopada 1976 r. i od 1 stycznia 1979 r. do 28 lutego 1979 r. jako okresy składkowe i w pozostałej części odwołanie oddalił. Z kolei w punkcie II wyroku - na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. - Sąd oddalił odwołanie od decyzji z dnia 14 maja 2013 r. (odmawiającej prawa do emerytury) w całości.

Apelację od tego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając :

punkt pierwszy wyroku, w części, w której oddalono odwołanie od decyzji z dnia 13 maja 2013r., punkt drugi wyroku, w całości.

Apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez:

- uwzględnienie w wysokości kapitału początkowego, jako okresów składkowych

- 1.07.1975 - 31.08.1975,

- 1.11.1975 - 31.01.1976,

- 1.12.1976 - 31.12.1978,

- 1.03.1979 - 1.06.1979

z tytułu pracy w Wojewódzkiej (...) w S.,

- przyznanie prawa do emerytury, z uwagi na osiągnięcie wymaganego stażu pracy, w wymiarze powyżej 1/2 etatu

Zaskarżonemu wyrokowi ubezpieczony zarzucił:

- nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy, oraz bezczynność Sądu w zakresie zwrócenia się do Wojewódzkiej (...) w S. przy ul. (...), z żądaniem przedłożenia wszelkiej dokumentacji (pracowniczej, księgowej, płacowej i rozliczeniowej) dotyczącej okresu zatrudnienia od 01.07.1975r. do 01.06.1979r., w tym list obecności, harmonogramów i grafików dyżurów, dokumentacji na podstawie, której naliczano przysługujące mu wynagrodzenia, dokumentacji urlopowej oraz dokumentacji przebywania na zwolnieniach lekarskich, akt osobowych dotyczących zatrudnienia.

-

błędne ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz niesłuszną odmowę uwzględnienia do okresu składkowego całości okresu zatrudnienia od 01.07.1975r. do 01.06.1979r.,

-

niesłuszne odmówienie wiarygodności zeznań ubezpieczonego oraz niesłuszne przyjęcie, że zeznania świadków i ubezpieczonego, niczego wartościowego do sprawy nie wniosły;

Organ rentowy w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego jest niezasadna.

Sąd Apelacyjny w całości podziela zarówno ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne Sądu Okręgowego, nie widząc tym samym konieczności ponownego szczegółowego ich przytaczania.

Przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu było w pierwszej kolejności zaliczenie ubezpieczonemu do okresów składkowych okresu od 1 lipca 1975r. do 1 czerwca 1979r. z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkiej (...) w S. w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, a następnie w konsekwencji podwyższenie kapitału początkowego i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy ogólny w wymiarze - 22 lata, 4 miesiące i 11 dni, zamiast 25 lat, ponieważ ubezpieczony nie wykazał, że w spornym okresie pracował w wymiarze co najmniej ½ etatu.

Ze świadectwa pracy z dnia 15 marca 2013r. wynika, że ww. okresie ubezpieczony zatrudniony był jako sanitariusz w niepełnym wymiarze czasu pracy, na dyżurach. Ubezpieczony nie przedłożył innych dowodów na okoliczność faktycznego wymiaru czasu pracy w tym okresie. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zwrócił się do Wojewódzkiej (...) w S. o nadesłanie akt osobowych i dokumentacji płacowej. Zatem zupełnie nieuzasadniony jest zarzut apelacyjny ubezpieczonego dotyczący bezczynności Sądu w zakresie zwrócenia się do Wojewódzkiej (...) w S. przy ul. (...), z żądaniem przedłożenia wszelkiej dokumentacji (pracowniczej, księgowej, płacowej i rozliczeniowej) dotyczącej ubezpieczonego. Wbrew temu, co twierdzi ubezpieczony Sąd Okręgowy wykazał inicjatywę dowodową. Nie znajduje natomiast zrozumienia stanowisko ubezpieczonego, że jako młody człowiek nie musiał dbać o zbieranie dokumentów płacowych w celach emerytalnych i taki obowiązek ciążył jedynie na pracodawcy.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z dokumentów –akt osobowych wnioskodawcy oraz jego list płac, a także z zeznań zawnioskowanych przez ubezpieczonego świadków i słusznie uznał, że dowód z dokumentów miał decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Natomiast zeznania świadków nie wniosły do sprawy nic nowego, ponieważ nie znali oni szczegółów zatrudnienia ubezpieczonego w (...), w szczególności nie wiedzieli ile godzin ubezpieczony pracował w spornym okresie. Świadkowie potwierdzili jedynie to, że wnioskodawca pracował w spornym okresie w systemie dyżurowym, czego organ rentowy nie kwestionował.

Jak najbardziej uzasadnione jest również stanowisko Sądu Okręgowego w kwestii oceny zeznań ubezpieczonego. Trudno dać wiarę ubezpieczonemu, że przez cały sporny okres pracował w wymiarze ½ etatu, skoro przeczy temu dokumentacja płacowa, z której wynikało, iż nawet w okresie, którego ta dokumentacja dotyczyła, występowały miesiące - listopad 1975 r., marzec i kwiecień 1979 r., kiedy wynagrodzenie ubezpieczonego nie odpowiadało kwocie przysługującej - według obowiązujących wówczas przepisów - pracownikowi zatrudnionemu w charakterze sanitariusza za pracę w wymiarze połowy etatu.

Zatem prawidłowo przyjął Sąd I instancji, że do ogólnego stażu pracy można ubezpieczonemu zaliczyć jedynie te okresy, w których zgodnie z zachowaną dokumentacją płacową uzyskał on wynagrodzenie odpowiadające co najmniej połowie etatu. Brak dowodów na to, że w całym spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony na pół etatu, a zapis w świadectwie o pracy na dyżurach nie przesądza o stałej ilości godzin przepracowanych w każdym miesiącu.

Odnośnie zarzutu zgłoszonego ustnie na rozprawie apelacyjnej dotyczącego nie zaliczenia do stażu okresu nauki w Zespole Szkół (...), Sąd Apelacyjny wskazuje, że zgodnie z treścią art. 7 pkt 9 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do okresów nieskładkowych zalicza się okres nauki w szkole wyższej na jednym kierunku, pod warunkiem ukończenia tej nauki, w wymiarze określonym w programie studiów. Przepisy ustawy nie przewidują wliczania do okresów nieskładkowych ani tym bardziej składkowych czasu nauki w szkole średniej czy pomaturalnej. Zaliczeniu podlega jedynie okres studiów w szkole wyższej.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie naruszył ani przepisów prawa materialnego ani przepisów proceduralnych, ustalając, że ubezpieczony nie udowodnił 25 – letniego stażu ogólnego, a zatem nie było podstaw do przyznania mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Natomiast decyzje o wysokości kapitału początkowego można było zmienić jedynie w takim zakresie jak to uczynił Sąd I instancji.

Wobec powyższego apelację należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążania ubezpieczonego kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej.