Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SA Paweł Rysiński

Sędziowie SA - Adam Wrzosek

SO (del.) - Ireneusz Szulewicz (spr.)

Protokolant: - st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale oskarżycieli subsydiarnych M. Ś. i I. Ś., Prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu dnia 15 lipca 2015 r.

sprawy

A. S. córki R. i Z. z d. K. urodz. (...) w W.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 20 marca 2015 r. sygn. akt VIII K 37/13

I.  na podstawie art.105 § 1 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w wyroku z dnia 20 marca 2015 r. w ten sposób, że jako datę przypisanego czynu wpisuje: „2.06.2007 r.” zamiast „2.07.2007 r.” ;

II.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części nań przypadającej, w tym z tytułu opłaty kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

A. S. została oskarżona na skutek wniesienia aktu oskarżenia przez oskarżycieli subsydiarnych M. Ś. i I. Ś., o to, że w okresie od czerwca 2007 r. do października 2008 r. w W. przy ulicy (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję prezesa Zarządu D. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 459 072 złotych M. Ś. i I. Ś. poprzez wprowadzenie ich w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się przez reprezentowaną przez nią spółkę ze zobowiązań wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w budynku B przy ulicy (...) w W. z dnia 2 czerwca 2007 r., a w szczególności możliwości przyłączenia tego lokalu do sieci kanalizacyjnej to jest o czyn z art.286 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 marca 2015 r. sygn. VIII K 37/13, A. S. została uznana za winną tego, że dniu 2.07.2007 r. w W. przy ulicy (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pełniąc funkcję prezesa Zarządu D. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 459 072 złotych M. Ś. i I. Ś. poprzez wprowadzenie ich w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się przez reprezentowaną przez nią spółkę ze zobowiązań wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w budynku B przy ulicy (...) w W. z dnia 2 czerwca 2007 r., a w szczególności możliwości przyłączenia tego lokalu do sieci kanalizacyjnej, wiedząc, że Spółka nie ma możliwości wywiązania się z zawartej umowy to jest czynu z art.286 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k. i za tak opisany czyn skazana, a na postawie art.294 § 1 k.k. wymierzono jej karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art.69 § 1 i 2, 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby. Zasądzono również od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty oraz na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwotę 300 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonej i prokurator.

Obrońca zaskarżył wyrok w całości. W swojej apelacji:

I.  na podstawie art.438 pkt 2 k.p.k. zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

1)  naruszenie przepisów art.2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art.9 § 1 k.p.k., art.167 k.p.k. oraz art.366 § 1 k.p.k. polegające na zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodów o istotnym znaczeniu dla realizacji prawdy materialnej i wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności niniejszej sprawy, poprzez zaniechanie zwrócenia się do Wydziału Architektury i Budownictwa D. W. o nadesłanie akt postępowania dotyczącego pozwoleń na budowę nr (...), w którym znajdują się w/w pozwolenia, jak również „pisemne oświadczenie z dnia 14 września 2006 r.” rzekomo sporządzone przez oskarżoną, pomimo tego, że Sąd meriti dostrzega istotne znaczenie tych dokumentów dla prawnokarnej oceny zachowania A. S. i wielokrotnie powołuje się na te dokumenty w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia

2)  naruszenie art.4 k.p.k., art.7 k.p.k. oraz art.410 k.p.k. polegające na naruszeniu zasady swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień oskarżonej, zeznań W. P., jak również zgromadzonej w sprawie dokumentacji, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy uznał, że oskarżona miała świadomość, iż nie będzie możliwe przyłączenie lokalu zakupionego przez pokrzywdzonych położonego w budynku B przy ul. (...) w terminie określonym umowie przedwstępnej i w tym zakresie działała w zamiarze bezpośrednim wprowadzenia w błąd I. i M. Ś., a także pominięcie lub zmarginalizowanie tych dowodów, które w zakresie tych okoliczności powinny prowadzić do odmiennych ustaleń, w szczególności(...) umowy przedwstępnej (...), pisma z MPWiK z dnia 19 września 2006 r., pisma MPWiK z dnia 22 grudnia 2005 r., tej części zeznań W. P., którego zeznania Sąd uznał za wiarygodne w całości, w której świadek wskazał, iż MPWiK zobowiązało się wykonać przyłącza kanalizacyjne dla osiedla przy ul. (...) do końca 2007 r., wykonanie w tym terminie kanalizacji wynikało z pozwoleń na budowę, a osoby mające kontakt z klientami miały informować o stanie inwestycji, co skutkowało niewłaściwym przyjęciem, iż oskarżona dopuściła się popełnienia czynu przypisanego jej w zaskarżonym wyroku;

II.  na podstawie art.438 pkt 3 k.p.k. zarzucił mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na nietrafnym przyjęciu, że:

1)  oskarżona w dniu 2 lipca 2007 r. wprowadziła w błąd pokrzywdzonych I. Ś. i M. Ś., w sytuacji braku jakichkolwiek dowodów, które wskazywałyby, że we wskazanym w opisie czynu dniu, doszło do jakichkolwiek zachowań ze strony skarżonej lub osób działających w jej umieniu w stosunku do pokrzywdzonych

2)  zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy uprawnia do przyjęcia, że oskarżona działając w zamiarze bezpośrednim doprowadziła M. Ś. i I. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenie ich w błąd, w sytuacji, gdy oskarżona nie miała jakichkolwiek relacji z pokrzywdzonymi, nigdy się z nimi nie kontaktowała, nigdy też nie składała względem nich jakichkolwiek zapewnień odnośnie możliwości wywiązania się przez spółkę Developer (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z zobowiązań wynikających z umowy przedwstępnej, niezależnie od braku podstaw do przyjęcia, iż oskarżona miała świadomość w zakresie braku możliwości wywiązania się przez w/w spółkę z inkryminowanej umowy.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator wyrok zaskarżył w całości na korzyść oskarżonej, zarzucając wyrokowi na podstawie art.438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżona A. S. miała zamiar doprowadzenia I. i M. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się przez reprezentowaną spółkę z zobowiązań wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w W., w szczególności możliwości przyłączenia do sieci kanalizacyjnej i w chwili podpisania w/w umowy wiedziała o tym, że spółka Developer (...) nie ma możliwości wywiązania się z zobowiązania, gdy tymczasem zgromadzony w aktach i prawidłowo oceniony materiał dowodowy wskazuje, że oskarżona takiego zamiaru i wiedzy – w chwili podpisywania umowy nie miała bądź też w sprawie istnieją uzasadnione wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 k.p.k. W oparciu o powyższe prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy w sprawie niniejszej nie doszło do naruszenia przepisów art.2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art.9 § 1 k.p.k., art.167 k.p.k. oraz art.366 § 1 k.p.k. albowiem dla rozstrzygnięcia sprawy nie było konieczne zwrócenie się do Wydziału Architektury i Budownictwa D. W. o nadesłanie akt postępowania dotyczącego pozwoleń na budowę nr (...), dotyczących budynków przy ul. (...). Przedmiotem niniejszego postępowania nie jest bowiem kwestia ewentualnych nieprawidłowości w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę, lecz ustalenie czy doszło do oszustwa na szkodę M. i I. Ś.. W tym zaś zakresie najistotniejsze było ustalenie stanu świadomości A. S. w chwili kiedy doszło do zawarcia umowy przedwstępnej z oskarżycielami, a do tego nie było niezbędne zapoznanie się aktami postępowań administracyjnych o udzielenie pozwolenia na budowę. Wystarczający do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie był materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przez Sąd I instancji.

Naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej, autonomicznej podstawy apelacyjnej. Przepis ten określa ogólną dyrektywę postępowania i dopiero wskazanie tych przepisów ustawy procesowej, które miał sąd naruszyć, wbrew zasadzie obiektywizmu, czyni taki zarzut (chociażby) formalnie poprawnym.

W istocie zarzut apelacji prokuratora, sformułowany jako błąd w ustaleniach faktycznych i podstawowy zarzut apelacji obrońcy, sformułowany jako obraza art.4, 7 i 410 k.p.k. oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, sprowadzają się do kwestionowania ustaleń Sądu I instancji odnośnie świadomości oskarżonej A. S.. Według skarżących oskarżona nie miała świadomości braku możliwości wywiązania się z umowy przedwstępnej z dnia 2 czerwca 2007 r., a co za tym idzie brak było u oskarżonej zamiaru wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych M. i I. Ś. przy zawarciu przedmiotowej umowy.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy, w toku orzekania w sprawie Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art.7 k.p.k. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., albowiem zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowiło wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto motywy zostały wyczerpująco i logicznie przedstawione w uzasadnieniu wyroku. Następstwem właściwie przeprowadzonej oceny dowodów stały się prawidłowe ustalenia faktyczne, co do winy i zamiaru oskarżonej A. S..

W zakresie świadomości A. S., co do braku możliwości terminowego wywiązania się z umowy przedwstępnej z dnia 2 czerwca 2007 r. Sąd I instancji prawidłowo oparł się na korespondencji jaką prowadziła oskarżona w imieniu spółki Developer (...) z Miejskim Przedsiębiorstwem Wodociągów i Kanalizacji. Rację ma Sąd Okręgowy wskazując na to, że pisma MPWiK z dnia 22.12.2005 r. i 03.01.2006 r. nie stanowią wiążących zobowiązań ze strony MPWiK odnośnie podłączenia do sieci kanalizacyjnej. Nie sposób przyjąć by informacja, że budowa kanalizacji i przepompowni ścieków przy ul. (...) przewidziana jest na rok 2006 – 2007, mogła być uznana za zobowiązanie do wybudowania tych urządzeń w określonym terminie. Co więcej przecież do chwili podpisania umowy przedwstępnej z M. i I. Ś. w dniu 2 czerwca 2007 r. MPWiK żadnych prac odnośnie budowy urządzeń kanalizacyjnych umożliwiających podłączenie budynków przy ul. (...) do sieci miejskiej nie podjął, czego oskarżona jako prezes spółki ubiegającej się o podłączenie do sieci kanalizacyjnej musiała być świadoma.

Nie jest przy tym zasadne powoływanie się przez obrońcę na obrazę art.410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie dowodów mających przemawiać na korzyść oskarżonej. Obrońca w swojej apelacji odwołuje się do zeznań świadka W. P. jako dowodu, zgodnie z którym MPWiK miało się zobowiązać do wykonania przyłącza kanalizacyjnego dla osiedla przy ul. (...) do końca 2007 r. Owszem dowód z zeznań W. P. został uznany przez Sąd I instancji za wiarygodny, jednakże o tym, że nie doszło do podjęcia zobowiązań przez MPWiK do wybudowania sieci kanalizacyjnej w terminie do końca 2007 roku, jasno świadczy treść korespondencji pomiędzy MPWiK i Developer (...). W tej sytuacji obrońca odwołuje się do części zeznań świadka stanowiących jego własną ocenę i interpretację zaistniałej sytuacji oraz treści pism kierowanych przez MPWiK. Świadek ma oczywiście prawo do przyjęcia własnej oceny treści pism MPWiK i nie pozbawia się przez to wiarygodności. Jednakże takie przeświadczenie świadka nie może podważyć ustaleń faktycznych Sądu I instancji co do treści zobowiązań podjętych przez MPWiK. Skarżący, zresztą wskazując na uznanie za wiarygodne zeznań świadka, pomija, iż w ocenie Sądu I instancji zeznania W. P. miały przekonywać, że winne zaistniałej sytuacji są organy, które wydały decyzje o warunkach zabudowy oraz o pozwoleniu na budowę i że zostały wprowadzone w błąd przez MPWiK, a Sąd dokonywał ustaleń odnośnie zamiaru oskarżonej na podstawie innych dowodów.

W świetle dokumentacji uzyskanej z MPWiK, wbrew zeznaniom W. P., z uzyskania przez Developer (...) pozwolenia na budowę nie wynikał obowiązek wykonania przez MPWiK w terminie do końca 2007 r. sieci kanalizacyjnej pozwalającej na podłączenie budynków przy ul. (...).

Nie jest również zasadne powoływanie się przez skarżącego na obrazę art.410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd I instancji treści umowy przedwstępnej z dnia 2 czerwca 2007 r. oraz pism MPWiK z dnia 19 września 2006 r. i 22 grudnia 2005 r.

