Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 7 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lesznie w IV Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Maciej Świętek

Protokolant: starzy sekretarz sądowy D. S.

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2015 roku w Lesznie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P. ( P. )

przeciwko Izbie Celnej w P.

o zapłatę

I)  zasądza od pozwanej Izby Celnej w P., na rzecz powoda J. P., kwotę 6634,38 złote (sześć tysięcy sześćset trzydzieści cztery złote i trzydzieści osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lipca 2010 roku do dnia zapłaty,

II)  w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie,

III)  zasądza od powoda J. P., na rzecz pozwanej Izby Celnej w P., kwotę 60,21 złotych (sześćdziesiąt złotych i dwadzieścia jeden groszy), tytułem zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego,

IV)  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Lesznie,

V)  wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Maciej Świętek

Sygn. akt IV P 63/15/1

UZASADNIENIE

Pismem procesowym z dnia 22 grudnia 2014 roku, powód J. P. wniósł o zasądzenie, na swoją rzecz, od pozwanej Izby Celnej w P., kwoty 7110,38 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lipca 2010 roku do dnia zapłaty.

Strona powodowa sprecyzowała przy tym, iż dochodzona w niniejszym procesie kwota stanowiła, przewidziane w unormowaniu przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej, świadczenie w postaci środków na zagospodarowanie, przysługujących funkcjonariuszowi służby stałej w związku z mianowaniem do tejże służby i to w wysokości jednomiesięcznego uposażenia, należnego powodowi w dniu mianowania na funkcjonariusza Służby Celnej w służbie stałej.

W pisemnych motywach pisma procesowego inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie, powód J. P. podniósł, iż od dnia 1 września 2003 roku zatrudniony był w pozwanej Izbie Celnej w P., jako pracownik cywilny, wykonując pracę w charakterze głównego specjalisty, a następnie starszego inspektora kontroli akcyzowej.

W dalszej kolejności, rzeczony powód J. P. zwrócił uwagę, iż na skutek przyjęcia – złożonej mu w dniu 9 czerwca 2010 roku – propozycji Dyrektora Izby Celnej w P., z dniem 1 lipca 2010 roku mianowany został do pełnienia służby stałej w Służbie Celnej, jako starszy rachmistrz celny w korpusie podoficerów Tejże (...), wykonując swe obowiązki w Urzędzie Celnym w L. na stanowisku starszego eksperta Służby Celnej.

Następnie, powód J. P. podniósł, iż pismem z dnia 5 lutego 2013 roku zwrócił się do Dyrektora Izby Celnej w P. o wypłacenie na swoją rzecz – przysługujących mu, zgodnie z dyspozycją unormowania przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej - środków na zagospodarowanie; co jednak spotkało się z odpowiedzią odmowną, która wyrażona została w, datowanym na dzień 12 marca 2013 roku, piśmie rzeczonego Dyrektora Izby Celnej.

Ustosunkowując się negatywnie do stanowiska zajmowanego przez pozwanego pracodawcę, powód J. P. podniósł w dalszej kolejności, iż, w jego opinii, stosunek służbowy funkcjonariusza celnego powstaje w drodze mianowania; przy czym, może to nastąpić w dwojaki sposób. W pierwszym przypadku, przedmiotowy stosunek służbowy nawiązywany jest poprzez zgłoszenie się do służby ( co uregulowane zostało w przepisie art. 78 ustawy o Służbie Celnej ). Drugim – przewidzianym w normie prawnej statuowanej w przepisie art.99 ustawy o Służbie Celnej - sposobem nawiązania stosunku służbowego funkcjonariusza jest natomiast przekształcenie się stosunku pracy członka korpusu służby cywilnej w stosunek służbowy.

Powód J. P. zwrócił uwagę, iż istotnie stosunek służbowy, łączący go z pracodawcą, nawiązany został w trybie określonym w dyspozycji unormowania ujętego w ramy przepisu art.99 ustawy o Służbie Celnej, jednakże – w jego ocenie – brak było podstaw normatywnych do różnicowania jego sytuacji, w stosunku do sytuacji funkcjonariuszy, których stosunek służbowy powstał również na podstawie mianowania, ale na skutek zgłoszenia się przez te osoby do służby.

Mając na uwadze powyższe rozważania, powód J. P. stanął na stanowisku, iż skoro jego dotychczasowy stosunek pracy przekształcił się, na podstawie aktu mianowania, w stosunek służbowy funkcjonariusza służby stałej w Służbie Celnej, to przysługiwało mu również uprawnienie do uzyskania świadczenia pieniężnego przeznaczonego na zagospodarowanie, przyznanie którego to świadczenia uzależnione zostało wyłącznie od spełnienia warunku mianowania do tejże służby.

Nakazem zapłaty z dnia 5 stycznia 2015 roku, wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lesznie nakazał pozwanej Izbie Celnej w P., aby zapłaciła, na rzecz strony powodowej, dochodzoną przez J. P., kwotę 7110,38 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lipca 2010 roku do dnia zapłaty.

Pismem procesowym z dnia 28 stycznia 2015 roku ( data oddania w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo pocztowe ), pozwana Izba Celna w P. wywiodła - zachowując termin ustawowy dla dokonania tejże czynności procesowej – sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, jak również zgłaszając żądanie zasądzenia od powoda, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana Izba Celna w P. podniosła przy tym w pierwszym rzędzie zarzut przedawnienia roszczenia, które zgłoszone zostało w ramach niniejszego procesu; równocześnie jednak w żaden sposób nie uargumentowała, zajętego w tym zakresie, stanowiska procesowego.

W dalszej kolejności, strona pozwana przyznała, w treści uzasadnienia wywiedzionego środka zaskarżenia, ogół okoliczności faktycznych, podniesionych przez J. P. w pozwie z dnia 22 grudnia 2014 roku, a dotyczących przekształcenia z dniem 1 lipca 2010 roku jego dotychczasowego stosunku pracy w stosunek służbowy w Służbie Celnej.

Pozwana Izba Celna w P. zaznaczyła jednak, że w przypadku powoda J. P., jego wstąpienie do służby w Służbie Celnej nastąpiło w trybie przewidzianym w przepisie art.99 ustawy o Służbie Celnej - w następstwie przeniesienia go, jako członka korpusu służby cywilnej, do służby stałej. Strona pozwana przyznała przy tym, iż powodowi rzeczywiście doręczony został akt mianowania z dniem 1 lipca 2010 roku do rzeczonej służby stałej w Służbie Celnej, jednakże równocześnie zaprezentowane zostało stanowisko, iż czynność ta miała mieć - pomimo technicznego podobieństwa do aktu mianowania do służby, kreującego powstanie stosunku służbowego - jedynie znaczenie porządkowe. Pozwana Izba Celna w P. zaprezentowała przy tym stanowisko, iż, dokonane w stosunku do powoda J. P., przeniesienie wywołało wprawdzie skutek przekształcenia się z mocy prawa dotychczasowego stosunku pracy w stosunek służbowy na podstawie mianowania, jednakże podniesione uwarunkowania przemawiać miały, zdaniem strony pozwanej, za przyjęciem, iż powołanie powoda do służby w Służbie Celnej nie zostało dokonane „w związku z mianowaniem”, o którym mowa w unormowaniu przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej, a jedynie wywarło skutek w postaci nawiązania stosunku służbowego na podstawie aktu mianowania. Strona pozwana podkreśliła ponadto, iż wydany wobec powoda w dniu 28 czerwca 2010 roku akt mianowania miał jedynie charakter porządkowy - samo bowiem przekształcenie stosunku pracy w stosunek służbowy na podstawie mianowania nastąpiło z mocy prawa. W dalszej części pisemnych motywów wywiedzionego sprzeciwu od nakazu zapłaty, strona pozwana dodała, że powód J. P. już poprzednio pozostawał w stosunku pracy z pozwaną Izbą Celną w P., a zatem nie zachodziła potrzeba nawiązywania z nim stosunku o innym charakterze, w stanie prawnym, który przewidywał dokonanie stosowanego przekształcenia istniejącego już stosunku pracy ex lege.

Tym samym, w ocenie strony pozwanej, zgłoszone przez powoda roszczenie o zapłatę środków na zagospodarowanie miało nie zasługiwać na uwzględnienie.

Pozwana Izba Celna zakwestionowała ponadto roszczenie zgłoszone przez powoda J. P., również co do jego wysokości, podkreślając w tym zakresie, iż uposażenie tegoż powoda w dniu mianowania go do służby stałej w Służbie Celnej wynosiło 6634,38 złotych; przy czym na sumę tą składały się: uposażenie zasadnicze określone na kwotę 4950,70 złotych, dodatek za stopień w kwocie 446 złotych oraz dodatek za wieloletnią służbę wyrażający się kwotą 1237,68 złotych.

Odnosząc się do kwoty dochodzonej przez powoda J. P. w ramach niniejszego procesu, strona pozwana podniosła, iż rzeczywiście z tytułu zatrudnienia w lipcu 2010 roku uzyskał on kwotę 7110,38 złotych, która jednak obejmowała, obok należnego temuż powodowi uposażenia za pracę, także przyznaną z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kwotę 476 złotych, stanowiącą dofinasowanie do wypoczynku w 2010 roku.

W treści, nadesłanych do Tutejszego Sądu w dniu 16 lutego 2015 roku oraz w dniu 12 marca 2015 roku, pism procesowych powód J. P. potwierdził, wskazywaną uprzednio przez pozwaną Izbę Celną w P., okoliczność wypłaty na jego rzecz w lipcu 2010 roku kwoty 476 złotych, stanowiącej „świadczenie urlopowe” przyznane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Równocześnie, pismem procesowym z dnia 12 marca 2015 roku powód cofnął powództwo w części dotyczącej wskazanej powyżej kwoty 476 złotych, podtrzymując równocześnie żądanie zasądzenia, na swoją rzecz, sumy 6634,38 złote.

Stanowiska stron procesu nie uległy zmianie do zakończenia postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył, co następuje:

Powód J. P. począwszy od dnia 1 września 2003 roku zatrudniony został, jako pracownik cywilny, w pozwanej Izbie Celnej w P., gdzie początkowo wykonywał pracę w charakterze głównego specjalisty, a następnie objął stanowisko starszego inspektora kontroli akcyzowej.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, karta zakresu zadań, obowiązków i uprawnień ( karty 34 oraz 35 akt sprawy ),

- akta osobowe powoda J. P. ,

Pismem z dnia 9 czerwca 2010 roku, Dyrektor pozwanej Izby Celnej w P. złożył powodowi propozycję przeniesienie do pełnienia służby stałej w Służbie Celnej w ramach Izby Celnej w P..

W treści przedmiotowej propozycji wskazane zostało, iż łączący strony stosunek pracy przekształcony zostanie z dniem 1 lipca 2010 roku w stosunek służbowy; przy czym, jako miejsce pełnienia służby przez powoda J. P. określony został Urząd Celny w L.. Rzeczonemu powodowi zaproponowane zostało objęcie stanowiska starszego eksperta Służby Celnej, jak również mianowanie na stopień służbowy starszego rachmistrza celnego w korpusie podoficerów Służby Celnej. Równocześnie, powodowi zaproponowane zostały nowe warunki płacowe, które miały obowiązywać w przypadku przyjęcia przez tegoż J. P., złożonej mu, propozycji mianowania do służby stałej w Służbie Celnej.

W dniu 11 czerwca 2010 roku, powód J. P. przyjął, złożoną mu przez Dyrektora Izby Celnej w P., propozycję pełnienia służby stałej w Służbie Celnej.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, odpis propozycji z dnia 9 czerwca 2010 roku ( karta 27 akt sprawy ),

- akta osobowe powoda J. P. ,

W związku z zaakceptowaniem przez powoda J. P., złożonej mu w dniu 9 czerwca 2010 roku, propozycji nowej formy zatrudnienia, Dyrektor pozwanej Izby Celnej w P. wydał w dniu 28 czerwca 2010 roku akt mianowania, na mocy którego wskazany powód mianowany został z dniem 1 lipca 2010 roku do służby stałej w Służbie Celnej, w stopniu służbowym starszego rachmistrza celnego w korpusie podoficerów Służby Celnej.

Równocześnie, jako miejsce pełnienia przez powoda J. P. służby, wskazany został Urząd Celny w L..

Pismem z dnia 2 lipca 2010 roku, Dyrektor pozwanej Izby Celnej w P. określił, iż z dniem mianowania do służby stałej, powód ten zajmował będzie stanowisko służbowe starszego eksperta Służby Celnej. Ponadto, w treści tegoż samego pisma określone zostały składniki uposażenia przysługującego powodowi J. P., w postaci uposażenia zasadniczego, dodatku za stopień służbowy oraz dodatku za wieloletnią służbę, które na dzień mianowania powoda J. P. do służby stałej w Służbie Celnej kształtowały jego wynagrodzenie na łącznym poziomie 6634,38 złote miesięcznie.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, odpis aktu mianowania do służby stałej ( karta 28 akt sprawy ),

- odpis aktu mianowania na stopień służbowy ( karta 29 akt sprawy ),

- odpis pisma z dnia 28 czerwca 2010 roku, wskazującego miejsce pełnienia służby ( karta 30 akt sprawy),

- odpis pisma z dnia 2 lipca 2010 roku, określającego warunki świadczenia pracy ( karta 31 akt sprawy ),

- karta zakresu zadań, obowiązków i uprawnień ( karty 32 oraz 33 akt sprawy ),

- „podsumowanie narastająco wynagrodzenia” powoda J. P. ( karta 38 akt sprawy ),

- sprostowanie zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia powoda J. P. ( karta 69 akt sprawy),

- akta osobowe powoda J. P. ,

W dniu 5 lutego 2013 roku, powód J. P. wystosował do Dyrektora Izby Celnej w P. pismo, obejmujące swoją treścią prośbę o dokonanie, na jego rzecz, wypłaty środków na zagospodarowanie, o których mowa w przepisie art. 85 ustawy o Służbie Celnej.

Pismem z dnia 12 marca 2013 roku, działający w imieniu strony pozwanej, Dyrektor Izby Celnej w P. odmówił wskazanemu powodowi wypłaty świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie.

Uzasadniając zajęte stanowisko, Dyrektor pozwanej Izby Celnej wskazał, iż członkowi korpusu służby cywilnej, z którym stosunek służbowy nawiązano w trybie określonym w przepisie art.99 ustawy o Służbie Celnej, nie przysługuje prawo do świadczenia określonego w przepisie art.85 rzeczonej ustawy.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, odpis pisma powoda J. P. z dnia 5 lutego 2013 roku ( karta 36 akt sprawy ),

- odpis pisma Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia 12 marca 2013 roku ( karta 37 akt sprawy ),

Powód J. P. uzyskał za lipiec 2010 roku, z tytułu zatrudnienia w pozwanej Izbie Celnej w P., łącznie kwotę 7110,38 złotych.

Na sumę tą, oprócz przysługującego wówczas temuż powodowi wynagrodzenia za pracę w kwocie 6634,38 złote, złożyła się również kwota 476 złotych, stanowiąca tak zwane „świadczenie urlopowe”, przyznane powodowi z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Dowód: - okoliczności bezsporne pomiędzy stronami,

- nadto, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 października 2014 roku ( karta 12 akt sprawy ),

- „podsumowanie narastająco wynagrodzenia” powoda J. P. ( karta 38 akt sprawy ),

- lista płatnicza świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ( karty od 39 do 42 akt sprawy),

Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda J. P., obliczone zgodnie z zasadami obowiązującymi przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynosiło ostatnio 6969,40 złotych brutto.

Dowód: - okoliczność bezsporna pomiędzy stronami,

- nadto, zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia powoda J. P. ( karta 68 akt sprawy ),

Powyższy stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami niniejszego procesu. Przy czym, przy jego ustalaniu, Sąd pierwszej instancji oparł się w głównej mierze na wskazanych dowodach z dokumentów, zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach osobowych powoda.

Rzeczone dowody oceniono, jako wiarygodne, a co za tym idzie mogące stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy, gdyż były one spójne i logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniały, tworząc jednolity obraz zdarzeń będących przedmiotem rozważań Tutejszego Sądu.

Opierając swoje ustalenia faktyczne na dowodach ze wskazanych powyżej dokumentów, Sąd Rejonowy miał na względzie, iż autentyczność tychże dowodów oraz zgodność ich treści z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła najmniejszych wątpliwości. Duże znaczenie, przy pozytywnej ocenie wartości dowodowej tychże dokumentów, miał również fakt, iż nie były one wzajemnie ze sobą sprzeczne, a wręcz przeciwnie tworzyły łącznie zwartą i logiczną całość, a także pozostawały w zgodzie z twierdzeniami procesowymi stron.

Co bardzo znamienne, w trakcie niniejszego postępowania sądowego, żadna ze stron procesu nie zakwestionowała wartości dowodowej rzeczonych dokumentów, a Tutejszy Sąd nie znalazł podstaw do czynienia tego z urzędu.

Przy tak ustalonym i, na co wskazywano powyżej, bezspornym stanie faktycznym, rozbieżności w stanowiskach stron wynikały nie z zaprzeczenia zajścia poszczególnych – mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu – zdarzeń faktycznych, lecz z różnorodnej interpretacji znaczenia i konsekwencji prawnych tychże zdarzeń.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, powództwo wywiedzione przez J. P. zasługiwało, w dominującej swej części, na przymiot uzasadnionego.

Istotą sporu, w sprawie poddanej pod rozstrzygnięcie Tutejszego Sądu, była kwestia istnienia, po stronie powoda J. P., uprawnienia do uzyskania od pozwanej Izby Celnej w P. świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie w wysokości sprecyzowanej ostatecznie na kwotę 6634,38 złote.

Podstawę roszczenia, zgłoszonego przez powoda J. P. w stosunku od pozwanego pracodawcy, stanowiła norma prawna statuowana w przepisie art.85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o Służbie Celnej ( tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz.990 ), ustanawiająca zasadę, iż „funkcjonariuszowi służby stałej, w związku z mianowaniem do tej służby, przysługują środki na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia należnego w dniu tego mianowania”.

Zdaniem Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za nieznajdujące wsparcia w - cytowanej powyżej i jednoznacznej w swej treści - regulacji normatywnej przepisu art.85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku, a co za tym idzie, pozbawione przymiotu zasadności, ocenione winno zostać, prezentowane w ramach niniejszego postępowania jurysdykcyjnego, stanowisko pozwanej Izby Celnej w P., sprowadzające się do konsekwentnego lansowania tezy, iż powołanie powoda J. P. do służby stałej miało nie nastąpić „w związku z mianowaniem”, o którym mowa w przytoczonym uprzednio przepisie art.85 ustawy o Służbie Celnej, a jedynie miało wywrzeć skutek w postaci nawiązania stosunku służbowego, na podstawie aktu mianowania.

Za równie nietrafne uznać należało także stanowisko strony pozwanej, iż wydanie w dniu 28 czerwca 2010 roku przez Dyrektora Izby Celnej w P. aktu mianowania powoda J. P. do służby stałej miało mieć jedynie charakter porządkowy, a to z uwagi na okoliczność, iż samo przekształcenie dotychczasowego stosunku pracy członka korpusu służby cywilnej w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania nastąpiło z mocy samego prawa.

Nie do pominięcia w niniejszych rozważaniach pozostawało bowiem, iż zgodnie z treścią normatywną przepisu art.99 ust.7 ustawy o Służbie Celnej, „dotychczasowy stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej, który przyjął propozycję, o której mowa w ust.1, przekształca się w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania”.

W ocenie składu orzekającego, z przytoczonej regulacji normatywnej expressis verbis wynikało, iż powstanie stosunku służbowego członka korpusu służby cywilnej, w trybie przewidzianym w tymże przepisie, następuje w drodze mianowania. Norma prawna statuowana w cytowanym przepisie, w niebudzący wątpliwości sposób, wskazywała bowiem, iż przekształcenie, dotychczas łączącego strony, stosunku pracy z członkiem korpusu służby cywilnej w stosunek służbowy dokonuje się na podstawie aktu mianowania. Za niczym nieuzasadnione ocenione winno zostać zatem stanowisko prezentowane z taką konsekwencją przez stronę pozwaną, która - wbrew jednoznacznie sformułowanej treści przepisu art.99 ust.7 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku – starała się przekonać Tutejszy Sąd, iż wydany w dniu 28 czerwca 2010 roku akt mianowania powoda J. P. do służby stałej w Służbie Celnej miał wyłącznie charakter porządkowy i w swej istocie, nie pociągał za sobą mianowania.

Tymczasem, w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w ramach niniejszego postępowania jurysdykcyjnego, najmniejszych wątpliwości Sądu pierwszej instancji nie wzbudzała okoliczność, iż powód J. P. stał się funkcjonariuszem służby stałej w Służbie Celnej w oparciu o mianowanie, które przewidziane zostało w unormowaniu ujętym w ramy przepisu art.99 ust.7 ustawy o Służbie Celnej. Wobec tegoż powoda wydany został wszak, przez umocowanego do tego Dyrektora pozwanej Izby Celnej w P., akt mianowania, na podstawie którego doszło, z dniem 1 lipca 2010 roku, do mianowania J. P. do służby stałej w Służbie Celnej.

Jednoznacznego i dobitnego podkreślenia wymagało przy tym, iż w świetle treści przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej, brak było, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, jakiejkolwiek podstawy normatywnej do zróżnicowania sytuacji prawnej funkcjonariuszy służby stałej z uwagi na to, w jakim trybie doszło w ich przypadku do nawiązania stosunku służbowego, a jedynym warunkiem, od spełnienia którego uzależniona została możliwość nabycia uprawnienia do uzyskania środków na zagospodarowanie, było uzyskanie statusu funkcjonariusza służby stałej w Służbie Celnej ( co, jak już zwrócono na to uwagę, następuje w drodze mianowania ).

Biorąc pod uwagę konstrukcje normatywne, zastosowane przez ustawodawcę w ustawie o Służbie Celnej, Tutejszy Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw merytorycznych do podzielenia, prezentowanego w ramach niniejszego procesu, stanowiska strony pozwanej, w tym zwłaszcza w zakresie twierdzenia, jakoby w zamyśle ustawodawcy środki na zagospodarowanie, o których mowa w unormowaniu przepisu art.85 tejże ustawy, miały przysługiwać wyłącznie funkcjonariuszom nowo wstępującym do Służby Celnej – teza ta nie doczekała się bowiem jakiegokolwiek wsparcia w obowiązujących regulacjach normatywnych.

Dobitnego wyartykułowania wymagało dodatkowo, iż zdaniem Sądu Rejonowego, mając na uwadze identyczny ustawowy zakres uprawnień oraz obowiązków funkcjonariuszy celnych, za niedopuszczalne uznane winno zostać różnicowanie przez pozwaną Izbę Celną w P., zatrudnianych przez nią, funkcjonariuszy, w zakresie możliwości nabycia przez nich uprawnienia do uzyskania świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie, z uwagi na sposób dojścia do służby.

Na zakończenie zwrócenia uwagi wymagało ponadto, iż za zasadnością wyartykułowanego powyżej stanowiska przemawiała również treść normatywna przepisu art.145 ust.1 ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z jednoznacznym brzmieniem którego, również prawo do uposażenia funkcjonariusza celnego powstaje z dniem mianowania funkcjonariusza do służby i to - co oczywiste - niezależnie od formy dojścia do służby stałej.

Nie mogło zatem budzić jakichkolwiek wątpliwości, że powód J. P. stał się funkcjonariuszem służby stałej w Służbie Celnej w związku z przekształceniem stosunku pracy w stosunek służbowy, na podstawie aktu mianowania z dnia 28 czerwca 2010 roku i to ze skutkiem na dzień 1 lipca 2010 roku, a co za tym idzie, co do zasady, spełnił on ogół przesłanek ustawowych do uzyskania świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia, należnego mu w dniu mianowania do służby stałej.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, za chybiony uznać należało także, podniesiony przez stronę pozwaną, zarzut przedawnienia roszczenia, zgłoszonego w ramach niniejszego procesu przez powoda J. P..

W tym zakresie konieczne stało się w pierwszym rzędzie odwołanie do normy prawnej statuowanej w przepisie art.165 ust.1 ustawy o Służbie Celnej, w myśl której, „roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne”.

Biorąc pod uwagę fakt mianowania powoda J. P. do służby stałej w Służbie Celnej ze skutkiem na dzień 1 lipca 2010 roku, a co za tym idzie, uzyskanie przez niego wówczas uprawnienia do nabycia świadczenia określonego w dyspozycji przepisu art.85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku, termin przedawnienia, dochodzonego przez tegoż powoda, roszczenia rozpoczął swój bieg w dniu 1 lipca 2010 roku, co z kolei skutkować winno, co do zasady, przedawnieniem tegoż roszczenia z upływem dnia 1 lipca 2013 roku.

Nie mogła jednak umknąć uwadze Tutejszego Sądu - w swej istocie bezsporna pomiędzy stronami niniejszego procesu - okoliczność wystosowania w dniu 5 lutego 2013 roku, przez powoda J. P., do Dyrektora Izby Celnej w P. prośby, mającej za swój przedmiot kwestię dokonania przez pracodawcę, na rzecz wzmiankowanego powoda, wypłaty środków na zagospodarowanie, o których mowa w przepisie art. 85 ustawy o Służbie Celnej.

Okoliczność ta miała niezaprzeczalne znaczenie z punktu widzenia unormowania ujętego w treści przepisu art.165 ust.3 pkt 1 ustawy o Służbie Cywilnej, zgodnie z którym, „bieg przedawnienia roszczenia z tytułu uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych przerywa: każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia”.

W ocenie składu orzekającego, nie mogło budzić wątpliwości interpretacyjnych, iż wspomniane powyżej wystąpienie przez powoda w dniu 5 lutego 2013 roku ( a zatem przed upływem zakreślonego przez ustawodawcę trzyletniego okresu przedawnienia ) z pisemną prośbą, która to prośba spotkała się następnie z negatywnym ustosunkowaniem ze strony jej adresata, wyartykułowanym przez Dyrektora Izby Celnej w P. w treści pisma z dnia 12 marca 2013 roku, zakwalifikowane winno zostać, jako czynność dokonana przed kierownikiem właściwego urzędu i to czynność, która podjęta została przez pracownika bezpośrednio w celu dochodzenia, przysługującego mu, roszczenia. To zaś przemawiało za uznaniem, iż w momencie skierowania do Dyrektora pozwanej Izby Celnej w P. prośby o dokonanie wypłaty świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia, który zaczął biec na nowo, konsekwencją czego musiało być stwierdzenie, iż w dniu 22 grudnia 2014 roku, a zatem w momencie zainicjowania postępowania w niniejszej sprawie, roszczenie przysługujące powodowi J. P. nie uległo przedawnieniu, a co za tym idzie, zgłoszony przez stronę pozwaną, zarzut przedawnienia przedmiotowego roszczenia okazał się być nieskutecznym.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów sprawy poddanej pod rozstrzygnięcie Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uzasadnionym było – w ocenie składu orzekającego – przyjęcie, iż spełniony został ogół przesłanek ustawowych, od których łącznego wystąpienia ustawodawca uzależnił - w wielokrotnie przytaczanym unormowaniu przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej - możliwość przyznania, na rzecz funkcjonariusza służby stałej, świadczenia pieniężnego w postaci środków na zagospodarowanie; a w konsekwencji przyjęcie istnienia, po stronie powoda J. P., uprawnienia do uzyskania takiegoż świadczenia.

Tym samym, za co do zasady uzasadnione uznane winno zostać, wywiedzione przez J. P., powództwo o zasądzenie środków na zagospodarowanie, przysługujących temu powodowi w związku z mianowaniem go z dniem 1 lipca 2010 roku do służby stałej w Służbę Celnej.

