Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st.sekr.sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku S. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o dalszą rentę

na skutek odwołania S. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia (...) listopada 2011 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy S. G. dalsze prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 października 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku.

Sygn. akt VU 41/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...) listopada 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T.odmówił S. G.prawa do renty uznając, że jest zdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 16 grudnia 2011 roku S. G. wniósł o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

S. G.urodził się w dniu (...). Ukończył technikum budowlane, z zawodu jest technikiem budownictwa. W okresie aktywności zawodowej pracował jako pracownik fizyczny na budowie (posadzkarz, glazurnik, malarz), majster budowy, konserwator budynku, pracownik ochrony mienia, dozorca.

( dowód: świadectwa pracy z dnia 8 sierpnia 2001r.– k. 5 akt rentowych, świadectwo 27 lutego 1996r. – k. 19 akt, świadectwo pracy z dnia 23 października 2001r. – k. 17 akt rentowych, świadectwo z dnia 7 sierpnia 2004r. – k. 115 akt rentowych, świadectwo z dnia 15 marca 2005r. – k. 117 akt rentowych, świadectwo pracy z dnia 13 marca 2006r. – k. 95 akt rentowych, świadectwo pracy z dnia 1 września 2008r. – k. 287 akt rentowych, świadectwo pracy z dnia 31 maja 2011r. – k. 376 akt rentowych).

S. G. był zaliczony do trzeciej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia ( zespół bólowy w okolicy lędźwiowo-krzyżowej oraz po urazie głowy w 1995r.)) od lutego 1996r. do lipca 1998r.. Wnioskodawcy zalecono zatrudnienie przy lekkich pracach, bez schylania i dźwigania.

(dowód: orzeczenie Obwodowej Komisji Lekarskiej ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia nr (...)w K.z dnia 6 lutego 1996r. – k. 19 akt rentowych, orzeczenie Obwodowej Komisji Lekarskiej ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia nr (...) w K.z dnia 23 lipca 1996r. – k. 25 akt rentowych)

Wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie:

-od dnia 1 lipca 1998r. r. do 31 lipca 2000 roku;

- od dnia 24 października 2001r. do 30 sierpnia 2004r.

(dowód:, decyzja z dnia 18 sierpnia 1998r. – k. 71 akt rentowych, decyzja z 6 listopada 2001r. – k. 21 akt rentowych, decyzja z 13 września 2002r. – k. 42 akt rentowych)

Następnie w okresie od dnia 1 września 2004r. do 30 września 2007r.wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a od dnia 1 października 2007r. do dnia 30 września 2011r. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy

(dowód: decyzja z dnia 30 września 2004r. – k. 62-63 akt rentowych, decyzja z dnia 28 września 2007r. – k. 207 akt rentowych, decyzja z dnai 13 października 2009r. – k. 345 akt rentowych)

W dniu 18 sierpnia 2011 r. wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty (okoliczność bezsporna).

Orzeczeniem z dnia 21 września 2011 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej.

(dowód; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 września 2011 r. k. 6 akt rentowych wraz z dokumentacja medyczną w aktach ZUS)

S. G.wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 2 listopada 2011 r. po rozpoznaniu u wnioskodawcy schorzeń w postaci: zwyrodnienia kręgosłupa lędźwiowego z dyskopatią, zespołu bólowego kręgosłupa bez objawów korzeniowych, przebytego urazu czaszkowo-mózgowego w 1995r., stanu po usunięciu polipów jelita grubego, stanu po operacji przepukliny pachwinowej prawostronnej i operacji kciuka trzaskającego ręki prawej, zaburzeń adaptacyjnych z lekkiego stopnia cechami organicznego uszkodzenia UON potwierdzonych badaniem psychologicznym, wydała orzeczenie, iż wnioskodawca nie jest częściowo niezdolny do pracy.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 2 listopada 2011r. - k. 43 akt rentowych wraz z dokumentacją medyczną w aktach ZUS)

Aktualnie u wnioskodawczyni występują następujące schorzenia:

⚫

zespół bólowo dysfunkcyjny kręgosłupa L/S;

⚫

dyskopatia L5/S1;

⚫

organiczne zaburzenia urojeniowe (schizofrenopodobne) i osobowości, uwarunkowane zmianami organicznymi w ośrodkowym układzie nerwowym o etiologii urazowej;

(dowód: opinia biegłego neurologa B. M. – 17-18 akt, opinia biegłego psychiatry K. G. – k. 24-26 akt, opinia biegłej psychiatry A. R. – k. 105-108 akt, opinia biegłej psycholog M. P. – k. 126-127 akt, opinia uzupełniająca biegłego psychiatry J. B. – k. 156-157, k.173 akt)

Z powodu schorzeń neurologicznych wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(dowód: opinia biegłego neurologa B. M. – 17-18 akt, opinia uzupełniająca – k. 43 akt)

Z powodu schorzeń psychiatrycznych S. G. jest nadal częściowo niezdolny do pracy .

(dowód: opinia biegłego psychiatry K. G. – k. 24-26 akt, opinia uzupełniająca k. 64 akt,

opinia biegłej psychiatry A. R. – k. 105-108 akt,

opinia biegłej psycholog M. P. – k. 126-127 akt, opinia uzupełniająca k. 142 akt

opinia uzupełniająca biegłego psychiatry J. B. – k. 156-157 akt)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i (...), ust. 2 pkt 1, 3-8 i (...)lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt (...) lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych neurologów: B. M., biegłego psychologa M. P. oraz opinii biegłych psychiatrów K. G., A. R.i J. B.- biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niej schorzenia.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podstawą ustalenia przez Sąd dalszej niezdolności do pracy zarobkowej wnioskodawcy były opinie sporządzone przez biegłych z zakresu psychiatrii oraz biegłego psychologa, to bowiem schorzenia natury psychiatrycznej (zaburzenia urojeniowe i zaburzenia osobowości) , jak wynika z opinii biegłych sądowych, skutkują dalszą częściową niezdolnością do pracy wnioskodawcy.

Bóle kręgosłupa na tle choroby zwyrodnieniowej choć występują u wnioskodawcy, to nie ograniczają jednak jego zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, co w sposób jednoznaczny wynika z podzielonej przez Sąd opinii biegłej neurolog.

W ocenie Sądu opinie psychiatryczne oraz opinia psychologa nie zostały w sposób skuteczny zakwestionowane przez ZUS w toku postępowania.

Opinie biegłych w sposób wyczerpujący i kompleksowy obrazują stan zdrowia wnioskodawcy oraz wyjaśniają w jaki sposób zdiagnozowane zmiany chorobowe wpływają na sprawność organizmu ubezpieczonego i możliwości wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Biegli z zakresu psychiatrii K. G. oraz A. R. rozpoznali u wnioskodawcy tożsame schorzenia oraz tak samo ocenili naruszenie sprawności jego organizmu spowodowane tymi schorzeniami. Z jednoznacznych w swej treści, podzielonych przez Sąd jako spójnych i logicznych, opinii w/w biegłych sądowych wynika, że stan zdrowia ubezpieczonego w obecnym stadium skutkuje dalszą jego częściową niezdolnością do pracy z powodu organicznych zaburzeń urojeniowych i osobowości. Prawidłowość wniosków końcowych opinii biegłych z zakresu psychiatrii co do dalszej częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy potwierdza również badanie psychologiczne wykonane przez biegłego z tej dziedziny M. P., w którym rozpoznała u badanego zaburzenia osobowości oraz zaburzenia urojeniowe. Opinia psychologiczna doprowadziła biegłego psychiatrę J. B. do zweryfikowania swojego początkowego stanowiska co do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i uznaniu podobnie jak pozostali biegli, iż występują u niego nie tylko zaburzenia osobowości ale także zaburzenia urojeniowe, co skutkuje dalszą częściową niezdolnością do pracy.

Okoliczność, że lekarze orzecznicy ZUS nie stwierdzili takiego zaburzeń urojeniowych u wnioskodawcy podczas jego ostatniego badania, nie jest dowodem na brak tego schorzenia. Opinie lekarzy orzeczników w świetle art. 245 k.p.c. są li tylko dokumentami prywatnymi, a zatem stanowią dowód tego, że osoba która się pod nimi podpisała, złożyła oświadczenie w nich zawarte. Nie korzystają natomiast z domniemania prawdziwości jak dokumenty urzędowe (art. 244 k.p.c.). Sąd rozpoznając sprawę – wobec zakwestionowania tych opinii przez wnioskodawcę- nie może się na nich opierać przy wydawaniu rozstrzygnięcia. Przeciwstawia się temu obowiązująca w postępowaniu sądowym zasada bezpośredniości przeprowadzania dowodów. Dlatego też w niniejszej sprawie dla oceny stanu zdrowia wnioskodawcy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy. Opinie lekarzy orzeczników ZUS nie stanowią skutecznego przeciwdowodu dla opinii sporządzonych przez biegłych sądowych w niniejszej sprawie. Organ rentowy nie może zatem podważyć opinii biegłych sądowych przeciwstawiając im jedynie opinie lekarzy orzeczników. W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie przedstawił natomiast jakichkolwiek innych poza opiniami lekarzy orzeczników ZUS dowodów na to, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy. W szczególności nie może stanowić takiego dowodu opinia podstawowa biegłego J. B., gdyż biegły w opinii uzupełniającej – po analizie opinii biegłej psycholog - zmienił wnioski końcowe opinii co do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do prac , przyznając się w tym zakresie do błędu. W świetle powyższego stanowisko organu rentowego co do zdolności ubezpieczonego do pracy należy uznać za gołosłowne.

Należy także podkreślić, że zaburzenia urojeniowe ubezpieczonego nie są nową, nieznaną wcześniej lekarzom orzecznikom ZUS okolicznością, jak to podnosi organ rentowy. Z dokumentacji medycznej ZUS wynika, że lekarz orzecznik ZUS stwierdził u ubezpieczonego zespół paranoidalny (schorzenia z kręgu schizofrenii) już podczas badania we wrześniu 2004r. i z tego powodu stwierdził jego całkowitą niezdolność do pracy na okres 3 lat. W uzasadnieniu nie kto inny jak lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wywiad i dokumentacja medyczna wskazuje na obecność urojeń (prześladowczych, zdrady) i zwraca uwagę na postawę dysymulacyjną wnioskodawcy podczas badania ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 września 2004r.).

Zaburzenia krytycyzmu wnioskodawcy względem własnej osoby podkreśla również psycholog A. P. w swoim badaniu psychologicznym z 2007r. wykonanym na potrzeby ZUS-u. Zwraca ona uwagę, że analiza porównawcza wyników badań ubezpieczonego wskazuje dalsze obniżenie jego funkcji poznawczych w porównaniu z poprzednio przeprowadzonymi badaniami neuropsychologicznymi. Psycholog rozpoznała wówczas (2007r.) u ubezpieczonego zespół organiczny o charakterze progresywnym powodujący ograniczenie jego zdolności samodzielnego funkcjonowania w życiu społecznym i zawodowym ( opinia psychologiczna z 10 sierpnia 2007r. – k. 87-89 dokumentacji medycznej ZUS).

Zaburzenia natury psychiatrycznej, w tym stwierdzone już przez lekarza orzecznika ZUS zaburzenia urojeniowe były zatem przyczyną pozostawania przez wnioskodawcę na rencie już od 2004r. w ciągłości do 2011r.

