Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Barbara Braziewicz (spr.)

Sędzia SO Andrzej Dyrda

SR (del.) Barbara Glenc-Poślednik

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko M. W.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. akt III RC 434/12

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda kosztami postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Barbara Glenc-Poślednik SSO Barbara Braziewicz SSO Andrzej Dyrda

UZASADNIENIE

Ostatecznie powód M. W. żądał podwyższenia zasądzonych od pozwanego M. W. alimentów wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2009r. w sprawie I RC 1128/07 z kwoty 1500 zł do kwoty 2500 zł do dnia 10 – tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia płatności którejkolwiek z rat.

W odpowiedzi na pozew M. W. wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przewidzianych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w punkcie 1 zasądził od pozwanego M. W. tytułem alimentów na rzecz powoda M. W. 2000 zł miesięcznie, płatne z góry do 10-go dnia każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 13 lipca 2012 r., w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie sygn. I RC 1128/07; w punkcie 2 w pozostałej części oddalił powództwo; w punkcie 3 nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 300 zł tytułem kosztów sądowych, odstępując od obciążania strony powodowej kosztami od oddalonego powództwa; w punkcie 4 koszty zastępstwa procesowego wzajemnie zniósł; w punkcie 5 wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Sąd Rejonowy ustalił, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2009r. w sprawie I RC 1128/07 orzeczono rozwód małżeństwa pozwanego M. W. z przedstawicielką ustawową małoletniego powoda W. W.. W wyroku tym kosztami utrzymania wówczas małoletniego obciążono oboje rodziców i jednocześnie zobowiązano M. W. do łożenia na utrzymanie M. W. kwotę po 1500 zł miesięcznie płatne do rąk matki do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia płatności którejkolwiek z rat.

W. W. ma 58 lat, z zawodu jest pielęgniarką, zamieszkuje w P.. W dacie wydania wyroku rozwodowego zamieszkiwała z małoletnim powodem w trzypokojowym mieszkaniu. Czynsz za mieszkanie i opłaty za energię elektryczną płacił pozwany. W. W. płaciła za gaz 125 zł co drugi miesiąc oraz za telefon i Internet 200 zł miesięcznie. Matka powoda była częściowo niezdolna do pracy. Do maja 2010r. miała przyznane świadczenie rentowe w wysokości 700 zł miesięcznie. Koszt utrzymania M. W. opiewał na kwotę 2000 zł miesięcznie. Samo wyżywienie dziecka wynosiło 1000 zł. M. W. trenował pływanie, za co jego matka płaciła 50 zł miesięcznie. Poza tym pobierał prywatne lekcje języka angielskiego, co kosztowało 50 zł miesięcznie.

W dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie W. W. nie pracuje, przeszła na świadczenie przedemerytalne które wynosi 833 zł netto. Podejmowała próby podjęcia nowej pracy, jednakże oferty w urzędzie pracy nie są dostępne dla osób na świadczeniach przedemerytalnych. Matka małoletniego powoda poszukuje pracy na własną rękę, ale bezskutecznie. Poza tym gdyby matka małoletniego powoda podjęła pracę, świadczenie emerytalne mogłoby ulec obniżeniu. Może jedynie dorobić do 800 zł miesięcznie, ponieważ w sytuacji przekroczenia tej kwoty świadczenie jest obniżane lub odbierane. Cierpi na schorzenia związane ze stawami, kręgosłupem, a także choruje na kamicę nerkową, łuszczycę – miesięcznie na lekarstwa wydaje ok. 50 zł. W dalszym ciągu zamieszkuje z małoletnim powodem w bloku w mieszkaniu własnościowym. Miesięczny koszt utrzymania mieszkania wynosi około 400 zł, na który składają się opłaty za gaz, prąd, Internet dla małoletniego powoda, telefon, telewizję łącznie z opłatą za telefon komórkowy małoletniego powoda. Czynsz za mieszkanie w wysokości ok. 600 zł opłaca pozwany.

M. W. ukończył 18 lat, jest uczeniem technikum informatycznego, kierunek grafika komputerowa. Koszt utrzymania małoletniego powoda, na które składają się: wyżywienie, podręczniki do nauki, sprzęt multimedialny wynosi ponad 3000 zł. Uczęszcza na język angielski w stopniu podstawowym i zawodowym. Chciałby się również uczyć się języka hiszpańskiego. Ewentualny koszt kursu językowego wynosi do 960 zł za okres 7 miesięcy. Ponadto jest aktywny fizycznie: pływa, jeździ na rowerze, uprawia sport. Wcześniej uczęszczał do gimnazjum sportowego. Raz w miesiącu razem z kolegami wynajmują salę, aby móc grać w piłkę. Płacą za to 40 zł za 2 godziny i dzielą to na 5 chłopców. Dodatkowo matka małoletniego wydaje co najmniej 300 zł na zakup nowej odzieży oraz na bilety ok. 85 zł. M. W. miał zalecone leczenie ortodontyczne, którego koszt łącznie z aparatem to około 3000 zł. Oprócz zajęć szkolnych małoletni uczęszcza na dodatkowe kursy C. (koszt wynosi 450 zł jednorazowo) w akademii, dzięki którym M. W. podczas studiów zostanie zwolniony z informatyki. Planuje również rozpocząć kolejny kurs w II semestrze, którego koszt wynosi 600 zł. Oprócz stałych wydatków matka powoda musi również ponosić dodatkowe koszty, takie jak zakup nowej kanapy.

W dacie wydania wyroku rozwodowego pozwany pracował w Górniczym Zakładzie (...) w P. i zarabiał 3800 zł netto. Poza tym prowadził prywatny gabinet lekarski, który przynosił dochód w wysokości 1600 zł netto miesięcznie. (...) pomagała mu matka, ponieważ poza zobowiązaniami alimentacyjnymi w kwocie 1500 zł, pozwany opłacał czynsz za mieszkanie, w którym zamieszkiwał małoletni powód z matką, a także za media i energię elektryczną w wysokości 690 zł miesięcznie. Ponadto płacił za Internet w kwocie 70 zł miesięcznie, który W. W. założyła na jego nazwisko i bez jego wiedzy, opłacał media w domku letniskowym, w którym mieszkał, utrzymywał samochód i spłacał kredyt w wysokości 500 zł miesięcznie. Pozwany zamieszkiwał w domu w B.. Na koszt utrzymania domu składało się: ogrzewanie (gaz) – 200 zł miesięcznie, prąd – 40 zł miesięczne, opłaty za telefon stacjonarny oraz komórkowy ok. 200 zł miesięcznie. Koszty utrzymania samochodu, łącznie z ubezpieczeniem i paliwem wynosiły 800 – 1000 zł miesięcznie. Swój koszt utrzymania pozwany szacował na kwotę 1000 zł miesięcznie.

W dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie pozwany pracuje jako lekarz medycyny pracy w (...) Przychodnia (...). Gdy pracuje przez cały miesiąc to otrzymuje pensję w wysokości 5000-6000 zł netto, gdy pozwany przebywa na urlopie, L-4 otrzymuje 3000-4000 zł netto. M. W. prowadzi ponadto prywatną praktykę w wynajmowanym lokalu w P., przyjmuje pacjentów raz w tygodniu przez godzinę. Z tego tytułu otrzymuje ok. 200 zł netto miesięcznie. Działalność ta jest konieczna, aby pozwany mógł świadczyć pracę w ramach dyżuru w KWK (...) w nocnej i świątecznej opiece medycznej. Wysokość zarobków pozwanego jest uzależniona od ilości dyżurów i wynosi 2000-5000 zł netto. Takie dyżury są kilka razy w miesiącu, w święta trwają 24 godziny, a w dni robocze od 18.00 do 8.00. M. W. nie ma innych źródeł dochodu. Oprócz małoletniego powoda nie ma innych osób na swoim utrzymaniu. Nie jest zadłużony, ale też nie posiada oszczędności. Koszty związane z utrzymaniem domu to: podatek – 300-400 zł rocznie, ogrzewanie gazowe – 1000 zł miesięcznie przy dużych mrozach, energia – 100 zł, Internet i telefon – 100 zł, woda. Koszt użytkowania samochodu: paliwo – 1000-1500 zł, ubezpieczenie 2000 zł rocznie, przegląd 2000 zł rocznie. Ponadto pozwany ponosi koszty utrzymania mieszkania w D. w wysokości 300-400 zł netto miesięcznie za czynsz, opłaca też prąd i gaz. Na swoje utrzymanie i wyżywienie, środki czystości, ubranie przeznacza ok. 2000-2500 zł miesięcznie. W grudniu 2014 r. otrzymał 4800 zł pensji, za dyżury otrzymał ok. 6000 zł. Nie otrzymuję dodatkowych świadczeń, tylko premie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd ten uznał roszczenie powoda za częściowo uzasadnione. Sąd ten stwierdził, iż na podstawie art. 138 k.r. i o. w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumieć należy wszelkie zmiany w statusie ekonomicznym stron powodujące zmianę zakresu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub też zmianę zakresu możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Analiza roszczenia zgłoszonego w oparciu o art. 138 k.r. i o. polega na porównaniu potrzeb uprawnionego oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego według stanu z daty orzekania alimentów ze stanem istniejącym w dacie orzekania o podwyższeniu. Jednakże sam upływ czasu nie jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia zasadności powództwa.

Niezmiennym pozostaje zasada, że oboje rodzice są zobowiązani do pokrywania usprawiedliwionych potrzeb dziecka (zapewnienia mu prawidłowych warunków do nauki, rozwoju fizycznego i emocjonalnego), które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Powód domagał się podwyższenia alimentów z kwoty 1500 zł miesięcznie do kwoty 2500 zł miesięcznie wskazując, że jego potrzeby stale wzrastają.

Na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że powód, który w trakcie procesu osiągnął pełnoletniość, uczy się w szkole średniej, planuje po zdaniu matury kontynuować naukę na studiach. Jego usprawiedliwione potrzeby wzrosły w związku ze zmianą poziomu edukacji, gdyż w roku 2009 powód chodził do gimnazjum. Powszechnie wiadomym jest, że wraz z wiekiem zwiększają się także potrzeby kulturalne i rozrywkowe dzieci. Powód posiada liczne zainteresowania i hobby, stale rośnie i rozwija się, stąd wzrost wydatków na jej utrzymanie. Potrzeby M. W. uległy istotnej zmianie.

Matka powoda, która zamieszkuje z nim pozostaje na bezrobociu, utrzymuje się ze świadczenia przedemerytalnego. W ocenie Sądu, jej sytuacja materialna nie uległa istotnej zmianie w porównaniu do stanu z daty orzekania o alimentach przez Sąd Okręgowy w Gliwicach. Należy podkreślić, że W. W. winna poczynić szczególne starania związane z pełnym wykorzystaniem swoich możliwości zarobkowych i uzyskaniem dodatkowego źródła dochodu . Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987r. sygn. akt III CZP 91/86 możliwości zarobkowe i majątkowe to nie tyko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane ze swojego majątku, lecz także te, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy założeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Jego sytuacja majątkowa uległa znacznej poprawie. Pozwany ma stałą pracę, jego dochody są wysokie, nie ma zobowiązań finansowych i oprócz powoda nie ma innych osób na swoim utrzymaniu. W ocenie Sądu jego sytuacja majątkowa pozwala na zwiększenie obowiązku alimentacyjnego do kwoty 2000 zł miesięcznie. Kwota zasądzonych alimentów w pełni zaspokaja potrzeby powoda, a jednocześnie nie powoduje nadmiernego obciążenia dla pozwanego.

Sąd uznał, że możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego, pozwalają na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb powoda i dlatego na podstawie art. 138 k.r. i o. w zw. z art. 133 § 1 k.r. i o. i art. 135 k.r. i o. zasądził od pozwanego M. W. tytułem alimentów na rzecz powoda M. W. 2000 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 13 lipca 2012r., w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2009r. w sprawie I RC 1128/07. Sąd z urzędu na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. nadał wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, gdyż nie wykazano istotnej zmiany stosunków będących podstawą podwyższenia alimentów – a więc znaczącego wzrostu potrzeb powoda. Co prawda potrzeby powoda uległy zwiększeniu, jednakże nie w takim stopniu, który uzasadniałby podwyższenie świadczenia alimentacyjnego do kwoty 2500 zł. Wskazana przez W. W. kwota 2500 zł jest zbyt wygórowana. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w punktach 1,2 w zakresie w jakim Sąd oddalił żądanie alimentów ponad kwotę 2000zł oraz w punkcie 4 w zakresie, w jakim zniósł wzajemnie koszty zastępstwa adwokackiego, wnosząc o jego zmianę przez zasądzenie alimentów w wysokości 2.500zł miesięcznie oraz przez obciążenie pozwanego kosztami postępowania za pierwszą instancję, nadto o nie obciążanie pozwanego kosztami postępowania odwoławczego. Skarżący zarzucił orzeczeniu: błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż nie nastąpiła zmiana uzasadniająca podwyższenie alimentów do kwoty 2.500zł, w związku z zaprzestaniem opłacania przez pozwanego mediów za zajmowane przez powoda mieszkanie po wydaniu wyroku rozwodowego oraz zwiększeniem się trzykrotnie dochodów pozwanego, nadto dalszym powiększeniem jego majątku wobec nabycia przez niego mieszkania położonego w D. o wartości 146.400zł i uzyskaniem kwoty 100.000zł tytułem zachowku; że sytuacja i możliwości zarobkowe pozwanego nie przemawiają za podwyższeniem obowiązku alimentacyjnego do kwoty 2500zł miesięcznie podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż w rzeczywistości istnieją podstawy do zasądzenia kwoty 2.500zł, skoro pozwany jest osobą majętną i osiąga wysokie dochody, bowiem osiąga stałe miesięczne dochody rzędu 16.000- 18.000zł, pozwany jest właścicielem nieruchomości położonej w B., a dodatkowo stał się też właścicielem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego w D. o wartości 146.400zł oraz samochodu marki K. (...), nadto doszło do prawomocnego zasądzenia na rzecz pozwanego kwoty 100.000zł tytułem zachowku; potrzeby powoda wskazane w pozwie od czasu ostatniego ustania obowiązku alimentacyjnego oraz stosunki w rozumieniu art. 138 k.r. i o. nie uzasadniały podwyższenia alimentów do kwoty 2.500zł podczas gdy zostało wykazane, iż powód z racji uzdolnień oraz kierunku zainteresowań ponosi wyższe koszty utrzymania, a przyznanie alimentów w wysokości 2000zł pozbawia go możliwości realizowania swoich marzeń o zdobyciu zawodu odpowiadającego jego uzdolnieniom oraz zapewniającego stabilizację finansową oraz usamodzielnienie się, nadto alimenty na rzecz powoda mają charakter jedynie przejściowy skoro w grudniu 2014r. powód stał się już pełnoletni i w najbliższym czasie po zakończeniu edukacji stanie się samodzielny; nadto obrazę prawa procesowego tj. art.233k.p.c. poprzez przyjęcie za wiarygodne twierdzeń pozwanego co do jego kosztów utrzymania oraz dochodów wyłącznie na podstawie zeznań pozwanego złożonych na rozprawie mimo, iż pozwany nie złożył dokumentacji potwierdzającej wysokość kosztów utrzymania, nadto w aktach sprawy znajdują się uwierzytelnione przez Urząd Skarbowy kopie deklaracji podatkowych pozwanego, z których wynika, iż pozwany osiąga dochód w wysokości rzędu 16.000- 18.000zł miesięcznie, a Sąd w ogóle nie oparł się na tych dokumentach a jedynie dał wiarę twierdzeniom pozwanego z przesłuchania oraz naruszenia art.100 k.p.c. poprzez wzajemne zniesienie kosztów zastępstwa adwokackiego, co spowodowało, iż to na powoda spadł ciężar opłacenia kosztów mimo, iż on nie pracuje i nie posiada dochodów poza alimentami, a pozwany posiada wysokie dochody i stać go na opłacenie pełnomocnika, nadto część kosztów została spowodowana postawą pozwanego, który nie stawiał się na rozprawę i składał wnioski o odroczenie. Ponadto skarżący wniósł o zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju o potwierdzenie, iż postanowienie Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 11.06.2014r. w sprawie o sygn. akt INs 894/11 jest prawomocne i do Sądu Apelacyjnego w Katowicach sygn. akt VACa 85/14 o potwierdzenie, iż wyrok z dnia 7.04. 2015r. oddalający apelację w sprawie o zachowek z powództwa M. W. jest prawomocny.

Na rozprawie w dniu 3 września 2015r. pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda M. W. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż wyrok zaskarżony należy uznać za trafny.

Powołane w apelacji zarzuty dopuszczenia się błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia prawa procesowego należało uznać za chybione.

Na wstępie należy zauważyć, iż z uwagi na niezajęcie stanowiska przez pozwanego należało uznać za przyznane fakt - prawomocności postanowienia Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju z dnia 11.06.2014r. w sprawie o sygn. akt INs 894/11, a także wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach sygn. akt VACa 85/14 z dnia 7.04. 2015r. oddalającego apelację w sprawie o zachowek z powództwa M. W. (art. 230 k.p.c.). Z tych powodów nie było potrzeby uwzględniania wniosku dowodowego powoda w tym zakresie przez Sąd Okręgowy.

Równocześnie Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne jak i prawne, poczynione przez Sąd Rejonowy, uznając iż nie ma potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania. Ustalenia te bowiem znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., wbrew twierdzeniom pozwanego. Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd meriti nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów. Wnioski tego Sądu co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie, a zaoferowanych przez obie strony, równocześnie Sąd poddał ocenie w sposób kompleksowy i gruntowny cały materiał dowodowy zebrany w niej.

Przede wszystkim jednakże należy zauważyć, że powód nie postawił skutecznie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c., bowiem nie wykazał, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości ) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (tak SN w orzeczeniu z 6.11.1998r., IICKN 4/98 nie publ.). Ponadto zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen, ustaleń i wniosków, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważać trafności rozstrzygnięcia w tym zakresie Sądu Rejonowego.

W szczególności zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na nieuzasadnionym przyjęciu, iż nie nastąpiła zmiana stosunków uzasadniająca podwyższenie alimentów, bowiem w tym zakresie trafnie przyjął Sąd meriti, iż taka istotna zmiana zaistniała ( z uwagi na istotne zwiększenie dochodów pozwanego, powiększenie się jego majątku przez uzyskanie mieszkania położonego w D. i pokaźnej kwoty tytułem zachowku). Jednakże w okolicznościach sprawy trafnie przyjął Sąd Rejonowy, iż nieuzasadnione było podwyższenie alimentów na rzecz powoda do kwoty aż 2.500zł, z uwagi na usprawiedliwione i wykazane potrzeby powoda.

Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego między rodzicami a dziećmi uregulowany został w § 1 art. 133 k.r. i o., zgodnie z którym rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Przy czym oboje rodzice są zobowiązani do pokrywania usprawiedliwionych potrzeb dziecka (zapewnienia mu prawidłowych warunków do nauki, rozwoju fizycznego i emocjonalnego), które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. W świetle art. 135 § 1 k.r. i o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Na usprawiedliwione potrzeby powoda składają się potrzeby w zakresie mieszkania, odzieży, żywności, leczenia na wypadek choroby, odpoczynku, kształcenia, dbałości o rozwój fizyczny i intelektualny. Natomiast aktualne możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego, jak i drugiego z rodziców zobowiązanego do alimentowania powoda, mierzone winny być ich kwalifikacjami zawodowymi, sytuacją na rynku pracy, stanem zdrowia czy miejscem zamieszkania. Przy czym zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego nie można utożsamiać wyłącznie z wysokością faktycznych aktualnie uzyskiwanych zarobków, bądź też czystego dochodu z jego majątku, bowiem w ocenie zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanych mieszczą się również te niewykorzystane, jeżeli są tylko realne, a potrzebom uprawnionego zobowiązany nie jest w stanie sprostać posiadanymi środkami.

Obowiązkiem obojga rodziców jest zabezpieczenie podstawowych potrzeb ich dziecka poprzez zapewnienie mu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. W związku z tym Sąd Okręgowy podziela zapatrywanie Sądu Rejonowego, iż także matka powoda winna partycypować w kosztach jego utrzymania i wychowania, a nie tylko pozwany. Matka powoda, która mieszka z nim utrzymuje się ze świadczenia przedemerytalnego wysokości ok. 840zł i nie podejmuje dodatkowego zatrudnienia. W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie uważa Sąd Rejonowy, iż także matka powoda W. W. powinna bardziej zaangażować się w starania o znalezienie dodatkowej pracy, źródeł dodatkowego dochodu i w sposób pełny wykorzystywać swoje możliwości zarobkowe, aby móc partycypować także w większej części w kosztach utrzymania i wychowania powoda.

Obowiązkiem bowiem obojga rodziców jest zapewnienie dziecku odpowiednich warunków życia i kontynuowania nauki, rozwijania ich zdolności i umiejętności, a przede wszystkim zapewnienie dzieciom odpowiedniego startu w dorosłe życie poprzez stworzenie warunków do uzyskania zawodu i w rezultacie usamodzielnienia się.

W ocenie Sądu Okręgowego przedstawione przez powoda i ustalone przez Sąd meriti potrzeby i koszty jego utrzymania stanowią kwotę ok.3.000zł i w istotnym stopniu wzrosły w stosunku do poziomu uprzednio ustalonego przez Sąd w momencie zasądzania pierwotnych alimentów. Zatem potrzeby powoda uległy zwiększeniu, jednakże nie w takim stopniu, który uzasadniałby podwyższenie świadczenia alimentacyjnego do kwoty 2500 zł. Wskazana przez powoda kwota 2500 zł jest zbyt wygórowana, przy uwzględnieniu, iż oprócz zasądzonych na rzecz powoda alimentów w wysokości 2.000zł, pozwany udostępnia powodowi i jego matce także swój lokal mieszkalny, umożliwiając mu zaspokojenie jego potrzeb mieszkaniowych, dodatkowo pokrywając wydatki z tytułu opłat za ten lokal miesięcznie w wysokości ponad 600zł. W takiej sytuacji należy uznać, iż łącznie na utrzymanie powoda pozwany łoży w skali miesiąca kwotę ponad 2.600zł. Zatem, Sąd Okręgowy uważa, iż w pozostałym zakresie matka powoda może partycypować w kosztach jego utrzymania wydatkując na jego potrzeby kwotę ok.300 - 400zł w skali miesiąca, brakującą do kwoty 3.000zł z tytułu miesięcznych kosztów jego utrzymania.

Zatem w ocenie Sądu Okręgowego sytuacja majątkowa pozwanego pozwalała na podwyższenie ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego do kwoty 2000 zł miesięcznie, jednakże, z uwagi na powyższe, kwota ta nie mogła zostać podwyższona aż do poziomu 2500zł miesięcznie.

Równocześnie należy podkreślić, że oboje rodzice winni dokładać wszelkich starań, by w miarę posiadanych zdolności i możliwości, uzyskiwać jak najwyższe świadczenia z tytułu wykonywanej pracy, po to by dzielić się nimi z dzieckiem, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, co z kolei umożliwi mu zapewnienie odpowiednich warunków życia, nauki i startu życiowego - art.133 § 1 k.r. i o. i art. 135 § 1 k.r. i o.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia regulacji art. 100 k.p.c. przez Sąd meriti to, należy podkreślić, iż o wyborze przez Sąd zasady wzajemnego zniesienia kosztów albo ich stosunkowego rozdzielenia decydują względy słuszności. Zastosowanie art.100 k.p.c. nie wymaga arytmetycznie dokładnego rozdzielenia kosztów procesu według stosunku części uwzględnionej do oddalonej, ale stawia słuszność jako zasadnicze kryterium rozłożenia kosztów ( zob. też orz. SN z 11.01.1961r., 4 CZ 143/60, OSPiKA 1961, nr 11, poz. 317 ). W aspekcie przywołanych kryteriów Sąd Okręgowy w całości podziela zasadność
i słuszność przyjęcia w niniejszej sprawie zastosowania zasady wzajemnego zniesienia kosztów postępowania przez Sąd Rejonowy, wobec tego, iż żądanie powoda o podwyższenie alimentów zostało uwzględnione w połowie. Podkreślić przy tym należy, iż dla wzajemnego zniesienia kosztów wystarczy by żądanie zostało uwzględnione w około połowie, by strony w zbliżonym stopniu były stroną wygrywającą i przegrywającą. Zatem względy słuszności nie sprzeciwiały się wzajemnemu zniesieniu kosztów w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji w niniejszej sprawie. Tym samym zarzut powyższy także należało uznać za niezasadny.

Konkludując, zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty powoda nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z tych względów na podstawie art. 385 k.p.c. apelację powoda oddalono, jako bezzasadną. Z uwagi na alimentacyjny charakter sprawy Sąd Okręgowy w oparciu o art. 102 k.p.c. nie obciążył powoda kosztami postępowania odwoławczego.