Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. M.

przeciwko: K. S. (1)

o zapłatę kwoty 5.600,00 zł

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.600,00 zł (pięć tysięcy sześćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12.02.2014 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.287,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 1.200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego

UZASADNIENIE

M. M. reprezentowany przez adwokata w pozwie z dnia 12.02.2014 r. skierowanym przeciwko K. S. (2) wniósł o zasądzenie kwoty 5.600,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej przewozu pustaków za którą ustalili wynagrodzenie w wysokości 800 zł za jeden kurs. Transport został wykonany w dniach 28.03.-06.04.2011 r. w ilości 7 kursów na podstawie dokumentów dostawy. Następnie pozwany miał uregulować płatność w kwocie 5600, 00 zł ale tego nie uczynił, nawet mimo kierowanych doń wezwań do zapłaty.

Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny w sprawie VI Nc-e 193331/14 dnia 01.04.2014 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.4v) zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty zaskarżył go w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda zawartym w pozwie.

Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny w sprawie VI Nc-e 193331/14 dnia 20.05.2014 r. wydał postanowienie stwierdzające swą niewłaściwość miejscową i przekazujące sprawę Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu (k.8v).

Pozwem z dnia 25.09.2014 r. (k.14) oraz pismem z dnia 03.03.2015 r. (k.31) powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pismem z dnia 22.03.2015 r. (k.45) pozwany reprezentowany przez adwokata wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł zarzut braku legitymacji czynnej z uwagi na cesję wierzytelności z dnia 22.11.2011 r., a także podniósł zarzut przedawnienia.

W piśmie z dnia 13.04.2015 r.(k.61) i podczas rozprawy dnia 23.04.2015 r. (k.64) powód reprezentowany przez adwokata podtrzymał dotychczasowe stanowisko wnosząc dodatkowo o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 23.04.2015 r. (k.66) postanowił uznać się niewłaściwym i przekazać sprawę do rozpoznania tut. Sądowi Rejonowemu Wydziałowi V Gospodarczemu jako właściwemu rzeczowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami.

(bezsporne)

Strony współpracowały ze sobą ponieważ pozwany zlecał powodowi przewóz towarów. Współpraca od połowy marca 2011 r. układała się dobrze i strony wywiązywały się ze swoich obowiązków umownych. Pozwany wypłacał powodowi przewoźne.

Następnie strony zawarły w formie ustnej umowę przewozu na podstawie której ustaliły, że powód przewiezie dla pozwanego na trasie P.-J. pustaki za cenę 800 zł za kurs. Transport został wykonany w dniach od 28.03.2011 r. do 06.04.2011 r. w ilości 7 kursów. Za te kursy pozwany powodowi nie zapłacił.

Powód wzywał pozwanego do zapłaty ale bezskutecznie. Podjął współpracę z terenowym windykatorem z firmy (...) sp. z o.o. we W. w celu nakłonienia pozwanego do zapłaty. Powiadomił w związku z tym pozwanego o cesji wierzytelności w dniu 22.11.2011 r., której faktycznie nie dokonał. Nie spowodowało to uregulowania zadłużenia przez pozwanego.

W dniu 03.03.2015 r. strony odbyły rozmowę telefoniczną. Podczas niej pozwany potwierdził swoje istniejące zadłużenie wobec powoda na kwotę 5600 zł, a nadto powód poinformował pozwanego, że faktycznie nie dokonał cesji wierzytelności.

(dokumenty WZ k.17-23, korespondencja mailowa k.34, potwierdzenia wpłaty k.35-37, nagranie k.38 (płyta CD), pismo k.50, wezwanie do zapłaty k.51-56, przesłuchanie powoda k.64v-65)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód dowiódł w niniejszym postępowaniu za pomocą dowodów z dokumentów, nagrania rozmowy z dnia 03.03.2015 r. i treści swojego przesłuchania zasadność swojego roszczenia co do samej zasady i żądanej kwoty. Wypełnił zatem w tym zakresie nałożony nań dyspozycją art. 6 k.c. obowiązek dowodowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dowody zaoferowane przez strony były wzajemnie spójne, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności, zresztą nie czyniły tego również strony. Ich treść odpowiadała zatem prawdzie.

