Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania E. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 14 czerwca 2013 r. Nr (...)

w sprawie E. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt: IV U 45/15 UZASADNIENIE

Decyzją z 14 czerwca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie przepisów art.110 i art.111 ust.1 pkt 2 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił E. H. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury wskazując, że poprzednio obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ,tj. z lat 1972-1975 i 1977-1992 wynoszący 79,51% jest najwyższy z obliczonych, w tym wyższy od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wyliczonego:

-

z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1977 do 1996 ,tj. z lat 1977-1986 wynoszącego 66,13%,

-

z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1993 do 2012 ,tj. z lat 1993-2002 wynoszącego 6,26%.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony E. H. wnosząc o jej zmianę poprzez ponowne ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu kwoty bazowej z 2013r. Wskazał, że w pierwszej decyzji o przyznaniu emerytury z 20 czerwca 1997r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 45,97%, a obowiązująca wówczas kwota bazowa wynosiła 936,05 złotych. W kolejnej decyzji z 10 listopada 2014r. organ rentowy przeliczył wysokość świadczenia w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony na 78,84%, jednakże do obliczenia wysokości emerytury użył „starej” kwoty bazowej obowiązującej w 1997r. wynoszącej 936,05 złotych, zamiast nowej kwoty bazowej. Dlatego w ocenie ubezpieczonego konieczne jest ponowne przeliczenie świadczenia wg najkorzystniejszego wariantu i przy użyciu kwoty bazowej z dnia przeliczenia (odwołanie k.2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał, że do wniosku z 22 maja 2013r. o przeliczenie świadczenia ubezpieczony nie dołączył żadnych nowych dokumentów, a wyliczenia poczynione na podstawie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy wykazują, że dotychczas przyjęty wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia wynoszący 79,51% jest najkorzystniejszy z możliwych. W tych okolicznościach brak jest podstaw do ponownego obliczenia wysokości emerytury (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.3).

Sąd ustalił, co następuje:

Decyzją z 20 czerwca 1997r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę poczynając od 1 czerwca 1997r. (decyzja o przyznaniu emerytury z 20 czerwca 1997r. k.34akt emerytalnych). Zgodnie z w/w decyzją do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru składek z 8 lat kalendarzowych ,tj. od stycznia 1987r. do grudnia 1994r., a obliczony na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 45,97%. Do obliczenia wysokości świadczenia przyjęto obowiązującą wówczas kwotę bazową wynoszącą 936,05 złotych.

W okresie od 29 listopada 1971r. do 1 lutego 1976r. ubezpieczony był zatrudniony na terenie byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (zaświadczenie Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. z 9 grudnia 1999r. k.48 akt emerytalnych oraz zaświadczenie (...) z 11 lutego 2000r. wraz z tłumaczeniem k.53-54 akt emerytalnych). W dniu 22 grudnia 1999r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego o ustalenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy z 20 lat kalendarzowych (wniosek z 22 grudnia 1999r. k.42 akt emerytalnych). Decyzją z 3 kwietnia 2000r. organ rentowy odmówił ustalenia wysokości świadczenia ubezpieczonego z uwzględnieniem wskaźnika wysokości podstawy z 20 lat kalendarzowych ,tj. z lat 1977-1994 wskazując, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z tego okresu wynosi 42,12% i jako taki jest niższy od poprzednio obliczonego wynoszącego 45,97% (decyzja z 3 kwietnia 2000r. k.57 akt emerytalnych). Wyrokiem z 19 czerwca 2001r. Sąd Okręgowy w. S.w sprawie IV U 1189/00 oddalił odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji, a wyrokiem z 22 listopada 2001r. Sąd Apelacyjny w. L.w sprawie IV AUa 551/01 oddalił apelację ubezpieczonego od powyższego wyroku Sądu pierwszej instancji (odpis wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z 19 czerwca 2001 k.62 akt emerytalnych i odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w. L.z 22 listopada 2001r. wraz z uzasadnieniem k.68-71 akt emerytalnych). Badając odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji w/w Sądy rozstrzygnęły, że do wyliczenia podstawy wymiaru emerytury nie mogły zostać uwzględnione zarobki osiągnięte przez ubezpieczonego w okresie zatrudnienia na terenie byłej NRD z uwagi na brak zaświadczenia potwierdzającego fakt opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne, a także wobec tego, że przed wyjazdem za granicę ubezpieczony nie posiadał statusu pracownika, co nie pozwoliło przyjąć do obliczeń wynagrodzenia osiągniętego w tym samym okresie przez pracowników zatrudnionych w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim zainteresowany pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę.

W dniu 12 października 2004r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wpłynęło pismo Departamentu Świadczeń Emerytalno-Rentowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 8 października 2004r. - sporządzone w wyniku rozpoznania pisma ubezpieczonego – wskazujące na możliwość ustalenia podstawy wymiaru składki za okres zatrudnienia ubezpieczonego za granicą przed 1 października 1991r. w oparciu o wynagrodzenie osoby zatrudnionej w Polsce na takim samym lub podobnym stanowisku na jakim ubezpieczony był zatrudniony na terenie dawnej NRD. W tym samym piśmie wskazano do wykorzystania w sprawie ubezpieczonego kwoty wynagrodzenia zastępczego pracownika zatrudnionego w Polsce w podobnym charakterze w okresie odpowiadającym zatrudnieniu ubezpieczonego za granicą ,tj. w latach 1971-1976 (pismo Departamentu Świadczeń Emerytalno-Rentowych ZUS z 8 października 2004r. k.95-96 akt emerytalnych). W oparciu o powyższe pismo Departamentu ZUS, decyzją z 10 listopada 2004r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przeliczył emeryturę ubezpieczonego od 1 października 2004r. do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjmując podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych ,tj. od stycznia 1972r. do grudnia 1993r. Ustalony na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 78,84%, a do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto kwotę bazową z chwili poprzedniego ustalenia wysokości świadczenia ,tj. 936,05 złotych (decyzja z 10 listopada 2004r. i załącznik do niej k.98-99 akt emerytalnych). Odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji, w której zakwestionował on przyjętą kwotę bazową, zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w S. (...) z 16 lutego 2005r. w sprawie IV U 3/05 (odwołanie i wyrok z 16 lutego 2005r. k.2 i 6 akt IV U 3/05 SO w. S.).

