Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Mirosław Noga

po rozpoznaniu w dniu 16.12.2014 r. w Giżycku

sprawy z powództwa M. Ż.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powoda M. Ż. kwotę 6.480 (sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28.04.2014r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.459,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 538/14

UZASADNIENIE

Powód M. Ż. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) SA w W. kwoty 6.660,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 05.12.2013 roku uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w którym jego pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony. Wskazał także, że sprawca wypadku miał zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze strona pozwaną. Nadto podniósł, że prowadzi działalność gospodarczą i samochód jest jego podstawowym narzędziem pracy. Dlatego też w trakcie postępowania likwidacyjnego korzystał z auta zastępczego.

Pozwany (...) SA w W. nie uznał powództwa i wniósł o oddalenie pozwu w całości oraz o zasadzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według nom przepisanych. Przyznał, że ze sprawcą wypadku łączyła go umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i uznał co do zasady swoją odpowiedzialność. Jednocześnie jednak wskazał, że powód w trakcie postępowania likwidacyjnego nie występował o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego; powód nie wykazał celowości i zasadności korzystania przez niego z najmu pojazdu zastępczego; nadto zakwestionował czas najmu owego pojazdu zastępczego podnosząc, że przy ewentualnym rozliczaniu mógłby być brany pod uwagę wyłącznie technologiczny czas naprawy, a nie całkowity okres pobytu uszkodzonego auta w warsztacie naprawczym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 grudnia 2013 roku powód uczestniczył w kolizji drogowej, w której uszkodzony został jego pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany ubezpieczał odpowiedzialność cywilną wynikającą z posiadania i prowadzenia pojazdu sprawcy, a okres ubezpieczenia obejmował dzień wypadku. Tego samego dnia powód odholował uszkodzony pojazd do (...) w G. oraz zgłosił szkodę pozwanemu.

dowód: bezsporne

W dniu 06.12.2013r. przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin samochodu powoda, a w dniu 12.12.2013r. pozwany przesłał powodowi kalkulację kosztów naprawy, opiewającą na kwotę 9.291,70 zł

dowód: e-mail k 62

kalkulacja naprawy k 63-66

W dniu 30.12.2013r., do wcześniejszym dokonaniu ponownych oględzin uszkodzonego pojazdu powoda, pozwany przysłał powodowi drogą elektroniczną kolejną kalkulację naprawy, w której wskazał koszt na poziomie 18.467,66 zł.

dowód: e-mail k 67

kalkulacja k 68-71

Samochód powoda m-ki V. (...) nr rej. (...) został odebrany przez powoda z warsztatu I. D. (1) po naprawie w dniu 10.01.2014r.

dowód: inf. słuchanie powoda k 96

informacja k 84

Niezbędny czas naprawy uszkodzeń pojazdu powoda, spowodowanych zdarzeniem z 05.12.2013r., przy uwzględnieniu czasu pracy warsztatu I. D. (1) i przy uwzględnieniu procesu likwidacji szkody przez pozwanego, w tym weryfikacji kosztorysu powinien wynieść 39-42 dni, czyli od 05.12.2013r. do 13-16.01.2014r. Odrzucając czas, potrzebny na weryfikację kosztorysu i proces likwidacji szkody, czas naprawy pojazdu powinien wynosić 11-15 dni, czyli w okresie od 05.12.2013r. do 16-20.12.2013r.

dowód: opinia biegłego A. K. k 114-124

Powód prowadzi firmę budowlaną, w ramach której wykonuje usługi na terenie W., wykorzystując przedmiotowy pojazd do przewozu materiałów budowlanych. Nadto powód korzysta z tego auta do celów prywatnych m.in. przewozu 4-ro osobowej rodziny. Powód posiada drugi samochód – 21 letni, trzyosobowy pojazd marki V. (...), którego z uwagi na wiek i stan techniczny nie może używać do pracy poza G..

dowód: inf. słuchanie powoda k 96

W dniu 05.12.2013 roku powód wypożyczył pojazd zastępczy marki V. (...) w firmie (...) w S.. Z pojazdu tego korzystał do dnia 11.01.2014 roku. Za wypożyczenie auta powód zapłacił kwotę 6.660 zł, zgodnie z fakturą nr (...).

dowód: faktura k 15

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony przez Sąd stan faktyczny był bezsporny – wynikał bowiem z niekwestionowanych przez strony dokumentów oraz twierdzeń samych stron. Na uwagę w szczególności zasługuje przy tym opinia biegłej A. K., również niekwestionowana przez strony, w której biegła określiła w dwóch wariantach niezbędny czas naprawy pojazdu powoda: w wariancie pierwszym obejmującym wyłącznie czas technologiczny niezbędny do przeprowadzenia samej naprawy oraz w wariancie drugim, uwzględniającym proces likwidacji szkody przez pozwany zakład ubezpieczeń (dokonywanie oględzin, weryfikacja kosztorysów, wymiana korespondencji itp. czynności). Zagadnienia objęte bowiem we wspomnianej opinii biegłej A. K. mają w realiach niniejszej sprawy pierwszorzędne znaczenie, a przy tym pozostają podstawową kwestią sporną pomiędzy stronami. Inną kwestią sporną pomiędzy stronami pozostawała sama zasadność korzystania przez powoda w samochodu zastępczego w okresie naprawy uszkodzonego auta .

Rozstrzygając pierwsze z dostrzeżonych wyżej spornych zagadnień tj. zasadności wynajęcia przez powoda pojazdu zastępczego na okres naprawy uszkodzonego auta, należy podnieść, że powód przed zdarzeniem posiadał i korzystał z własnego samochodu w sposób przez siebie określony i nadal czyniłby to samo, gdyby nie przedmiotowa kolizja. Posiadanie bowiem samochodu i korzystanie z niego jest prawem, a spowodowanie kolizji przez sprawcę i uszkodzenie pojazdu poszkodowanego jest tego prawa naruszeniem, rodzącym odpowiedzialność odszkodowawczą. W obecnej dobie samochód nie stanowi luksusu, a wręcz przeciwnie – jest powszechnym środkiem komunikacyjnym. Poszkodowany zatem nie musi wykazywać konieczności korzystania z auta zastępczego w okresie naprawy jego własnego auta, wystarczy, że zgłosi taką wolę. Wszak gdyby nie działanie sprawcy zdarzenia, poszkodowany dalej mógłby w dowolny sposób korzystać z własnego pojazdu i nie musiałby nikomu tłumaczyć się z tego. Uszkodzenie pojazdu poszkodowanego nie może prowadzić do pogorszenia sytuacji tegoż poszkodowanego, ani tym bardziej nakładać na niego ciężaru udowodnienia konieczności posiadania samochodu. Nie oznacza to oczywiście, że w każdym przypadku poszkodowanemu będzie służyło uprawnienie do skorzystania z samochodu zastępczego, czego przykładem może być posiadanie przez poszkodowanego innych pojazdów, mogących zaspokoić jego potrzeby komunikacyjne. Na gruncie niniejszej sprawy należy podnieść, że wprawdzie powód posiada – obok przedmiotowego uszkodzonego pojazdu m-ki V. (...) – jeszcze inny samochód (też V. (...)), ale auto to nie jest w stanie zapewnić sprawności komunikacyjnej powoda i jego rodziny. Wynika to z jego wieku i stanu technicznego oraz przede wszystkim możliwości przewożenia jedynie 3 osób w sytuacji posiadania przez powoda czteroosobowej rodziny. W takiej sytuacji zatem uprawnionym jest stwierdzenie o braku po stronie powoda środków transportowych, pokrywających zapotrzebowanie M. Ż. i jego rodziny tym względzie, a co za tym idzie - o konieczności wynajęcia auta zastępczego przez powoda. Pozwany zresztą nie podjął nawet próby wykazania zasadności swoich twierdzeń co do zbędności wynajęcia przez powoda pojazdu zastępczego, choć to właśnie na pozwanym leżał w tym zakresie ciężar dowodowy.

Przechodząc do drugiej spornej kwestii, tj. długości okresu, uprawniającego powoda do korzystania z wynajętego samochodu, należy wskazać, że uszkodzony pojazd powoda był poddawany przez pozwanego kilkukrotnym oględzinom i co najmniej dwukrotnemu kosztorysowaniu naprawy stwierdzanych usterek. Wynika to z twierdzeń powoda oraz zgromadzonych w aktach dokumentów. Na szczególną uwagę zasługuje przy tym fakt, że pozwany – pomimo wezwania Sądu (vide k 136) oraz wcześniejszych próśb biegłej A. K., dotyczących przedłożenia akt szkodowych, takich akt nie złożył. Uniemożliwiło to wprawdzie pełną weryfikację twierdzeń powoda, ale jednocześnie nakazało Sądowi dokonanie oceny, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia dowodu przez stronę pozwaną (art. 233 § 2 kpc). Otóż Sąd stanął na jednoznacznym stanowisku, że odmowa przedstawienia przez pozwanego pełnych akt szkodowych oznacza potwierdzenie prawdziwości twierdzeń powoda (w omawianym zakresie oczywiście), a to prowadzi wprost do konstatacji, że przedłużenie procesu naprawczego samochodu M. Ż. ponad czysto technologiczny czas wynikało wyłącznie z działań strony pozwanej (konieczność kolejnych oględzin, kosztorysowania kolejno stwierdzanych usterek, wymiana korespondencji itp.). Innymi słowy – wbrew twierdzeniom pozwanego, jakoby przedłużająca się naprawa pojazdu powoda była wynikiem zaniedbań lub zaniechań ze strony zakładu naprawczego, czas remontu auta M. Ż. związany był wyłącznie z czynnościami procesu likwidacji szkody, prowadzonymi przez pozwany zakład ubezpieczeń. Wyprowadzony wyżej wniosek ma kapitalne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Oznacza to bowiem, że powód, ani warsztat naprawczy nie mogli w żaden sposób skrócić czasu naprawy spornego pojazdu a powód musiał w związku z tym korzystać w tym okresie z auta zastępczego. Na uwagę zasługuje w tym miejscu, wspomniana już wyżej, korelacja pomiędzy opinią biegłej A. K. (w II wariancie), a rzeczywistym okresem naprawczym. Będąc przy opinii biegłej A. K. należy też dostrzec, w szczególności w kontekście informacji warsztatu samochodowego I. D. (2), że dzień 11.01.2014r. przypadał w sobotę, kiedy to zakład naprawczy nie pracował. Oznacza to, w świetle twierdzeń powoda o odbiorze samochodu w dniach 10-11.01.2014r., że jedynym możliwym dniem, w którym powód odebrał po naprawie swoje auto był piątek 10.01.2014r.. Ten też dzień Sąd uznał za zakończenie naprawy pojazdu powoda oraz zakończenie okresu, uprawniającego powoda do korzystania z pojazdu zastępczego. To z kolei prowadzi do wniosku, że powodowi przysługuje zwrot kosztów najmu auta zastępczego za 36 dni (pomiędzy 05.12.2013r. a 10.01.2014r.), co przy zastosowaniu stawki cenowej 180 zł brutto oznacza zasadność roszczeń pozwu do kwoty 6.480 zł. Sąd, wobec oświadczenia powoda o nie rozliczaniu podatku VAT z tytułu faktury za wynajem pojazdu zastępczego, przyjął kwotę 180 zł brutto jako koszt wynajmu spornego pojazdu. W efekcie powyższego Sąd orzekł jak w pkt I wyroku. O odsetkach Sąd orzekł po myśli art. 455 kc, uwzględniając z jednej strony żądanie pozwu, a z drugiej – brak przedstawienia przez stronę powodową kierowania względem pozwanego roszczeń w tym zakresie.

Mając na uwadze treść żądań powoda oraz treść pkt I wyroku, należało orzec jak w pkt II. O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania – art. 100 kpc przy dostrzeżeniu faktu wygrania procesu przez powoda w 97,3 % oraz wygrania przez pozwanego w 2,7 %. Po stronie powoda koszty procesu stanowią łącznie kwotę 1.550 zł, na którą składają się opłata od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł, opłata od pozwu w wysokości 333 zł. Po stronie pozwanego zaś koszty procesu to łącznie kwota 1.806,85 zł, na co składają się kwoty: 1.200 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł opłata od pełnomocnictwa, 589,85 zł koszt sporządzenia opinii biegłej, pokryty z zaliczki pozwanego. Po dokonaniu matematycznych obliczeń należało orzec jak w pkt III.