Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Prusinowski (spr.)

Sędziowie: SA Maria Jolanta Kazberuk

SA Bożena Szponar - Jarocka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2015 r. w B.

sprawy z odwołania S. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wyrównanie świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawcy S. S. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt III U 561/14

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od S. S. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt. III AUa 189/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.08.2014 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przeliczył S. S. (2) emeryturę od dnia 1.06.2014 r. (k. 502 akt ZUS).

Decyzją z dnia 7.10.2014 r., znak: (...)- (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił S. S. (2) prawa do wypłaty wyrównania świadczenia za okres od 1.03.2009 r. do 30.06.2013 r. (k. 515 akt ZUS).

Odwołania od powyższych decyzji złożył S. S. (1) wskazując, że organ rentowy w decyzji z 25.08.2014 r. błędnie przyjął datę przeliczenia świadczenia, bowiem podstawa naliczenia emerytury za 1974 r. wynika z mocy pracy i w związku z tym emerytura winna być przeliczona od daty jej przyznania, tj. od 01.03.2009 r. (k. 2). W odwołaniu od decyzji z 7.10.2014 r. podniósł, że nie jest prawdą aby w dniu 26.09.2014 r. składał wniosek do ZUS. Wyjaśnił, że w tym dniu złożył do Sądu Okręgowego odwołanie od decyzji ZUS z 25.08.2014 r. Nie jest również prawdą, że 17.07.2013 r. złożył wniosek o przeliczenie świadczenia, ponieważ w tym dniu złożył kolejne pismo w sprawie rozpatrzenia jego wcześniejszych wniosków wraz z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego w Łomży (k .12).

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie od decyzji z 25.08.2014 r. organ rentowy wskazał, że decyzja została wydana w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego z 3.06.2014 r. W decyzji ZUS przeliczył emeryturę odwołującego się od 1.06.2014 r. z uwzględnieniem pełnego wynagrodzenia za okres od stycznia do czerwca 1974 r. Ponadto ZUS wyjaśnił, że wypłacił wyrównanie za okres od 1.06.2014 r. wraz z emeryturą za miesiąc wrzesień 2014 r. Decyzją z 02.10.2014 r. wypłacone zostało wyrównanie od 01.07.2013 r. do 31.05.2014 r. wraz z odsetkami za okres od 11.09.2013 r. do 10.11.2014 r. (k. 4). W odpowiedzi na odwołanie od decyzji z 7.10.2014 r. organ rentowy podał, że wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenie wnioskodawca złożył 17.07.2013 r. Wyrównanie wypłacono, mając na uwadze art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach, tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (k. 14).

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 r., w pkt I, zmienił zaskarżonego decyzje i ustalił prawo S. S. (2) do wypłaty wyrównania emerytury przeliczonej decyzją z 25 sierpnia 2014 roku nr (...) za czerwiec 2013 roku; w pkt II, umorzył postępowanie w części dotyczącej żądania wyrównania świadczenia za okres od 1 lipca 2013 roku do 31 maja 2014 roku; w pkt III, w pozostałym zakresie odwołania oddalił.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że S. S. (1) (ur. (...)) ma przyznane prawo do emerytury od 1.03.2009 r. (decyzja k. 94 akt ZUS). Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. za okres od 1973 r. do 2004 r. W dniu 02.10.2012 r. S. S. (1) złożył do ZUS wniosek o ponowne ustalenie emerytury z tytułu przeliczenia podstawy wymiaru od nowych zarobków uzyskanych w całości przed przyznaniem emerytury (k. 327 akt (...)). Do wniosku dołączył zaświadczenie z Instytutu Pamięci Narodowej Biuro w B., potwierdzające odbywanie przez niego służby wojskowej w jednostce wojskowej nr (...) w B. w okresie od lipca od grudnia 1974 r. W zaświadczeniu zostały podane kwoty otrzymywanego w czasie służby uposażenia (k. 328-329 akt ZUS). Decyzją z 12.10.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił S. S. (2) doliczenia do podstawy wymiaru uposażenia zasadniczej służby wojskowej i rezerwy za okres od lipca 1974 r. do grudnia 1974 r. (k. 332 akt ZUS). Wyrokiem z dnia 24.04.2013 r. Sąd Okręgowy w Łomży w sprawie III U 908/12 oddalił odwołanie.

W dniu 3.06.2013 r. S. S. (1) złożył wniosek o ponowne ustalenie emerytury z tytułu przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia od nowych zarobków uzyskanych w całości przed przyznaniem emerytury (k. 365 akt ZUS). We wniosku powołał się na wyżej wymieniony wyrok Sądu Okręgowego wraz z jego uzasadnieniem. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w piśmie z 25.06.2013 r. poinformował S. S. (2), że Sąd Okręgowy wyrokiem z 24.04.2013 r. oddalił jego odwołanie (k. 367 akt ZUS).

W dniu 17.07.2013 r. S. S. (1) złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pismo dotyczące odpowiedzi ZUS z 25.06.2013 r., w którym wskazał iż w załączeniu przesyła odpis uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z 24.04.2013 r. Podał, że zgodnie z uzasadnieniem jego świadczenie powinno być przeliczone zgodnie z § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 01.04.1985 r. w sprawie szczególnych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent, tj. z uwzględnieniem wynagrodzenia pobieranego przez pracownika w czasie odbywania czynnej służby wojskowej za okres od stycznia od czerwca 1974 r., które powinno być przyjęte w pełnej wysokości, pomimo iż było wypłacane w zmniejszonej wysokości (k. 459 akt ZUS). Pismem z 23.04.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował S. S. (2), że do naliczenia emerytury decyzją z 26.03.2009 r. zostało uwzględnione wynagrodzenie za lipiec-grudzień 1974 r. na podstawie kart wynagrodzeń, a wnioskodawca nie przedłożył nowych dowodów (k. 464 akt ZUS).

Sąd Okręgowy wyrokiem z 3.06.2014 r. w sprawie III U 239/14 na skutek odwołania S. S. (2) od decyzji waloryzacyjnej ZUS z 10.03.2014 r. oddalił odwołanie i wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury i uwzględnienie w jej wysokości wynagrodzeń za okres styczeń-czerwiec 1974 r. zgodnie z § 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent przekazał organowi rentowemu do rozpoznania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 25.08.2014 r. – obecnie zaskarżoną – po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym przeliczył emeryturę S. S. (2) z uwzględnieniem wynagrodzenia jakie wnioskodawca otrzymywał z tytułu zatrudnienia w Komitecie Wojewódzkim (...) w B. w okresie od stycznia do czerwca 1974 r., tj. w czasie odbywania czynnej służby wojskowej, zgodnie z § 8 ww. Rozporządzenia. Organ rentowy przeliczył emeryturę od 1.06.2014 r. i wskazał, że należność za okres od 01.06.2014 r. do 31.08.2014 r. zostanie przekazana wraz ze świadczeniem za wrzesień (k. 502 akt ZUS).

Decyzją z 16.10.2014 r. ZUS (zamienną do decyzji z 25.08.2014 r.) przeliczył S. S. (2) emeryturę od 01.07.2013 r. i wskazał, że należność za okres od 01.07.2013 r. do 31.05.2014 r. wraz z odsetkami od 11.09.2013 r. do 10.11.2014 r. będzie wypłaca wraz ze świadczeniem za listopad 2014 r., a należność za okres od 1.06.2014 r. do 31.08.2014 r. została wypłacana we wrześniu 2014 r. (k. 511 akta ZUS, pismo k. 514 akt ZUS).

Decyzją z 7.10.2014 r. – obecnie zaskarżoną – Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił S. S. (2) prawa do wypłaty wyrównania świadczenia za okres od 01.03.2009 r. do 30.06.2013 r. (k. 515 akt ZUS).

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny Sąd pierwszej instancji odwołała się do przepisu art. 133 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zwrócił uwagę, że redakcja przepisu oznacza, że w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości obowiązują ogólne zasady wypłaty emerytur i rent, tj. świadczenie przyznane lub podwyższone wypłaca się nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu. Wyjątek stanowi tu sytuacja, w której ponowne ustalenie prawa do świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego lub odwoławczego. Jeżeli w tych warunkach organ rentowy lub odwoławczy przyzna lub podwyższy świadczenie, wypłaca się je od miesiąca złożenia pierwotnego wniosku lub wydania decyzji z urzędu, nie dłużej jednak niż za okres 3 lat wstecz, liczonych od daty zgłoszenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 czerwca 2010 r., III AUa 3917/09, LEX nr 785489).

Użyte w omawianym przepisie określenie "błąd organu rentowego" obejmuje sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania podwyższonego świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Pojęcie "błędu" w prawie ubezpieczeń społecznych jest swoiste i szerokie oraz nie może być zawężane jedynie do błędów matematycznych czy rachunkowych. Oznacza każdą obiektywną wadliwość decyzji, niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania samego organu rentowego, czy też niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej, czyli skutkiem niejednoznaczności norm prawnych. Błędem organu rentowego jest także, co należy wyraźnie podkreślić, błędna wykładnia obowiązujących przepisów (z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1997 r., III ZP 40/97, OSNAPiUS 1998, Nr 14, poz. 429).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy nie mógł w decyzji przyznającej prawo do emerytury uwzględnić przy ustaleniu podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzenia jakie wnioskodawca otrzymywał z tytułu zatrudnienia w Komitecie Wojewódzkim (...) w B. w okresie od stycznia do czerwca 1974 r., tj. w czasie odbywania czynnej służby wojskowej, zgodnie z § 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent. Nie było to możliwe ponieważ organ rentowy nie dysponował wówczas żadnymi informacjami, które wskazywały na zastosowanie ww. przepisu. Zważyć należy, że do wniosku o emeryturę został dołączony kwestionariusz osobowy dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwa pracy, listy płac, kwestionariusze Rp-7, z których nie wynika aby odwołujący się w okresie od stycznia do czerwca 1974 r. otrzymywał obniżone wynagrodzenie i w tym czasie odbywał przeszkolenie wojskowe. Tym samym organ rentowy nie mógł wówczas zastosować przepisów nakazujących uwzględnienie przy podstawie wymiaru emerytury wynagrodzenia w pełnej wysokości. Ponadto decyzja organu rentowego z 26.03.2009 r. o przyznaniu emerytury nie była kwestionowana przez odwołującego się. Wnioskodawca w kolejnych wnioskach o ponowne przeliczenie emerytury powoływał jedynie okoliczność nowych zarobków uzyskanych po przyznaniu emerytury. Dopiero w dniu 2.10.2012 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie emerytury, do którego dołączył pismo z Instytutu Pamięci Narodowej (k. 328-329) potwierdzające odbycie przez odwołującego się służby wojskowej za okres lipiec-grudzień 1974 r., domagając się doliczenia do podstawy wymiaru uposażeń otrzymywanych w czasie praktyki w Jednostce Wojskowej. Zainicjowało to postępowanie zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 24.04.2013 r. w sprawie III U 908/12. Wówczas to, w postępowaniu sądowym, przeprowadzone dowody doprowadziły do ustaleń faktycznych zgodnie z którymi S. S. (1) od 15.11.973 r. do 30.06.1975 r. pracował w Komitecie Wojewódzkim w B. Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i jednocześnie od stycznia 1974 r. do grudnia 1974 r. odbywał przeszkolenie wojskowe w jednostkach wojskowych po zakończeniu studiów. Pracując w Komitecie Wojewódzkim w B. (...) od lipca do grudnia 1974 r. otrzymywał wynagrodzenie w pełnym wymiarze. Postępowanie to jednak nie dotyczyło okresu styczeń-czerwiec 1974 r., a ponadto z dostępnych wówczas dowodów, tj. list płac nie wynikało aby za okres od stycznia do czerwca 1974 r. wskazane w nich wynagrodzenie było wynagrodzeniem w niepełnej wysokości. Skoro jednak odwołujący się wówczas twierdził, że w tym czasie otrzymywał 50% wynagrodzenia, Sąd Okręgowy dał odwołującemu się sygnał, że może podjąć inicjatywę dowodową. Ta treść uzasadnienia skierowana była do odwołującego się, gdyż brak jest podstawy prawnej aby organ rentowy z urzędu podejmował w tym kierunku czynności.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy nie miał wówczas podstaw do podwyższenia świadczenia emerytalnego odwołującemu się, na podstawie § 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z 01.04.1985 r. w sprawie szczególnych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent. Działanie organu rentowego nie było obarczone błędem.

