Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Różalska - Danilczuk

Protokolant: Alicja Kicka

po rozpoznaniu dnia 29 kwietnia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta(...)

przeciwko (...) Publicznemu Zakładowi (...)

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

I C 2903/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 sierpnia 2013 roku Miasto (...)– reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego Adama Słonia wniosło o zasądzenie od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) kwoty 62.135,25 z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa prawnego według norm przypisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona powodowa podniosła, że pozwany jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej, otrzymał od powoda w nieodpłatne użytkowanie lokal komunalny przy ul. (...) w W.. Z tytułu nieodpłatnego użytkowania pozwany opłacał jedynie zużywane przez siebie media, natomiast nie partycypował w kosztach utrzymania spornego lokalu pomimo wystawienia z tego tytułu faktur przez powoda i przedsądowego wezwania do zapłaty. (pozew z załącznikami k. 2-68)

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy I Wydział Cywilny w dniu 2 października 2013 roku (sygn. I Nc 6354/13) wydał nakaz zapłaty (k. 72) w postępowaniu upominawczym żądanych kwot na rzecz powoda, od którego pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnej M. W., wniósł sprzeciw zaskarżając go w całości zarzucając naruszenie art. 499 pkt 1) kodeksu postępowania cywilnego.

Uzasadniając sprzeciw strona pozwana podniosła, że w świetle ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej przekazanie nieruchomości pod publiczny zakład opieki zdrowotnej może odbywać się tylko na zasadzie przekazania w nieodpłatne użytkowanie. Pozwany podkreślił, że rozliczał się z powodem na podstawie wystawianych przez powoda faktur z tytułu zużytych mediów, które były opłacane terminowo. Pozwany nie opłacał natomiast płatności z tytułu „zaliczek eksploatacyjnych” ponieważ stał na stanowisku, iż kryją się za nimi de facto należności czynszowe. Pozwany nie kwestionował, iż jest zobowiązany do pokrywania kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, wielokrotnie więc zwracał się do powoda o wyjaśnienie co kryje się za pojęciem „kosztów eksploatacyjnych” na co nie otrzymał satysfakcjonującej go odpowiedzi. Pozwany podkreślił ponadto, że w chwili wniesienia sprzeciwu toczyło się postępowanie z jego powództwa przeciwko powodowi o zwrot nadpłat powstałych z tytułu rozliczenia mediów na nieruchomości przy ul. (...). Ponadto w ocenie pozwanego wątpliwym jest obciążanie użytkownika kosztami ewentualnych przyszłych remontów gdyż zgodnie z art. 260 kodeksu cywilnego sam jest on do dokonywania napraw związanych ze zwykłym zużyciem rzeczy, a o potrzebie innych napraw powinien niezwłocznie zawiadomić właściciela. (sprzeciw od nakazu zapłaty wraz z załącznikami k. 75-129)

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Uchwałą Rady Miasta (...)nr (...) z dnia 17 grudnia 2009 (k.11-14) roku przekształcił z dniem 1 kwietnia 2010 roku Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej S. w szereg jednostek organizacyjnych, które to połączył z (...) Zespołem Publicznych Zakładów (...), który to wyposażył na mocy tej uchwały między innymi w lokal użytkowy przy ul. (...) o łącznej powierzchni użytkowej 587,16 metrów kwadratowych.

Powód co miesiąc wystawiał pozwanemu faktury z tytułu kosztów utrzymania lokalu przy ul. (...). Obejmowały one koszty zużywanych przez działalność Pozwanego mediów, które to były regularnie i bez żadnych opóźnień opłacane, jak również „koszty eksploatacyjne”, na które składały się m.in. koszty ubezpieczenia, koszty utrzymania nieruchomości oraz przede wszystkim koszty ponoszone na wynagrodzenia pracowników powoda . Pozwany nie regulował należności z tego tytułu podnosząc, że w rzeczywistości koszty te stanowią czynsz najmu, do którego opłacania nie był zobowiązany przez przepisy prawa. Strony nie podpisywały również, żadnej osobnej umowy w tym zakresie.

Pozwany pismami z dnia 19 marca 2012, 30 marca 2012 i 19 kwietnia 2013 roku roku poinformował powoda, że odmawia ponoszenia kosztów powyżej normalnego użytkowania nieruchomości (k.116-125) argumentując, iż zgodnie z ustawą o działalności leczniczej nieruchomości przekazywane publicznym zakładom opieki zdrowotnej nieruchomości przez organ założycielskie, są oddawane w nieodpłatne użytkowanie. Wskazał, że regularnie opłaca należności z tytułu zużytych mediów, ubezpieczenia i zobowiązań podatkowych Podkreślił również brak umowy z powodem regulującej szczegółowo kwestię ponoszonych przez strony kosztów oraz, że z treści art. 258 kodeksu cywilnego nie można wywodzić obowiązku pokrycia przez użytkownika kosztów napraw i remontów przekazywanych nieruchomości.

Na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 roku, zostali przesłuchani świadkowie: G. R., A. K., M. S. (k.149-153).