Orzekając w tym zakresie, Sąd pierwszej instancji kierował się przy tym postanowieniem normatywnym wskazującym, iż przedmiotowe świadczenie przysługuje funkcjonariuszowi służby stałej w wysokości jednomiesięcznego uposażenia w dniu mianowania.

Stąd też, za w pełni uzasadnione uznać należało zasądzenie w punkcie pierwszym wyroku, na rzecz powoda J. P. - stanowiącej na dzień 1 lipca 2010 roku jednomiesięczne uposażenie tegoż powoda - kwoty 6634,38 złote, z tytułu przedmiotowego świadczenia w postaci środków na zagospodarowanie.

Podstawę orzeczenia w kwestii odsetek ustawowych, dochodzonych przez stronę powodową od przywołanej sumy, stanowiła norma prawna wyrażona w przepisie art.165 ust.4 ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z treścią której, „w przypadku zwłoki w wypłacie uposażenia, innych świadczeń oraz należności pieniężnych funkcjonariuszowi przysługują odsetki ustawowe od dnia, w którym uposażenie, inne świadczenie lub należność pieniężna stały się wymagalne”.

Uwzględnienia w tym zakresie wymagała przy tym okoliczność, iż świadczenie pieniężne, przewidziane w unormowaniu ujętym w ramy przepisu art.85 ustawy o Służbie Celnej, przysługuje funkcjonariuszowi służby stałej „w związku z mianowaniem do tej służby”, co w ocenie Sądu pierwszej instancji przemawiało za uznaniem, że, ciążący na pozwanym pracodawcy, obowiązek zaspokojenia przedmiotowego roszczenia pracownika zaktualizował się po stronie pozwanej Izby Celnej w P. już w pierwszym dniu, w którym nastąpiło mianowanie powoda J. P. do rzeczonej służby stałej w Służbie Cywilnej.

Jedynie na marginesie niniejszych rozważań, wskazać należało, iż stanowisko to zdawało się nie być kwestionowanym przez stronę pozwaną, skoro w trakcie terminu rozprawy w dniu 7 sierpnia 2015 roku, fachowa pełnomocnik procesowa pozwanej Izby Celnej w P. wprost wskazała – przedstawiając argumentację mającą przemawiać za zasadnością, zgłoszonego uprzednio, zarzutu przedawnienia roszczeń powoda J. P. – iż przedmiotowe roszczenie stało się wymagalne w dniu 2 lipca 2010 roku.

Stąd też, za w pełni uzasadnione, gdyż mieszczące się w zakreślonym powyżej zakresie temporalnym, uznać należało - zgłoszone w pozwie z dnia 22 grudnia 2014 roku – żądanie naliczenia odsetek ustawowych od niezrealizowanego w terminie świadczenia pracowniczego w postaci rzeczonych środków na zagospodarowanie począwszy od dnia 2 lipca 2010 roku.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy w Lesznie umorzył postępowanie w sprawie ( punkt drugi wyroku ), kierując się w tym zakresie, jednoznaczną w swej treści dyspozycją normy prawnej statuowanej w przepisie art.355§1 KPC w związku z art.203§1 KPC oraz art.469 KPC, zgodnie z którą Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew.

Odnosząc treść hipotez wskazanych powyżej zespołów przepisów procedury cywilnej do realiów niniejszej sprawy, oczywistym było, iż dyspozycje obu wynikających z nich norm prawnych znajdowały tutaj pełne zastosowanie.

Biorąc przy tym pod uwagę fakt, iż powód J. P. cofnął wywiedzione powództwo, co do kwoty 476 złotych ( w zakresie żądania pozwu przekraczającego kwotę 6634,38 złotych ), przed rozpoczęciem rozprawy, zastosowanie znalazła norma prawna wyrażona w przepisie art.203§1 KPC, przy czym za zbędne uznać należało uzyskiwanie zgody strony pozwanej na dokonanie tejże czynności procesowej przez stronę powodową.

Jednocześnie brak było – w ocenie Sądu pierwszej instancji - jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby wskazywać na istnienie przesłanek, o jakich mowa w przepisach art.203§4 KPC lub art.469 KPC, to jest do uznania owej czynności dyspozytywnej powoda J. P. za niedopuszczalną, bądź też naruszającą słuszny interes pracownika.

Kierując się zasadami wyrażonymi przez ustawodawcę w przepisach art.108§1 KPC oraz art.98§1 i §3 KPC w związku z art.99 KPC oraz 100 KPC, pozasądowymi kosztami procesu postanowiono obciążyć proporcjonalnie powoda J. P. ( punkt trzeci wyroku ).

Zwrócenia uwagi wymagało bowiem, iż zgodnie z treścią normatywną przepisu art.98§1 KPC, „strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony ( koszty procesu )”.

