Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Mierz

Protokolant Katarzyna Kajda

przy udziale przedstawiciela KMP w G. sierż. sztab. R. W.

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2015 r.

sprawy obwinionego M. K. (K.) s. M. i A.,

ur. (...) w R.

o wykroczenie z art. 86§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 4 marca 2015 r. sygnatura akt II W 1053/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rudzie Śląskiej do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 546/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 4 sierpnia 2015 roku

Apelacja osobista obwinionego M. K. od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 4 marca 2015 roku (sygn. akt II W 1053/14), którym to wyrokiem sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. okazała się trafna, a w efekcie jej wniesienia dojść musiało do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. oraz art. 410 k.p.k. w z zart. 82 § 1 k.p.s.w..

Wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy bezkrytycznie dał wiarę relacji świadka D. P., która pomimo jej sprzeczności z pozostałymi z dostępnych w niniejszej sprawie dowodów stała się jedyną podstawą wydania wyroku. Tylko bowiem w relacji tego świadka znalazły się twierdzenia o popełnieniu przez obwinionego zarzuconego mu wykroczenia. W sytuacji, gdy relacja tego świadka pozostawała w opozycji do pozostałych dowodów, uznanie jej za podstawę orzeczenia uznającego winę powinno zostać poprzedzone wnikliwą oceną wiarygodności tej relacji. W sprzeczności z wyjaśnieniami obwinionego oraz zeznaniami świadka K. J. zeznania świadka D. P. pozostawały nie tylko w kwestii dopuszczenia się przez obwinionego zruconego mu zachowania, lecz także zachowania samego D. P. na drodze, które to zachowanie spowodowało przecież wezwanie przez obwinionego policji na miejsce zdarzenia.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika w jakiej części i z jakich powodów relacja D. P. uznana została za zasługującą na wiarę. Jednak z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wnioskować trzeba, iż uznając relację D. P. za zasługującą na wiarę w części w jakiej jako jedyny opisał on popełnienie przez obwinionego zarzuconego mu wykroczenia Sąd Rejonowy jednocześnie odmówił wiarygodności tej relacji w pozostałym zakresie w jakim zeznania świadka różniły się od wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka K. J.. Pozostając w sprzeczności z pozostałymi z przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów odosobniona na ich tle relacja D. P. stanowiła jednocześnie jedyną podstawę stwierdzenia popełnienia przez obwinionego zarzuconego mu wykroczenia. Tylko bowiem świadek D. P. w zeznaniach swoich wskazywał na dopuszczenie się przez obwinionego wykroczenia opisanego we wniosku o ukaranie.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę okoliczności, iż informację o tym, że obwiniony popełnił na jego szkodę wykroczenie, D. P. pozostając w istocie pokrzywdzonym zachowaniem obwinionego zawiadomił organy ścigania dopiero wówczas, gdy składał on zeznania w związku ze złożonym przez obwinionego M. K. zawiadomieniem o popełnieniu przez D. P. szeregu wykroczeń, obejmującym także zachowanie polegające na wyjściu z pojazdu na skrzyżowaniu dróg i okładaniu pięściami pojazdu obwinionego. W przeciwieństwie do obwinionego M. K., który bezpośrednio po zdarzeniu uznał za właściwe złożenie zawiadomienia o popełnieniu przez D. P. szeregu wykroczeń, pokrzywdzony za stosowne uznał wówczas jedynie oddalenie się z miejsca zdarzenia po tym, jak wysiadł z samochodu i uderzał pięściami w szybę pojazdu obwinionego.

Wyjaśnienia wymaga także szereg istotnych rozbieżności w relacji świadka D. P., których Sąd Rejonowy nie dostrzegł nie poddając ich ocenie i nie zadając świadkowi pytań zmierzających do ich wyjaśnienia. O ile zdawkowa w zakresie postawionego obwinionemu w niniejszej sprawie zarzutu relacja D. P. złożona w toku postępowania przygotowawczego nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, to jednak zeznania tego świadka składane na rozprawie, gdy w sposób szczegółowy odnosił się on do przebiegu zdarzenia zawierały sprzeczności, których wyjaśnienie pozostaje niezbędne w celu należytego rozpoznania niniejszej sprawy. Zeznaje świadek między innymi o tym, że obwiniony zjechał na prawy pas jezdni blokując jednocześnie możliwość zmiany pasa przez świadka o którym to negatywnym zachowaniu obwinionego nie zeznawał w ogóle w postępowaniu przygotowawczym. Zeznaje dalej, że zajeżdżanie drogi przez obwinionego miało miejsce w sytuacji w której D. P. zamierzał zjechać z lewego pasa na prawy. Z opisu świadka wynika zatem, że to świadek zamierzał zjechać na inny pas ruchu, a obwiniony ten manewr blokował. Tymczasem przypisane obwinionemu wykroczenie polegało na nieustąpieniu przez obwinionego, który zmieniał pas z prawego na lewy, pierwszeństwa D. P., stanowiło zatem zdarzenie całkowicie odmienne od zaprezentowanego w toku rozprawy przez D. P.. W składanych na krótko po zdarzeniu zeznaniach świadek nie wspomniał o opisanym na rozprawie zachowaniu obwinionego.

