Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: SSA Ewa Cyran

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr.)

Protokolant: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Poznaniu

sprawy I. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji I. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 26 maja 2014 r. sygn. akt VII U 4795/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lipca 2013 roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. odmówił I. S. prawa do emerytury argumentując, że świadczenie to zostało jej przyznane na wniosek z dnia 17 grudnia 2007 roku, natomiast wniosek z dnia 17 lipca 2013 roku nie jest wnioskiem o emeryturę, złożonym po raz pierwszy. Podstawę prawną decyzji stanowił art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227).

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła I. S., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. W odwołaniu domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma pełnomocnik odwołującej podniósł, że zaskarżona decyzja stanowi niedozwolone ograniczenie zastosowane przez organ rentowy w przyznawaniu emerytur z nowego systemu osobom urodzonym przed dniem 31 grudnia 1948 roku, a ograniczenie to w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 roku II UZP 4/13 nie ma poparcia w przepisach, albowiem w myśl art.55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do obliczenia emerytury przysługuje niezależnie od tego, czy wcześniej został złożony wniosek o emeryturę wcześniejszą lub w niższym wieku emerytalnym.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wyjaśnił, że odwołująca wystąpiła z wnioskiem o emeryturę w wieku powszechnym, tj. (...) lat życia w grudniu 2007 roku, więc przed dniem 31 grudnia 2008 roku, stąd brak jest podstaw do obliczenia świadczenia w myśl art. 55 ustawy emerytalnej.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2014 r., wydanym w sprawie VII U 4795/13, Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych oddalił wniesione odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

I. S. (zd. R.) urodziła się w dniu (...), z zawodu jest nauczycielem akademickim.

W dniu 18 grudnia 2007 roku odwołująca złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury, do którego dołączyła dokumenty dotyczące zatrudnienia i wynagrodzenia.

Decyzją z dnia 28 grudnia 2007 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. przyznał I. S. prawo do emerytury w wieku powszechnym ,poczynając od 1 grudnia 2007 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, przy czym wypłata emerytury podlegała zawieszeniu, gdyż odwołująca kontynuowała zatrudnienie na (...)w P., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku profesora zwyczajnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, bezpośrednio poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury (od 1 stycznia 1994 roku do 31 grudnia 2003 roku). Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 349,57% i został ograniczony do 250%, z uwagi na przekroczenie maksymalnej wysokości. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 250% przez 2 059,92 zł, tj. kwotę bazową, wyniosła 5 149,80 zł.

Odwołująca pozostawała w zatrudnieniu do 31 grudnia 2008 roku i z tym dniem rozwiązała umowę o pracę w trybie porozumienia stron w związku z przejściem na emeryturę. Od 1 stycznia 2009 roku odwołująca kontynuuje zatrudnienie na tej samej uczelni i na tym samym stanowisku. Umowa o pracę została zawarta na czas określony do 30 września 2017 roku.

Decyzją z dnia 3 czerwca 2009 roku, po rozpoznaniu wniosku z dnia 25 maja 2009 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawczyni przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, argumentując, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z 10 lat kalendarzowych przypadających bezpośrednio przed datą zgłoszenia wniosku o emeryturę, z uwzględnieniem wynagrodzenia za lata 2007 – 2008 wyniósł 255,36%, natomiast z 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 278,37%. Wskaźniki te nie były wyższe od wskaźnika dotychczas ustalonego w decyzji z dnia 28 grudnia 2007 roku wynoszącego 349,57%, stąd brak było podstaw do przeliczenia świadczenia.

Na podstawie kilku następujących po sobie decyzji organ rentowy dokonywał waloryzacji i przeliczał wysokość należnej odwołującej emerytury, przy czym uwzględniając kolejne okresy składkowe brano pod uwagę nadesłane przez odwołującą zaświadczenia potwierdzające fakt zatrudnienia wystawione przez pracodawcę.

W dniu 26 marca 2012 roku odwołująca złożyła wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury od obowiązującej kwoty bazowej, do którego dołączyła zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku Rp-7 wystawione w dniu 15 marca 2012 roku. Decyzją z dnia 17 kwietnia 2012 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia uznając, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru po ponownym przeliczeniu z uwzględnieniem całego okresu zatrudnienia wyniósł 292,85%, a wskaźnik z okresu 2002-2011 wyniósł 251,18%. Obliczone wskaźniki nie są wyższe od dotychczas ustalonego w decyzji z dnia 28 grudnia 2007 roku na poziomie 349,57%, który został ograniczony do 250%, z uwagi na przekroczenie maksymalnej wysokości.

Wysokość świadczenia odwołującej począwszy od 1 maja 2013 roku wynosiła 4.332,54 brutto miesięcznie, zaś począwszy od 1 lipca 2013 r. 4.353,67 zł miesięcznie, po zmianie stażu pracy.

Na skutek ponownego wniosku odwołującej z dnia 17 lipca 2013 roku o emeryturę pozwany wydał w dniu 22 lipca 2013 roku zaskarżoną decyzję, na podstawie, której odmówił I. S. prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że odwołująca ma już przyznaną emeryturę na podstawie decyzji z dnia 28 grudnia 2007 roku, co oznacza, że wniosek z dnia 17 lipca 2013 roku nie jest wnioskiem o emeryturę złożonym po raz pierwszy. Równocześnie pozwany w uzasadnieniu decyzji powołał art. 55 ustawy emerytalnej.

W trakcie postępowania organ rentowy dokonał - na zarządzenie Sądu z dnia 28 stycznia 2014 roku - hipotetycznego przeliczenia wysokości emerytury kapitałowej odwołującej w oparciu o treść art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na dzień 1 lipca 2013 roku, uzyskując wysokość miesięcznego świadczenia emerytalnego w kwocie 6.533,88 zł brutto, wyższej, aniżeli dotychczas wypłacane odwołującej świadczenie obliczone na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej.

Mając na względzie powyżej ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie I. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się wyłącznie do wykładni przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 poz.) dalej powoływanej, jako ustawa emerytalna.

Sąd Okręgowy dokonał wykładni tego przepisu i przywołując ugruntowane już stanowisko Sądu Najwyższego stwierdził, że przepis ten nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie. Sąd Okręgowy podkreślił, że odwołująca nabyła prawo do emerytury w dniu od 1 grudnia 2007 roku, w związku z osiągnięciem w dniu 28 czerwca 2007 roku wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet), co oznacza, że nie może skorzystać z możliwości, o której mowa w art. 55 ustawy emerytalnej. Rację ma bowiem, w ocenie Sądu Okręgowego, pozwany organ rentowy, który wskazał, że wniosek odwołującej z dnia 17 lipca 2013 roku nie jest wnioskiem o emeryturę złożonym po raz pierwszy. O ile bowiem można mówić o ugruntowanym orzecznictwie, co do okoliczności, że na emeryturę można przechodzić kilka razy, to należy podkreślić, że za każdym razem musi to być wniosek o inne świadczenie (można zatem przejść na emeryturę wcześniejszą, w niższym wieku emerytalnym, następnie zaś na emeryturę w wieku powszechnym ).

Sąd Okręgowy wskazał, że na rozprawie w dniu 16 stycznia 2014 roku odwołująca podkreśliła, że w lipcu 2013 roku złożyła wniosek o obliczenie emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej, w przekonaniu, że świadczenie zostanie obliczone w najkorzystniejszym wariancie, a nie wniosek o przyznanie prawa do emerytury, którą miała już przyznaną. W tym kontekście Sąd Okręgowy stwierdził, że należy uznać za błędną sentencję zaskarżonej decyzji odnoszącą się do „odmowy przyznania prawa do emerytury”, jednakże już w uzasadnieniu spornej decyzji pozwany powołał prawidłowo art. 55 ustawy emerytalnej, o którego zastosowanie w istocie wnosiła strona. Sprawa niniejsza była zatem sprawą o wysokość świadczenia, ponieważ odwołująca nabyła już prawo do emerytury w wieku powszechnym przyznanej na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej i art. 53 ustawy emerytalnej, a występując z wnioskiem po 31 grudnia 2008 roku, tj. w dniu 17 lipca 2013 roku, domagała się wyliczenia emerytury kapitałowej.

Sąd I instancji wskazał, że bezsporne jest to, że wysokość emerytury odwołującej wyliczona hipotetycznie na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej jest wyższa od emerytury pobieranej dotychczas, jednak artykuł 55 ustawy emerytalnej nie stanowi samodzielnej podstawy przyznania emerytury i umożliwia jedynie ustalenie najbardziej korzystnej wysokości świadczenia przyznanego na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej. Oznacza to, że przepis art. 55 nie przewiduje możliwości ponownego wyboru sposobu przeliczenia świadczenia po wcześniejszym - przed dniem 31 grudnia 2008 r. - ustaleniu prawa do emerytury w wieku powszechnym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477§1 k.p.c. oddalił odwołanie I. S., nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł w imieniu I. S. jej pełnomocnik, który zaskarżył wyrok w całości.

Apelujący wskazał, iż Sąd Okręgowy dokonał w jego ocenie w sposób błędny wykładni przepisu art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przede wszystkim w jego ocenie zaprezentowana wykładnia jest oderwana od gramatycznego brzmienia spornego przepisu, a nadto odbiega od przyjętego w orzecznictwie stanowiska. Apelujący jednocześnie podkreślał, iż dokonana wykładnia treści spornego przepisu została dokonana w sposób nieczytelny dla odbiorcy i lektura uzasadnienia wyroku w żadnym stopniu nie wyjaśnia, dlaczego w świetle przepisu art. 55 ustawy nie jest możliwe powtórne obliczenie wysokości emerytury, w szczególności w sytuacji, w jakiej znalazła się odwołująca.

Mając powyższe na uwadze, apelujący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu rentowego i w związku z tym zobowiązanie ZUS do przyznania i obliczenia emerytury na podstawie art. 55 i 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto apelujący wniósł o zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Apelujący wskazywał, iż błędnie Sąd Okręgowy przyjął, że skoro I. S. zostało przyznane prawo do emerytury przed dniem 31 grudnia 2008 r., to nie można na podstawie art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przeliczyć wysokości przyznanego jej świadczenia, mimo iż po przejściu na emeryturę odwołująca nadal kontynuowała zatrudnienie i opłacała stosowne składki emerytalne.

Zgodnie z treścią art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 – dalej ustawa emerytalna) ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

Omawiany przepis umożliwia ustalenie wysokości świadczenia osobom spełniającym warunki do przejścia na emeryturę na „starych” zasadach (art. 27), według reguł obowiązujących dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. (tj. na zasadach określonych w art. 26), o ile osoby te kontynuowały ubezpieczenie emerytalne po osiągnięciu 60 lat w przypadku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn i wystąpiły z wnioskiem o świadczenie po dniu 31 grudnia 2008 r., a emerytura obliczona w myśl art. 26 okaże się wyższa niż obliczona zgodnie z art. 53.

Wykładnia literalna przedmiotowego przepisu wskazuje, iż art. 55 ustawy emerytalnej określa wprost następujące warunki, które musi spełnić wnioskodawca, aby wysokość jego świadczenia emerytalnego mogłaby mu zostać przeliczona na nowo:

- ubezpieczony musi kontynuować ubezpieczenie emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego wieku emerytalnego i

- wystąpić z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., a nadto

- wysokość emerytury wnioskodawcy obliczona w sposób przewidziany w art. 55 cytowanej ustawy musi być wyższa, niż ta, którą obecnie wnioskodawca pobiera, lub do której ma ustalone prawo.

Sąd Apelacyjny stwierdza - mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i prawidłowo ustalony stan faktyczny - iż wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał wykładni spornego przepisu i słusznie oddalił wniesione odwołanie.

Zważyć należy, że treść powyżej cytowanego art. 55 ustawy emerytalnej budziła w judykaturze wątpliwości interpretacyjne, ostatecznie wyjaśnione w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie II UZP 4/13 (OSNP 2013 nr 21-22, poz. 257). Na jej treść powoływała się zarówno odwołująca, jak i Sąd I instancji, który w uzasadnieniu swojego orzeczenia obszernie streścił stanowisko zawarte w tej uchwale. Sąd Apelacyjny, uznając za niecelowe powtarzanie słusznych wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego, zwraca jedynie uwagę na to, iż w przywołanej uchwale Sąd Najwyższy jednoznacznie przyjął, że ubezpieczony urodzony przed dniem 31 grudnia 1948 r., który po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował ubezpieczenie i wystąpił o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., ma prawo do jej wyliczenia na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dalszej części uzasadnienia tejże uchwały czytamy, iż ubezpieczony może wystąpić z przedmiotowym wnioskiem niezależnie od tego czy wcześniej złożył wniosek o emeryturę w niższym wieku emerytalnym lub o emeryturę wcześniejszą (podobnie też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2013 r. w sprawie II UK 424/12, LEX nr 1341674).

Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego wskazuje, iż z kręgu osób uprawnionych do przeliczenia emerytury nie można wykluczyć osób, które wcześniej złożyły już wniosek o emeryturę wcześniejszą lub emeryturę w obniżonym wieku i tę emeryturę miały przyznaną lub ją pobierały, czyli takich, którym już nadano status emeryta. Wynika to z faktu, iż takiego warunku nie można wyinterpretować z treści art. 27 ustawy emerytalnej, do której odsyła sporny przepis. Zatem omawiany przepis art. 55 umożliwiając ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. wyliczenie emerytury w wieku powszechnym według art. 26, zrównuje w pewnym sensie sytuację tych osób (urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r.) z sytuacją osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.

W przedmiotowej sprawie odwołująca prezentuje generalny pogląd, iż przyznanie emerytury na podstawie 27 ustawy emerytalnej, której wysokość została ustalona według art. 53, nigdy nie blokuje możliwości zastosowania art. 55 ustawy emerytalnej. Argumenty zawarte w apelacji sprowadzały się do zacytowania stanowiska sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, przywołanego również przez Sąd Okręgowy i niniejszy Sąd Apelacyjny i odmiennej interpretacji zawartych w tych orzeczeniach poglądów. Apelująca uważa, iż z cytowanych orzeczeń jednoznacznie wynika, iż apelacja powinna zostać uwzględniona, bowiem brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, iż w jej przypadku nie jest możliwe powtórne przeliczenie wysokości emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej.

Poza ogólnymi sformowaniami i zacytowaniem znanych Sądowi orzeczeń, apelująca nie uzasadniła w sposób przekonywujący swojego stanowiska. Zważyć należy, iż przywołane przez stronę apelującą orzeczenia odnoszą się do całkowicie odmiennego stanu faktycznego, niż mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie i mimo wielu podobieństw wnioski wynikające z tychże orzeczeń, nie znajdują bezpośredniego przełożenia na sytuację, w której znalazła się odwołująca. Różnica polega na tym, iż w przywołanych przez apelującą orzeczeniach bezsporne było to, że wniosek o świadczenie emerytalne w powszechnym wieku emerytalnym został złożony po dacie 31 grudnia 2008 r., a kwestionowana była tylko okoliczność, czy wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym ma być pierwszym wnioskiem o emeryturę w ogóle (czyli de facto ma być wnioskiem o nadanie wnioskodawcy statusu emeryta), czy też przepis ten (art. 55 ustawy emerytalnej) należy rozumieć, jako przyznający prawo do złożenia wniosku o wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, jeżeli ubezpieczenie było kontynuowane po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (60/65 lat), a wniosek został złożony po dniu 31 grudnia 2008 r., niezależnie od faktu przejścia przez wnioskodawcę na wcześniejszą emeryturę lub we wcześniejszym wieku emerytalnym (a więc niezależnie od już nadanego wnioskodawcy statusu emeryta).

W cytowanych orzeczeniach podkreślano, że prawo do składania wniosku o przeliczenie świadczenia na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej, po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego nie jest ograniczone i mogą przedmiotowy wniosek składać osoby, które uzyskały już status emeryta na podstawie innych przepisów - o ile wniosek o świadczenie emerytalne w powszechnym wieku zostaje złożony „po raz pierwszy” po dacie 31 grudnia 2008 r. Innymi słowy, oznacza to, że pierwszy wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym powinien zostać złożony przez ubezpieczonego po dacie określonej w art. 55, czyli po dacie 31 grudnia 2008 r. i okoliczność, że ubezpieczony wcześniej nabył status emeryta na podstawie innych przepisów – tj. wniosku o przyznanie świadczenia na podstawie szczególnych przepisów, nie ma znaczenia – póki wniosek o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, jest pierwszy wnioskiem o to świadczenie i został złożony po dniu 31 grudnia 2008 r.

