Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Mariusz Musiał

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania B. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 listopada 2014 r. nr (...)

w sprawie B. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 23/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 lipca 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 18.11.2014 r. odmówił B. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 06.11.2014 r. nie została uznana za niezdolną do pracy.

B. Ł. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty. Odwołująca uzasadniła swoje żądanie pogarszającym się stanem zdrowia, który uniemożliwia podjęcie pracy zgodnej z kwalifikacjami. Od lat pozostaje w stałym leczeniu w wielu poradniach i jej stan zdrowia uległ pogorszeniu.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. Ł. urodzona w dniu (...) r., ma wykształcenie zawodowe krawiec rysowacz pracowała jako krawiec rysowacz, kasjer sprzedawca, pracownik biurowy, pracownik ochrony. Odwołująca w okresie od 29.11.1987 r. do 29.11.1987 r. pobierała rentę inwalidzką III grupy, a następnie od 30.11.1987 r. do 30.06.1998 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W okresie od 01.07.1998 r. do 31.07.1999 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. w okresach: od 01.08.1999 r. do 30.09.2002 r., od 01.12.2003 r. do 30.11.2004 r., od 30.04.2006 r. do 30.09.2006 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W kolejnych latach bezskutecznie starała się o przyznanie renty. W okresie od 23.09.2013 r. do 17.09.2014 r. odwołująca pobierała świadczenie rehabilitacyjne. Odwołująca w dniu 14.08.2014 r. złożyła wniosek o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u B. Ł. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 748) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: specjalistów z zakresu neurologii, kardiologii i chirurgii-ortopedii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli neurolog, kardiolog i chirurg-ortopeda, w zbiorczej opinii pisemnej stwierdzili, że odwołująca choruje na:

- nadciśnienie tętnicze,

- żylaki kończyn dolnych,

- zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa,

- zespół cieśni nadgarstka lewego - elektrofizjologiczne,

- koślawość paluchów,

- stan po amputacji woreczka żółciowego wskutek kamicy,

- otyłość pokarmową,

- nikotynizm przewlekły,

- przewlekły zespół bólowy lędźwiowy i barkowy.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującej schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegli uznali B. Ł. za zdolną do pracy.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, ogólna sprawność ruchowa odwołującej jest dobra mimo otyłości. Porusza się samodzielnie, energicznie, czynność funkcjonalna kończyn i kręgosłupa jest dobra. Nie stwierdza się istotnych ograniczeń ruchowych, zmian zanikowych mięśni, uszkodzenia odruchów i zborności ruchów. Zespół cieśni posiada lekkie nasilenie w badaniach elektrofizjologicznych /eng/, czynność chwytna dłoni i ruchy precyzyjne są zachowane. Niewydolność obwodowa naczyń żylnych ma niewielkie natężenie. Układ krążenia jest wydolny, wartości ciśnień tętniczych są unormowane. Sprawność fizyczna odwołującej nie jest upośledzona w znacznym stopniu i nie czyni jej niezdolną do pracy zawodowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami także w ostatnio wykonywanych zawodach. Aktywność zawodowa nie wyklucza możliwości dalszego leczenia, stosowania profilaktyki i wykorzystywania orzeczeń o czasowej niezdolności do pracy.

/dowód: opinia sądowo-lekarska – k. 7-10 as/.

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy oparł się na opiniach biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach: neurologia, kardiologia i chirurgia-ortopedia. Opinia biegłych w zakresie wskazanym powyżej stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, gdyż została w sposób przekonujący uzasadniona, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiła się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującej, a w konsekwencji jej zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującej się. Specjaliści wydali opinię po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz po osobistym badaniu odwołującej się, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Ich opinia była spójna i udzielała odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Odwołująca nie kwestionowała opinii, podniosła jedynie, że podjęła prace jako ochroniarz, chce pracować tylko nikt jej nie uzdolni do pracy. Sąd pominął te ewentualne zarzuty, ponieważ nie miały one merytorycznego charakteru i stanowiły ewentualną polemikę z wnioskami biegłych.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. Ł. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 18.11.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W wyroku z dnia 12 lipca 2005 r. Sąd Najwyższy II UK 288/04 podkreślił, że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich ( OSNP 2006/5-6/99).

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona, ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolna do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej ZUS i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłych lekarzy. Sąd w oparciu o opinię biegłych lekarzy neurologa, kardiologa i chirurga-ortopedy stwierdził u odwołującej brak niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek prawa do renty, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt. 1 powołanej ustawy i może ona pracować w wyuczonym zawodzie krawiec rysowacz, kasjer sprzedawca, pracownik biurowy, pracownik ochrony jako kobieta 57-letnia. Obecnie odwołująca choruje na: nadciśnienie tętnicze, żylaki kończyn dolnych, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa, zespół cieśni nadgarstka lewego - elektrofizjologiczne, koślawość paluchów, stan po amputacji woreczka żółciowego wskutek kamicy, otyłość pokarmową, nikotynizm przewlekły, przewlekły zespół bólowy lędźwiowy i barkowy. Ogólna sprawność ruchowa odwołującej jest dobra. Porusza się samodzielnie, energicznie, czynność funkcjonalna kończyn i kręgosłupa jest dobra. Nie stwierdza się u odwołującej istotnych ograniczeń ruchowych, zmian zanikowych mięśni, uszkodzenia odruchów i zborności ruchów. Zespół cieśni posiada lekkie nasilenie w badaniach elektrofizjologicznych /eng/, czynność chwytna dłoni i ruchy precyzyjne są zachowane. Niewydolność obwodowa naczyń żylnych ma niewielkie natężenie. Układ krążenia jest wydolny, wartości ciśnień tętniczych są unormowane. Sprawność fizyczna odwołującej nie jest upośledzona w znacznym stopniu i nie czyni jej niezdolną do pracy zawodowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami także w ostatnio wykonywanych zawodach. Aktywność zawodowa nie wyklucza możliwości dalszego leczenia, stosowania profilaktyki i wykorzystywania orzeczeń o czasowej niezdolności do pracy. Odwołująca jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami zgodnie ze specjalnościami badającymi ją biegłych.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 12 w zw. z art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.