Pismo MPWiK z dnia 22 grudnia 2005 r. wskazujące na czas kiedy może być wykonana inwestycja budowy sieci kanalizacyjnej pozwalającej na podłączenie budynków przy ul. (...) zostało właściwie ocenione przez Sąd I instancji i stało się dla Sądu Okręgowego podstawą do prawidłowego ustalenia świadomości oskarżonej o niemożliwości wykonania podpisanej umowy, o czym szeroko wypowiedział się Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Nie ma więc potrzeby powtarzania wywodów Sądu w tym zakresie. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy pismo MPWiK z dnia 19 września 2006 r. informujące o tym, że ścieki socjalno-bytowe z projektowanych budynków przy ul. (...) można odprowadzić do kanału w ul. (...), nie podważa ustaleń Sądu I instancji. Obrońca bowiem wybiórczo odwołuje się w apelacji jedynie do części pisma, pomijając całą jego treść, z której wynika, że dla podłączenia budynków przy ul. (...) do miejskiej sieci kanalizacyjnej pozostają aktualne warunki podane we wcześniejszym piśmie nr (...), a więc w piśmie z dnia 13 grudnia 2005 r., wskazującym, że ścieki socjalno-bytowe z budynków przy ul. (...) będzie można doprowadzić do miejskiej sieci po zaprojektowaniu i wybudowaniu pompowni ścieków (...) z przewodami tłocznymi, kanału w ul. (...) i w ul. (...) na odcinku ul. (...) do ul. (...), czego przecież do chwili podpisania umowy w dniu 2 czerwca 2007 r nie wykonano.

Nietrafne jest również odwoływanie się przez obrońcę do § 9 ust.4 umowy przedwstępnej z dnia 2 czerwca 2007 r., z której wynika, że sprzedający nie ponosi odpowiedzialności za niezawinione przez sprzedającego opóźnienia dysponentów mediów. Jak już była mowa wyżej, MPWiK nie zobowiązywało się wobec spółki Developer (...) do podłączenia osiedla przy ul. (...) w określonym terminie, więc nie może być mowy o jego odpowiedzialności za uchybienie terminowi.

Tak więc nie ulega wątpliwości, że prawidłowe są ustalenia Sądu I instancji, iż w chwili podpisania umowy przedwstępnej z M. Ś. i I. Ś. nie było możliwości podłączenia budynków przy ul. (...) do sieci kanalizacyjnej. MPWiK nie prowadziło też wówczas prac polegających na budowie pompowni ścieków (...) z przewodami tłocznymi, kanału w ul. (...) i w ul. (...) na odcinku ul. (...) do ul. (...).

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Okręgowy nie przyjął niedopuszczalnego domniemania, że A. S. miała wiedzę i świadomość, jaki jest czas niezbędny do wykonania przyłączy kanalizacyjnych, a co za tym idzie, że oskarżona miała świadomość niemożliwości wykonania doprowadzenia kanalizacji w terminie wynikającym z umowy przedwstępnej z państwem Ś.. Sąd I instancji w tym zakresie oparł się na fakcie pełnienia przez oskarżoną funkcji prezesa spółki Developer (...), zajmującej się działalnością deweloperską od 2005 r. i na posiadanym w związku z tym doświadczeniem w zakresie postępowania administracyjnego w przygotowaniu inwestycji budowlanych. Ponadto za taką świadomością oskarżonej przemawia jednoznacznie logika i doświadczenie życiowe. Uwzględnić bowiem należy nierealność terminu wykonania przyłączenia do sieci kanalizacyjnej do końca 2007 roku, skoro pomimo pisma z dnia 22 grudnia 2005 r. wskazującego na wykonanie kanalizacji i pompowni w latach 2006-2007, do dnia 2 czerwca 2007 r. MPWiK nie tylko nie podjęło prac wymaganych do tego, ale i Developer (...) nie uzyskał żadnych konkretnych informacji odnośnie tego, kiedy takie prace miałyby zostać wykonane. Jednoznacznie z takim ustaleniem zresztą korespondują zeznania świadków W. P. i M. B. – osób aktywnie uczestniczących w pracach związanych z budową osiedla przy ul. (...), do których treści słusznie odwołuje się Sąd Okręgowy. Świadkowie wykluczyli by w okresie 6 miesięcy możliwe było wykonanie przez MPWiK urządzeń pozwalających na przyłączenie budynków przy ul. (...) do miejskiej sieci kanalizacji.

Jeśli więc standardem w jakim miał być wybudowany budynek, w którym mieszkanie mieli kupić oskarżyciele subsydiarni było podłączenie do miejskiej sieci kanalizacyjnej (zgodnie z załącznikiem nr 1 do umowy przedwstępnej), to w świetle powyższych okoliczności niemożliwe było wykonanie umowy w terminie przewidzianym w umowie (zgodnie z § 9 ust. 1 termin to dzień 31 grudnia 2007 r., z możliwością przedłużenia o 60 dni).

Podkreślić należy, że również ze swojej strony przed podpisaniem umowy przedwstępnej z oskarżycielami firma Developer (...) żadnych kroków celu wykonania przyłącza do sieci kanalizacyjnej nie podjęła do dnia 16 października 2008 r. – daty sporządzenia podania o akceptację trasy przykanaliku zbiorczego odprowadzającego ścieki z osiedla przy ul. (...).

Tak więc skoro pomimo świadomości oskarżonej A. S. niemożliwości wykonania umowy przedwstępnej z dnia 2 czerwca 2007 r. w terminie określonym w umowie, na podstawie jej upoważnienia doszło do podpisania takiej umowy, to niewątpliwie mamy do czynienia z wprowadzeniem pokrzywdzonych w błąd co do istotnego elementu, który skłonił ich do zawarcia przedmiotowej umowy. Podkreślić należy, że jak wynika z zeznań pokrzywdzonych podstawowym czynnikiem, który skłonił ich do zawarcia umowy ze spółką Developer (...) był obiecany termin oddania inwestycji, pozwalający na wynajęcie zakupionego mieszkania w trakcie długotrwałego wyjazdu służbowego oskarżycieli za granicę.

Słusznie Sąd Okręgowy przyjął, że nie wyklucza odpowiedzialności oskarżonej fakt, że to inna osoba – W. T. prowadziła rozmowy z M. i I. Ś. odnośnie zakupu przedmiotowego lokalu i następnie w imieniu spółki zawarła umowę przedwstępną. Najistotniejsza bowiem w przedmiotowej sprawie jest sama treść umowy, która wprowadzała w błąd co do terminu w jakim miały być zakończone prace budowlane związane z wykonaniem sprzedawanego lokalu, a o takim podstawowym elemencie umowy decydowała osoba zarządzająca spółką Developer (...) czyli A. S.. W. T. była upoważniona jedynie do podpisywania umów. Oczywistym jest, że w jej kompetencji nie pozostawało negocjowanie z klientami kupującymi mieszkanie terminów zakończenia prac budowlanych. Taki element umowy, podobnie jak standard mieszkania i budynku określony w załączniku do umowy przedwstępnej w ogóle nie mógł podlegać negocjacjom – załącznik nr 1 do umowy dotyczy standardu całego budynku i wszystkich mieszkań oferowanych do sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, całkowicie pozbawione słuszności są stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu apelacji prokuratora odnośnie braku udziału oskarżonej w zawarciu umowy z pokrzywdzonymi.

A. S. udzieliła pełnomocnictwa W. T. do zawarcia wprowadzającej w błąd pokrzywdzonych umowy przedwstępnej, w następstwie czego w dniu 2 czerwca zawarta przedmiotowa umowa, na skutek której oskarżyciele zostali doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tym samym A. S. wyczerpała swoim zachowaniem dyspozycje art.286 § 1 k.k. Niewątpliwie wprowadzenie w błąd co do możliwości wykonania podpisywanej umowy w terminie i ukrycie przed klientami problemów z podłączeniem budynków do sieci kanalizacyjnej służyło pozyskaniu klientów na oferowane mieszkania.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że oczywistym jest, że do czasu zawarcia umów żaden z klientów firmy Developer (...) nie był informowany przez jej pracowników o kłopotach związanych z podłączeniem osiedla do kanalizacji miejskiej. Zgodnie o tym zeznają świadkowie K. P. (k.146 akt postępowania przygotowawczego), M. D. (k.147v akt postępowania przygotowawczego), N. P. (k.155v akt postępowania przygotowawczego), T. S. (k.178v akt postępowania przygotowawczego). Wszyscy klienci zgodnie stwierdzali, że o problemach dowiedzieli się po opłaceniu całości ceny sprzedaży mieszkań zgodnie z podpisanymi umowami przedwstępnymi i upływie terminu w jakim miały być odebrane mieszkania. Potwierdza to zresztą treść wystąpienia przyszłych mieszkańców do MPWiK z dnia 27 marca 2008 r. z prośbą wyjaśnienie sytuacji, z którego wynika, że dopiero po upływie terminu przekazania I etapu osiedla czyli 31 grudnia 2007 r. dowiedzieli się o istniejącym problemie z podłączeniem kanalizacji.

W świetle tych dowodów jest oczywistym, że stwierdzenia świadka W. P., na które powołuje się prokurator w uzasadnieniu apelacji o tym, że klienci byli informowani o wszystkich kłopotach z podłączeniem prądu i kanalizacji do inwestycji, odnoszą się do okresu po upływie terminu, w jakim miały być przekazane klientom sprzedane mieszkania, kiedy stało się jasne, że terminy nie zostały dotrzymane. Podobnie należy ocenić twierdzenia świadka W. T., iż miała informować klientów o stanie podłączenia osiedla do sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznania świadków W. T. i M. B. i w apelacji prokuratora brak jest argumentów mogących podważyć stanowisko Sądu w tym zakresie.

Nie jest również zasadnym powoływanie się przez prokuratora na uchybienia ze strony organów administracyjnych wydających decyzje o warunkach zabudowy. Sąd Okręgowy jasno wypowiedział się, że kwestia ta nie eliminuje winy A. S. w odniesieniu do podjęcia zobowiązania, z którego spółka nie była w stanie się wywiązać, czego oskarżona miała świadomość. Problemem w sprawie niniejszej nie było bowiem czy technicznie istniała możliwość podłączenia osiedla do sieci kanalizacji miejskiej i czy ostatecznie do tego doszło, lecz czy oskarżona zaciągnęła zobowiązanie, z którego nie mogła się wywiązać w terminie określonym w umowie.

Oczywistym jest również, że ustaleń Sądu I instancji odnośnie zamiaru doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie podważa to, że spółka Developer (...) podejmowała działania zmierzające do podłączenia budynków przy ul. (...) do mediów. Oskarżonej nie zarzucono przecież wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych co do zamiaru wybudowania sprzedawanego mieszkania, lecz co do istotnego elementu umowy mającego bezpośredni wpływ na podjęcie przez pokrzywdzonych decyzji o zakupie mieszkania. Podkreślić trzeba, że spółce Developer (...) trudno byłoby znaleźć klientów na oferowane mieszkania przy ul. (...), gdyby klientom przedstawiano faktyczną sytuację związaną z problemami z podłączeniem do sieci kanalizacyjnej, a jeśli już to sprzedaż mieszkań nastąpiłaby po obniżonej cenie. Na tym właśnie polega niekorzystność rozporządzenia mieniem do jakiego zostali doprowadzeni pokrzywdzeni. Stąd naturalnym jest, iż spółka Developer (...) podejmowała kroki zmierzające do uzyskania dostępu do sieci kanalizacyjnej, pomimo wprowadzenia w błąd co do możliwości wykonania w terminie umowy przedwstępnej.

Niczym nie jest uzasadniony podnoszony przez prokuratora zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i złamania zasady in dubio pro reo. Skarżący w ogóle nie wskazuje jakie w sprawie zaistniały wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej. Należy podkreślić, że istotnym jest tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonej. Tak więc w sytuacji gdy Sąd, dokonujący prawidłowej oceny materiału dowodowego jak już o tym była mowa wcześniej, nie powziął wątpliwości, których nie dałoby się usunąć zarzut, obrazy art.5 § 2 k.p.k. jest w sposób oczywisty nie zasadny.

Tak więc zarzuty zawarte w apelacjach obrońcy i prokuratora nie zasługiwały na uwzględnienie. Jedynie podnoszona przez obrońcę jako błąd w ustaleniach faktycznych kwestia tego, że w dniu 2 lipca 2007 r. nie doszło do wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych I. Ś. i M. Ś. , gdyż w tym dniu nie doszło do jakichkolwiek zachowań ze strony oskarżonej lub osób działających w jej imieniu nie jest pozbawiona słuszności. Istotnie w dniu 2 lipca 2007 r. nie miały miejsca żadne zachowania ze strony oskarżonej lub innych pracowników spółki Developer (...) w stosunku do pokrzywdzonych. Całość uzasadnienia Sądu Okręgowego pozwala jednakże na jednoznaczne stwierdzenie, iż Sąd I instancji ustalił, że przedmiotowe przestępstwo sprowadzało się do podpisania umowy przedwstępnej nr (...).(...), co miało miejsce w dniu 2 czerwca 2007 r., a data 2 lipca 2007 r. znalazła się w opisie czynu przypisanego oskarżonej jedynie na skutek oczywistej omyłki pisarskiej. Stąd też Sąd Apelacyjny w wyroku dokonał stosownego sprostowania.

Samej zaś kary wymierzonej oskarżonej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, nie można ocenić jako rażąco niewspółmiernej.

Stąd też nie znajdując powodów do zmiany zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny, w oparciu o dyspozycję art.437 § 1 k.p.k. orzekł jak na wstępie.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku. O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z obowiązującymi przepisami