Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st.sekr.sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 21 października 2011 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 października 2011r. do dnia 30 listopada 2013r.

Sygn. akt VU 1175/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. C.dalszego prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

W odwołaniu skarżący J. C. wnosił o zmianę tej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

J. C.urodził się (...)roku, posiada wykształcenie podstawowe. Wnioskodawca w okresie aktywności zawodowej pracował w różnych zakładach pracy i na różnych stanowiskach, najdłużej w Przedsiębiorstwie (...)w okresie od 10.09.1975 roku do 31.05.1978 roku jako betoniarz oraz w Przedsiębiorstwie (...)w okresie od września 1978 roku do 1986 roku jako operator suwnic a następnie od 1986 roku do 1991 roku (w związku z przebyta operacją kręgosłupa) został przeniesiony do pracy w magazynie tego przedsiębiorstwa.

(okoliczności niesporne)

Wnioskodawca od 22 marca 1991 roku do 18 sierpnia 1991 roku uprawniony był do świadczenia rehabilitacyjnego. Po jego zakończeniu tj. od 19 sierpnia 1991 roku z powodu nawrotowej rwy kulszowej prawostronnej u osoby po przebytej w 1986 roku operacji dysku międzykręgowego L5/S1 został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów a następnie pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy do dnia 31 grudnia 2001 roku.

W okresie od 24 lutego 2003 roku do 30 września 2011 roku wnioskodawca ponownie uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu cukrzycy leczonej insuliną powikłanej polineuropatią cukrzycową, nadciśnienia tętniczego, otyłości, oraz zespołu bólowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego .

(dowód: decyzja ZUS z dnia 10. 061991 r. k. 20 akt ZUS, z dnia 10.10.1991 r. k. 14 akt ZUS, decyzja z dnia 7.04.2003 r. k. 219 akt ZUS, decyzja z dnia 29.04.2004 r. k. 34 akt ZUS, decyzja z dnia 9.05.2005 r. k. 46 akt ZUS, decyzja z dnia 23.05.2006 r. k. 56, decyzja z dnia 11.09.2007 r. k. 70 akt ZUS)

W dniu 30 sierpnia 2011 r. J. C. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o wydanie orzeczenia – k. 150 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 15 września 2011 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Taki wniosek wywiódł ze stopnia rozpoznania u niego cukrzycy typu 2 leczonej insuliną dostatecznie wyrównanej, nadciśnienia tętniczego kontrolowanego farmakologicznie, zespołu bólowego lędźwiowego bez objawów korzeniowych i istotnej dysfunkcji ruchowej oraz przebytej operacji kręgosłupa w 1986 roku.

(dowód: orzeczenie z dnia 15.09.2011 r. k. 21 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną)

J. C. wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia w wyniku czego sprawę skierowano na Komisję Lekarską ZUS, która w dniu 11 października 2011 r. po rozpoznaniu tożsamych schorzeń, wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS.

(dowód: orzeczenie z dnia 11.10.2011 r. k. 40 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

bóle i zawroty głowy,

⚫

choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa C i L/S,

⚫

stan po operacji kręgosłupa L/S w 1986 roku

⚫

rwa kulszowa prawostronna przewlekła,

⚫

cukrzyca typu 1 leczona metodą wielokrotnych wstrzyknięć ,

⚫

nadciśnienie tętnicze

⚫

nawracające niedocukrzenia,

⚫

retinopatia cukrzycowa obu oczu,

⚫

neuropatia cukrzycowa czuciowa,

⚫

organiczne zaburzenia osobowości.

(dowód: opinia główna biegłego neurologa B. M. k. 11-12, opinia pisemna uzupełniająca k. 37,

opinia główna biegłego diabetologa K. S.k. 18-21, opinia pisemna uzupełniająca k. 46-49,

opinia biegłego kardiologa M. M. k. 25-26,

opinia biegłego neurologa A. N. k. 62-63,

opinia biegłego diabetologa M. S.k. 68-69)

Z powodów diabetologicznych wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy okresowo od daty ustania poprzednich świadczeń tj. od dnia 30 września 2011 roku do 30 listopada 2013 roku.

(dowód: opinia biegłego diabetologa M. S.k. 68-69 oraz opinia główna biegłego diabetologa K. S. k. 18-21, opinia uzupełniająca k. 46-49)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1). Natomiast zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy (art. 13 ust 4).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe i w okresie aktywności zawodowej pracował jako betoniarz (3 lata), operator suwnic (8 lat), pracownik magazynowy (4 lata) i nie ma wyuczonego zawodu, ocenę jego zdolności do pracy, w świetle powyższych rozważań należało odnieść do kwalifikacji rzeczywistych.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych neurologa B. M.
A. N., diabetologa K. S.i M. S.oraz kardiologa M. M.- biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili
w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca

Podkreślenia wymaga również fakt, że głównym schorzeniem wnioskodawcy są obecnie schorzenia o podłożu diabetologicznym, z których to powodu uprawniony był dotychczas do renty z tytułu niezdolności do pracy a w mniejszym zakresie o podłożu neurologicznym bowiem w 1986 roku przeszedł operację kręgosłupa i do 2001 roku z tego tytułu uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Dlatego też kluczowe znaczenie w sprawie miały opinie sporządzone przez biegłych diabetologów K. S.i M. S. Dodatkowo wnioskodawca został przebadany przez neurologów oraz przez kardiologa. Biegła kardiolog M. M.nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

Opinie biegłych diabetologów K. S., w tym główna i pisemna uzupełniająca oraz M. S.stanowiły dla Sądu podstawę ustaleń faktycznych odnośnie spornej kwestii, gdyż są jasne, logiczne i wyczerpująco uargumentowane. Ponadto opinie te zawierają przekonujące, oparte na szerokiej i wnikliwej analizie dokumentacji medycznej i przedmiotowym diabetologicznym badaniu wnioskodawcy wnioski. Z opinii głównej biegłego K. S.jednoznacznie wynika, że wnioskodawca jest częściowo, okresowo niezdolny do pracy. W swojej opinii uzupełniającej wydanej po zgłoszeniu przez organ rentowy zarzutów w piśmie z dnia 26.04.2012 r. (k. 31-32) biegły wskazał, że głównym czynnikiem powodującym okresową niezdolność do pracy jest chwiejność przebiegu cukrzycy i jej powikłania. Profil glikemii podany był z ostatniego dnia przed badaniem i nie zawierał wartości skrajnych, ponieważ również i zasłabnięcia nie zdarzały się u wnioskodawcy codziennie. Jak wskazał biegły, nie wszystkie powikłania, które podał, powodują niezdolność do pracy. Ponadto tylko u co 4-5 osoby w związku z hipoglikemia podawany jest glukogon.

Z uwagi na kolejne zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy w piśmie z dnia 19.11.2012 r. (k.55) do opinii biegłego K. S., Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego diabetologa, celem ustalania ewentualnej niezdolności do pracy wnioskodawcy. Biegła diabetolog M. S.po szczegółowym wywiadzie zebranym od wnioskodawcy a także przeprowadzonym przedmiotowym badaniu uznała, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 1 października 2011 roku do 30 listopada 2013 roku. W uzasadnieniu swojej opinii wskazała, że J. C.jest leczony 4 wstrzyknięciami insuliny na dobę, wymaga kontroli poziomu cukru przed każdym jej podaniem. Z dokumentacji medycznej wnioskodawcy wynika, że kilkakrotnie był zmieniany sposób leczenia insuliny oraz jej rodzaj. W historii choroby są odnotowywane niedocukrzenia np. II i VI. 09 – 2x w nocy do 50 mg%, w dzień – 48 mg%, III, VI, IX, XII 10. niedocukrzenie w nocy i po spacerze, o różnych porach w ciągu dnia. W grudniu 2010 roku zmiana mieszanki (analog insuliny), mimo to nadal niedocukrzenia (III, VII, XI.10 – nawet do 30 mg%). W lutym 2012 roku nastąpił powrót do insuliny ludzkiej, ale nadal pojawiały się niedocukrzenia (VI, IX 2012). Od grudnia 2012 roku wysokie poziomy glikemii rano a niedocukrzenia w nocy nie pozwalają na zwiększenie dawki wieczornej więc w styczniu 2013 roku dołączono czwarte wstrzyknięcia o 3.00. Dlatego też, jak wskazała biegła, na dzień badania przez ZUS – wrzesień i listopad 2012 roku cukrzyca nie była wyrównana ani stabilna a jej przebieg nadal jest chwiejny.

Wnioskodawca przed rentą pracował ciężko fizycznie jako betoniarz, operator suwnic i robotnik magazynowy, co w chwiejnej cukrzycy leczonej insuliną jest, wg biegłej, przeciwwskazane. Wykonywanie prac fizycznych może bowiem w razie hipoglikemii zagrażać zdrowiu i życiu wnioskodawcy i innych osób. Zdolność do zatrudnienia w przypadku wnioskodawcy ograniczają także sposób leczenia cukrzycy i jej chwiejność.

Zastrzeżenia do opinii zgłoszone przez organ rentowy w piśmie z dnia 29.05.2013 r. (k.80) i wskazujące, m.in. że skoro wnioskodawca nie wymagał hospitalizacji czy interwencji medycznych oraz nie było do niego wzywane pogotowie, świadczą o tym, że jest zdolny do pracy, nie mogą w ocenie Sądu podważyć opinii biegłej. Rzeczowe, jasne i logiczne wnioski opinii przekonały Sąd co do spornej w sprawie kwestii

Tym samym wobec uznania przez dwóch biegłych diabetologów i uzasadnienia swojego stanowiska, iż wnioskodawca w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy na stanowiskach dotychczas wykonywanych, zachodziły podstawy do przyznania wnioskodawcy dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Sąd ustalając okres częściowej niezdolności do pracy, oparł się na opinii biegłej M. S., uznając iż biegła w sposób bardziej szczegółowy uzasadniła swoją opinię, niż biegły K. S..

Sąd Okręgowy zauważa, że w sprawie zostały wydane również dwie sprzeczne opinie sporządzone przez biegłych neurologów. Jednak rozstrzygające znaczenie, w ocenie Sądu Okręgowego miały opinie sporządzone przez biegłych diabetologów. Wskazać również należy, iż przy kilku schorzeniach, nie jest konieczne, aby każde z nich powodowało niezdolność do pracy .

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 października 2011 roku do 30 listopada 2013 roku.