Organ rentowy natomiast, wydając zaskarżone decyzje, tj. decyzję z 25.08.2014 r. oraz decyzję z 7.10.2014 błędnie przyjął, że wniosek o ponowne przeliczenie emerytury odwołujący się złożył 17.07 2013 r. (k. 459 akt ZUS) Zdaniem Sądu Okręgowego, odwołujący się wniosek taki złożył 03.06.2013 r., w którym to wniosku wskazał na wyrok Sądu Okręgowego wydany w sprawie III U 908/12 oraz str. 4 jego uzasadnienie. Co prawda wniosek taki został enigmatycznie sformułowany, ale na organie rentowym ciążył obowiązek wyjaśnienia jego treści, tj. zwrócenia się do wnioskodawcy o sprecyzowanie swego żądania wraz z jego uzasadnieniem (k. 365 akt ZUS). Skoro wnioskodawca we wniosku powoływał się na uzasadnienie wyroku, nic nie stało na przeszkodzie zażądaniu uzasadnienia i zapoznania się z jego treścią. Tymczasem organ rentowy na skutek wniosku z 3.06.2013 r. nie wydał żadnej decyzji. Dopiero w decyzji z 25.98.2014 r. (k. 502 akt ZUS), następnie zmienionej decyzją z 16.10.2014 r. organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury odwołującego się od 1.07.2013 r., błędnie uznając iż wniosek o przeliczenie świadczenia odwołujący się złożył 17.07.2013 r. Faktycznie jednak pismo z 17.07.2013 r., które organ rentowy potraktował jako wniosek było pismem wyraźnie nawiązującym do odpowiedzi organu rentowego na wniosek odwołującego się z 03.06.2013 r. Dlatego, w ocenie Sądu Okręgowego, nieuprawnionym było potraktowanie go jako wniosku. Treść pisma odwołującego się 17.07.2013 r. nie wskazywała nowych okoliczności, była natomiast doprecyzowaniem żądania wnioskodawcy. A zatem, emerytura prawidłowo powinna być przeliczona od 1.06.2013 r. tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek.

W tym miejscu należy dodatkowo wskazać, że na podstawie art. 133 wyrównanie świadczenia emerytalnego możliwe jest jedynie za okres 3 lat wstecz od złożenia wniosku o ponowne przeliczenie emerytury, dlatego żądanie odwołującego się chociażby z tego względu nie mogło odnieść skutku od dnia wydania decyzji o emeryturę. Nie mniej Sąd Okręgowy uznał, że decyzja z 26.03.2009 r. nie była obarczona błędem. Nieprawidłowa natomiast była zaskarżona decyzja przeliczająca wysokość świadczenie emerytalnego od 1.07.2013 r. i odmawiająca wyrównania świadczenia od 1.06.2013 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżone decyzje i ustalił prawo S. S. (3) do wypłaty wyrównania emerytury przeliczonej decyzją z 25 sierpnia 2014 r. za czerwiec 2013 r. (pkt 1).

W związku z tym, że organ rentowy decyzją z 16.10.2014 r. zamienną do decyzji z 25.08.2014 r. przeliczył emeryturę S. S. (2) od 1.07.2013 r. i w konsekwencji zostało ustalone mu prawo do wyrównania emerytury za okres od 1.07.2013 r. do 31.05.2014 r. postępowanie w części dotyczącej żądania wyrównania świadczenia za ww. okres należało umorzyć na podstawie art. 355 § 1 kpc (pkt 2). W pozostałym zakresie Sad Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc oddalił odwołanie (pkt 3).

Apelacje wniósł S. S. (1).

Zaskarżył wyrok w części, to jest w zakresie pkt III, domagając się zmiany rozstrzygnięcia i przyznania prawa do wypłaty wyrównania emerytury od marca 2009 roku tj. od daty przyznania emerytury do czerwca 2013 roku, wraz z odsetkami. Zarzucił wyrokowi i decyzjom ZUS rażące naruszenie prawa, w tym nie uwzględnienie istotnych dowodów zgromadzonych w kolejnych sprawach prowadzonych przez Sąd Okręgowy w Łomży.

W uzasadnieniu środka odwoławczego wskazał, że Sąd błędnie uznał, że wniosek dotyczący przeliczenia świadczenia został złożony w dniu 3 czerwca 2013 r. Wskazał, że wysłał go listem poleconym w dniu 31 maja 2013 roku, ponieważ Inspektorat ZUS w Ł. tym dniu nie pracował.

Dodatkowo podał, że Sąd błędnie uznał za wiarygodne przeliczenie emerytury na podstawie decyzji ZUS z dnia 25.08.2014 roku i decyzji „zamiennej” do decyzji z dnia 25.08.2014 r. wydanej w dniu 16 października 2014 r. Ubezpieczony podkreślił, że obie decyzje zostały wydane na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), bez wskazania konkretnego zapisu regulacji ustawowej. Przywołana ustawa definiuje szereg decyzji, ale nie ma w niej definicji i uregulowań „decyzji zamiennej". W ocenie skarżącego obie zaskarżone decyzje nie są ze sobą spójne, ponieważ „decyzja zamienna" już nie posiada Załącznika nr 1 poprzedniej decyzji dotyczącego obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru ubezpieczenia, który dla 1974 roku podaje nowy wskaźnik w wysokości 153,85, a poprzednio (decyzja ZUS z 26.03.2009 r. o przyznaniu emerytury) wynosił 115,38. Skarżący wyraził niepewność, w zakresie tego którą podstawę przyjął Sąd kontrolując prawidłowość wyliczeń ZUS, starą czy „zamienioną".

Apelujący stwierdził też, że nie jest prawdą, iż ZUS nie posiadał wiedzy dotyczącej jego służby wojskowej, dowodem jest karta nr 51 akt ZUS - wypłacona „odprawa wojskowa- Lista płac nr 1". Dodał, że mężczyźni rutynowo muszą okazać Książeczkę Wojskową, która zawiera stosowne zapisy.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja nie daje podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy w pełni akceptuje i uważa za własne ustalenia faktyczne i rozważania prawne przeprowadzone przez Sąd pierwszej instancji. Nie ma zatem potrzeby ich ponownego przytaczania.

Odnosząc się do zarzutów i argumentów wskazanych w środku odwoławczym, na początku należy zaznaczyć, że wysłanie wniosku o przeliczenie świadczenia listem poleconym w dniu 31 maja 2013 r. (Sąd nie ma podstaw aby nie wierzyć wnioskodawcy), który dotarł do ZUS w dniu 3 czerwca 2013 r., nie wpływa na prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. Skuteczność złożenia wniosku w rozumieniu art 133 ust 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS liczy się od daty dotarcia oświadczenia do organu rentowego, a nie od daty, w której wniosek został nadany w urzędzie pocztowym. Przemawia za tym wiele argumentów. Po pierwsze, przepisy ustawy emerytalnej nie przewidują w tym względzie żadnych postanowień. Oznacza to, że nie można adaptować na grunt prawa materialnego (prawa ubezpieczeń społecznych) rozwiązań znanych w prawie procesowym (w którym przyjmuje się, że dokonanie czynności procesowych jest skuteczne z datą nadania korespondencji). Po drugie, nie można pominąć, że wniosek ten wynika z wykładni językowej. Przepis art 133 ust 1 pkt 1 ustawy emerytalnej posłużył się zwrotem „zgłoszono wniosek” (identyczne sformułowanie występuje w art 129 ust 1 ustawy). W określeniu „zgłoszenie” można wyodrębnić dwa czynnik. Jasne jest, że obrazuje ono komunikację między dwoma podmiotami, przy czym określenie „zgłoszenie” mieści w sobie zarówno wyartykułowanie przekazu, ale również jego dotarcie do adresata. W konsekwencji dopiero w dniu 3 czerwca 2013 r., gdy pismo wnioskodawcy dotarło do organu rentowego, nastąpiło „zgłoszenie” wniosku o przeliczenie emerytury. Zarzut apelacyjny okazał się zatem chybiony.

Prawdą jest, że ustawa o emeryturach i rentach z FUS nie posługuje się terminem decyzji „zamiennej”, nie znaczy to jednak, że określenie to nie jest zrozumiałe. Sąd Okręgowy posłużył się w uzasadnieniu słowem potocznym, gdyż jest ono bardziej komunikatywne. Zabieg ten nie oznacza, że wydany wyrok jest wadliwy. Podobnie jest w przypadku spostrzeżenia ubezpieczonego, zgodnie z którym obie zaskarżone decyzje nie posiadają „konkretnego zapisu regulacji ustawowej”. Poruszając się dalej po zarzutach wyrażonych w uzasadnieniu apelacji, wypada zauważyć, że „spójność” decyzji z dnia 25 sierpnia 2014 r. i z dnia 16 października 2014 r. nie była przedmiotem działalności kontrolnej Sądu Okręgowego w Łomży. Staje się to zrozumiałe, jeśli weźmie się pod uwagę, że odwołanie od decyzja z dnia 16 października 2014 r. nie było w niniejszym postępowaniu rozpoznawane. Przedmiot sporu sprowadzał się do określenia daty od której przysługuje wnioskodawcy wyrównanie przeliczenia emerytury. Skarżący odwołując się od decyzji z dnia

25 sierpnia 2014 r. i z dnia 7 października 2014 r. nie podnosił nieprawidłowości w zakresie wyliczenia świadczenia. Dlatego również w tej części odwołanie nie jest zasadne.

Ostatni wątek poruszony w apelacji dotyczy błędu organu rentowego. Apelujący podnosi, że organ rentowy posiadał wiedzę na temat jego służby wojskowej, czego dowodem jest wypłata odprawy wojskowej. Okoliczność ta nie wnosi nic nowego do sprawy. Skarżący zapomina bowiem, że listy z IPN dostarczył dopiero w późniejszym okresie, co dało możliwość uwzględnienia wynagrodzenia za okres styczeń-czerwiec 1974 r. Oznacza to, że dopiero wniosek z dnia 3 czerwca 2013 r. stał się skutecznym impulsem do ponownego ustalenia przez organ rentowy wysokości świadczenia zgodnie z art 114 ust 1 ustawy emerytalnej, co w kontekście art 133 ust 1 pkt 1 tej ustawy skutkowało wypłaceniem podwyższonej emerytury z wyrównaniem od dnia 1 czerwca 2013 r.

Kierując się przedstawionymi wskazaniami Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z art 385 k.p.c., o kosztach procesu rozstrzygnął według reguły określonej w art 98 k.p.c.