W tym miejscu wskazać należy, że w utrwalonych poglądach judykatury podkreśla się, że wcześniejsza emerytura, emerytura w niższym wieku emerytalnym, a emerytura w powszechnym wieku emerytalnym stanowią odrębne rodzaje emerytur i przyznawane są po spełnieniu przez wnioskodawcę odmiennych przesłanek. Oznacza to, że dany ubezpieczony „na emeryturę” może przechodzić kilka razy, ale tylko w tym sensie, że dana osoba może mieć przyznany kilkakrotnie status emeryta na podstawie odmiennych przepisów. Nie można jednak nabyć dwa razy tych samych uprawnień, na podstawie tego samego przepisu, – czyli nie można nabyć kilkakrotnie prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, gdyż przesłankę do przyznania tego prawa można spełnić tylko raz – w momencie ukończenia określonego w ustawie wieku. Można zatem przejść na emeryturę wcześniejszą, czy w niższym wieku emerytalnym i okoliczność ta nie ogranicza prawa ubezpieczonego do wnioskowania o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym, po osiągnięciu określonego w ustawie wieku emerytalnego, a później wnioskować o przeliczenie wysokości świadczenia na podstawie art. 55 ustawy emerytalne. Wynika to z tego, iż przepis art. 55 nie stanowi o tym, iż wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym musi być pierwszym wnioskiem o przyznanie ogólnie prawa do emerytury, ale musi być pierwszym wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

O powyższym przesadzały cytowane orzeczenia Sądu Najwyższego, jak i te przywołane przez apelującego w treści apelacji.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia bezspornie z faktem, iż odwołująca I. S. nabyła prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym od dnia (...) r. - w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet). Słusznie wskazał Sąd Okręgowy, iż okoliczność ta wprost wyklucza jej prawo do skorzystania z możliwości, o której mowa w art. 55 ustawy emerytalnej, bowiem wniosek złożony przez odwołującą w dniu 17 lipca 2013 r., nie jest wnioskiem o emeryturę (bowiem odwołująca miała już przyznany status emeryta), a jedynie wnioskiem o przeliczenie wysokości świadczenia emerytalnego na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej. Przepisu tego nie można było jednak zastosować w przedmiotowej sprawie, gdyż jak wskazywano powyżej, z literalnego brzmienia tego przepisu wynika wprost, iż warunkiem koniecznym do przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego na jego podstawie, jest to, by ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym po dniu 31 grudnia 2008 r. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca, bowiem odwołująca swój wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym złożyła w grudniu 2007 r., zatem okoliczność, iż po przyznaniu prawa do emerytury kontynuowała zatrudnienie i uiszczała składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe nie wpływa na możliwość dokonania przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej. Nie ma na powyższe również wpływu okoliczność, iż świadczenie obliczone na podstawie spornego przepisu byłoby wyższe niż wysokość świadczenia jej przyznanego, bowiem jak już wskazywano powyżej - nie została spełniona przesłanka złożenia wniosku o świadczenie emerytalne w związku z ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego po dniu 31 grudnia 2008 r.

Reasumując, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż interpretacja treści art. 55 ustawy emerytalnej przedstawiona przez Sąd Okręgowy była prawidłowa i należy zgodzić się z dokonaną przez ten Sąd wykładnią tego przepisu. Z powyższych rozważań jednoznacznie wynika bowiem, że fakt, iż odwołująca złożyła wniosek o przeliczenie swojego świadczenia emerytalnego w trybie art. 55 ustawy emerytalnej, po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego i po przyznaniu jej prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym – przed dniem 31 grudnia 2008 r. – przekreśla jej prawo do ponownego ustalenia wysokości należnego jej świadczenia. Wynika to z faktu, iż warunkiem, aby wniosek o emeryturę (bez względu na to czy jest to wniosek o wcześniejszą emeryturę, czy o emeryturę w niższym wieku emerytalnym czy też o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym) był złożony po dniu 31 grudnia 2008 r.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację.