Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Sędziowie: SSO Ewa Opozda-Kałka (spr.)

SSO Anna Szeliga

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Stefańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Wiesława Nowaka

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2015 roku

sprawy R. M. s. J. i J. ur. (...)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk, art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

M. Ł. (1) s. C. i B. ur. (...)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk, art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 19 marca 2015 roku sygn. akt IX K 1067/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

SSO Ewa Opozda- Kałka SSO Zbigniew Karamara SSO Anna Szeliga

Sygn. akt IX Ka 93 9/15

UZASADNIENIE

R. M. i M. Ł. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 7 maja 2013 roku w K. działając wspólnie i w porozumieniu zabrali w celu przywłaszczenia telefony komórkowe m-ki N. (...), zestaw słuchawkowy do telefonu m-ki N., paczkę papierosów V. oraz pieniądze w kwocie 2.700 zł wszystko o łącznej wartości 3.500 zł na szkodę Z. W. po uprzednim użyciu przemocy polegającej na wzięciu udziału w pobiciu w/w poprzez wykręcenie mu rąk do tyłu, przewrócenie na chodnik oraz uderzenie ręką w głowę, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka na twarzy, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres nie trwający dłużej niż 7 dni, przy czym z uwagi na siłę, ilość oraz miejsce zadawanych uderzeń pokrzywdzony był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego co najmniej w art. 157 § l kk, przy czym M. Ł. (1) zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 278 § l kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 14.05.2008r. sygn.. akt XIIK 1556/07, którą odbywał w okresie od 23.06.2009r. do 20.12.201Or. - tj. R. M. o przestępstwo z art. 280 § l kk i art. 158 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś M. Ł. (1) o przestępstwo z art. 280 § l kk i art. 158 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § l kk.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 19 marca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt IXK 1067/13 orzekł, co następuje:

I oskarżonego R. M. uznał za winnego zarzuconego mu czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 280 §lkkiart. 158§lkkw zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie w/w przepisów biorąc za podstawę przy wymiarze kary art. 280 § l kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II oskarżonego M. Ł. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 280 § l kk i art. 158 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § l kk i za to na podstawie w/w przepisów biorąc za podstawę przy wymiarze kary art. 280 § l kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

III na podstawie art. 46 § l kk orzekł wobec oskarżonych M. Ł. (1) i R. M. środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Z. W. kwoty 2.700 złotych,

IV na podstawie art. 63 § l kk zaliczył oskarżonym M. Ł. (1) i R. M. okres ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 09.05.2013r. do 10.05.2013r. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności;

V zwolnił oskarżonych R. M. i M. Ł. (1) od ponoszenia kosztów sadowych.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obaj oskarżeni.

Oskarżony M. Ł. (1) nie sformułował zarzutów stawianych przedmiotowemu rozstrzygnięciu. Jednakże z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości na swoją korzyść i zarzucił:

I) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 kpk poprzez niezachowanie zasady obiektywizmu, rozstrzygnięcie wątpliwości na jego niekorzyść oraz dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

II) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym ustaleniu i przyjęciu, że popełnił on przypisany mu czyn, podczas gdy prawidłowa analiza materiału zebranego w sprawie nie pozwala na poczynienie takich ustaleń.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanego mu czynu.

Oskarżony R. M. również nie sformułował zarzutów stawianych przedmiotowemu rozstrzygnięciu. Jednakże z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości na swoją korzyść i zarzucił:

I) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 kpk poprzez niezachowanie zasady obiektywizmu, rozstrzygnięcie wątpliwości na jego niekorzyść oraz dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

II) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym ustaleniu i przyjęciu, że popełnił on przypisany mu czyn, podczas gdy prawidłowa analiza materiału zebranego w sprawie nie pozwala na poczynienie takich ustaleń.

Podnosząc powyższe oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanego czynu.

Wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego złożył jedynie oskarżony M. Ł. (1). W tej więc sytuacji Sąd odwoławczy stosownie do treści art. 423 § la

kpk w zw. z art. 457 § 2 kpk uzasadnienie wyroku sporządził jedynie w zakresie apelacji tego oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżonego M. Ł. (1) jest niezasadna.

Sąd Rejonowy starannie przeprowadził przewód sądowy, zgromadził niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody, a następnie poddał je właściwej analizie i ocenie, zaprezentowanej w prawidłowy sposób w motywacyjnej części swego rozstrzygnięcia. Nie dopuścił się zatem, wbrew temu, co twierdzi skarżący jakiegokolwiek naruszenia przepisów postępowania, ani też żadnego błędu w ustaleniach faktycznych. Także wymiar kary jest prawidłowy i nie wymaga zmiany.

I tak co do obrazy art. 7 kpk w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiary godności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § l pkt l k.p.k.) (zob. zgodnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie III KK 415/06). Analiza akt sprawy wskazuje, że wszystkie te wymogi dopełnione zostały przez Sąd I instancji. Prawidłowa jest bowiem wbrew temu, co podnosi autor apelacji ocena zeznań pokrzywdzonego Z. W., które słusznie uznane zostały w większości za wiarygodne. Trafnie bowiem zaznacza Sąd I instancji, że nieliczne różnice czy sprzeczności w jego zeznaniach miały charakter drugorzędny i wynikały ze stanu nietrzeźwości, w jakim znajdował się pokrzywdzony. Niemniej jednak właściwie podkreśla Sąd Rejonowy, że z opinii biegłego psychologa, które słusznie Sąd Rejonowy uznał za pełne, logicznie i poprawnie sformułowane jasno wynika, że pokrzywdzony choć w chwili zdarzenia znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, to jednak nie był to stan głęboki i dlatego pokrzywdzony nie miał zaburzeń co do czasu, miejsca i osób biorących udział w zdarzeniu, a także, że z psychologicznego punktu widzenia jego zeznania nie budzą wątpliwości, jeżeli chodzi o istotę zdarzenia. Nadto słusznie, analizując zeznania pokrzywdzonego Z. W., podnosi Sąd I instancji, że twierdzenia pokrzywdzonego odnośnie posiadanej gotówki w dacie zdarzenia zostały w sposób logiczny i wyczerpujący przez niego uzasadnione, a także, że dowodem pośrednio je potwierdzającym jest dokument w postaci

wyciągu z konta bankowego należącego do Z. W.. Słusznie również w tym miejscu zaznaczył Sąd Rejonowy, że pokrzywdzony niezmiennie podawał w jakiej części swojego ubrania umieścił gotówkę oraz, że podzielił ją na dwie części, jak również, że utracił jedynie tę część gotówki, która znajdowała się w kieszeni spodni. Zgodzić należy się z argumentacją Sądu Rejonowego, że gdyby pokrzywdzony Z. W. chciał niesłusznie obciążać oskarżonych, to powinien podać, że w wyniku zdarzenia utracił całą sumę pieniędzy, a nie tylko jej część. Rozważania Sądu Rejonowego w powyższym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela i aprobuje jako trafne i przekonujące (k.415), uznając tym samym podnoszone w tym zakresie przez skarżącego argumenty za niezasadne. Trafnie także zauważa Sąd Rejonowy, że konsekwentne są również zeznania Z. W. odnośnie identyfikacji obu oskarżonych jako sprawców rozboju na nim. Był on bowiem pewny i dał temu wyraz w trakcie okazania mu oskarżonych na Policji oraz podczas oglądania płyty z monitoringu, że dwaj mężczyźni, którzy zaczepili go w tunelu pod dworcem PKP, dokonali następnie na nim rozboju za przystankiem autobusowym przy ul. (...). Nadto słusznie podnosi w tym miejscu Sąd Rejonowy, że pokrzywdzony nie znał wcześniej żadnego z oskarżonych i nie miał żadnych powodów, aby bezpodstawnie ich obciążać, co tym bardziej przemawia za prawdziwością jego relacji. Rację ma również Sąd Rejonowy, kiedy podkreśla, że depozycje pokrzywdzonego odnośnie najistotniejszych fragmentów zajścia, w tym stosowania wobec niego przemocy przez napastników, przeszukania go, zabrania pieniędzy i poszczególnych przedmiotów, a także kwestii zabrania a następnie zwrotu dowodu osobistego, a wreszcie odnośnie identyfikacji obu oskarżonych są niezmienne i nie zawierają takich sprzeczności, które nakazywałyby poddać je w wątpliwość. Nadto właściwie podnosi również Sąd Rejonowy, że dowodem który potwierdza prawdziwość zeznań pokrzywdzonego Z. W. odnośnie sprawców rozboju jest zapis rozmowy pokrzywdzonego z funkcjonariuszem policji, w której podał m.in. informacje odnośnie osób, które dokonały na nim rozboju, w sposób pewny wskazując, że sprawcami rozboju były osoby, które widział wcześniej w tunelu na dworcu oraz dowód w postaci opinii sądowo - lekarskiej, wskazującej na odniesione przez pokrzywdzonego obrażenia ciała. Rozważania Sądu Rejonowego również i w tym względzie Sąd odwoławczy w pełni podziela i aprobuje jako trafne i przekonujące (k.416, 418). Właściwie także podnosi Sąd I instancji, że z zeznaniami pokrzywdzonego koresponduje relacja funkcjonariusza Policji P. P., który potwierdził, że pokrzywdzony w trakcie oględzin zapisu monitoringu rozpoznał obu oskarżonych i jednoznacznie wskazał, że właśnie oni dokonali na nim rozboju, kradnąc mu pieniądze i dwa telefony komórkowe, co tym bardziej przemawia za prawdziwością relacji

pokrzywdzonego. Odnośnie natomiast oceny zeznań świadka P. P. podnieść należy, że i one zostały ocenione prawidłowo i słusznie zostały uznane za w pełni wiarygodne, skoro pochodziły od osoby obcej dla każdej ze stron i niezainteresowanej wynikiem rozstrzygnięcia w mniejszej sprawie, a nadto były spójne i logiczne. Podobnie odnieść się należało do oceny zeznań świadka K. J. - lekarza pogotowia. Rozważania Sądu Rejonowego także i w powyższym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela i aprobuje jako trafne i przekonujące (k.417-418).

Prawidłowa jest także ocena zeznań świadków B. B. (2), T. S., K. C., P. G. i K. G., które słusznie uznane zostały za nic niewnoszące do rozpoznania niniejszej sprawy. Rozważania Sądu Rejonowego w powyższym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela i aprobuje (k.419).

Prawidłowa jest także ocena wyjaśnień R. M. oraz M. Ł. (1) , które jako sprzeczne z relacją pokrzywdzonego, o której mowa była wyżej musiały zostać uznane za nieprawdziwe. Trafnie podnosi Sąd Rejonowy nadto, że relacje obu oskarżonych były sprzeczne także ze sobą nawzajem, co tym samym świadczy jedynie o tym, że obaj w sposób nieudolny próbowali swoimi wyjaśnieniami zapewnić sobie alibi. Rozważania Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy w pełni podziela i akceptuje (k.420-421). Nie budzi wątpliwości także ocena pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, którą również Sąd odwoławczy aprobuje (k.412-422).

Reasumując zatem powyższe podnieść jeszcze raz należy, ze nietrafny jest zarzut obrazy art. 4 i 7 kpk.

W konsekwencji stwierdzić należy również, że brak w sprawie wątpliwości, skutkujących naruszeniem art. 5 § 2 kpk. Prawidłowo bowiem oceniony przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy nie dostarczył takich wątpliwości. Zresztą skarżący ich konkretnie nie wymienia.

W świetle zatem powyższego całkowicie niezasadny jest także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że oskarżony M. Ł. (1) dokonał przypisanego mu czynu. Prawidłowo oceniony materiał dowodowy, o czym mowa była wyżej, jednoznacznie na to bowiem wskazuje. Z uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego Z. W. oraz świadków P. P. oraz K. J., jak i opinii biegłego psychologa i opinii sądowo - lekarskiej jasno wynika, że oskarżony M. Ł. (1) popełnił przypisany mu czyn.

Nie budzi także wątpliwości ocena prawna zachowania oskarżonego M. Ł. (1). Sąd odwoławczy podziela rozważania Sądu Rejonowego w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu jako trafne i przekonujące (k.422-425).

Również wymiar orzeczonej oskarżonemu M. Ł. (1) kary jest właściwy. Sąd Okręgowy podziela rozważania Sądu Rejonowego także i w tym zakresie jako trafne i przekonujące (k.425-428).

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd odwoławczy działając w oparciu o art. 456 kpk i art. 437 § l kpk orzekł, jak w wyroku.

Na podstawie art. 624 § l kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego M. Ł. (2) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że z uwagi na jego sytuację osobistą, a mianowicie to, że w niedalekiej perspektywie odbywać będzie karę pozbawienia wolności, ich uiszczenie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe.

SSO Ewa Opozda-KałkaSSO Zbigniew KaramaraSSO Anna Szeliga