Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Piotr Jarmundowicz

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2015r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. G.

przeciwko M. H.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 14 listopada 2014r.

sygn. akt I Cupr 654/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 90 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Piotr Jarmundowicz

Sygn. akt II Ca 240/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu zasądził od pozwanego M. H. na rzecz powoda R. G. 1 367,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty (pkt. I) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt. II).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł pozwany, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

a)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 65 k.c. w zw. z § 3 ust. 2 umowy z dnia 28 listopada 2012 r. (Rep A nr 23846/2012), przez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron zawartych w umowie: sąd I instancji, mimo kategorycznego brzmienia postanowienia § 3 ust. 2 umowy, stanowiącego że „wykonanie zmian lokatorskich przesuwa termin oddania lokalu o czas potrzebny na ich wykonanie", przyjął, że termin oddania lokalu nie uległ przesunięciu, ponieważ zlecone przez powoda prace zostały wykonane przez pozwanego przed nadejściem pierwotnego terminu oddania,

b)  naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy to jest przepisu art. 193 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że dokonane przez powoda w jego piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2014 r. zgłoszenie żądania zasądzenia kary umownej za opóźnienie z terminem zawarcia umowy przyrzeczonej za okres od dnia 29 maja 2013 r. do dnia 31 maja 2013 r., zamiast - jak w pozwie — od dnia 1 marca 2013 r. do dnia 3 marca 2013 roku, nie jest nowym żądaniem, lecz stanowi jedyne sprostowanie zawartego w pozwie. W konsekwencji tego naruszenia przepisu art. 193 k.p.c. Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisu art. 505 ⁴ k.p.c., który wyklucza dokonywanie zmiany powództwa w postępowaniu uproszczonym oraz art. 321 k.p.c. poprzez orzeczenie ponad żądanie zawarte w pozwie, w sytuacji gdy zmiana tego żądania nie była skuteczna.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i o zasadzenie od pozwanego kosztów postępowania za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W niniejszej sprawie postępowanie toczyło się w postępowaniu uproszczonym, a Sąd Odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. Z tego względu uzasadnienie wyroku Sądu Odwoławczego ogranicza się jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem właściwych przepisów prawa.

Na wstępie należy zauważyć, że pozwany nie kwestionował w apelacji poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Także w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy, w oparciu o zaoferowany przez strony materiał dowodowy. Na jego podstawie Sąd I instancji wywiódł właściwe oceny prawne i zastosował prawidłowo przepisy prawa materialnego. Pozwoliło to Sądowi II instancji na przyjęcie za własne ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego i uczynienie ich podstawą swojego rozstrzygnięcia (art. 382 k.p.c.).

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 505 ⁴ k.p.c. w związku z art. 321 k.p.c. i art. 193 k.p.c. należy stwierdzić, że jest on niezasadny.

Wskazać trzeba, że zgodnie z art. 505 ⁴ § 1 zdaniem pierwszym k.p.c. w postępowaniu uproszczonym zmiana powództwa jest niedopuszczalna. Oznacza to, że w przypadku niedopuszczanej w postępowaniu uproszczonym zmiany powództwa, wniosek zawierający zmianę powództwa powinien zostać odrzucony.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że nie doszło do zmiany powództwa. Powód w piśmie przygotowawczym z dnia 18 kwietnia 2014 r. (k. 67 – 69) sprecyzował omyłkę dotyczącą dat związanych z naliczeniem kary umownej, zawartą w uzasadnieniu pozwu. W powyższym piśmie powód wyjaśnił oczywisty charakter omyłki wskazując na dowody dołączone do pozwu, z których wynikał okres za który dochodził zapłaty kary umownej. Mając na uwadze treść żądania pozwu, okoliczności faktyczne przytoczone w jego uzasadnieniu jak również dołączone do pozwu dowody w postaci dokumentów, w tym m.in. wezwanie do zapłaty z dnia 23 września 2013 r. w którym wprost wskazano, że powód żąda zapłaty kary umownej na podstawie § 8 ust. 9 lit. b za okres od 28 maja 2013 r. do 1 września 2013 r. (k. 42) oraz umowę z dnia 28 listopada 2012 r. (k. 12 – 19), należało uznać, iż nie doszło do faktycznej zmiany powództwa. Wskazać należy w tym miejscu, że czynności procesowe polegające na sprostowaniu, doprecyzowaniu czy też bliższym określeniu żądania nie stanowią zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 k.p.c. Ocena, jakie powództwo zostało zgłoszone, a w konsekwencji - czy nastąpiła jego zmiana, musi być przeprowadzona przy uwzględnieniu kompleksowo potraktowanego stanowiska procesowego powoda, a obowiązkiem sądu jest wyjaśnienie ewentualnych wątpliwości, czego zgłoszone żądanie dotyczy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1999 r., II CZ 108/99, OSNC 2000/4/77).