Wprawdzie w dalszym ciągu zeznań składanych na rozprawie świadek relacjonuje o zachowaniu obwinionego polegającym na spychaniu pojazdu kierowanego przez D. P. na pas ruchu w kierunku przeciwnym, to jednak i w tej kwestii relacja świadka nie pozostaje pozbawiona istotnych mankamentów. Zeznaje bowiem świadek, że pokonując jako przedstawiciel handlowy tę samą trasę zwykle skręca w ulicę (...) skrzyżowanie z którą znajduje się przed skrzyżowaniem z ulicą prowadzącą bezpośrednio do hipermarketu T., lecz tego dnia nie zjechał w ulicę (...) ponieważ obwiniony zajeżdżał mu drogę, zatem skręcił w kierunku hipermarketu T.. Z chronologii wypowiedzi świadka („ Nie skręciłem w H. i pojechaliśmy na wprost. Ja byłem na lewym pasie, a on na prawym. Zaraz za skrzyżowaniem zaczął mnie spychać na przeciwległy pas ruchu.” k. 45) wnioskować trzeba natomiast, że do zajeżdżania przez obwinionego drogi D. P. doszło po przejechaniu skrzyżowania z ulicą (...), co przecież pozostaje w sprzeczności z wypowiedzią wedle które z powodu zajeżdżania drogi nie skręcił on w ulicę (...). Dalej wyjaśnić trzeba w jaki sposób zajeżdżanie drogi poruszającemu się lewym pasem jezdni D. P. mogło uniemożliwić mu skręcenie w lewo w ulicę (...). Wydaje się, że manewr skrętu w lewo byłby utrudniony, gdyby zajeżdżanie miało miejsce z lewej strony. Podobnie wyjaśnić powinien świadek kwestię zmiany trasy przejazdu związanej z jego obowiązkami zawodowymi. Wątpliwe pozostaje bowiem, by osoba, która z racji obowiązków zawodowych zobligowana pozostaje do dotarcia do konkretnych punktów handlowych, z powodów takich jakie w zeznaniach swoich zaprezentował D. P. zrezygnowała z wypełnienia obowiązku.

Wyjaśnić powinien świadek D. P. jeszcze jedną kwestię. Z ustaleń Sądu Rejonowego i zeznań pokrzywdzonego wynika, iż zachowanie obwinionego polegające na zajeżdżaniu drogi D. P. (mającemu wówczas zamiar skręcić w ulice (...)) powtarzało się na pewnym odcinku drogi. Odpowiedzieć zatem świadek powinien na pytanie z jakich powodów pomimo takiego niebezpiecznego także dla samego świadka zachowania obwinionego przez cały ten czas jechał on obok obwinionego, a nie jak się wydaje, że zachować się powinien ostrożny kierowca, zredukować prędkość tak, by uniknąć powtórzenia niebezpiecznej sytuacji spowodowanej przez obwinionego.

Powodem decydującym o przypisaniu obwinionemu zarzuconego mu czynu pozostawała wskazana przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu sprzeczność wyjaśnień oskarżonego z pozostałymi z dowodów wyrażająca się we wskazaniu przez obwinionego, że w początkowej fazie zdarzenia poruszał się prawym pasem jezdni, co zdaniem sądu podważa prawdomówność obwinionego. Odnosząc się do tej argumentacji wskazać trzeba, że sama tylko niewiarygodność relacji obwinionego, zwłaszcza w jednym ze szczegółów zdarzenia, nie może stanowić dowodu jego winy o której stwierdzeniu decydować powinno rozstrzygnięcie, czy całokształt zgromadzonych w postępowaniu dowodów potwierdza tezę oskarżenia o sprawstwie obwinionego, czy też nie.

Sąd odwoławczy nie dostrzega niczego nietypowego w zachowaniu obwinionego polegającym na zmianie pasa ruchu z lewego na prawy na kilkaset metrów przed skrzyżowaniem na którym miał obwiniony skręcać w prawo w kierunku T.. Nie można także zgodzić się z oceną wedle której uznając relację D. P. uderzającego pięściami w pojazd obwinionego za zasługującą na wiarę Sąd Rejonowy także to zachowanie interpretuje jako potwierdzające „ pośrednio” sprawstwo obwinionego.

Ze względów powyższych zaskarżony wyrok należało uchylić, a sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. W ponownym postępowaniu będzie sąd zobligowany do powtórzenia postępowania w całości dążąc w szczególności do wyjaśnienia okoliczności o których mowa w niniejszym uzasadnieniu.