Strony łączyła umowa przewozu (art. 774 k.c.), a dokładnie umowa przewozu rzeczy (art. 779 i nast.). Zawarły ją w formie ustnej. Zgodnie z treścią art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Natomiast jak stanowi § 2 tegoż przepisu w taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z powyższego wynika, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie przede wszystkim zgodnie z treścią tegoż zobowiązania. Kryterium to odgrywa najdonioślejszą rolę. Dlatego określone w treści art. 354 k.c. mierniki wykonania zobowiązania trzeba rozumieć w ten sposób, iż podstawowym kryterium, według którego należy oceniać zachowanie dłużnika, spełniającego świadczenie jest treść zobowiązania. Dopiero wtedy, gdy na tej podstawie nie będzie możliwe ustalenie, jak ma wyglądać powinne zachowanie się dłużnika, można odwołać się do dalszych wskazanych w przepisie kryteriów. Przy ustalaniu należytego sposobu wykonania zobowiązania w pierwszej kolejności sięgnąć należy do treści samego zobowiązania (zob. K. Zagrobelny, Glosa do wyroku SN z dnia 18 stycznia 2001 r., V CKN 1840/00).

Uwzględniając powyższe Sąd miał na uwadze, że strony postanowiły, iż za wykonanie umowy przysługuje powodowi wynagrodzenie (art. 774 k.c.) w wysokości 800 zł za jeden kurs, a kursów powód wykonał 7 na trasie P.-J. w okresie od 28.03.2011 r. do 06.04.2011 r. Zatem przewoźne należne powodowi opiewało na łączną kwotę 5.600,00 zł.

Pozwany nie przeczył zleceniu wykonania przewozu, treści umowy stron i umówionej kwocie przewoźnego. Podniósł jednak zarzuty braku legitymacji czynnej i przedawnienia.

Sąd nie podzielił żadnego z zarzutów pozwanego.

Pierwszy z nich podniesiony został w związku z doręczeniem pozwanemu dokumentów zawiadomienia o cesji na rzecz (...) sp. z o.o. we W. z dnia 22.11.2011 r., wezwania do zapłaty oraz w związku z działaniami terenowego windykatora domagającego się zapłaty spornej kwoty na rzecz powoda. W istocie, dokumenty te znajdują się w aktach sprawy, ale powód wyjaśnił, że umowy cesji nie zawarł z rzeczoną spółką a jedynie chciał przestraszyć pozwanego aby ten dokonał zapłaty zaległej kwoty. Wyjaśniał tę okoliczność pozwanemu również w toku rozmowy telefonicznej z dnia 03.03.2015 r. (nagranie k.38 na płycie CD). Brak jest w aktach sprawy umowy cesji, zatem nie sposób było uznać że do jej zawarcia w rzeczywistości doszło. Pozwany jej nie przedłożył, a powód wyraźnie jej zawarciu przeczył. Tym samym Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda w tym zakresie, co wskazywało iż był on w niniejszym postępowaniu legitymowany czynnie.

Drugi z zarzutów dotyczył przedawnienia. Jak wynika z art. 792 k.c. roszczenia z tytułu umowy przewozu rzeczy przedawniają się w terminie rocznym. Zarzut przedawnienia nie był trafny, ponieważ pozwany podczas rozmowy telefonicznej z powodem z dnia 03.03.2015 r. wyraźnie wskazał, że wie o konieczności zapłaty spornej kwoty i że zapłacił część tego roszczenia terenowemu windykatorowi, lecz nie wylegitymował się w późniejszym czasie (w tym w toku procesu) żadnym dowodem wpłaty. Rzeczona rozmowa stron dotyczyła kwoty 5.600,00 zł, pozwany wyraźnie stwierdził, że cyt.: ”wisiał” ją powodowi. Treść rozmowy stron wskazywała zdaniem Sądu w sposób jednoznaczny na uznanie roszczenia powoda. W związku z tym od dnia 03.03.2015 r. roczny bieg terminu przedawnienia rozpoczął się na nowo zgodnie z dyspozycją art. 123 § 1 pkt 2 k.c. w zw. z art. 124 § 1 k.c.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 774 k.c. orzekł jak w punkcie I wyroku.

Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało pozwanego do ich uiszczenia. Wysokość zasądzonych w punkcie II wyroku kosztów opiewała na łączną kwotę 1287,00 zł albowiem powód uiścił inicjując niniejsze postępowanie opłatę od pozwu w kwocie 70 zł, natomiast na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) koszty te wynosiły 1200,00 zł, zaś opłata skarbowa od pełnomocnictwa opiewała na 17 zł.

Sąd podczas rozprawy 23.04.2015 r. (k.64v) postanowił pominąć dowód z przesłuchania pozwanego wobec jego niestawiennictwa albowiem wezwany był prawidłowo (o czym świadczy potwierdzenie odbioru k.59) na rozprawę pod takim rygorem.