Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2014 r. w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 lipca 2013 r. nr (...)

w sprawie M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 1446/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 sierpnia 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 10 lipca 2013 r. odmówił M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 03.07.2013 r. została uznana za zdolną do pracy.

M. B. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na stan zdrowia, który nie pozwala jej na podjęcie zatrudnienia. Wnioskowała o ustalenie rzeczywistego stanu zdrowia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. urodzona w dniu (...) r., z wykształceniem zawodowym o specjalności kucharz, pracowała jako pracownik fizyczny w przetwórstwie warzyw i owoców oraz jako sprzedawca odzieży. Odwołująca od 27.02.1997 r. do 30.04.2013 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 10.04.2013 r. wystąpiła z wnioskiem o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u M. B. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii, interny i neurologii.

Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły neurolog i internista w zbiorczej opinii pisemnej rozpoznali u odwołującej:

- wadę rozwojową mózgu,

- padaczkę napadów częściowych wtórnie uogólniających się

- anemię niedoborową, kolkę nerkową w wywiadzie.

Z powodu rozpoznanych schorzeń biegli uznali odwołującą za zdolną do pracy od dnia 01.05.2013 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, rozpoznane u odwołującej schorzenia nie powodują znacznego upośledzenia sprawności organizmu. Wada rozwojowa mózgu opisywana w badaniach obrazowych nie powoduje uchwytnych fizycznych deficytów neurologicznych. Napady padaczkowe o przeżywanej przez odwołującej charakterystyce nie czynią jej niezdolna do pracy zawodowej lecz ograniczają możliwość zatrudnienia do stanowisk zastrzeżonych dla epileptyków. Wydolność narządów i układów jest zachowana. Odwołująca zdobyła zawód kucharza, lecz poprzez prace przekwalifikowała się na pracownika przetwórstwa warzyw i owoców oraz sprzedawcę odzieży może więc pracować w tych zawodach.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 9-12 as/

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującej:

- organiczne zaburzenia depresyjne i lękowe,

- padaczkę.

Odwołująca z uwagi na stan psychiczny i padaczkę nie jest niezdolna do pracy od dnia 01.05.2013 r.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca z powodu napadów padaczkowych pozostaje w leczeniu neurologicznym od 14 roku życia. Leczy się także psychiatrycznie ambulatoryjnie od 1995 r. z rozpoznaniem „organiczne zaburzenia osobowości z dystymią i dysforią oraz napadami lęku”, a następnie od 2005 r. z rozpoznaniem „organiczne zaburzenia depresyjno-lekowe”. W czasie wielokrotnych badań psychologicznych /2001, 2004, 2007, 2009, 2011, 2013/ oceniono funkcjonowanie intelektualne jako inteligencję przeciętną / II=79, II=81/ oraz stwierdzono zmiany organiczne ośrodkowego układu nerwowego. Badaniem MRJ stwierdzono zaburzenie rozwojowe lewej półkuli mózgu. Odwołująca ukończyła szkołę zawodową, zdobyła zawód kucharza. W czasie obecnego badania psychiatrycznego u odwołującej nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Na podstawie całości dokumentacji medycznej rozpoznano organiczne zaburzenia depresyjno-lękowe. Powyższe zaburzenia w obecnym miernym stopniu nasilenia nie powodują niezdolności do pracy, zgodnie z poziomem kwalifikacji.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 31-32 as/.

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i interny oraz opinii biegłego z zakresu psychiatrii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującej, a w konsekwencji jej zdolności do pracy. Biegli legitymują się fachową wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym, zaś opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonej oraz analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych. W ocenie Sądu, biegli lekarze dokonali prawidłowej diagnozy schorzeń, na które choruje wnioskodawczyni, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonych badań, co czyni że opinie są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne.

Odwołująca kwestionowała opinie biegłych ponieważ schorzenia na które się uskarża są dotkliwe i żaden pracodawca jej nie zatrudni, ale nie wniosła żadnych merytorycznych zarzutów poza polemiką z wnioskami biegłych. Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłych podniesionych przez odwołującą uznając, iż opinie w pełni zasługują na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującej nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującą nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowej opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującej muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinie zostały wydane z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności. Sąd w związku z tym pominął zarzuty.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. B. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 10 lipca 2013 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r, o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczona ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jej stan zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłych, którzy wydali opinię na podstawie osobistego badania odwołującej, dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych i w aktach sprawy. Sąd w oparciu o opinie biegłych neurologa i internisty oraz opinie biegłego psychiatry stwierdził u odwołującej brak niezdolności do pracy od 01.05.2013 r. jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty. Biegli rozpoznali u odwołującej: wadę rozwojową mózgu, padaczkę napadów częściowych wtórnie uogólniających się, anemię niedoborową, kolkę nerkową w wywiadzie i organiczne zaburzenia depresyjne i lękowe. Schorzenia te w obecnym stopniu nasilenia nie powodują znacznego upośledzenia sprawności organizmu. Wada rozwojowa mózgu opisywana w badaniach obrazowych nie powoduje uchwytnych fizycznych deficytów neurologicznych. Napady padaczkowe o przeżywanej przez odwołującej charakterystyce nie czynią jej niezdolna do pracy zawodowej lecz ograniczają możliwość zatrudnienia do stanowisk zastrzeżonych dla epileptyków. Wydolność narządów i układów jest zachowana. W czasie badania psychiatrycznego u odwołującej nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego, organiczne zaburzenia depresyjno-lękowe mają mierny stopień nasilenia i nie powodują niezdolności do pracy, zgodnie z poziomem kwalifikacji. Odwołująca obecnie w wieku 40 lat jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem i kwalifikacjami jako pracownik fizyczny z ograniczeniami dla chorych z padaczką. Nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującej.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 12 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.