Decyzją z 13 listopada 2009r., działając na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy z 4 września 2008r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy od 1 stycznia 2009r. ,tj, od dnia wejścia w życie przepisów w/w ustawy z 4 września 2008r. ponownie ustalił wysokość emerytury ubezpieczonego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjmując podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych ,tj. od stycznia 1972r. do grudnia 1992r. Ustalony na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 79,51% (decyzja z 13 listopada 2009r. i załącznik do niej k.142-143 akt emerytalnych).

W dniu 22 maja 2013r. wpłynął do organu rentowego wniosek ubezpieczonego o ponowne obliczenie wysokości emerytury przy przyjęciu najkorzystniejszego wariantu. Do wniosku nie dołączono żadnych dokumentów, natomiast w treści wniosku ubezpieczony ponownie podniósł, że przeliczając emeryturę decyzją z 10 listopada 2004r. organ rentowy nie zastosował obowiązującej wówczas kwoty bazowej, ale kwotę bazową z chwili przyznania emerytury ,tj. z 1997r. (wniosek z 22 maja 2013r. k.151 akt emerytalnych).

W rozpoznaniu powyższego wniosku zaskarżoną decyzją z 14 czerwca 2013r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury wskazując, że poprzednio obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ,tj. z lat 1972-1975 i 1977-1992 wynoszący 79,51% jest najwyższy z obliczonych, w tym wyższy od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wyliczonego:

-

z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1977 do 1996 ,tj. z lat 1977-1986 wynoszącego 66,13%,

-

z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1993 do 2012 ,tj. z lat 1993-2002 wynoszącego 6,26% (decyzja z 14 czerwca 2013r. k.63 akt emerytalnych).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. H. podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art.111 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art.15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenie emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury albo o ponowne ustalenie emerytury,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury,

a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Odnosząc powyższe uregulowanie do okoliczności sprawy Sąd uznał, że decyzja organu rentowego z 14 czerwca 2013r. jest prawidłowa. Z przedstawionych wyżej ustaleń wynika, że obowiązujący wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego wynosi 79,51%. Wskaźnik ten jest wyższy od wskaźników wysokości podstawy wymiaru obliczonych z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1977r. do 1996r. oraz z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu od 1993r. do 2012r. (wyliczenie wskaźnika z 10 kolejnych lat w okresie 1977-1996 k.154 akt emerytalnych i wyliczenie wskaźnika z 10 kolejnych lat w okresie 1993-2012 k.155 akt emerytalnych). W tych okolicznościach nie zachodzi ustawowa podstawa do ponownego obliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego.

Analiza odwołania ubezpieczonego i jego wyjaśnień (k.48v – nagranie od minuty 1 do 7) prowadzi do wniosku, że ubezpieczony nie kwestionuje w istocie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru obliczonego z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ,tj. z lat 1972-1975 i 1977-1992. Jego zastrzeżenia budzi kwota bazowa przyjęta do obliczenia wysokości świadczenia poczynając od 1 października 2004r., kiedy to organ rentowy decyzją z 10 listopada 2004r. dokonał przeliczenia świadczenia w ten sposób, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych ,tj. od stycznia 1972r. do grudnia 1993r. ustalając na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia na 78,84%. Przyjęta wówczas do obliczeń kwota bazowa wyniosła 936,05 złotych i odpowiadała kwocie bazowej obowiązującej w dacie ustalenia prawa do emerytury (decyzja z 10 listopada 2004r. o przeliczeniu emerytury k.99 akt emerytalnych i decyzja o przyznaniu emerytury z 20 czerwca 1997r. k.34 akt emerytalnych). W ocenie ubezpieczonego przeliczając od 1 października 2004r. emeryturę przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 78,84% organ rentowy powinien był zastosować kwotą bazową z daty tego przeliczenia. Stanowisko ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Abstrahując w tym miejscu od tego, że odwołanie ubezpieczonego od decyzji z 10 listopada 2004r. zostało prawomocnie oddalone, wskazać należy, że twierdzenie ubezpieczonego nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy. Dokonując na podstawie art.111 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przeliczenia emerytury od 1 października 2004r. organ rentowy zastosował prawidłową kwotę bazową. Zgodnie bowiem z art.111 ust.2 w/w ustawy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art.15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. Oznacza to, że dokonując przeliczenia emerytury od października 2004r. w oparciu o wyższy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru organ rentowy zasadnie przyjął kwotę bazową przyjętą do obliczenia świadczenia w 1997r. Wtedy bowiem organ rentowy ustalił prawo ubezpieczonego do świadczenia i obliczył jego wysokość (decyzja z 20 czerwca 1997r. o przyznaniu emerytury k.34 akt emerytalnych) .

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477.14§1 kpc odwołanie ubezpieczonego oddalił.