Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Joanna Kucharska

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniach 07 maja 2015r., 09 czerwca 2015 roku

na rozprawie

sprawy przeciwko M. R.

synowi H. i F. z d. B.

ur. (...) w m. N.

obwinionego o to, że: W dniu 10 marca 2015 roku około godz. 12:45 w W. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 21 km/h, przy dopuszczalnej 50 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  Obwinionego M. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tymże z opisu czynu eliminuje stwierdzenie „osobowy” i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200,00 (dwieście) złotych.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130,00 (sto trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 58/15

UZASADNIENIE

W dniu 10.03.2015r o godz. 12.45 M. R. kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), jechał do W. od strony miejscowości M.. Na ul. (...) w W., po prawej stronie dla kierunku jazdy M. R. stał patrol policji – K. J. i M. F.. Policjanci dokonywali pomiaru prędkości pojazdów za pomocą laserowego miernika prędkości – (...) 20-20. Pomiaru prędkości nadjeżdżającego pojazdu prowadzanego przez M. R. dokonał M. F., który ujawnił iż kierowca porusza się z prędkością 71 km/h, przy dopuszczalnej prędkości 50 km/h. Pomiar został dokonany z odległości 410 metrów, a podczas jego dokonania nie przejeżdżał żaden inny samochód. Kierujący wyjeżdżał z zakrętu w lewo, był już w terenie zabudowanym. Czynności wobec kierującego przeprowadzał K. J.. Kierujący odmówił przyjęcia mandatu twierdząc, iż nie jest możliwe aby poruszał się z taką prędkością.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, zeznań świadków – M. F. k. 33, K. J. k. 33v – 34, instrukcję obsługi urządzenia UltraLtI 20-20 k. 42-80, a także częściowo wyjaśnień obwinionego k. 32v-33.

Obwiniony M. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając, iż sam pomiar został wykonany z naruszeniem elementarnej instrukcji obsługi urządzenia, ponieważ pomiar został wykonany z wnętrza radiowozu, pomiar był wykonany dwukrotnie i wskazywał 69 km/h a późniejszy 71 km/h. Zdaniem obwinionego nie został zachowany kąt pomiaru, bo powinien być przeprowadzony na wprost samochodu, a na pewno nie z pozycji siedzącej policjanta. Poza tym za nim jechały dwa inne pojazdy.

Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom ponieważ przeczą im zeznania policjantów – K. J. i M. F.. Świadkowie szczegółowo przedstawili przebieg kontroli drogowej przeprowadzonej wobec obwinionego, a przede wszystkim sposób dokonanego pomiaru prędkości. M. F. podał, iż dokonał pomiaru prędkości będąc na zewnątrz radiowozu, tylko raz. Wykonał ten pomiar zgodnie z instrukcją obsługi urządzenia, bez użycia statywu. Przekazał urządzenie drugiemu policjantowi – K. J., bo była jego kolejność wypisania mandatu kierowcy. Podkreślić należy, iż z instrukcji obsługi urządzenia wynika, iż jest to urządzenie podobne jeżeli chodzi o funkcjonalność i zastosowanie do radaru, tyle że wykorzystuje do wykrywania obiektów wąską wiązkę światła laserowego zamiast nieprecyzyjnych mikrofal. Pomiar prędkości dokonywany jest w następujący sposób – po naciśnięciu spustu urządzenia emituje ono impuls światła laserowego w kierunku celu, którego prędkość/odległość jest mierzona. Odbita porcja energii, powracająca w kierunku urządzenia, zostaje przetworzona w urządzeniu na sygnał elektryczny, podlegający dalszej obróbce. Po przetworzeniu informacji o pierwszym odbitym impulsie, urządzenie emituje kolejny impuls światła laserowego i ponownie analizuje informacje związane z odbiciem tego impulsu. Jako że prędkość światła jest stała, czas potrzebny na przebycie drogi poprzez impuls światła od urządzenia do mierzonego obiektu i z powrotem jest proporcjonalny do podwojonej odległości obiektu. Wykorzystując tę zależność, urządzenie przelicza odległość do celu w momencie wystrzelenia pierwszej wiązki oraz drugiej wiązki. Różnica pomiędzy dwoma pomiarami odległości jest równa drodze, którą pojazd pokonał pomiędzy dwoma impulsami. Ta odległość podzielona przez czas pomiędzy emisją obu impulsów jest równa prędkości z jaką porusza się pojazd. Teoretycznie można dokonać pomiaru prędkości wykorzystując tylko dwa impulsy światła; w praktyce taki pomiar może być błędny. Aby wyeliminować te błędy UltraLyte wykorzystuje emisję wielu impulsów (60), aby obliczyć prędkość mierzonego celu oraz wykonuje kilka niezależnych testów danych pomiarowych dla odbitych impulsów laserowych. Jeżeli którykolwiek z tych testów zawiedzie, wyświetlany jest komunikat błędu. Dodatkowo, urządzenie nie wykorzystuje prostej operacji „podziału odległości przez czas”. Zamiast tego oblicza prędkość celu na podstawie całego zestawu danych pomiarowych impulsów laserowych stosując metodę regresji kwadratowej. Ten algorytm pomiarowy daje najlepsze możliwe wyniki przy najmniejszym prawdopodobieństwie wystąpienia błędu k. 42 – 43. Zgodnie z instrukcją obsługi tego urządzenia możliwe jest przeprowadzenie pomiaru prędkości z użyciem statywu jak również bez niego z wykorzystaniem podpórki – obsługa lewą bądź prawą ręką. Instrukcja obsługi urządzenia wskazuje również na efekt kosinusowy, czyli dokonywania pomiaru prędkości poruszającego się pojazdu z pobocza drogi. Im większy jest kąt odchylenia od kierunku ruchu pojazdu, tym mniejsza jest zmierzona prędkość. Zjawisko to działa na korzyść kierującego pojazdem k. 57. Nie ma przeciwwskazań do dokonywania pomiaru prędkości poruszającego się pojazdu również z wnętrza radiowozu. Podkreślić należy, iż późniejsze przyjazdy kolejnych patroli pozycji nie miały związku z ujawnionym wykroczeniem tylko zabezpieczeniem dalszego toku czynności w sprawie – doręczenie pouczenia osobie, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia wniosku o ukaranie k. 5.

Dokumentacja złożona do akt przez obwinionego – wydruki stron z Internetu, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 13.01.2013r – zdaniem Sądu nie są dowodami świadczącymi o tym, że obwiniony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Są informacją o poglądach różnych osób, stanowisku Sądu, który dla Sądu orzekającego w tej sprawie nie jest wiążący. Podkreślić należy, iż rozporządzenie, na które powołuje się w uzasadnieniu Sąd Okręgowy zostało zastąpione rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014r w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2014r poz. 281). Przyrząd używany przez funkcjonariuszy policji w dniu 10.03.2015r spełniał wymagania przewidziane w § 17 w/w rozporządzenia.

Reasumując przedstawione powyżej dowody Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony wiedział, że jest pomiar prędkości, ponieważ słyszał to w CB – radio, ale nie zmniejszył swojej prędkości. Pomiaru dokonano kiedy wyjeżdżał z łuku drogi w lewo. Obwiniony zdawał sobie sprawę z tego, że dopuszczalna prędkość na tym odcinku drogi wynosi 50 km/h, a mimo tego nie zastosował się do tego ograniczenia, zdając sobie sprawę, że dopuszcza się naruszenia zasad ruchu drogowego. Liczył na to, że uniknie odpowiedzialności i nie poniesie konsekwencji za swój czyn.

Zdaniem Sądu kara grzywny w kwocie 200zł nie jest karą nadmiernie wygórowaną bądź szczególnie dotkliwą. Obwiniony utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej, jest właścicielem kilku samochodów, więc niewątpliwie osiąga dochód pozwalający na uiszczenie kary grzywny.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na treści art. 118§1kpw, zaś ich wysokość wynika z ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.) - art. 21 ust. 2 w zw. z art. 3 ust.1 oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. nr 118 poz. 1269).