Mając na uwadze twierdzenia pozwu jak i dołączone do niego dokumenty należało uznać, w ślad za Sądem Rejonowym, że w piśmie z dnia 18 kwietnia 2014 r. nie doszło do zmiany powództwa. W konsekwencji zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przez Sąd I instancji art. 505 ⁴ k.p.c. w związku z art. 321 k.p.c. i art. 193 k.p.c. należy uznać za nie zasługujące na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego nie trafny jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 65 k.c. w związku z § 3 ust. 2 umowy z dnia 28 listopada 2012 r.

Zgodnie z art. 65 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1). W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Dokonując wykładni postanowień umowy z dnia 28 listopada 2013 r. Sąd I instancji w sposób prawidłowy wziął pod uwagę okoliczności sprawy. Zgodnie z § 3 ust. 2 zdaniem 2 i 3 umowy „wnioskowane przez nabywcę zmiany zostaną wykonane pod warunkiem wpłacenia przez nabywcę wynagrodzenia za ich wykonanie określonego przed rozpoczęciem prac. Wykonanie zmian lokatorskich przesuwa termin oddania lokalu o czas potrzebny na ich wykonanie”.

Konsekwencją powyższych zapisów umownych była konieczność wcześniejszej zapłaty przez nabywcę na poczet wynagrodzenia za wykonane zmiany lokatorskie oraz przesunięcie terminu o czas potrzebny na ich wykonanie.

Z akt sprawy wynika, że w dniu 31 grudnia 2013 r. powód zlecił wykonanie zmian lokatorskich polegających na tynkowaniu piwnicy tynkiem cementowo – wapiennym, wykonanie wylewki w piwnicy, montaż 3 parapetów, wykonanie ogrzewania (3 grzejniki plus rozdzielacz), wykonanie dodatkowych punktowe świetlnych (6 gniazd, 2 pkt. świetlne), kanał pod przewody TV. Jednocześnie ustalono termin wykonania prac zleconych na 30 dni od zlecenia (przyjęcie zlecenia zmian lokatorskich k. 26). Z protokołu odbioru lokalu przez kupującego do indywidulanego wykończenia z dnia 5 lutego 2013 r. wynika m.in., że zlecone zmiany lokatorskie wykonano i nie wniesiono uwag (k. 27 – 29). Oznacza to, że wszelkie prace dodatkowe zostały wykonane najpóźniej w dniu 5 lutego 2013 r., a więc przed upływem terminu wydania nabywcy lokalu do odbioru, który został wyznaczony na dzień 28 lutego 2013 r. (§ 4 ust. 4 umowy). W konsekwencji należy uznać, że nie mogło mieć zastosowanie w niniejszej sprawie postanowienie umowy dotyczące przesunięcia terminu oddania lokalu z uwagi na zlecenie wykonania dodatkowych prac przez nabywcę. Postanowienie to zostało zastrzeżone niewątpliwie na korzyść dewelopera, ale tylko w przypadku gdyby nie zdążył z wykonaniem prac zleconych przez nabywcę przed upływem terminu oddalania. W związku z powyższym nie sposób zaaprobować zaproponowanej w apelacji wykładni postanowień § 3 ust. 2 umowy.

Sąd Odwoławczy zważył przy tym, że pozwany nie wykazał w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, aby wykonanie prac zleconych przez powoda w jakikolwiek sposób wydłużyło wykonanie całej inwestycji. Wskazać także trzeba, że zgodnie z umową cena za wykonanie prac dodatkowych musiała zostać zapłacona przed ich wykonaniem. Pozwany nie udowodnił zaś, żeby powód nie zapłacił za wykonane prace lub aby zapłata nastąpiła w innym terminie niż wynikający z umowy (patrz § 3 ust. 2 umowy).

Podnoszona w apelacji okoliczność pomieszkiwania przez powoda w lokalu przed przekazaniem lokalu do odbioru nie miała znaczenia dla obowiązku pozwanego jego wydania w terminie wynikającym z umowy (§ 4 ust. 4). Pozwany zobligowany był do wydania lokalu w terminie do 28 lutego 2013 r. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika zaś, że wydanie lokalu nastąpiło dopiero w dniu 2 września 2013 r. (patrz protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 2 września 2013 r. k. 35). Ponadto z przesłuchania powoda wynika, że w lokalu pomieszkiwał gdyż lokal został wydany do samodzielnego wykończenia. W konsekwencji należy stwierdzić, że spełnione były warunki uprawniające powoda do żądania zapłaty przez pozwanego kary umownej. W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd I instancji nie naruszył przepisom prawa materialnego, w tym wskazanych w apelacji art. 65 k.c. w związku z § 3 ust. 2 umowy z dnia 28 listopada 2012 r., ani procesowego wydając orzeczenie uwzględniające w całości żądanie pozwu.

W konsekwencji apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego znajduje uzasadnienie w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. z art. 99 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt. 1 w związku z § 6 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. nr 490).

Z/:

1)  odnotować,

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.