Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2015r. w O.

sprawy z odwołania D. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania D. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 18.03.2015r. znak (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje D. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01.02.2015r. do dnia 31.01.2017r.;

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił D. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. D. C. decyzję powyższą zaskarżył, wnosząc od niej odwołanie, w uzasadnieniu którego wskazał, że schorzenia, na które cierpi, uzasadniają przyjęcie, że jest on w dalszym ciągu niezdolny do pracy. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podnosząc, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS pan D. C. nie został uznany za niezdolnego do pracy. W oparciu o przeprowadzone dowody, zasadniczo dokumenty z akt rentowych i opinie biegłych, Sąd ustalił, że pan D. C. w okresie od 1 września 2011 roku do 31 stycznia 2015 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W związku z upływem czasu, na które świadczenie to przyznano, odwołujący w dniu 7 stycznia 2015 roku zwrócił się do ZUS z wnioskiem o ustalenie jego uprawnień do renty na dalszy okres. Wobec powyższego został skierowany na badania do lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 3 lutego 2015 roku stwierdził, że odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy do 31 stycznia 2017 roku. Wobec zgłoszenia zarzutu wadliwości powyższego orzeczenia sprawa została skierowana do komisji lekarskiej, która orzeczeniem z dnia 11 marca 2015 roku ustaliła, że odwołujący aktualnie nie jest niezdolny do pracy. Powyższe orzeczenie było podstawą do wydania decyzji w dniu 18 marca 2015 roku, mocą której ZUS odmówił przyznania panu D. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W ocenie Sądu odwołanie okazało się zasadne i zostało uwzględnione. Stosownie do treści artykułu 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano. W świetle powyższego przepisu zasadniczą kwestią, wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, było ustalenie czy odwołujący jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy. Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresów ortopedii i neurologii, którzy w wydanej opinii, rozpoznali u odwołującego: zespół bólowy korzeniowy w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, stan po dwukrotnym leczeniu operacyjnym wypukliny dyskowej L4, L5, hemilaminektomia z discektomią oraz stabilizacja m-wyrostkowa L4, L5, L5/S1, wypukliny nawrotowe L4, L5 i L5/S1 wraz z wypuklającymi się do kanału kręgowego bliznami pooperacyjnymi, wielopoziomowe wypukliny dyskowe na wysokości (...), (...), (...)- (...) i (...)- (...) z kompresją na worek oponowy wraz z modelowaniem rdzenia kręgowego oraz zespół bolesnych barków. Zdaniem biegłych stwierdzone u odwołującego schorzenia i stopień ich nasilenia powodują częściową niezdolność do pracy zarobkowej od dnia 31 stycznia 2015, na okres dwóch lat, do 31 stycznia 2017. W uzasadnieniu biegli stwierdzili, że badany z wieloletnim wywiadem bólowym odcinka kręgosłupa z promieniowaniem bólu początkowo wzdłuż lewej kończyny dolnej, a następnie wzdłuż prawej kończyny dolnej, wobec braku zakładanych efektów leczenia zachowawczego w 2011 roku, wykonano zabieg operacyjny - hemilaminektomi usunięcia wypuklin dyskowych L4, L5 i L5/S1. Zły stan funkcjonalny kręgosłupa i obecność silnych dolegliwości bólowych spowodowały konieczność wykonania kolejnego zabiegu operacyjnego. W kwietniu 2012 roku wykonano stabilizację międzywyrostkową L4, L5 i L5/S1. Biegli wskazali, że obecnie badany zgłasza dolegliwości bólowe w zakresie kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego oraz w obrębie kończyn dolnych. W badaniu przedmiotowym stwierdzili objawy korzeniowe zespołu bólowego, z obecnością objawów ubytkowych w postaci braku odruchów skokowych obustronnie, osłabienia czucia w zakresie stopy lewej, osłabienie siły zgięcia grzbietowego stopy lewej. Biegli zwrócili uwagę na obraz (...) kręgosłupa lędźwiowego, który wykazuje obecność nawrotowych wypuklin dyskowych na poziomie L4, L5 i L5/S1 wraz z bliznami pooperacyjnymi zwężającymi światło otworów MK. Zgłaszane bóle całej prawej połowy ciała, zdaniem biegłych, należy tłumaczyć obecnością wypuklin dyskowych z kompresją na korzenie nerwowe, worek oponowy oraz, co najważniejsze, modelujące rdzeń kręgowy. Dodatkowym elementem pogarszającym ten narząd ruchu są dolegliwości bólowe w zakresie obu barków i ograniczenia bólowe z zakresu ruchu tych stawów, z tego powodu badany jest, jak wskazali biegli, leczony w poradni ortopedycznej. Do powyższej opinii żadna ze stron nie złożyła zastrzeżeń. Organ rentowy w piśmie z dnia 7 sierpnia 2015 roku wskazał, że zgadza się z opinią biegłych, uwzględniając pogorszenia stanu zdrowia wykazane w opinii biegłych, z wystąpieniem objawów ubytkowych, korzeniowych, ruchowych. W ocenie Sądu należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych, powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych. Po dokonaniu analiz z zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz z badań odwołującego zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii, są zbieżne, spójne, logiczne. Nie może budzić wątpliwości, że nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego w stosunku do okresu, kiedy był on kwalifikowany do inwalidów i uzyskiwał z tego tytułu rentę. Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść cytowanego wyżej artykułu 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd, w oparciu o artykuł 471(14) paragraf 2 kodeksu postępowania cywilnego, zmienił zaskarżoną decyzję i w punkcie pierwszym wyroku przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres, to jest od 1 lutego 2015 do 31 stycznia 2017. Zgodnie z treścią artykułu 118 ustęp 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnych do wydania decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty już na etapie postępowania przez ZUS. Kwestia oceny czy odwołujący jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy wymagała przeprowadzenie szerszego postępowania dowodowego, ponadto, jak wynika z opinii biegłych, w badaniu przedmiotowym stwierdzono wystąpienie objawów ubytkowych, korzeniowych, ruchomych, czego nie stwierdziła komisja lekarska. Z tych względów orzeczono jak w punkcie drugim wyroku.