Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Taberska ( spr.)

Sędziowie SSO Bożena Ziółkowska

SSO Leszek Matuszewski

Protokolant st. prot. sąd M. K.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej A. H.

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r.

sprawy P. S. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie

z dnia 19 marca 2015 r. - sygn. akt II K 972/14

Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania

L. M. E. B. Z.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Gnieźnie (sygn. akt II K 972/14) uznał oskarżonego P. S. (1) za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za ten czyn wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności a także orzekł o środkach karnych i kosztach postępowania (k. 199).

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez oskarżyciela publicznego, zarzucając rozstrzygnięciu obrazę przepisów prawa procesowego, który wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynu w punkcie I wyroku o znamię „wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego” co do zamiaru dostarczenia sprzętu (k. 218 – 219).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie, niemniej dokonanie korekty zaskarżonego orzeczenia w żądany przez skarżącego sposób nie była możliwa, a to z uwagi na konieczność jego uchylenia i przekazania niniejszej sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy przypomina, iż skazanie bez przeprowadzania rozprawy, do którego doszło w niniejszym postępowaniu, poprzedza zawarcie swoistego porozumienia pomiędzy sprawcą czynu, a prokuratorem w efekcie którego, ten ostatni, występuje do sądu z wnioskiem o skazanie na uzgodnioną wcześniej karę.

W świetle dyspozycji art. 343 § 1 k.p.k. oczywistym jest, że uwzględnienie umieszczonego przez prokuratora w akcie oskarżenia wniosku o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środków karnych (art. 335 § 1 k.p.k.), obliguje sąd do wydania orzeczenia zgodnego z tym wnioskiem, co do wszystkich zawartych w nim rozstrzygnięć, a więc zarówno w zakresie kar (rodzaj, wymiar, sposób wykonania), jak i środków karnych – tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 października 2007 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt IV KK 334/07.

Niemniej fakt zawarcia w akcie oskarżenia rzeczonego wniosku, nie rodzi dla sądu rozstrzygającego obowiązku wydania żądanego orzeczenia. Sąd ten może uznać, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, co oznacza, że sprawa podlegać będzie rozpoznaniu na zasadach ogólnych, o czym wprost stanowi art. 343 § 7 k.p.k. Dodać przy tym należy, iż rozważając to, czy rzeczywiście występują podstawy do uwzględnienia takiego wniosku, sąd rozstrzygający bada nie tylko to, czy spełnione zostały przesłanki z art. 335 § 1 k.p.k., ale także to, czy proponowana kara, tudzież, czy proponowane środki karne, są zgodne z obowiązującymi w danym przedmiocie przepisami prawa karnego materialnego.

Zaskarżony obecnie wyrok wydany został przez Sąd Rejonowy w następstwie uwzględnienia zawartego w akcie oskarżenia wniosku prokuratora złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. I jakkolwiek Sąd Rejonowy posiadał uprawnienie do wydania orzeczenia w tym trybie z uwagi na ziszczenie się określonych w wyżej wskazanym przepisie przesłanek, to niemniej nie mógł z tegoż uprawnienia skorzystać z uwagi na fakt, że opis zarzucanego oskarżonemu P. S. (1) przestępstwa oszustwa nie zawierał wszystkich ustawowych znamion występku z art. 286 § 1 k.k.

I tak Sąd Okręgowy podnosi, że przepis art. 413 § 2 punkt 1 k.p.k. jednoznacznie wymaga, aby każdy wyrok skazujący zawierał między innymi dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Owo natomiast dokładne określenie zarzucanego, a następnie przypisanego oskarżonemu przestępstwa powinno zawierać, poza wskazaniem czasu i miejsca jego popełnienia, niezbędny z punktu widzenia ustawowych znamion danego przestępstwa opis czynu – tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 marca 1973 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt V KRN 23/73.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy zauważa że oskarżonemu P. S. (1) zarzucono, a następnie przypisano sprawstwo i winę w zakresie popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., do którego znamion należy doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym za pomocą wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Aby zatem można było uznać, że Sąd I instancji uczynił zadość treści art. 413 § 2 punkt 1 k.p.k., opis przypisanego oskarżonemu czynu winien zawierać stwierdzenie, że oskarżony P. S. (2) doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru sprzedaży (...).

Ze znajdującego się w części rozstrzygającej wyroku opisu przypisanego oskarżonemu czynu wynika, że oskarżony P. S. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w kwocie 830 złotych na zakup (...), którego to sprzętu mu nie dostarczył oraz nie zwrócił wyłudzonej kwoty. Jeżeli zatem tak, to oczywistym jest, że Sąd I instancji w opisie pominął znamię określające czynność sprawczą polegającą na wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonego.

W tym miejscu Sąd Okręgowy wskazuje, iż tak w postanowieniu o przedstawieniu oskarżonemu zarzutów (k. 32 akt), jak i we wniesionym do Sądu Rejonowego w Gnieźnie akcie oskarżenia (k. 90 akt), oskarżyciel publiczny popełnił taki sam błąd, również nie zamieszczając w opisie zarzucanego P. S. (1) czynu tego, że oskarżony doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd. Sąd rozstrzygający powinien był dostrzec ów błąd i dokonać jego konwalidacji poprzez zmianę opisu zarzucanego oskarżonemu czynu poprzez dodanie znamienia „wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd”. Zaniechanie powyższego spowodowało, że zaskarżony obecnie wyrok jest wadliwy i ostać się nie może.

Niestety Sąd II instancji nie posiadał uprawnienia do dokonania korekty zaskarżonego wyroku w żądany przez prokuratora sposób, a to z uwagi na konieczność czynienia nowych ustaleń faktycznych. Dlatego też Sąd II instancji uznał, że zaskarżony wyrok należy uchylić, zaś sprawę niniejszą przekazać Sądowi Rejonowemu w Gnieźnie do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając zaś ponownie sprawę, Sąd Rejonowy winien przeprowadzić na nowo postępowanie dowodowe w całości i w zależności od jego wyników rozstrzygnąć o prawdziwości, bądź nie przedstawionego oskarżonemu P. S. (3) zarzutu.

Redagując natomiast swe orzeczenie, Sąd Rejonowy powinien uczynić to w sposób jasny i czyniący zadość dyspozycji wynikającej między innymi z art. 413 § 2 punkt 1 k.p.k. W szczególności Sąd ten winien pamiętać, aby opis przypisanego oskarżonemu czynu zawierał wszystkie jego ustawowe znamiona, jego kwalifikację prawną oraz podstawę prawną ewentualnie wymierzonej, czy wymierzonych oskarżonemu kar.

Sporządzając zaś pisemne uzasadnienie wydanego wyroku, Sąd Rejonowy winien dokładnie i szczegółowo przedstawić dokonaną przez siebie ocenę materiału dowodowego, jak też rodzaj i wysokość orzeczonych kar tak, aby rozpoznając ewentualne przyszłe apelacje Sąd Odwoławczy mógł dokonać oceny prawidłowości rozumowania Sądu I instancji.

L. M. E. B. Z.