Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział IX Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Karolina Kondracka

Protokolant: Patrycja Kurek

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2015 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.a r.l w L.

przeciwko B. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża powoda, uznając je za uiszczone w całości.

Sygn. akt IX C 426/15

UZASADNIENIE

Powód (...).á r.l. z siedzibą w L. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej B. S. kwoty 225,36 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności przejął od firmy (...)+ (...) SA prawo do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu wystawionych not obciążeniowych dotyczących niezwróconego przez abonenta sprzętu będącego własnością cedenta. W związku z powyższym cedent obciążył pozwanego notą obciążeniową na kwotę 200 zł. Pomimo pisemnego wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował zadłużenia.

Nakazem zapłaty z dnia 15 kwietnia 2014 roku wydanym w sprawie sygn. akt IX Nc 1752/14 Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem powoda oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W ustawowym terminie pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia. Wskazała, że ewentualne należności powoda wynikają z umowy zawartej co najmniej w roku 2002 i pozwana obecnie nie jest w posiadaniu umowy, jaka łączyła ją z (...) + (...).

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, że nota księgowa została wystawiona z tytułu niezwrócenia w terminie sprzętu, tj. karty elektronicznej umożliwiającej pozwanej odbiór programów, będącej własnością (...) + (...). Pozwany zgodnie z regulaminem umowy o abonament zobowiązany był do zwrotu sprzętu autoryzowanemu dystrybutorowi w terminie jednego miesiąca od dnia rozwiązania umowy. W przypadku niezwrócenia sprzętu w terminie operator był uprawniony do nałożenia kary umownej w wysokości 200 zł. Powód nie uznał zarzutu przedawnienia. Powództwo zostało wniesione w dniu 17 września 2013 r., a skierowanie sprawy do sądu przerywa bieg przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) (...) S.A. wystawił w dniu 10 września 2012 roku notę obciążeniową nr (...) na kwotę 200 zł z tytułu odszkodowania za niezwrócony sprzęt: terminal cyfrowy SD. Adresatem noty była B. S..

dowód : nota obciążeniowa k. 12

Na podstawie umowy cesji wierzytelność z dnia 28 września 2012 roku P. S..á.r.l. z siedzibą L. przejął od firmy (...)+ (...) S.A. prawo do wierzytelności wobec B. S. z tytułu świadczonych usług abonamentowych.

dowód: umowa cesji wierzytelności k. 32 verte, częściowy wykaz wierzytelności k. 38

Sąd zważył, co następuje

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na załączonych do akt sprawy dokumentach, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu, dlatego Sąd uznał je w całości za wiarygodne i uwzględnił dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

W sprawie przedłożone zostały jako dowody dwa dokumenty – nota obciążeniowa oraz umowa przelewu wierzytelności. Przed omówieniem podstawy żądania powoda i przyczyn dla których Sąd oddalił powództwo wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. dokument prywatny (a takimi dokumentami są wskazane powyżej dowody) stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenia zawarte w dokumencie. Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego wyraża się w tym, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od osoby, która złożyła podpis na dokumencie, jednakże nie rozciąga się ona na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia. Nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także prawdziwości). Dokument prywatny nie jest więc dowodem rzeczywistego stanu rzeczy ( zob. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Powód w niniejszym postępowaniu wskazał, że pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła umowa o świadczenie usług abonamentowych. Pozwany nie wywiązał się z obowiązków wynikających z tej umowy, w związku z czym poprzednik powoda wystawił notę obciążeniową.

Pozwany wskazał, że roszczenie uległo przedawnieniu.