W myśl natomiast normy prawnej statuowanej w przepisie art.98§3 KPC w związku z art.99 KPC, „do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony”.

Co istotne, strona powodowa wygrała niniejszy proces jedynie w części, co implikowało konieczność zastosowania w realiach niniejszej sprawy unormowania wyrażonego w treści przepisu art.100 zdanie pierwsze KPC, w myśl którego, „w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone”.

Uwzględniwszy powyższe okoliczności, a zatem fakt, iż powód J. P. - cofając częściowo, w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, wywiedzione uprzednio powództwo - uległ pozwanej Izbie Celnej w P. w 6,69%, Tutejszy Sąd doszedł do wniosku, iż w zakresie wzajemnego rozliczenia pozasądowych kosztów postępowania, winien on zwrócić stosunkowo pozwanej Izbie Celnej w P., poniesione przez nią, koszty celowej obrony, które sprowadziły się do poniesionych przez stronę pozwaną kosztów zastępstwa procesowego, udzielonego przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, konsekwencją czego była konieczność zasądzenia od strony powodowej, na rzecz wskazanego byłego pracodawcy powoda, kwoty 60,21 złotych.

Przy orzekaniu o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej wzięto przy tym pod uwagę treść normatywną przepisów §11 ust.1 pkt 2 w związku z §6 pkt 4 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz.490 ze zmianami ).

Rozstrzygając w punkcie czwartym wyroku o kosztach sądowych, Tutejszy Sąd kierował się w pierwszym rzędzie postanowieniem normy prawnej statuowanej w przepisie art.108§1 KPC a także faktem, iż – z mocy przepisów art.94 oraz art.97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity Dz. U. z 2014 roku, poz.1025 ze zmianami ) – pozwana Izba Celna w P., będąc w rzeczywistości przedstawicielem Skarbu Państwa, była zwolniona od obowiązku uiszczania kosztów sądowych a tym samym zaszła konieczność obciążenia tymi kosztami Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Sąd Rejonowy w Lesznie.

Ponadto, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych miał również w tym zakresie na względzie postanowienia norm prawnych statuowanych w przepisach art.108§1 KPC w związku z art.100 KPC, jak również w przepisach art.97 oraz art.113 ust.1 i ust.4 przytoczonej ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku.

Zwrócenia uwagi wymagało bowiem, iż powód J. P. był - z mocy normy prawnej statuowanej w przepisie art.96 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku – w momencie wnoszenia pisma procesowego inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie, zwolniony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Tym samym, przy orzekaniu o kosztach sądowych w sprawie poddanej pod rozstrzygnięcie Sądowi pierwszej instancji, co do zasady koniecznym było odwołanie się do treści normatywnej przepisów art.113 ust.1 oraz ust.2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w myśl których „kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu; koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz: strony, której czynność spowodowała ich powstanie (…)”. Rzeczona norma prawna odsyłała zatem do – cytowanych powyżej - unormowań przepisu art.98§1 KPC oraz przepisu art.100 zdanie pierwsze KPC, statuujących łącznie zasadę stosunkowej odpowiedzialności za wynik procesu.

W realiach sprawy stanowiącej przedmiot niniejszych rozważań, o czym mowa była już uprzednio, powód J. P. uległ stronie pozwanej w 6,69% i właśnie w takim zakresie wskazana strona powodowa powinny, co do zasady, proporcjonalnie ponieść należne koszty sądowe. Tutejszy Sąd uznał jednak, że w realiach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do zastosowania normy prawnej statuowanej w przepisie art.113 ust.4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z którą „w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może odstąpić od przewidzianego w ust.2 i 3 obciążenia kosztami”, a co za tym idzie, do nieobciążania powoda J. P. kosztami sądowymi, co z kolei pociągało za sobą konieczność obciążenia tymiż kosztami Skarbu Państwa – o czym orzeczono w punkcie czwartym wyroku.

W punkcie piątym wyroku orzeczono o rygorze natychmiastowej wykonalności - do czego Sąd pierwszej instancji zobligowany był z mocy normy prawnej zawartej w przepisie art.477 ²§1 zdanie pierwsze KPC, statuującej zasadę, iż „zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika”.

Sąd Rejonowy uwzględnił w tym zakresie informację zawartą w - pochodzącym od pozwanej Izby Celnej w P. - zaświadczeniu, z którego treści wynikało, że jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, obliczone zgodnie z zasadami służącymi obliczeniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, kształtowało się na poziomie 6969,40 złotych i stąd też, biorąc pod uwagę, iż ogół roszczeń zasądzonych na rzecz powoda nie przekraczał wskazanej kwoty, wydanemu w sprawie wyrokowi w całości nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Maciej Świętek