Organ rentowy nie wykazał, aby obecnie stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy uległ poprawie w stosunku do poprzedniego badania z 2009r. W szczególności nie wynika to , jak sugeruje organ rentowy, z opinii konsultanta psychologa z dnia 21 października 2011r. Wręcz przeciwnie psycholog konsultant napisał, że w porównaniu do wyników badania psychologicznego z 2009r. wnioskodawca funkcjonuje na podobnym poziomie. Wówczas ten stan zdrowia stanowił zdaniem organu rentowego przyczynę dalszej niezdolności do pracy wnioskodawcy. W 2011r. jak wynika z opinii konsultanta psychologa stan psychiczny wnioskodawcy nie uległ poprawie, a jednak organ rentowy – nie wiedzieć dlaczego - odmiennie ocenił wpływ schorzeń natury psychiatrycznej ubezpieczonego na jego zdolność do pracy. Konsultant psychiatra swoją opinię wydał w oparciu przede wszystkim o badanie ubezpieczonego, bez pogłębionej analizy jakże przecież bogatej dokumentacji medycznej znajdującej się choćby w aktach ZUS. Wnioski końcowe wyciągnął natomiast z braku aktualnej dokumentacji z leczenia psychiatrycznego, do którego ubezpieczony nie chciał się przyznać z uwagi na wynikającą z choroby postawę dysymulacyjną. Na obecność postawy dysymulacyjnej zwraca uwagę zarówno biegła psychiatra A. R., jak i biegły psychiatra K. G. oraz biegła psycholog. To właśnie z powodu tej postawy wnioskodawca wstydzi się przyznać do leczenia psychiatrycznego, obawiając się reakcji innych ludzi. Stanowi to niewątpliwie trudność diagnostyczną i może być przyczyną błędnych diagnoz, jak ta postawiona przez lekarza konsultanta psychiatrę ZUS. Postawa dysymulacyjna wnioskodawcy była również przyczyną nie stwierdzenia jego niezdolności do pracy w pierwotnej opinii przez biegłego J. B., jak przyznał biegły w opinii uzupełniającej. Ubezpieczony nie zgłaszał mu bowiem podczas badania występujących u niego urojeń i nie występowały one też w trakcie badania przez biegłego. Chory nie ma wpływu na to kiedy doznaje urojeń, graniczyłoby z cudem, aby takie urojenia wystąpiły właśnie podczas badania przez biegłego. To, że badający lekarz nie stwierdza zaburzeń urojeniowych podczas badania nie oznacza, że ich nie ma, jak chce organ rentowy. Fakt ich występowania wynika z dokumentacji medycznej zgromadzonej przez organ rentowy podczas wielokrotnych procesów orzeczniczych wywołanych wnioskami rentowymi ubezpieczonego. Biegła A. R. szczegółowo przeanalizowała dokumentację medyczną wnioskodawcy i z jej lektury wynika ponad wszelką wątpliwość, że u wnioskodawcy rozpoznano przewlekłe zaburzenia urojeniowe już w 2004r. Biegła podkreśla, że schorzenie to jest przewlekłe i trwałe i wystąpiło najprawdopodobniej jako następstwo zmian organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym ( (...)) w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego w 1995r., co wyraża się związkiem czasowym między urazem, a wystąpieniem objawów chorobowych i co potwierdzają wielokrotne testy psychologiczne.

Z opinii biegłej z zakresu psychiatrii A. R. wynika, ze stwierdzone u ubezpieczonego objawy psychopatologiczne w postaci zaburzeń napędu psychoruchowego ze skłonnością do niekontrolowanej reakcji emocjonalnych , formalnych zaburzeń myślenia i spostrzegania, urojeń prześladowczych i odnoszących, stępienia afektywnego, rozwlekłości myślenia, deficytu funkcji poznawczych są na tyle nasilone, że powodują znaczne ograniczenia w funkcjonowaniu społecznym i zawodowym wnioskodawcy, co skutkuje jego częściową niezdolnością do pracy. Takiego samego zdania jest także biegły psychiatra K. G. oraz biegły J. B., który w swojej opinii uzupełniającej po przeanalizowaniu badania psychologicznego wykonanego przez biegłą psycholog M. P. stwierdzającą u wnioskodawcy zaburzenia urojeniowe, zmienił w tym zakresie swoje stanowisko.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii nie było potrzeby dalszego mnożenia opinii uzupełniających, ani powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Opinie te, należało bowiem przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c. ocenić jako fachowe, rzetelne oraz pełne. W świetle powyższych rozważań, za bezpodstawne uznać należy zastrzeżenia zgłoszone do opinii biegłych przez organ rentowy. Wbrew stanowisku organu rentowego biegli w sposób dostateczny wykazali, iż wnioskodawca utracił częściowo zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zarzuty organu rentowego są jedynie polemiką z prawidłowymi wnioskami końcowymi opinii biegłych.

Sąd Okręgowy podzielając słuszne wnioski końcowe opinii biegłych z zakresu psychiatrii wzmocnione oceną psychologiczną ubezpieczonego, uznał iż z powodu zaburzeń urojeniowych i zaburzeń osobowości, które mają charakter trwały i przewlekły, wymagający kontynuacji leczenia psychiatrycznego, wnioskodawca utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, co czyni go nadal częściowo niezdolnym do pracy na okres od ustania poprzednich świadczeń czyli od 1 października 2011r. do 30 września 2013r. W zakresie czasokresu niezdolności do pracy Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłego J. B. oraz K. G..

Na marginesie należy dodać, że częściowa niezdolność do pracy nie wyklucza całkowicie wykonywania pracy zarobkowej, a jedynie znacznie taką możliwość ogranicza. Schorzenia psychiczne, na które cierpi wnioskodawca niewątpliwie znacznie ograniczają jego zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, jak to prawidłowo wykazali w swych opiniach biegli sądowi.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ^(...) § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.