Jak wyżej wskazano powód celem wykazania swojego stanowiska przedstawił dwa dokumenty, przy czym umowa cesji wierzytelności oraz częściowy wykaz wierzytelności, a także nota obciążeniowa zostały powołane na okoliczność powstania obowiązku świadczenia pozwanego na rzecz powoda, wysokości świadczenia oraz terminu spełnienia świadczenia. W ocenie Sądu dokumenty te nie mogą wykazać okoliczności, na jakie zostały powołane. Jak wyżej zostało wskazane, powołane dowody stanowią dokumenty prywatne, a jako takie dowodzą tylko tego, że określone osoby złożyły oświadczenia zawarte w tych dokumentach. Tym samym powód wykazał jedynie, że (...) (...) SA złożył oświadczenie, że B. S. jest mu winna 200 zł tytułem odszkodowania za niezwrócony sprzęt, a –ponadto że (...) (...) SA oraz powód złożyli oświadczenia woli składające się na cesję wierzytelności, co do której cedent twierdzi, że mu przysługuje. Dowody te innych okoliczności, a w szczególności, że pozwana złożyła oświadczenie woli na podstawie którego byłaby zobowiązana do zapłaty 200 zł za niezwrócony sprzęt, nie wykazują. Nota obciążeniowa jest dokumentem rozliczeniowo – księgowym i nie jest tożsama z potwierdzeniem zawarcia umowy (nawet w przypadku jej otrzymania przez pozwanego) i potwierdzeniem zobowiązania do spełnienia świadczenia. Nota obciążeniowa nr (...) z dnia 10 września 2012 r. – wbrew stanowisku strony powodowej – nie może stanowić źródła zobowiązania pozwanej, albowiem podstawą taką są postanowienia umowne, w wyniku realizacji których następuje ewentualnie wystawienie noty obciążeniowej.

Sąd miał na uwadze, że pozwany nie zakwestionował, aby łączyła go z poprzednikiem powoda umowa, a jedynie wskazał, że doszło do przedawnienia należności, jaką dochodzi powód. W związku z tym zarzutem powód winien wykazać jaki był termin wymagalności roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu. Okoliczność tę można wykazać poprzez przedłożenie umowy łączącej strony, z której wynikałyby terminy wymagalności roszczenia powoda. Powód obowiązkowi temu nie uczynił zadość. Co więcej, pełnomocnik powoda został zobowiązany do złożenia dowodu w postaci umowy jaka łączyła poprzednika prawnego powoda i pozwaną oraz dowodu jej rozwiązania pod rygorem nadania znaczenia odmowie przedstawienia dowodu (k. 81, 85). Umowa taka nie została jednak przez powoda przedłożona, co Sąd ocenił w ten sposób, że powód nie wykazał aby pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda łączył stosunek prawny, a którego wynikałby obowiązek zapłaty przez pozwaną odszkodowania za niezwrócony sprzęt.

Podkreślić także należy, że wbrew twierdzeniom pełnomocnika powoda, wymagalność roszczenia nie jest zależna od daty wystawienia dokumentu księgowego. . Roszczenia są wymagalne, gdy wierzyciel może żądać ich wykonania, a więc gdy upłynął termin, w ciągu którego winny być wykonane. Ponadto jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.).

Skoro więc, jak twierdzi powód, roszczenie o odszkodowanie za niezwrócony sprzęt przysługiwało cedentowi w terminie jednego miesiąca od dnia rozwiązania umowy, to stało się wymagalne po upływie tego miesiąca i z wówczas rozpoczął bieg termin przedawnienia. Sąd nie miał jednak możliwości oceny tego stanowiska powoda, bowiem powód zaniechał przedłożenia dowodów, z których jego twierdzenia miałyby wynikać.

Reasumując w ocenie Sądu powód nie udowodnił, iż pozwana winna jest zapłacić mu kwotę 200,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu niezwróconego przez abonenta sprzętu będącego własnością poprzednika powoda. Powód nie wykazał w żaden sposób terminu wymagalności zgłoszonego roszczenia, a także nie udowodnił także swojego żądania co do wysokości. Brak jest dowodów, z których wynikałaby kwota 200,00 złotych i na jakich kryteriach oparto się ustalając tę wysokość.

Stosownie do jednej z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę, która wywodzi z tychże faktów skutki prawne, określonego w treści art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było zgromadzić i przedstawić Sądowi należyte dowody, które potwierdzałyby wysokość należnej mu opłaty. Zgodnie z przytoczoną powyżej zasadą wszelkie, zaniechania działań przez powoda, jego zaniedbania i przeoczenia w gromadzeniu dowodów, stanowią wyraz swobody w prowadzeniu sporu przed Sądem i obciążają w konsekwencji powoda. Wszystkie niekorzystne skutki takich zaniedbań powód musi ponieść sam. Obowiązek dowodu ciążył bowiem na powodzie, który nie wskazał w toku niniejszego postępowania żadnych dowodów, które pozwalałyby w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzić, iż świadczenie w kwocie 200,00 złotych jest mu należne i że było ono wymagalne od dnia 26 września 2012 r.

Wobec powyższego, uznając roszczenie powoda za nieudowodnione, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., uwzględniając zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na oddalenie powództwa w całości i przegranie procesu przez powoda, Sąd obciążył powoda uiszczonymi w sprawie kosztami sądowymi.