Na podstawie zeznania G. R., księgowej pracującej w Zakładzie (...), ustalono, iż na „koszty eksploatacyjne” składają się koszty utrzymania jednostki, w której świadek pracuje w przeliczeniu na 1 m2 powierzchni lokal, w skład których wchodzą koszty wynagrodzeń pracowników jednostki, ponadto w skład tych kosztów wchodzi koszty utrzymania zarządu nieruchomością takie jak koszty sprzątania. Świadek wskazał, że fundusz remontowy w odniesieniu do przedmiotowego lokalu nie istnieje i pozwany nie był obciążany kosztami z tego tytułu.

Na podstawie zeznań A. K., dyrektora do spraw zarządzania infrastrukturą pozwanego, ustalono, iż lokalu położone na 3 piętrze zostały zmodernizowane przez poprzedniego użytkownika tj. ZOZ S., natomiast lokale na 4 piętrze zostały zmodernizowane przez pozwanego. Koszty modernizacji poniósł pozwany. Pozwany partycypuje również w kosztach ekspertyz przeciwpożarowych. Ponadto pozwany sam zapewnia usługę sprzątania nieruchomości, natomiast z inicjatywy powoda pojawia się ktoś raz na kwartał celem sprzątnięcia nieruchomości. Ponadto powód przedstawił wyliczenia żądanych kwot dopiero na etapie sprawy sądowej i w ocenie świadka pozwany nie wiedział na jakiej podstawie zostały one wyliczone. Świadek podkreślił, że pozwany jest gotowy ponosić koszty naprawienia awarii czy remontów jeżeli zostaną one odpowiednio udokumentowane.

Na podstawie zeznania M. S., głównej księgowej pozwanego ustalono, iż pozwany nie opłacał „kosztów eksploatacyjnych” ponieważ wiedział, iż są to tak naprawdę koszty utrzymania Zakładu (...), który jest finansowany z budżetu miasta, ponadto nie były według wiedzy świadka dokonywane żadne prace remontowo – modernizacyjne w nieruchomości przez powoda.

Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich rzetelność i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd również dał wiarę zeznaniom w/w świadków, są one bowiem spójne, logiczne, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Na ich podstawie Sąd ustalił, że na żądaną przez powoda kwotę składają się głównie koszty wynagrodzeń pracowników Zakładu (...).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na mocy art. 54 pkt (1 ustawy z dnia15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej gospodaruje samodzielnie przekazanymi w nieodpłatne użytkowanie nieruchomościami lub majątkiem skarbu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 258-260 kodeksu cywilnego w stosunkach wzajemnych między użytkownikiem, a właścicielem użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy. Właściciel z kolei nie ma obowiązku czynić na rzecz obciążoną użytkowaniem, a jeżeli ich dokona ma prawo żądać ich zwrotu według przepisów o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Użytkownik jest obowiązany do czynienia napraw i innych nakładów związanych z używaniem rzeczy.

Pozwany niewątpliwie pełni wywiązuje się ze swoich zobowiązań wynikających z treści art. 260 kodeksu cywilnego, bowiem samodzielnie dokonuje napraw i bieżących remontów, samodzielnie zapewnia porządek w nieruchomości ponadto pokrywa koszty zużytych w wyniku swojej działalności mediów opłacając z tego tytułu regularnie faktury.

Powód żądał zapłaty zaległych kwot, na które składały się głównie koszty obsługi nieruchomości przez pracowników Zakładu (...). W ocenie Sądu Powód nie miał żadnych podstaw prawnych do żądania tych kwot, bowiem nie została podpisana żadna odrębna umowa pomiędzy stronami zobowiązująca pozwanego do pokrycia takich kosztów. W ocenie Sądu z treści art. 260 kodeksu cywilnego w żaden sposób nie wynika, iż na koszty utrzymania nieruchomości składają się koszty wynagrodzeń pracowników właściciela nieruchomości. Ponadto na podkreślenie zasługuje fakt, że Zakład (...) jest utrzymywany z budżetu Miasta (...).

Należy również podkreślić, że powód nie czynił żadnych nakładów na nieruchomość, z tytułu, których mógłby żądać zapłaty przez pozwanego. Należy podkreślić, że pozwany samodzielnie dokonuje bieżącej konserwacji budynku, oraz zapewnia w nim porządek. Zapewnienie przez powoda osoby sprzątającej raz na kwartał z całą pewnością nie czyni zadość potrzebom pozwanego.

W ocenie Sądu żądane przez powoda kwoty z tytułu „kosztów eksploatacji”, na które w rzeczywistości składa się koszt wynagrodzenia pracowników właściciela nieruchomości stanowi w rzeczywistości czynsz co jest niezgodne z treścią art. 54 ustawy o działalności leczniczej.

W niniejszej sprawie Sąd w całości oddalił powództwo wytoczone przez Miasto (...). Dlatego też to powód jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązana jest zwrócić pozwanym poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik pozwanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzi wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 3.617 złotych (§ 10 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, (Dz.U. z 2002 r. poz. 163 Nr 1348 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji