Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka

Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Ćwiek

przy udziale -------------

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015 roku

sprawy P. R.

obwinionego o wykroczenia z art. 92a kw i art. 95 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busko Zdroju

z dnia 24 lutego 2015 roku sygn. akt II W 907/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 85 (osiemdziesiąt

pięć) złotych tytułem kosztów postępowania za II instancję.

Sygn. akt IX Ka 654/15

UZASADNIENIE

Obwiniony P. R. stanął pod zarzutem tego, że:

1.  W dniu w dniu 14 sierpnia 2014 roku około godziny 23:40 w miejscowości B., gmina B. w woj. (...), kierując po drodze(...)pojazdem ciężarowym marki V. o nr rej. (...) wraz naczepą o nr rej. (...), poruszając się z prędkością 81 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h w miejscu gdzie obowiązuje o tej porze dnia prędkość maksymalna 60 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

2.  w miejscu i czasie jak w pkt. 1 kierował po drodze (...) pojazdem ciężarowym marki V. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) nie mając i nie okazując na żądanie policjanta wymaganych dokumentów podczas kontroli drogowej tj. aktualnych polis OC od ciągnika siodłowego oraz naczepy,

tj. o wykroczenie z art. 95 kw

Sąd Rejonowy w Busku-Zdroju wyrokiem wydanym w dniu 24 lutego 2015 r. w sprawie sygn. akt II W 907/14 uznał:

I.  obwinionego P. R. uznał za winnego zarzucanych we wniosku o ukaranie czynów stanowiących wykroczenie z art. 92 a kw i 95 kw i za to na podstawie art. 92 a kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 350 /trzysta pięćdziesiąt/ złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpow zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 135 /sto trzydzieści pięć/ złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od wyroku wniósł obrońca obwinionego, który na podst. art. 438 pkt 1, 2, 3 kpk zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego:

- przepisu art. 92a Kodeksu wykroczeń, poprzez przyjęcie, iż obwiniony P. R. naruszył ograniczenie prędkości;

- przepisu § 10 pkt 1, ppkt 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którymi powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. 2007 Nr 225 poz. 1662 i 1663), poprzez niezapewnienie wymogu identyfikacji pojazdu obwinionego w czasie kontroli dla użytego do niej urządzenia pomiarowego; nieudokumentowanie przekroczonej przez obwinionego prędkości; brak odnotowania przez kontrolujących funkcjonariuszy czasu dokonania pomiaru oraz odległości namierzania pojazdu obwinionego oraz braku dowodu przeszkolenia funkcjonariuszy do obsługi laserowego miernika prędkości (...) 20-20; błędne ustalenie, że obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość;

- pkt 1, ppkt 1.1 i 1.2 załącznika nr 3 do Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, poprzez uznanie, że tachograf nie jest urządzeniem rejestrującym prędkość pojazdu;

2.obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 8 Kodeksu postępowania w sprawach wykroczeń poprzez:

a) dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, treścią złożonych w sprawie wyjaśnień świadków i stron,

b) nie wyjaśnienie istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadków i obwinionego, w tym:

- czy policjant podczas pomiaru prędkości urządzeniem (...) 20-20 korzystał z podpory tzw. Kolby;

- w jaką część pojazdu celował policjant dokonując pomiaru prędkości urządzeniem (...) 20-20;

- pod jakim kątem w stosunku do osi jezdni dokonywany był pomiar prędkości obwinionego przez policjanta;

- z jakiej odległości policjant dokonał pomiaru prędkości urządzeniem (...) 20-20;

3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż obwiniony w dniu 14 sierpnia 2014 r. około godziny 23:40 w miejscowości B., gmina B. w woj. (...), kierując po drodze (...) pojazdem ciężarowym marki V. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...), poruszał się z prędkością 81 km/h przekraczając tym samym dozwoloną prędkość o 21 km/h w miejscu, gdzie obowiązuje o tej porze dnia prędkość maksymalna do 60 km/h.

Formułując zarzuty jak wyżej skarżący wniósł o uniewinnienie obwinionego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna.

W toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd I instancji zgromadził dowody niezbędne dla rozstrzygnięcia, wnikliwie je ocenił, oraz dokonał na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie wykracza, wbrew zarzutom skarżącego, poza ramy zakreślone przepisem art. 7 kpk, ani nie pozostawia miejsca na żadne wątpliwości, w tym również i te, które wynikają z przepisu art. 5 § 2 kpk.

Jest rzeczą oczywistą, iż wyjaśnienia obwinionego, który konsekwentnie twierdził, iż podczas pomiaru prędkości przez funkcjonariusza policji był wyprzedzany przez dwa inne pojazdy i że sam przemieszczał się z dozwoloną prędkością, pozostają w opozycji do zeznań policjanta, który dokonywał przedmiotowego pomiaru.

Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał z jakich przyczyn przyznał przymiot wiarygodności zeznaniom funkcjonariusza policji w osobie świadka M. C..

Brak jest podstaw ku temu, żeby twierdzić, iż urządzenie, którym dokonywano przedmiotowego pomiaru działało nieprawidłowo i że zarejestrowany pomiar prędkości obarczony był błędem.

Przedmiotowy przyrząd do pomiaru prędkości, którym posługiwał się funkcjonariusz M. C. posiadał ważne świadectwo legalizacji.

Wywody skarżącego dotyczące „technicznych” mankamentów przedmiotowego urządzenia nie podważają zasadności rozumowania Sądu prowadzącego do uznania obwinionego winnym wykroczenia z art. 92 a kw.

Również w świetle zeznań świadka M. C. wina i okoliczności popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 95 kw nie budzą wątpliwości.

Sąd Rejonowy oceniając zgromadzone przez siebie dowody dokonał oceny swobodnej, nie dowolnej, a swoje stanowisko w tym przedmiocie prawidłowo uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Skarżący kwestionując zarówno ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, jak również poczynione w oparciu o tę ocenę ustalenia faktyczne, polemizuje z nimi, nie przytaczając de facto żadnych racjonalnych argumentów, które byłyby w stanie podważyć tę ocenę.

Powoływanie się przez skarżącego na fakt uniewinnienia obwinionego w „podobnej” sprawie jaka toczyła się przed innym Sądem w żaden sposób nie dyskredytuje dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów w niniejszej sprawie.

Uwzględniając dyrektywy wymiaru kary, orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny nie można uznać za rażąco niesprawiedliwie surową. Kara ta jest sprawiedliwa i wyważona.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow orzeczono jak w wyroku.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow.

SSO Ewa Opozda-Kałka