Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2015r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Justyna Krzysztofik - Skrzydłowska

Protokolant Karolina Birulo

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 09.09.2015r.

sprawy H. H.

urodz. (...) w J.

syna B. i W. z d G.

obwinionego o to ,że:

od dnia 08 kwietnia 2010 r. do 20 marca 2015r. w budynku mieszkalno – gospodarczym nr (...) położonym na działce nr (...) w obrębie W. gminy L. powiatu (...), poprzez zaniechanie rozebrania zewnętrznych schodów drewnianych, przebudowy otworu drzwiowego na otwór okienny wraz montażem stolarki okiennej, a także przywrócenia komunikacji wewnętrznej z poziomu parteru na I piętro nie spełnił określonego w art. 70 ust. 1, obowiązku usunięcia stwierdzonych uszkodzeń lub uzupełnienia braków, mogących spowodować niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska

tj. o czyn z art. 92 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane

I.  na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 62 § 2 k.p.w. postępowanie w sprawie umarza;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 399/15

UZASADNIENIE

SĄD REJONOWY USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W 2009r. H. H. na prośbę S. U. podjął się wykonania odrębnego wejścia na piętro budynku mieszkalno – gospodarczego nr (...) posadowionego w W. w obrębie działki nr (...). Budynek ten wówczas po przeprowadzonym postępowaniu sądowym o dział spadku i zniesienie współwłasności posiadał dwa wyodrębnione lokale mieszkalne: lokal na parterze i w części piętra stanowiący 7/8 części nieruchomości należał do S. U., zaś trzy pomieszczenia na piętrze tj. 1/8 część należały do M. U.– syna S.. Lokal należący do S. U. H. H. następnie zakupił wraz z żoną, zaś M. U. darował lokal należący do niego D. G..

( dowód: wyjaśnienia obwinionego H. H.- k. 13, 88-89, zeznania świadka D. G. – k. 89-89 verte, treść ugód sądowych – k. 86 -87 )

W celu wykonania wejścia na piętro budynku H. H. w dniu 13 października 2009r. udał się do Starostwa (...) Wydziału Architektury i Budownictwa, gdzie dokonał zgłoszenia robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę w postaci wykonania odrębnego wejścia do lokalu znajdującego się na I piętrze wyżej wskazanego budynku w postaci schodów drewnianych, podestu oraz zadaszenia. Następie w dacie 12 listopada 2009r. zgłoszenie powyższe wycofał, wykonując jednak w okresie od 15 sierpnia 2009r. do początku grudnia 2009r. montażu schodów drewnianych oraz wybicia otworu drzwiowego w miejsce okiennego.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego H. H.- k. 13, 88-89, kserokopia zgłoszenia robót – k. 39 , kserokopia protokołu przesłuchania strony –k. 46, dokumentacja fotograficzna –k. 76-82)

W dniu 28 stycznia 2010r., w ramach wszczętego postępowania administracyjnego, pracownicy Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w L. dokonali oględzin zamontowanych schodów, stwierdzając samowolę budowlaną. Stosownie do zalecenia zawartego następnie w postanowieniu Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 lutego 2010r., H. H. zlecił ekspertyzę techniczną, w której wytknięto nieprawidłowości przy wykonaniu schodów i otworu drzwiowego. Z tym dokumentem przybył następnie w dniu 29 marca 2010r. do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w L., gdzie zapewnił, iż rozbiórki schodów i zabezpieczenia otworu dokona do dnia 7 kwietnia 2010r.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego H. H. –k. 13, 88-89, ekspertyza techniczna –k. 40-44, kserokopia protokołu oględzin-k. 45, kserokopia protokołu przesłuchania-k. 47, kserokopia zawiadomienia –k. 49, kserokopia postanowienia –k. 50-51 )

Następnie w dacie (...) kwietnia 2010r. H. H. stawił się w Starostwie Powiatowym ponownie oświadczając tym razem, że prac nie wykona. W konsekwencji powyższego Decyzją nr (...) Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. z dnia 8 kwietnia 2010r. nakazano H. H. oraz jego żonie M. doprowadzenie do stanu poprzedniego budynku mieszkalno – gospodarczego poprzez rozbiórkę zewnętrznych schodów drewnianych, przebudowę otworu drzwiowego na otwór okienny wraz z montażem stolarki okiennej, a także przywrócenie komunikacji wewnętrznej z poziomu parteru na I piętro. Powyższa decyzja nie została zaskarżona.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego H. H.- k. 13, 88-89, zeznania świadka D. G. – k. 89-89 verte, decyzja – k. 4,70 kserokopia protokołu przesłuchania –k. 48 )

W okresie późniejszym wobec niewykonania obowiązków wynikających z prawomocnej decyzji z dnia 8 kwietnia 2010r. , wystosowane zostały kolejno w dniach 22 września 2009r., 02 listopada 2010 i 02 grudnia 2010r. upomnienia, które H. H. bezskutecznie zaskarżał w trybie administracyjnym.

W dniu 27 czerwca 2011r. postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. nałożono na H. H. grzywnę w kwocie 5000 zł w celu przymuszenia wzywając do wykonania obowiązków wynikających z decyzji z daty 8 kwietnia 2010r. H. H. bezskutecznie odwołał się do powyższego postanowienia.

W dacie 24 kwietnia 2012r. nadto wystawiony został tytuł wykonawczy zobowiązujący do wykonania obowiązków wynikających z decyzji z dnia 8 kwietnia 2010r.

H. H. ponadto w późniejszym czasie bezskutecznie próbował podważyć decyzję wydaną w dacie 8 kwietnia 2010r. Wstąpił mianowicie na drogę postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia jej nieważności, które to postępowanie ostatecznie zakończone zostało decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 16 lutego 2015r. utrzymującą w mocy decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności.

( dowód: kserokopia postanowienia (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego – k. 52, odwołanie od upomnienia –k.53, kserokopie postanowień-k. 55, , 58 59-60, pismo obwinionego –k. 61, dokumentacja dotycząca postepowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji – k. 6-6, 7-863, 65-69, 72-74, kserokopia pisma-k.8, 54

kserokopia tytułu wykonawczego – k. 71 )

Obowiązki wynikające z decyzji z dnia 8 kwietnia 2010r. H. H. wykonał w 2015r., co stwierdzono w trakcie kontroli z dnia 20 maja 2015r. D. G. od 2014r. nosi się z zamiarem sprzedaży należącego do niej lokalu H. H. i na tym tle dochodzi pomiędzy stronami do nieporozumień.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego H. H.- k. 13, 88-89, zeznania świadka D. G. –k. 89-89 verte, protokół kontroli – k. 75, oferta zakupu – k. 85 )

Wskutek zawiadomienia D. G. z dnia 20 marca 2015r. skierowanego do Prokuratury Rejonowej w Lwówku Śląskim, H. H. po przeprowadzeniu przez miejscową Komendę Powiatową Policji czynności wyjaśniających postawiono zarzut popełnienia wykroczenia polegającego na zaniechaniu w okresie od dnia 08 kwietnia 2010r. do 20 marca 2015r. w budynku mieszkalno-gospodarczym nr (...) położonym na działce nr (...) w obrębie miejscowości W. gminy L. powiatu (...), rozebrania zewnętrznych schodów drewnianych, przebudowy otworu drzwiowego na otwór okienny wraz montażem stolarki okiennej, a także przywrócenia komunikacji wewnętrznej z poziomu parteru na I piętro przez co nie spełnił określonego w art. 70 ust. 1 obowiązku usunięcia stwierdzonych uszkodzeń lub uzupełnienia braków, mogących spowodować niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska.

( dowód: zawiadomienie – k. 3 )

H. H. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie czynności wyjaśniających opisując okoliczności nabycia na własność części budynku i zamieszkania w nim w 2011r. wskazał, że problemy zaczęły się w momencie zawiadomienia przez D. G., której darowana została pozostała część nieruchomości organu nadzoru budowlanego. Argumentował, że nie jest właścicielem przedmiotowych schodów toteż nie poczuwa się do odpowiedzialności za ich rozebranie i nabywając nieruchomość nie wiedział o konieczności zapewnienia ciągów komunikacyjnych pomiędzy kondygnacjami, bowiem w przeciwnym razie budynku by nie kupił.

W toku rozprawy podtrzymując poprzednie wyjaśnienia wskazał, iż istotnie to on podjął się montażu schodów, których rozbiórki zażądał następnie organ nadzoru budowlanego. Uczynił to w porozumieniu z ówczesnym współwłaścicielem nieruchomości będącym w podeszłym wieku. Odnośnie niejednokrotnej zmiany oświadczeń w zakresie realizacji wynikającego z decyzji obowiązku podał, że oświadczenia zmieniał chcąc sprawę rozbiórki przeciągnąć. Wskazał jednocześnie, że nakazującej rozbiórkę decyzji nikt nie zaskarżył. Podniósł ponadto, że nikt z policji nie informował go o możliwości popełnienia wykroczenia, a nadto po zawiadomieniu organu ścigania przez D. G. dzielnicowy sugerował, by wstrzymać się z wykonaniem obowiązku do czasu rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

W sprawie nastąpiło przedawnienie orzekania w przedmiocie zarzuconego H. H. wykroczenia.

Wyjaśnienia obwinionego, jak i zeznania świadka D. G. z toku rozprawy głównej nie dowodzą innych okoliczności aniżeli te, które wynikają z szeroko zgromadzonej dokumentacji. Relacje obwinionego oraz świadka zaangażowanych w spór na tle podziału i sposobu użytkowania nieruchomości oraz sprzedaży lokalu D. G., w kwestii przedmiotowego zarzutu zasadniczo korespondują ze sobą oraz znajdują oparcie w pozostałych dowodach. Z powyższych względów Sąd wersji H. H. oraz D. G. dał wiarę w zakresie wystarczającym do rozstrzygnięcia.

Kompleksowa analiza dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej wskazuje niezbicie, że zaszła negatywna przesłanka procesowa, którą to Sąd zobligowany jest uwzględnić na każdnym etapie postępowania z urzędu.

H. H. stanął pod zarzutem popełnienia wykroczenia mającego polegać na zaniechaniu rozebrania zewnętrznych schodów drewnianych, przebudowy otworu drzwiowego na otwór okienny wraz z montażem stolarki okiennej, a także przywrócenia komunikacji wewnętrznej z poziomu parteru na I piętro w budynku mieszkalno- gospodarczym nr (...) położonym w W. nie spełniając w ten sposób określonego w art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane obowiązku usunięcia stwierdzonych uszkodzeń lub uzupełnienia braków mogących spowodować niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska.

Tak opisany czyn zakwalifikowany został przez oskarżyciela publicznego jako wykroczenie z art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane popełnione w okresie od dnia 08 kwietnia 2010r. do dnia 20 marca 2015r.

Nie do zaakceptowania jest jednak przyjęcie przedmiotowego wykroczenia za trwałe, polegające na utrzymywaniu niezgodnego z prawem stanu rzeczy przez długi okres czasu. Dzień 08 kwietnia 2010r. to data wydania prawomocnej decyzji obligującej obwinionego do podjęcia prac rozbiórkowych i przebudowy. Nie wymaga głębszej analizy fakt, że od tego momentu obwiniony stał się osobą odpowiedzialną za wykonanie prac uszczegółowionych w decyzji. Końcowa data czynu ujęta wnioskiem o ukaranie dotyczy 20 marca 2015r., a więc dnia, w którym D. G. sporządziła adresowane do miejscowej Prokuratury Rejonowej zawiadomienie o uchylaniu się przez obwinionego od wykonania decyzji.

Rzecz w tym, że nie może korzystać z ochrony prawnej koncepcja, według której czas popełnienia wykroczenia wydłużałby się do bliżej nieokreślnego okresu, kiedy to zainteresowany podmiot złoży stosowne zawiadomienie w sprawie. Nadto przyjęciu koncepcji wykroczenia trwałego w tej sprawie sprzeciwia się sam charakter zarzucanego obwinionemu czynu.

