Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Artur Bobiński

Protokolant : Kamila Duszak

Bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 1 września 2015 r.;

sprawy S. C. obwinionego z art. 65§2 i in. kw;

na skutek apelacji obwinionego;

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce;

z dnia 13 lutego 2015 r. w sprawie sygn. akt IIW 1069/14;

1.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że :

- uchyla orzeczenie o skazaniu i wymiarze kary za zarzucone obwinionemu czyny zawarte w pkt I wyroku;

- uchyla orzeczenie o opłacie i wydatkach zawarte w pkt II wyroku;

- obwinionego S. C. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II wniosku o ukaranie i wydatki w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

- za czyn opisany w pkt I wniosku o ukaranie na podstawie art.65 § 2 kw obwinionego S. C. skazuje i wymierza mu karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych grzywny;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt IIKa 256/15

UZASADNIENIE

S. C. został obwiniony o to, że:

I. w dniu 6 sierpnia 2014 r. około godz. 19.40 w M., ul. (...) podczas legitymowania przez umundurowanego policjanta nie udzielił informacji co do tożsamości własnej oraz posiadanych dokumentów tożsamości, to jest o czyn z art. 65 § 2 k.w.,

II. w czasie i miejscu jak w pkt. I kilkukrotnie wchodził na jezdnię mimo odbywającego się ruchu kołowego, czym spowodował utrudnienie ruchu, polegające na zmuszaniu jadących pojazdów do gwałtownego hamowania oraz gwałtownego omijania go, to jest o czyn z art. 90 k.w.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem zaocznym z dnia 13 lutego 2015 r. uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i na podstawie art. 65 § 2 k.w., art. 90 k.w. ukarał go, zaś na podstawie art. 65 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 500 złotych. Orzekając o kosztach zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 150 zł, w tym obciążył go kwotę 50 zł tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku w całości na swoją korzyść wniósł obwiniony. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynu polegającego na nieudzieleniu informacji co do posiadanych dokumentów tożsamości poprzez jego błędne zakwalifikowanie jako wyczerpującego znamiona czynu z art. 65 § 2 k.w.,

2.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez naruszenie art. 423 § 1 pkt. 2 k.p.w. polegające na braku wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku ze względu na niewskazanie wypełnienia wszystkich znamion podmiotowych zarzucanego mu czynu z art. 90 k.w.,

3.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 8 k.p.w. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów ze względu na pominięcie istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych poczynionych w oparciu o niepełny materiał dowodowy przyjętych za podstawę uznania obwinionego winnym wypełnienia znamion czynu z art. 90 k.w.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego S. C. zasługiwała na częściowe uwzględnienie. W zakresie czynu przypisanego mu w pkt II skutkowała jego uniewinnieniem. Co do czynu przypisanego mu w pkt I wyroku nie zawierała natomiast argumentów zasługujących na uwzględnienie. Obwiniony na etapie postępowania odwoławczego przedstawił dowód nieznany sądowi I instancji, jakim było nagranie części zdarzenia. Odtworzenie tego nagrania spowodowało, że Sąd Okręgowy uznał, że brak jest wystarczających dowodów na to, że obwiniony wchodził na jezdnię i zmuszał jadące samochody do gwałtownego hamowania oraz omijania go. Jak wynika z odtworzonego nagrania ruch w miejscu interwencji był minimalny. Miała ona miejsce na drodze biegnącej przez obszar wiejski. Obwiniony tylko przez chwilę przebywał na jezdni i to w czasie gdy żaden pojazd nie nadjeżdżał, by po chwili zejść na pobocze. Wprawdzie nagranie nie zarejestrowało całości interwencji policji, ale przez całe nagranie słychać przejazd jedynie jednego samochodu. Nie widocznym jest by dochodziło do omijania obwinionego czy tez gwałtownego hamowania. Zdaniem Sądu Okręgowego przedstawione nagranie w tej części podważyło wiarygodność zeznań policjantów na tyle, by uniewinnić obwinionego od popełnienia czynu z art. 90 kw.

Zdaniem Sądu Okręgowego w zakresie czynu z art. 65§2 kw załączony dowód w postaci nagrania, nie zmienia prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego. Zeznania policjantów w zakresie tego czynu są stanowcze. Na nagraniu nie zarejestrowano przebiegu tej części zdarzenie, w której policjanci żądali podania przez obwinionego danych personalnych. Zdaniem Sądu mogło to być celowym zabiegiem obwinionego, który nie chciał rejestrować swojego zachowania i dostarczać dowodów winy. Słychać natomiast irytację obwinionego z powodu kontroli drogowej. Jest on wyraźnie niezadowolony z faktu, oznaczenia miejsca kontroli jako terenu zabudowanego. Zdaniem Sądu Okręgowego to niezadowolenie obwinionego, wynikało z ujawnienia przez policjantów wykroczenia popełnionego przez jego żonę. Stąd zapewne to niezadowolenie manifestowało się odmową podania danych personalnych.

Argumenty zgłoszone w apelacji jakoby obwiniony nie mógł być sprawcą czynu z art. 65§2 kw są nielogiczne. Sam fakt ustalenia przez policjantów danych personalnych obwinionego nie oznacza jeszcze, że w nie mógł się on dopuścić wykroczenia z art. 65§2 kw. Ustawodawca penalizuje bowiem w tym przepisie już samą odmowę udzielania informacji co do swoich danych personalnych uprawnionemu podmiotowi. Nie jest to wykroczenie o charakterze skutkowym, dla którego bytu jest niezbędne znamię w postaci nieustalenia tożsamości sprawcy. Już sama odmowa podania tych danych uprawnionemu podmiotowi stanowi realizację znamion tego czynu. Orzekając karę grzywny za to wykroczenie Sąd Okręgowy określił jej wymiar w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jak i pisemnych motywów wyroku Sądu Rejonowego prowadzi do wniosku, iż Sąd I instancji w zakresie I z przypisanych obwinionemu czynów nie naruszył reguł rzetelnego procesu sformułowanych. W tym zakresie ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k. całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Załączone nagranie w tej części wniosków do jakich doszedł Sąd Rejonowy nie zmienia. Sąd Rejonowy poddał przeprowadzone dowody swobodnej ocenie. Następnie na podstawie tej oceny dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadził właściwe wnioski w przedmiocie prawno-karnej oceny zachowania obwinionego M. C.. Apelacja obwinionego w zakresie tego czynu nie zawierała żadnych argumentów, mogących skutecznie podważyć stanowisko prezentowane przez Sąd Rejonowy.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.