Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.

Sędziowie : SO Jadwiga Święcicka

SR(del) Magdalena Misiek

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 3.07.2015 r.

sprawy P. J.

oskarżonego o przestępstwa z art. 289§1 kk i art. 178a§4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 16.04.2015 r. sygn. akt II K 706/14

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

-

uchyla zawarte w punkcie III orzeczenie o karze łącznej;

-

obniża orzeczoną w punkcie I karę do 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

-

na podstawie art. 85 kk i 86 § 1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierza mu kare łączną 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności;

-

w podstawie skazania przyjmuje art. 4 § 1 kk.

2.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za obie instancje.

4.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. M. kwotę 516,60 zł z tytułu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Magdalena Misiek Waldemar Cytrowski Jadwiga Święcicka

Sygn. akt II Ka 158/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 16.04 2015r. Sąd Rejonowy w Koninie w sprawie o sygn. akt II K 706/14 uznał oskarżonego P. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 289§1 kk w zw. z art. 64§1 kk i za to na podst. art. 289§1 kk skazał na karę roku pozbawienia wolności oraz uznał go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a§4 kk i za to skazał na karę roku pozbawienia wolności. Na podst. art. 85 kk i 86§1 kk orzekł karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podst. art. 42§2 kk i art. 43§1 kk orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił:

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk. w zw. z art. 410 kpk i art. 440 kpk

- z ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie

oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja okazała się częściowo zasadna.

Apelacja nie jest zasadna, jeżeli w sposób oczywisty brak jest wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. i art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k.

Taka sytuacja w zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zachodzi w niniejszej sprawie. Niezasadność złożonej apelacji nie budzi bowiem jakichkolwiek wątpliwości, a zawarta w niej argumentacja jest całkowicie dowolna i nie zasługuje na akceptację, stanowiąc jedynie typową polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Z uzasadnienia apelacji wynika, iż obrońca w istocie zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych. Błąd taki może natomiast wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk. kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł prawidłowy wniosek, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa. Sąd I instancji w spełniającym wskazane w art. 424 kpk. wymogi, szczegółowym uzasadnieniu, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czynią z niej integralną część niniejszego uzasadnienia.

Z zeznań policjantów K. K. i J. D. oraz świadka D. Z. wprost przecież wynika, iż oskarżony kierował samochodem marki V.. Policjanci zresztą zostali poinformowani przez informatora, iż P. J. kieruje samochodem w stanie nietrzeźwości. Dlatego też udali się we wskazane przez informatora miejsce. Policjanci widzieli, iż kierowcą był oskarżony, a ich zeznania w tym zakresie są zbieżne z zeznaniami całkowicie obiektywnego świadka D. Z.. Ww. świadkowie nie mieli przecież żadnego interesu, ażeby pomówić oskarżonego i tym samym narazić się na odpowiedzialność karną. Dlatego wyjaśnienia oskarżonego, który zaprzeczył, iż jeździł samochodem marki V. są całkowicie niewiarygodne.

Wobec tego, iż pokrzywdzony przestępstwem z art. 289§1 kk nie zauważył, iż oskarżony jeździł jego samochodem, o czym dopiero został poinformowany przez policjantów, zabór samochodu nie był długi i pojazd nie miał żadnych uszkodzeń Sąd obniżył orzeczoną za to przestępstwo karę jednostkową do 6 miesięcy. To z kolei spowodowało, iż przy orzekaniu kary łącznej Sąd zastosował zasadę absorpcji. Dolegliwość tak wymierzonej oskarżonemu kary łącznej nie przekracza stopnia winy, jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów i spełnia cele społecznego oddziaływania kary i szczególno-prewencyjne. Jest jednocześnie wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów oraz danych osobopoznwczych i dlatego odpowiada zakreślonym w art. 53 kk dyrektywom wymiaru kary.

Ze względu na trudną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za obie instancje.

Podstawę orzeczenia o kosztach nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym stanowił §14 ust.2 pkt 4 rozporządzenia MS z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie…

Magdalena Misiek Waldemar Cytrowski Jadwiga Święcicka