Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący –Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant prot. sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 roku w Lublinie

sprawy J. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 7 stycznia 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. A. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VII U 226/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. A. przyznania prawa do emerytury, wskazując iż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (k. 26 a.e.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. A. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podniósł, iż dodatkowo pracował w warunkach szczególnych w okresie od 1978 roku do 1982 roku w zakładzie (...) wykonując pracę elektromontera (k. 2 a.s.) Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że w skarżący nie przedstawił żadnej dokumentacji potwierdzającej fakt zatrudnienia we wskazanym okresie w warunkach szczególnych (k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. A., urodzony (...), w dniu(...)roku złożył wniosek o emeryturę. We wniosku zaznaczył, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 28 lat, 3 miesiące i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz 14 lat, 9 miesięcy i 1 dzień okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych (okoliczności bezsporne – decyzja k. 26 a.e.).

W odwołaniu od decyzji odmawiającej prawa do emerytury skarżący podniósł, iż nie zaliczono mu okresu zatrudnienia w (...) jako elektromontera w latach 1978 – 1982. Okres ten nie został wykazany w świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 2006 roku jako okres pracy w warunkach szczególnych (k. 16 a.e.).

W dniu 24 marca 1975 roku J. A. został zatrudniony Przedsiębiorstwie (...) (później Przedsiębiorstwo Produkcji i (...)) na stanowisku „pomoc elektromontera”, w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 24 września 1974 roku wnioskodawca został na własną prośbę przeniesiony na stanowisko kierowcy. Pracując na tym stanowisku skarżący ukończył kurs elektromontera i uzyskał uprawnienia elektromontera urządzeń. W związku z tym od dnia 1 kwietnia 1978 roku został zatrudniony jako elektromonter na przy pracach związanych z wykonywaniem napowietrznych linii wysokiego napięcia oraz ich utrzymaniem. Nadto do jego obowiązków należało położenie przewodów elektrycznych w budynkach, rowach, wykonanie trafa, rozdzielenie wysokiego i niskiego napięcia. Wnioskodawca musiał mieć uprawnienia do pracy na wysokościach, jak wszyscy elektromonterzy. Uprawnienia SEP-owskie do obsługi urządzeń elektrycznych i energetycznych, bez ograniczeń napięcia, musiał odnawiać co 5 lat (zeznania wnioskodawcy – k. k. 23 a.s. w zw. z k. 25 a.s., zeznania świadków A. A. k. 24v a.s. oraz J. B. k. 25 a.s., akta osobowe k. 8 a.s.).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Znajdujące się w aktach sprawy akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Zawierają autentyczne dokumenty wystawione przez pracodawcę z okresu pracy tam wnioskodawcy i jako takie są wiarygodne. W aktach tych brak jest co prawda angażu z 1978 roku, wskazującego na zmianę stanowiska wnioskodawcy z kierowcy na elektromontera w tym okresie, jednak z pozostały dokumentów wynika, iż wnioskodawca w lutym 1978 roku otrzymał świadectwo wykwalifikowanego elektromontera urządzeń i został od 1 kwietnia 1978 roku przeszeregowany do wyższej grupy wynagrodzeń, właśnie w związku z podniesieniem kwalifikacji zawodowych. Nieprawdopodobna jest sytuacja aby wnioskodawca w tych okolicznościach nadal pozostawał na stanowisku kierowcy. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w zeznania wnioskodawcy oraz świadków, którzy pracowali razem z wnioskodawcą, również na stanowiskach elektromonterów. Ich relacje były logiczne i konsekwentne oraz wiarygodne w świetle zasad doświadczenia życiowego. Brak w nich było jakichkolwiek sprzeczności.

Odwołanie J. A. jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał również w okresie od 1 kwietnia 1978 roku do 31 marca 1982 roku (2 lata) pracę w warunkach szczególnych jako elektromonter.

Są to prace wymienione w wykazie A, dział II rozporządzenia „prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”.

Ustalenie, że wnioskodawca pracował we wskazanym okresie w warunkach szczególnych przesądza o uznaniu odwołania za zasadne, bowiem według ustaleń dokonanych wcześniej przez ZUS wnioskodawca legitymuje się okresem pracy w szczególnych, wynoszącym 14 lat, 9 miesięcy i jeden dzień, a przypadającym poza okresem objętym niniejszym postępowaniem. Łącznie więc wnioskodawca udowodnił okres pracy warunkach szczególnych wynoszący 16 lat, 9 miesięcy i 1 dzień.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące warunki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawcę spełnione, toteż należało ustalić J. A. prawo do emerytury od dnia (...) roku – od dnia złożenia wniosku o to świadczenie.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.