Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

Wnioskodawca Syndyk masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w S., wnioskiem z dnia 19 lutego 2013 r. domagał się orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie art. 376 ust. 1 w związku z art. 373 ust. 1 i 4 prawa upadłościowego
i naprawczego na okres 10 lat wobec Prezesa zarządu upadłej spółki (...). W odpowiedzi uczestnik postępowania, A. M., wniósł o oddalenie wniosku i zakwestionował twierdzenia przedstawione przez wnioskodawcę.

Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek, orzekając na podstawie art. 373 ust. 1 pkt 1 prawa upadłościowego i naprawczego (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zm. – dalej jako „p.u.n.”) zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 3 lat. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy na podstawie zebranego materiału dowodowego wskazują, iż złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości przez A. M. nastąpiło ze znacznym opóźnieniem, było zawinione
i doprowadziło do pokrzywdzenia wierzycieli, co w pełni uzasadnia orzeczenie powyższego zakazu wobec uczestnika. Sąd Rejonowy ustalił, że (...) Sp. z o.o. w S. była niewypłacalna od maja 2010 r. na podstawie art.11 ust. 1 p.u.n. bowiem w tym momencie nie wykonywała już swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych i od stycznia 2011 r. na podstawie art. 11 ust. 2 p.u.n. bowiem w tym momencie wartość jej zobowiązań przekroczyła wartość jej majątku. A. M. złożył zaś wniosek o ogłoszenie upadłości dopiero pod koniec marca 2012 r., a taki wniosek w myśl art. 21 p.u.n. winien być zgłoszony nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości. Przy czym Sąd Rejonowy odwołując się do poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2006 r. w sprawie o sygn.. akt III CSK 47/06 ( LEX nr 179893, M. Prawn. 2006 nr 10 poz. 512) nie uwzględnił okoliczności wcześniejszego złożenia wniosku, który został prawomocnie zwrócony.

Postanowienie Sądu Rejonowego zostało zaskarżone apelacją uczestnika - A. M., który zarzucił:

1.  naruszenie przepisów art. 233 § 1 kpc poprzez niewłaściwe dokonanie przez Sąd oceny zebranego w toku postępowania materiału dowodowego oraz brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na tym, że Sąd błędnie przyjął moment powstania niewypłacalności (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. od maja 2010 r. na podstawie art. 11 ust. 1i od stycznia 2011 r. na podstawie art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze, apelujący wniósł o zmianę postanowienia poprzez oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w obu instancjach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestnika jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe na podstawie materiału zebranego w sprawie. Ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy należało uznać za właściwe i przyjąć również za podstawę orzeczenia Sądu Okręgowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie naruszała zasady określonej w art. 233 § 1 kpc i pokrywa się z oceną dokonaną przez Sąd Okręgowy w postępowaniu apelacyjnym.

Do uwzględnienia zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, a więc normy zakreślającej Sądowi granice oceny zebranego materiału dowodowego, mogłoby dojść jedynie wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. SN w wyroku z 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 31/05).

Powyższą regułę należy rozwinąć i rozumieć w ten sposób, że nawet, jeśli na podstawie zebranego materiału dowodowego można wywnioskować inną wersję wydarzeń, zgodną z twierdzeniami skarżącego, ale jednocześnie wersji przyjętej przez sąd I instancji nie można zarzucić rażącego naruszenia szeroko pojętych reguł inferencyjnych, to stanowisko skarżącego stanowić będzie wyłącznie polemikę z ustaleniami sądu, która nie prowadzi do zanegowania tych ustaleń i oceny.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w rozumowaniu Sądu Rejonowego niekonsekwencji
i sprzeczności, które jego ocenę by podważyły. Przechodząc do omówienia zarzutów należy je rozpatrzyć wspólnie, gdyż zarówno podniesione przez skarżącego naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę dowodów, jak i wytknięty błąd w ustaleniach faktycznych dotyczą kwestionowanej przez uczestnika A. M. zaległości wobec (...) Sp. z o.o. i wynikającej z jej istnienia niewypłacalności (...) Sp. z o.o., powstałej w dacie przyjętej przez Sąd Rejonowy. Podstawowe znaczenie w sprawie miały prawidłowe ustalenia dotyczące przesłanek i momentu powstania stanu niewypłacalności obligujące uczestnika do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w toku postępowania upadłościowego, których prawdziwości ani rzetelności nie kwestionował żaden z uczestników postępowania. Stan zadłużenia (...) Sp. z o.o. w S. został ustalony w oparciu o zgłoszone wierzytelności w sprawie i ustalona prawomocnie listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym XV GUp 15/12. Skarżący nie zaskarżył listy wierzytelności zawierającej m.in. zobowiązanie względem (...) Sp. z o.o. w kwocie ustalonej przez Sąd Rejonowy.

Trafnie ocenił Sąd Rejonowy, biorąc pod uwagę przede wszystkim bilans (...) Sp. z o.o. w S. sporządzony na dzień 31 maja 2011 r., iż Spółka była niewypłacalna od stycznia 2011 r. na podstawie art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego i od maja 2010 r. na podstawie art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego. W związku z powyższym skarżący, na którym ciążył obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości nie wywiązał się z swojej powinności. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wykazał przesłanki wymagane do orzeczenia wobec uczestnika na podstawie art. 373 prawa upadłościowego i naprawczego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu osoby. Jak wskazuje SN w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2008 r. sygn. akt IV CSK 379/08 „Orzeczenie zakazu przewidzianego w art. 373 p.u.n. może nastąpić w wyniku stwierdzenia zawinionych uchybień uczestnika obrotu gospodarczego, co znajduje wyraz w dwukrotnym powołaniu tej przesłanki: w art. 373 ust. 1 in principio, który w ogóle dopuszcza jego zastosowanie tylko w odniesieniu do osoby, która "ze swej winy" dopuściła się określonych w nim zachowań oraz w art. 373 ust. 2, który nakazuje przy orzekaniu zakazu uwzględnić "stopień winy". Orzekając na podstawie art. 373 ust. 1 i 2 p.u.n., sąd bierze pod uwagę nie tylko stopień winy, ale także skutki mające wpływ na realizację celu postępowania upadłościowego, którym jest zaspokojenie wierzycieli w jak największym stopniu. Zasadnicze znaczenie ma zatem nie sam fakt "doprowadzenia do upadłości", ale związek przyczynowy pomiędzy uchybieniami wymienionymi w art. 373 ust. 1 pkt 1-4 p.u.n., a obniżeniem wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiarem pokrzywdzenia wierzycieli”. Zarówno zawinienie skarżącego, jak i powstałe w wyniku jego działania pokrzywdzenie wierzycieli zostało szeroko uzasadnione przez Sąd Rejonowy, a Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do tej argumentacji. Przede wszystkim niewytłumaczonym pozostaje fakt znacznej różnicy pomiędzy pierwotnym złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości przez skarżącego w dniu 22 czerwca 2011 r.,a kolejnym (zwrot pierwszego wniosku nastąpił 30 grudnia 2011 r.) w dniu 26 marca 2012 r. Skarżący nie przedstawił dowodów usprawiedliwiających zaistniałą zwłokę, natomiast sytuacja finansowa spółki nie uległa w tym okresie zmianie.

Ponadto, nieuprawnionym jest twierdzenie skarżącego o znaczącym wpływie mylnego, jego zdaniem, określenia zaległości (...) Sp. z o.o. wobec (...) sp. z o.o. Jak podkreślił Sąd Rejonowy, nawet gdyby część długu wobec (...) Sp. z o.o. uległa przedawnieniu, co w istocie nie nastąpiło wobec przerwania biegu przedawnienia poprzez uznanie długu w umowie z dnia 18 września 2009 r., to (...) Sp. z o.o. w S. w okresie znacznie poprzedzającym założenie wniosku o ogłoszenie upadłości nie wywiązywała się z zobowiązań względem kilku innych podmiotów, w związku z czym była niewypłacalna w myśl art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego i naprawczego.

Reasumując Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji zawartej w apelacji uczestnika i nie znalazł podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany, czy uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, przedmiotową apelację jako bezzasadną należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.