Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2015 r. w S.

sprawy E. A. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania E. A. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 3 kwietnia 2015 roku znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. A. (2) prawa do przeliczenia świadczenia poprzez uwzględnienie składek zewidencjonowanych na jej koncie oraz prawa do przeliczenia podstawy wymiaru z uwzględnieniem wynagrodzenia za rok 2014. W uzasadnieniu wskazał, iż skoro ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę w 2014 roku, brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia w podstawie wymiaru jej świadczenia zarobków za ten właśnie rok. Podniósł też, że decyzją z 21 stycznia 2015r. uwzględniono składki za okres do 31 grudnia 2014r., tj. do ustania zatrudnienia.

E. A. (1) odwołała się od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury w wysokości zgodnej z przepisami ustawy, tj. z uwzględnieniem pełnych wynagrodzeń przysługujących jej za okres do końca 2014 roku oraz z uwzględnieniem wszystkich zaewidencjonowanych na jej koncie składek. Zarzuciła pracownikom ZUS celowe kilkukrotne wprowadzenie w błąd, zarówno co do terminów składania poszczególnych wniosków, jak i sposobu obliczenia wysokości świadczenia, co doprowadziło do zaniżenia wysokości należnej jej emerytury

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Pełnomocnik organu rentowego wyjaśnił, że zarobki E. A. za rok 2014 mogłyby zostać wzięte pod uwagę przy obliczaniu części emerytury w trybie przepisu art. 53 ustawy emerytalnej tylko, gdyby ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę w roku 2015, a nie w roku 2014. Zwrócił także uwagę, że do części kapitałowej uwzględniono składki za okres do 31 grudnia 2014r., a ponowne ustalenie świadczenia będzie mogło nastąpić na zasadach określonych w art. 108 ustawy emerytalnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. A. (1) urodziła się (...). Wniosek o przyznanie prawa do emerytury złożyła w ZUS O/S.w dniu 2 grudnia 2014 roku. W tym czasie była jeszcze zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) S.jako główny specjalista. W złożonym do ZUS wniosku zaznaczyła jednak, że zamierza rozwiązać stosunek pracy z dniem 31 grudnia 2014r. Jednocześnie wskazała, że jest członkinią OFE i wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na jej rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Do wniosku dołączyła m.in. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wydane przez Urząd Miasta S., obejmujące jej przychody za lata 2001-2013.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek o emeryturę wraz z załącznikami – k. 1-13 pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A..

Decyzją z 15 grudnia 2014 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonej zaliczkę na poczet emerytury od 1 grudnia 2014r., tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku. W decyzji wskazał, iż wobec osiągnięcia przez E. A. wieku uprawniającego do emerytury w roku 2014 emeryturę obliczono na podstawie art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. przyjmując 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej i 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej. Przy obliczaniu emerytury na podstawie art. 53 organ rentowy wziął pod uwagę przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. z lat od 1997 do 2006; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia obliczony z tych lat wyniósł 175,18%. Samą emeryturę należną ubezpieczonej na podstawie tego przepisu wyliczono na kwotę 3429,91 zł. Z kolei przy wyliczaniu świadczenia na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej wzięto pod uwagę kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Wskazano, iż kwota składki zewidencjonowanej na koncie wynosi 276997,49 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 484783,40 zł, średnie dalsze trwanie życia – 250,50 miesięcy, a wyliczona emerytura wynosi 3041,04 zł.

Wysokość ostatecznie przysługującego świadczenia obliczono na 3118,81 zł.

W decyzji zaznaczono zarazem, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż ubezpieczona kontynuuje zatrudnienie, a w celu podjęcia wypłaty świadczenia powinna przedłożyć w oddziale ZUS świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy. Dodatkowo wyjaśniono, że zgodnie z art. 25 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury wykazanej w części II pkt 2 (tj. emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej) stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalnej oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, tj. po rozwiązaniu stosunku pracy i zgłoszeniu wniosku o podjęcie wypłaty emerytury. Wskazano też, że średnie dalsze trwanie życia zostanie ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury.

Niesporne, a nadto dowód: decyzja z 15.12.2014 r., k. 17 pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A..

Umowa o pracę łącząca E. A. z jej pracodawcą rozwiązała się z dniem 31 grudnia 2014r.

Niesporne.

W dniu 2 stycznia 2015r. E. A. (1) zgłosiła się na salę obsługi interesantów (...) oddziału ZUS, aby przekazać organowi rentowemu świadectwo pracy wystawione przez jej ostatniego pracodawcę. Obsługujący ją inspektor ZUS, R. K., sporządził wówczas notatkę służbową, w której wskazał, iż ubezpieczona „przedkłada ostatnie świadectwo pracy wydane przez Urząd Miasta w S. do wcześniej złożonego wniosku o emeryturę”.

Dowód: notatka służbowa i świadectwo pracy – k. 20-21, pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A.;

W dniu 9 stycznia 2015r. E. A. (1), po uprzednim telefonicznym wezwaniu przez pracownika ZUS, ponownie zgłosiła się do sali obsługi interesantów (...) oddziału ZUS, gdzie – na druku ZUS – sporządziła pisemne oświadczenie następującej treści: „w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z dniem 31.12.2014r., przedłożyłam z dniem 2.01.2015r. świadectwo pracy w celu wypłaty świadczenia emerytalnego, które zostało wcześniej zawieszone”. Oświadczenie to przyjął od niej inspektor R. K..

Dowód: oświadczenie z 9.01.2015r. – k. 22 pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A..

Decyzją z 21 stycznia 2015r. organ rentowy ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury dla E. A. od 1 stycznia 2015r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. W decyzji wskazał, iż wobec osiągnięcia przez E. A. wieku uprawniającego do emerytury w roku 2014 emeryturę obliczono na podstawie art. 183 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. przyjmując 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej i 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej. Jeśli chodzi o obliczenie emerytury na podstawie art. 53, w decyzji wskazano, iż do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto dotychczasowe podstawę wymiaru świadczenia i wwpw. Na nowo obliczono jednak długość okresów składkowych i nieskładkowych, wobec czego emeryturę należną na podstawie tego przepisu wyliczono na kwotę 3435,55 zł (zamiast wcześniejszej kwoty 3429,91 zł). Z kolei przy wyliczaniu świadczenia na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej wzięto pod uwagę kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Wskazano, iż kwota składki zewidencjonowanej na koncie wynosi 278641,47 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 484783,40 zł, średnie dalsze trwanie życia – 249,80 miesięcy, a wyliczona emerytura wynosi 3056,14 zł. Wysokość ostatecznie przysługującego świadczenia obliczono na 3132,02 zł. Zaznaczono także, iż decyzja ta ma charakter ostateczny.

Dowód: decyzja z 21.01.2015r. – k. 25-26 pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A..

E. A. (1) nie odwołała się od powyższej decyzji.

Niesporne.

W dniu 16 lutego 2015r. E. A. złożyła w organie rentowym pismo o treści: „W związku z otrzymaniem od ostatniego zakładu pracy w dniu 13.02.2015 roku zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu odnoszącego się do roku 2014, wnoszę o zmianę „ostatecznej” decyzji o ustaleniu wysokości i podjęciu wypłaty emerytury z dnia 21.01.2015 roku i ponowne przeliczenie wysokości przysługującej mi emerytury z uwzględnieniem otrzymanych wynagrodzeń za cały rok 2014 i odprowadzonych za ten okres składek emerytalnych.” Do pisma dołączyła wydane przez Urząd Miasta S., a datowane na dzień 13 lutego 2015r. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, w którym ujęto wyłącznie przychód uzyskany przez nią w roku 2014 w wysokości: 68596,66 zł – składniki stałe, 3300 zł – składniki zmienne (nagroda) oraz 5830,72 zł – nagroda.

Dowód: pismo z 15.02.2015r. z załącznikiem – k. 27-28 pl. I akt ZUS O/S. dot. E. A..

Suma składek na ubezpieczenie emerytalne E. A. z tytułu wynagrodzenia uzyskanego przez nią w grudniu 2014r. i wykazanego przez pracodawcę w deklaracji rozliczeniowej złożonej za ten miesiąc wyniosła 1643,98 zł (821,99 zł z tytułu składki finansowanej przez płatnika i 821,99 zł z tytułu składki finansowanej przez ubezpieczonego).

Dowody:

- wydruk deklaracji rozliczeniowych dot. E. A. sporządzonych przez Urząd Miasta S. – k. 20-25 akt sprawy;

- deklaracja ZUS RCA dot. grudnia 2014 roku. – w kopercie k. 28 akt sprawy

Suma składek na ubezpieczenie emerytalne E. A. z tytułu nagrody rocznej wypłaconej jej w lutym 2015r. i wykazanej przez pracodawcę w deklaracji rozliczeniowej złożonej za luty 2015r. wyniosła 1138,16 zł (569,08 zł z tytułu składki finansowanej przez płatnika i 569,08 zł z tytułu składki finansowanej przez ubezpieczonego).

Deklaracja rozliczeniowa ZUS RCA dot. E. A. związana z wypłatami dokonanymi w lutym 2015 roku została sporządzona przez Urząd Miasta S. w dniu 2 marca 2015 roku.

Dowody:

- wydruk deklaracji rozliczeniowych dot. E. A. sporządzonych przez Urząd Miasta S. – k. 26 akt sprawy;

- deklaracja ZUS RCA z 2.03.2015r. – w kopercie k. 28 akt sprawy.

Nagrodę roczną za rok 2014 wypłacono E. A. (1) w dniu 11 lutego 2015 roku.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie mogło zostać uwzględnione.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był – co do najistotniejszych dla rozstrzygnięcia kwestii – bezsporny. Sąd ustalił go na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS oraz złożonych do akt sądowych w toku sprawy. Treści dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała; także przez sąd zostały one uznane za w pełni wiarygodne. Sąd przeprowadził dodatkowo dowód z zeznań świadka – inspektora ZUS R. K., jednak ostatecznie okazał się on nie mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wreszcie, podkreślenia wymaga, że w ustalonym stanie faktycznym sprawy sąd uznał za wiarygodne twierdzenia ubezpieczonej dotyczące okoliczności składania przez nią wszystkich dokumentów w ZUS, w tym także w zakresie informacji i pouczeń udzielanych jej pracowników organu rentowego. W świetle treści mających zastosowanie w sprawie przepisów dokonane przez sąd ustalenia faktyczne nie mogły jednak doprowadzić do zmiany zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią przepisu art. 183 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013r. poz.1440 z późn. zm., dalej jako: ustawa emerytalna), emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej, o której mowa w ust. 1, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2013 albo 2014, wynosi 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26. Jak przy tym stanowi przepis ustępu szóstego tego samego artykułu, do ponownego ustalenia wysokości emerytury, o której mowa w ust. 1-5, z tytułu podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym po dniu przyznania emerytury stosuje się art. 108.

Skoro więc E. A. (1) jest osobą urodzoną w (...) roku, wysokość należnego jej świadczenia musiała zostać wyliczona w sposób mieszany, co oznacza, że organ rentowy najpierw musiał dokonać wyliczenia emerytury zarówno na starych (art. 53), jak i nowych (art. 26) zasadach, a następnie obliczyć wysokość faktycznie należnej do wypłaty emerytury, na które musiało się złożyć 20% „starej” i 80% „nowej” emerytury.

Jeśli chodzi o wyliczenie „starego” świadczenia, zastosowanie w sprawie miał także przepis art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej. Zgodnie z jego treścią, podstawę wymiaru emerytury stanowiła ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę , z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Dodatkowo, zgodnie z przepisem ustępu 6 omawianego przepisu, podstawę wymiaru emerytury lub renty mogła stanowić także ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W przypadku ubezpieczonej najkorzystniejszym wariantem, jeśli chodzi o obliczenie „starej” emerytury okazało się obliczenie świadczenia na podstawie zarobków z 10, nie zaś 20 lat, przy czym najkorzystniejszymi okazały się zarobki uzyskane przez E. A. w latach 1997-2006. Sąd nie dokonywał w tym zakresie szczegółowych wyliczeń, jednak prawdopodobnie nawet gdyby organ rentowy wziął pod uwagę także zarobki E. A. z roku 2014, i tak wysokość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (wwpw) pozostałaby niezmieniona. Aby wziąć pod uwagę zarobki z tego roku organ rentowy musiałby bowiem wziąć pod uwagę zarobki z aż 20 lat kalendarzowy, a tak wyliczony wwpw okazałby się prawdopodobnie i tak niższy niż ten wyliczony obecnie.

Powyższe rozważania mają jednak charakter czysto hipotetyczny, ponieważ E. A. swój wniosek o emeryturę złożyła w ZUS w grudniu 2014 roku, podczas gdy w świetle przytoczonego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy wyliczaniu wwpw mogłyby być brane wyłącznie zarobki z lat poprzedzających rok złożenia wniosku o emeryturę, a więc tylko do roku 2013 włącznie. Nie istniała więc w tej sytuacji w ogóle prawna możliwość uwzględnienia – przy wyliczaniu wwpw – zarobków ubezpieczonej z roku 2014. Ubezpieczona bowiem, składając wniosek o emeryturę w takim a nie innym momencie, zamknęła sobie drogę do innego wyliczenia swojego świadczenia. Nie mają przy tym istotnego znaczenia zgłaszane przez nią zarzuty dotyczące wprowadzenia jej w błąd przez pracowników ZUS, którzy udzielili jej niewłaściwych pouczeń. Nie można bowiem tracić z pola widzenia tego, że E. A. jest osobą wykształconą, która w czasie składania wniosku o emeryturę zajmowała wysokie urzędnicze stanowisko. Nawet więc jeśli faktycznie składając wniosek o emeryturę nie miała ona wiedzy o wszystkich wiążących się z tym niuansach prawnych (a sąd nie ma podstaw by wątpić w to, że faktycznie tak było), nie może teraz konsekwencjami powyższego obarczać pracowników organu rentowego. Żaden z pracowników organu rentowego nie zna bowiem motywacji osoby składającej wniosek o emeryturę; to, co jest korzystne dla jednej osoby, może okazać się mniej korzystne dla innej. Obowiązkiem organu rentowego jest więc oczywiście udzielanie stosownych pouczeń, jednak obowiązku tego nie można rozumieć w taki sposób, że organ rentowy powinien „sterować” osobą ubiegającą się o określone świadczenie.

Z powyższych powodów koniecznym było uznanie, że złożenie przez E. A. w lutym 2015 roku dodatkowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pozostawało bez wpływu na sposób obliczenia należnej jej „starej” emerytury. Co za tym idzie, w tym zakresie zaskarżoną decyzję (odmawiającą dokonania obliczenia świadczenia w inny sposób) należało uznać za prawidłową.

Jeśli chodzi natomiast o „nowe” świadczenie, to w myśl przepisu art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W ust. 2 wskazano, że wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (ust. 3), przy czym w ust. 4 i 5 wskazano, że tablice trwania życia ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca Prezes Głównego Urzędu Statystycznego. Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem art. 185.

Powyższe oznacza, że organ rentowy obliczając wysokość należnej E. A. „nowej” emerytury prawidłowo wziął pod uwagę wszystkie składki, które zostały zewidencjonowane na jej koncie do końca grudnia 2014r. Wypłatę emerytury dla ubezpieczonej podjęto bowiem od stycznia 2015r., a więc koniecznym było uwzględnienie wszystkich składek za okres do końca roku 2014. Podkreślenia przy tym wymaga, iż w ocenie sądu za decyzję pierwszorazową należało uznać decyzję z 21 stycznia 2015r., a nie z 15 grudnia 2014r. Decyzja wydana w grudniu była bowiem decyzją zaliczkową (o czym świadczy użyte na jej wstępie sformułowanie: „ Zakład Ubezpieczeń Społecznych (…) przyznaje zaliczkę na poczet emerytury”), wobec czego za decyzję właściwą należało uznać właśnie decyzję z 21 stycznia 2015 roku. Nie miał więc racji organ rentowy twierdząc w odpowiedzi na odwołanie, że ubezpieczona, składając w styczniu wniosek o podjęcie wypłaty świadczenia, niejako „skonsumowała” swoje prawo do przeliczenia świadczenia. W ocenie sądu E. A. prawo to zachowała, choć i tak nie mogło ono zostać przez nią zrealizowane poprzez złożenie – jak to uczyniła – w lutym 2015 roku – wniosku o przeliczenie świadczenia z uwzględnieniem wypłaty dokonanej na jej rzecz w lutym 2015 roku. Trzeba bowiem w tym miejscu zwrócić uwagę, że mogący mieć ewentualnie zastosowanie w sprawie przepis art. 108 ustawy emerytalnej stanowi w ustępach 3 i 4, że „ponowne ustalenie wysokości emerytury następuje na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po upływie roku kalendarzowego lub po ustaniu ubezpieczeń emerytalnego i rentowych.” (ust. 3) oraz, iż „podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek zaewidencjonowanych od miesiąca, od którego została podjęta wypłata emerytury po raz pierwszy, do miesiąca poprzedzającego miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury .” (ust. 4)

Abstrahując więc już od wszystkich dalszych rozważań i uwarunkowań, trzeba wskazać, że skoro E. A. złożyła swój wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia w lutym 2015r., organ rentowy nie miał prawnej możliwości zastosowania wskazanego wyżej przepisu art. 108. Jak bowiem wynika z przywołanego wyżej ustępu czwartego, mógł brać pod uwagę tylko składki, które zostały zawidencjonowane na koncie E. A. w okresie od stycznia 2015r. (bo wtedy została podjęta po raz pierwszy wypłata jej emerytury) do stycznia 2015r. (bo to właśnie styczeń 2015r. był miesiącem poprzedzającym miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury). Skoro zaś w styczniu 2015r. na koncie ubezpieczonej nie zostały zaewidencjonowane żadne nowe składki (składki za grudzień uwzględniono już we wcześniejszej decyzji, zaś składki za nagrodę wypłaconą w lutym jeszcze nie były należne), brak było podstaw do dokonania przeliczenia świadczenia.

W tej sytuacji, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w sentencji, oddalając odwołanie w całości.