Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2. kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Aleksandra Nowicka

Sędziowie: S.S.O. Mirosław Wiśniewski

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – staż. Marzena Chojnacka

przy udziale Prokuratora Prok. Okręgowej w Toruniu Marzenna Mikołajczak

po rozpoznaniu w dniu 2. kwietnia 2015 r.

sprawy E. M. – oskarżonej z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk, w zb. z art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk;

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną,

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy z dnia 6. listopada 2014 r., sygn. akt II K 479/14,

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczenie o grzywnie zawarte w punkcie III. tego wyroku;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 26/15

UZASADNIENIE

E. M. została oskarżona o to, że w nieustalonym miejscu i czasie nie później niż 28.02.2014r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że wypełniła własnoręcznie dokument PIT – 37 wpisując dane syna K. M. oraz nieprawidłowe dane co do wysokości nieosiągniętych przez niego dochodów za rok 2013 oraz podrobiła podpis syna K. M. wpisując w rubryce 143 „podpis podatnika” jego imię i nazwisko (...) a następnie posłużyła się podrobionym dokumentem jako autentycznym w Urzędzie Skarbowym w B. w dniu 28.02.2014przedkładając go w celu uzyskania nadpłaty podatku dochodowego w wysokości 279 zł, działając tym na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w B., lecz zamiaru swego nie osiągnęła z uwagi na złożenie w Urzędzie Skarbowym w R. rocznego zeznania podatkowego PIT – 37 za rok 2013 osobiście przez K. M.

- tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Brodnicy, sygn. akt II K 479/14, uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu stanowiącego występek z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na mocy art. 11 § 3 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk, wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby, oddając ją w tym czasie, na mocy art. 73 § 1 kk, pod dozór kuratora sądowego oraz na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 kk - karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych przyjmując za równowartość jednej stawki kwotę 10 złotych.

Na mocy art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżoną do przedsięwzięcia starań w kierunku podjęcia pracy zarobkowej w terminie 1 miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku.

Zwolnił oskarżoną od opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten w części dotyczącej orzeczenia o karze zaskarżyła oskarżona. Wskazując na to, że sytuacja materialna jest tak trudna, że nie pozwala na uiszczenie grzywny, domagała się ona jego zmiany poprzez jej „umorzenie”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonej okazała się zasadna.

Aprobując ustalenia przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku i dokonane na ich podstawie orzeczenie o winie oskarżonej, stwierdzić należy, że rozstrzygnięcie o karze, którym obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nałożono na nią, na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk, karę grzywny faktycznie nie może się ostać.

Do wymierzenia zaskarżonym wyrokiem w/w akcesoryjnej kary grzywny w wysokości 20 stawek dziennych doszło wskutek uwzględnienia złożonego przez prokuratora w trybie art. 335 kpk wniosku, który zawierał propozycje orzeczenia kar uzgodnionych wcześniej przez niego z oskarżoną. Po dokonaniu ich oceny pod kątem przesłanek z art. 53 kk sąd meriti słusznie uznał, że kara 6 miesięcy pozbawienia wolności niepodlegająca efektywnemu wykonaniu, w połączeniu ze stanowiącą realną dolegliwość karą majątkową w wysokości zaaprobowanej przez samą oskarżoną, która naruszyła prawo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, stanowić będzie należyte zabezpieczenie realizacji wszystkich celów postępowania. W świetle ujawnionych przez nią w apelacji okoliczności, obrazujących szczegółowo jej sytuację materialną, rozstrzygnięcie to, z uwagi na fakt, że uiszczenie orzeczonej grzywny stanowiłoby dla niej i jej rodziny nadmierną uciążliwość, uznać jednak należało za rażąco surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Z przedłożonych przez nią dokumentów (k. 66-67) jasno wynika wszak, że dochody jej rodziny, w której skład oprócz niepracującego męża wchodzi uczący się syn, pozostający na utrzymaniu rodziców i osiągający własne dochody w niewielkiej kwocie z tytułu praktyk, są bardzo niskie. Rodzina utrzymuje się w zasadzie dzięki pomocy społecznej. Mająca wykształcenie podstawowe, nie posiadająca wyuczonego zawodu (k. 35v.) i licząca sobie blisko 50 lat, oskarżona również jest osobą bezrobotną, a jej stan zdrowia - wypełniający znamiona niepełnosprawności stopnia umiarkowanego - generuje konieczność stałego ponoszenia wydatków na leki i istotnie ogranicza możliwości zarobkowe. Okoliczności te czynią orzekanie wobec niej kary grzywny, nawet w najniższej wysokości, niecelowym.

Uwzględniając postulat oskarżonej, która aprobując co do zasady zaskarżony wyrok, wskazywała na to, że rozstrzygnięcie o karze z uwagi na wymierzenie jej nim kary grzywny nie jest adekwatne do jej sytuacji materialnej, sąd odwoławczy, kierując się dyspozycja art. 58§2 kk, dokonał zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zawartego w pkt III rozstrzygnięcia o karze grzywny.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też w pozostałym zakresie został on utrzymany w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, kierując się sytuacją materialną oskarżonej, sąd odwoławczy zwolnił ją z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.