Z art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane wynika, że chodzi o niewykonanie obowiązku o jakim mowa w art. 70 ust. 1 powołanej Ustawy. Art. 70 ust. 1 stanowi natomiast, że właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu budowlanego na których spoczywają obowiązki w zakresie napraw, są obowiązani usunąć stwierdzone uszkodzenia oraz uzupełnić braki, które mogłyby spowodować zagrożenia w czasie lub bezpośrednio po kontroli. Z takiej treści przepisu nie sposób wywodzić, by chodziło o wykroczenie o charakterze trwałym. Za czas popełnienia przedmiotowego wykroczenia z zaniechania uznać należy moment początkowy sytuacji, w której sprawca zobowiązany został do wykonania obowiązku. W niniejszej sprawie H. H. wystąpił w 2009r. do Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa (...) ze zgłoszeniem robót nie wymagających pozwolenia na budowę. W 2010r. po przeprowadzeniu oględzin 28 stycznia zapadła w dacie 8 kwietnia 2010r. decyzja nakazująca H. H. wykonanie poszczególnych robót, o jakich mowa w zarzucie. Decyzja ta nie została przez strony zaskarżona. Z powyższego wynika, że od 28 stycznia 2010r. H. H. powinien był usunąć stwierdzone nieprawidłowości, a już pewnością w dacie 8 kwietnia 2010r. stał się zobowiązanym wykonać wskazane w decyzji prace.

Zgodnie z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Wszczęcie postępowania, o jakim mowa w wyżej przytoczonym przepisie dotyczy sądowego wszczęcia postępowania w sprawie o wykroczenie, ewentualnie wszczętego pierwotnie postepowania karnego.

W sprawie okres roku umożliwiający ukaranie za wykroczenie liczony jest od daty wydania prawomocnej decyzji z dnia 8 kwietnia 2010r. , tak więc okres ten dawno upłynął. Wskutek spóźnionego wniosku o ukaranie nie wszczęto także postępowania w okresie roku.

Zauważyć wypada, że utrzymywanie sprzecznego z prawem stanu mogłoby ewentualnie podpadać pod ust. 2 art. 70 ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane, lecz tu zaniechanie obowiązkowi koncentrować by się mogło wokół czasokresu podejmowanych czynności administracyjnych, mających na celu przymuszenie H. H. do wykonania ciążącego nań obowiązku.

Do obwinionego wystosowano w dniach 22.09.2010r., 02.11.2010r. i 06.12.210r. kolejne upomnienia. Po ich bezskuteczności nałożono w dacie 27.06.2011r. grzywnę wzywając do wykonania obowiązków wynikających z decyzji w ciągu 14 dni. W dacie 24 kwietnia 2012r. wydany został tytuł egzekucyjny.

Rzeczą organu nadzoru budowlanego było podjęcie działań przymuszających do wykonania decyzji, zaś rzeczą organu ścigania było podjęcie czynności wyjaśniających niezwłoczne, z uwzględnieniem, iż już od daty 08.04.2010r. ciążył na obwinionym obowiązek wykonania prac toteż mając na względzie, by nie doszło do przedawnienia.

Reasumując od daty zdarzenia będącego przedmiotem osądu w sprawie, czy to dotyczącego daty wydania prawomocnej decyzji z dnia 8 kwietnia 2010r., czy to czasokresu podejmowanych czynności administracyjnych przymuszających do wykonania poleceń, a więc lat 2010-2012r. w chwili wyrokowania dawno upłynął roczny okres pozwalający na prowadzenie niniejszego postępowania, które na zasadzie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 62 § 2 k.p.w. należało umorzyć.

Dodać należy, że wadliwie przyjęty przez Policję czasokres czynu, a dalej stwierdzone uporczywe uchylanie się obwinionego od wykonania obowiązku, podejmowanie kroków przewlekających postępowanie administracyjne po wydaniu prawomocnej decyzji nakazującej wykonanie obowiązków, wobec przedawnienia, pozostawało bez znaczenia orzeczniczego w sprawie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o regułę procesową wyrażoną w art. 118 § 2 k.p.w.