Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2015r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w IV Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący : SSR Radosław Lorenc

Protokolant : Piotr Kudyba

Przy udziale Prokuratora Krystyny Królickiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 kwietnia 2015 r., 17 czerwca 2015 r., 02 września 2015 r.

sprawy

M. K.

s. W. i K. z domu Kołodziej

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

W dniu 05 października 2012 r. w S. działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sadu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 października 2012 r. sygn. akt VIII GC 163/11 poprzez udaremnienie zaspokojenia swojego wierzyciela – Spółka (...) z siedzibą w Ł. w ten sposób, że zbył w celu uniknięcia egzekucji zagrożony zajęciem składnik swojego majątku w postaci samochodu marki M. (...) rok prod. 2011 o nr nadwozia (...) i nr rej. (...) W sprzedając go za kwotę 147.000 zł, którą to czynność potwierdza faktura VAT nr (...) MARŻA opłacona w dniu 17 października 2012 r., nie zaspakajając swojego wierzyciela Spółka (...) z siedzibą w Ł.

to jest o czyn z art. 300 § 2 kk

o r z e k a

I uznaje oskarżonego M. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za przestępstwo to na podstawie art. 300 § 2 kk wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności;

II na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 ( trzech ) lat próby;

III na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym wymierza mu opłatę od kary w wysokości 180 ( stu osiemdziesięciu ) złotych.

Sygn. akt IV K 849/14

UZASADNIENIE

W dniu 04 stycznia 2010 r. M. K. prowadzący przedsiębiorstwo (...) zajmujące się m.in. sprzedażą samochodów zakupił od S. K. pojazd marki M. (...) (...) (...) o numerze nadwozia (...) za kwotę 20.000 Euro. W umowie zawarto, iż pojazd ten był uszkodzony – po spaleniu maski i silnika.

Dowód:

- umowa, k. 82,

- dokumentacja nadesłana w związku z rejestracją pojazdu, k. 80-81, 83-97,

- zaświadczenie z ewidencji działalności gospodarczej, k. 27-28.

W dniu 13 maja 2010 r. Spółka (...) z siedzibą w Ł. nabyła za kwotę 199.000 złotych od M. K. ww. samochód po naprawie z zaznaczeniem, iż miał on jedynie lakierowany błotnik po zarysowaniu i „dopasowanie (...) na kolor nadwozia”. Poza tym w umowie wskazano, że pojazd nie posiada wad prawnych, ukrytych wad technicznych i obciążeń.

Po zawarciu ww. umowy sprzedaży zostały ujawnione ukryte przez M. K. wady tegoż samochodu w związku z tym Spółka (...) (...) pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. odstąpiła od umowy sprzedaży i zażądała zwrotu zapłaconej ceny. Pomiędzy ww. Spółka a M. K. i jego pełnomocnikiem wymieniana była w tym zakresie korespondencja wśród której Spółka (...) przedstawiła oceny techniczne pojazdu, z których wynikało, że był on przed sprzedażą naprawiany pokolizyjnie. Pismem z dnia 08 grudnia 2010 r. Spółka wystosowała do M. K. przesądowe wezwanie do zapłaty wzywając go do zwrotu uiszczonej ceny. Pełnomocnik M. K. w odpowiedzi na to pismo zaprzeczył okolicznością podawanym przez Spółkę (...). W tej sytuacji Spółka wystąpiła z pozwem przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 189.000 złotych. Postępowanie to toczyło się pod sygnaturą VIII GC 163/11 przed Sądem Okręgowym w Szczecinie. W ramach tego postępowania został dopuszczony dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, która potwierdziła zarzuty zgłaszane przez przedstawicieli Spółka (...) co do stanu technicznego samochodu stwierdzając, iż samochód ten przed dokonaniem sprzedaży go przez M. K. był uszkodzony i miał wady, które zmniejszały jego wartość. M. K. uczestniczył w ww. postępowaniu za pośrednictwem pełnomocnika procesowego, który informował go o jego przebiegu.

Na rozprawie w dniu 27 września 2012 r. przed Sądem Okręgowym w Szczecinie biegły z zakresu techniki samochodowej potwierdził w opinii ustnej zawarte w opinii pisemnej stwierdzenia, iż pojazd sprzedany przez M. K. Spółce (...) w chwili sprzedaży posiadał wady, gdyż był pojazdem powypadkowym. Odroczono wówczas wydanie wyroku do dnia 11 października 2012 r. M. K. przewidując, iż wynik tego postępowania będzie dla niego niekorzystny i będzie wiązał się z koniecznością zwrotu Spółka (...) (...) ceny, w dniu 05 października 2012 r. wyzbył się składnika swego majątku w postaci pojazdu marki M. (...) rok prod. 2011 o numerze nadwozia (...) i nr rej. (...) W sprzedając go za kwotę 147.000 złotych na rzecz (...) Spółka z o.o. M. K. pieniądze w związku z powyższą transakcją otrzymał przelewem bankowym w dniu 17 października 2015 r. a następnego dnia pieniądze te przelał na inne swoje konto i następnie wybrał je w gotówce i przeznaczył na nieustalony cel. Dokonywał on również innych transakcji na swoich rachunkach bankowych i tak w dniu 09 i 16 października 2015 r. pobrał on w gotówce kwoty 100.000 złotych oraz 150.000 złotych. Przelewał też środki na konta członków swojej rodziny, a w szczególności na konto D. K. w dniu 09 października 2015 r. kwoty: 40.000 złotych oraz 220.000 złotych. Wówczas M. K. nie posiadał już majątku pozwalającego zaspokoić należność Spółka (...) (...).

W dniu 11 października 2012 r. w spraiw VIII GC 163/11 zapadł wyrok zasądzający od M. K. na rzecz Spółka (...) kwotę 189.695,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami. W dniu 11 grudnia 2012 r. nadano klauzulę wykonalności ww. wyrokowi.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K., k. 345-346, 411-414,

- zeznania świadka A. G., k. 412-414,

- zeznania świadka D. B., k. 422-423,

- zeznania świadka R. B., k. 423-425,

- umowa sprzedaży, k. 29,

- faktura VAT nr (...), k. 30,

- odstąpienie od umowy, k. 31,

- faktura VAT, k. 16, 208,

- potwierdzenie przelewu, k. 14, 207,

- wyciąg bankowy, k. 15,

- historie rachunków, k. 171, 177, 296-298,

- odpis wyroku VIII GC 163/11 wraz z uzasadnieniem, k. 5-16,

- informacja z (...), k. 20,

- kopia akt postępowania cywilnego, k. 23-158,

Z uwagi na nie uregulowanie należności wynikające z wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VIII GC 163/11 z wniosku Spółka (...) (...) z dnia 05 marca 2013 r. zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne (...)przeciwko M. K.. W wyniku tego postępowania został zlicytowany pojazd będący przedmiotem umowy M. K. ze Spółką (...) za kwotę 87.000 złotych. Komornik nadto zajął pojazd M. (...) rok prod. 2011 o numerze nadwozia (...) i nr rej. (...) W i wówczas okazało się, iż został on sprzedany przez M. K. Spółce (...) w dniu 05 października 2012 r., która wystąpiła następnie z powództwem przeciwegzekucyjnym. W związku z czynnościami egzekucyjnymi Spółka (...) uzyskała w postępowaniu egzekucyjnym jedynie kwotę 72.741,87 zł. Egzekucja z rachunków bankowych M. K. z uwagi na brak środków okazała się bezskuteczna, a sprzedaż zajętego samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) W, który jest w posiadaniu Spółki (...) do dziś nie nastąpiła.

Dowód:

- zeznania świadka A. G., k. 412-414,

- zeznania świadka D. B., k. 422-423,

- zeznania świadka R. B., k. 423-425,

- kopia akt postępowania egzekucyjnego, k. 183-284,

- rachunek ze sprzedaży pojazdu M. (...), k. 239,

- zaświadczenie o nabyciu , k. 238,

- informacja komornika, k. 245.

M. K. ma 33 lata. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest urzędnikiem. Jest żonaty, posiada jedno małoletnie dziecko w wieku 6 lat. Zamieszkuje w mieszkaniu należącym do jego rodziców, gdzie wyposażenie stanowi ich wyłączną właśność Prowadzi działalność gospodarczą osiągając dochód w wysokości 850 złotych miesięcznie. W przeszłości był on karany za przestępstwo paserstwa.

Dowód:

- karta karna, k. 364,

- dane osobowopoznawcze, k. 346a,

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 410, 414.

- informacja komornika, k. 245.

Oskarżony M. K. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nie spodziewał się, iż wynik postępowania cywilnego będzie dla niego niekorzystny, szczególnie że jego pełnomocnik informował go, iż będzie odwrotnie. Jak stwierdził nie odwołał się od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie, gdyż nie posiadał środków na opłatę od apelacji. Jeżeli chodzi o sprzedaż samochodu stanowiącego składnik jego majątku w dniu 05 października 2015 r., a więc przed wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie, to stwierdził, iż sprowadził go z Niemiec i chciał go od razu sprzedać, lecz nie było nabywców. Dopiero zamiar jego nabycia wyrazili przedstawiciele Spółki (...) i do transakcji doszło 05 października 2012 r. za kwotę 147.000 złotych. Jako, że samochód ten nabył za pożyczone pieniądze na procent „na czarno” musiał go sprzedać i oddać dług, gdyż zaczęto do niego wydzwaniać w tym celu i zaczęło robić się, jak to określił, nieprzyjemnie, grożono mu w związku ze zwrotem tej pożyczki, a on obawiał się o swoje życie. Stwierdził, iż na samochodzie tym nic nie zarobił, a sprzedaż tego samochodu to była ostatnia transakcja tego typu, gdyż potem zawiesił swoją działalność. Ani w postępowaniu przygotowawczym ani sądowym oskarżony nie chciał wskazać osoby, od której pożyczył pieniądze na zakup ww. pojazdu, które następnie musiał oddać stwierdzając, że byli to „ludzie z miasta”, co miało sugerować, że pieniądze te pożyczyły mu osoby ze świata przestępczego. Stwierdził przy tym, że nie zna jednak tych osób ani z imienia ani z nazwiska, a pożyczona kwota to 150.000 złotych + odsetki. Na rozprawie stwierdził nadto, że nie posiada żadnego majątku pozwalającego zaspokoić Spółkę (...) ,a gdy zgromadzi środki zaspokoi wierzyciela. Wskazał również, że prowadząc działalność gospodarczą nie zgromadził żadnego majątku. Mieszka on z rodzicami, żoną i dzieckiem. Działalność gospodarczą prowadził od 5 lat i zajmował się sprzedażą samochodów z tzw. klasy premium, sprzedając po jednym samochodzie.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego nie przyznającego się do winy. Należy wskazać, iż zebrany materiał dowodowy w sposób bezsporny wskazuje na sprawstwo oskarżonego. W ustaleniu tego należy cofnąć się do faktu nabycia przez oskarżonego pojazdu marki M. (...) o numerze (...) za kwotę 20.000 Euro, który następnie oskarżony sprzedał pokrzywdzonej Spółce. Otóż w chwili jego nabycia przez oskarżonego zawierał on uszkodzenia, które zostały następnie naprawione, a o których to uszkodzeniach oskarżony nie poinformował nabywcy, to jest Spółki (...), a wiedział o nich, bo zostały one zaznaczone w umowie pomiędzy nim a S. K. – zbywcą. Chodzi tu mianowicie o uszkodzenia wynikające z jego spalenia w komorze silnika i maski oraz elementów konstrukcyjnych pojazdu. Oskarżony ukrył ww. fakty. Zatem powyższe wskazuje, iż w żadnej mierze nie mógł przewidywać on, iż proces, który następnie został zainicjowany przez Spółke Spółka (...) (...) może potoczyć się dla niego w sposób korzystny, szczególnie że opinie prywatne uzyskane przez Spółkę przed procesem, a także i opinia procesowa były dla niego wysoce niekorzystne i potwierdzały fakt istnienia wad pojazdu, a które to wady zostały ukryte w chwili jego sprzedaży Spółce (...). W takiej sytuacji, nie trzeba nawet posiadać wiedzy prawniczej, aby mieć świadomość, że wyrok, który miał zapaść w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Szczecinie będzie dla niego niekorzystny. Oskarżony w takiej sytuacji dokonując sprzedaży posiadanego znaczącego składnika swego majątku w postaci innego pojazdu marki M. za kwotę 147.000 złotych Spółce (...) działał w celu uniemożliwienia w przyszłości wykonania wyroku, który w postępowaniu VIII GC 163/11 miał zapaść 6 dni później. Oskarżony sam przyznał, iż nie posiada żadnego innego majątku pozwalającego zaspokoić Spółkę (...). Jego wyjaśnienia, iż sprzedając samochód (...) Spółce z o.o. uczynił tak nie dlatego, aby udaremnić wykonanie przyszłego wyroku, a tylko dlatego, iż zmuszony był w obawie o własne życie, zwrócić dług innej osobie w kwocie 150.000 złotych+ odsetki, jest wyłącznie przyjętą przez niego na potrzeby niniejszego postępowania linią obrony. Należy wskazać, iż wersja ta jest nielogiczna, a także sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranym materiałem dowodowym choćby w postaci historii jego rachunku bankowego. Otóż oskarżony raz twierdził, że nie poda danych takiej osoby, której miał zwrócić takowy rzekomy dług w pierwszeństwie przed wierzytelnością(...) gdyż boi się tego, co świadczyłoby że zna jej dane, a na rozprawie stwierdził, iż nie zna jednak jej ani imienia ani nazwiska. Wręcz nieprawdopodobnym jest aby nieznana osoba pożyczyła innej nieznanej osobie, w tym wypadku M. K., tak poważną sumę w wysokości 150.000 złotych. Oskarżony określał tę osobę lub osoby, bo w jego wyjaśnieniach w tym zakresie nie było konsekwencji, mianem „ludzi z miasta”, co miałoby sugerować, że są to osoby ze świata przestępczego. Wyjaśnienia jego w tym zakresie stanowią nad wyraz nieudolną linię obrony, gdyż próbował on swoją decyzję o wyzbyciu się swego majątku tłumaczyć jakimiś obawami przed niezidentyfikowanymi pożyczkodawcami, których ujawnienie miałoby – w jego mniemaniu – powodować dla tych osób jakieś bliżej nieokreślone konsekwencje, które mogłyby wywołać ich niezadowolenie, czy zemstę na jego osobie, co miałoby z kolei rodzić po jego stronie obawę o jego życie. Otóż udzielanie pożyczki komukolwiek nie jest czynem zabronionym, a więc te wyjaśnienia należy całkowicie odrzucić. Oskarżony działał w tym zakresie z premedytacją tylko po to, aby nie zaspokoić w przyszłości Spółki (...) wobec której zachował się już wcześniej niewłaściwie oferując im pojazd obarczony wadami, które ukrył. Nadto ta wersja oskarżonego nie zasługuje jeszcze na uznanie choćby z tego względu, iż dysponował on w tym czasie znacznymi środkami na koncie, które w dniu 09 października 2012 przekazał na konto członka swojej rodziny, to jest D. K., chodzi tu o kwotę 260.000 złotych. Gdyby oskarżony rzeczywiście musiał z obawy o własne zdrowie i życie oddać pieniądze nieustalonej osobie, to wówczas mógł to uczynić ze środków, które posiadał, a nie zmuszony był w tym celu sprzedawać ostatni z posiadanych pojazdów Spółce (...) i środki z tej transakcji przeznaczyć na spłatę pożyczki. Ujęcie w opisie czynu transakcji na łączną kwotę 260.000 złotych byłoby przekroczeniem granic oskarżenia, dlatego też Sąd w tym zakresie nie zmienił opisu czynu, niemniej jednak pokazuje ona, iż oskarżony bezpośrednio przed wydaniem wyroku w sprawie, a także i po jego wydaniu, gdy Spółka (...) przelała na jego rachunek środki pieniężne w związku z transakcją z 05 października 2012 r., zmierzały do wyzbycia się przez niego majątku i tym samym uniemożliwienia zaspokojenia Spółki (...).

Sąd rozpoznając niniejszą sprawę uznał za wiarygodne zeznania przesłuchanych świadków. Przedstawiciel pokrzywdzonej Spółki przedstawił cały przebieg transakcji i postępowania oskarżonego oraz postępowań sądowego i egzekucyjnego, co znalazło poparcie w dowodach z dokumentów. Jeżeli chodzi o świadków R. i D. B., to nie potwierdzili oni, iż mieli świadomość tego jakie motywy kierowały oskarżonym który przedsiębiorstwu przez nich zarządzanym, to jest (...) Spółka z o.o., sprzedał samochód stanowiący znaczną część jego majątku. Sąd nie miał powodów dla uznania tych zeznań za nieprawdzie. Postępowanie karne 1 Ds. 35/15 w związku z ewentualnym udziałem przedstawicieli Spółki (...) nie potwierdził ich niezgodnego z normami prawa karnego udziału w czynie zarzuconym oskarżonemu.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się także na dowodach z dokumentów, w tym dotyczących osoby oskarżonego, a także dokumentach w postaci umów zawieranych przez oskarżonego, kopii akt postępowania cywilnego i egzekucyjnego, gdyz zostały one sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami i co do ich wiarygodności nie było żadnych zastrzeżeń.

Czyn zarzucany oskarżonemu M. K. stanowi przestępstwo stypizowane w przepisie art. 300 § 2 kk. Polega ono na działaniu w celu udaremnieniu wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnieniu lub uszczupleniu zaspokojenia przez sprawcę swojego wierzyciela przez to, że usuwa on, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia. Przestępstwo to polega zatem na podejmowaniu przez dłużnika opisanych w nim działań w stosunku do składników jego majątku, które objęte zostały postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym na podstawie orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, albo zajętych formalnym aktem zabezpieczającym, a nawet "zagrożonych" zajęciem. Nie jest więc wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie V KK 226/11 ).

Oskarżony M. K. wypełnił znamiona wyżej opisanego przestępstwa. Wyzbywając się jednego ze znaczących składników swego majątku przed niekorzystnym rozstrzygnięciem, które zapadło ostatecznie kilka dni później w sprawie z powództwa Spółki (...), które przewidywał, działał w celu udaremnienia wykonania tego orzeczenia i tym samym udaremnienia zaspokojenia swego wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe należało przyjąć, iż oskarżony M. K. w dniu 05 października 2012 r. w S. działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 października 2012 r. sygn. akt VIII GC 163/11 poprzez udaremnienie zaspokojenia swojego wierzyciela – Spółka (...) z siedzibą w Ł. w ten sposób, że zbył w celu uniknięcia egzekucji zagrożony zajęciem składnik swojego majątku w postaci samochodu marki M. (...) rok prod. 2011 o nr nadwozia (...) i nr rej. (...) W sprzedając go za kwotę 147.000 zł, którą to czynność potwierdza faktura VAT nr (...) MARŻA opłacona w dniu 17 października 2012 r., nie zaspakajając swojego wierzyciela Spółka (...) z siedzibą w Ł., czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 kk.

Sąd przypisał winę oskarżonemu w odniesieniu do tak opisanego czynu, bowiem brak jest okoliczności, których zaistnienie skutkowałoby jej wyłączeniem. Nie zaistniały również okoliczności wyłączające bezprawność działania oskarżonego. Nadto należy wskazać, iż okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, iż M. K. działał umyślnie, tzn. chciał go popełnić.

Czyn oskarżonego należało ocenić jako znacznie społecznie szkodliwy, zwłaszcza, że swoim działaniem chciał uniknąć konsekwencji swego wcześniejszego nieuczciwego postępowania, gdy pokrzywdzonej Spółce sprzedał pojazd, który posiadał wady, które przed nabywcą ukrył.

Przy wymiarze kary za wyżej opisane i zakwalifikowane przestępstwo Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu, motywację i sposób zachowania zarówno w czasie dokonywania czynu, jak i po jego popełnieniu. Sąd uwzględnił również stopień zawinienia oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał jego uprzednią karalność, chociaż miała ona miejsce już po przedmiotowym czynie. Nadto nie bez znaczenia pozostaje wartość szkody, którą oskarżony spowodował swoim zachowaniem, która nie była mała nawet przy uwzględnieniu, iż wierzyciel miał możliwość częściowego zaspokojenia się ze sprzedaży pojazdu, który był przedmiotem transakcji pomiędzy nim a oskarżonym, od umowy, której skutecznie Spółka (...) odstąpiła. Nie bez znaczenia pozostaje i to, że oskarżony działał w poczuciu bezkarności.

Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał to, iż prowadzi on aktualnie ustabilizowany sposób życia, nie jest nadto osobą aż nadto zdemoralizowaną, a w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu nie był osobą karaną.

Powyższe okoliczności uzasadniały wymierzenie M. K. kary 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sądu będzie oddziaływać prewencyjnie zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym, będąc zarówno nauką dla oskarżonego, jak i kształtując w społeczeństwie poczucie sprawiedliwości oraz praworządności i tym samym właściwy stosunek do prawa.

Sąd uznał jednakże za zasadne warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, za czym przemawia przede wszystkich to, że oskarżony w okresie próby będzie miał możliwość uregulowania należności wynikających z wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VIII GC 163/11, co byłoby znacznie utrudnione w sytuacji jego pozostawania w zakładzie karny. Sąd wprawdzie nie nałożył takowego obowiązku w wyroku, gdyż sprzeciwia się temu przepis art. 415 § 1 kpk, który stanowi, że nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Taka sytuacja ma zastosowanie w realiach niniejszej sprawy, gdyż o należności wobec Spółka (...) (...) orzeczono właśnie we wspomnianym wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie. Sąd uznał zatem, że w przypadku oskarżonego, dla którego niniejsze postępowania niewątpliwe było już nauką, zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Już sama groźba ewentualnego wykonania kary dla M. K., którego nie można uznać za sprawcę wysoce zdemoralizowanego, będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary w szczególności w zakresie zapobieżenia popełnienia przez niego kolejnych przestępstw. Zdaniem Sądu okres warunkowego zawieszania wykonania kary w wymiarze 3 lat, na ustalenie którego miała znaczenie także późniejsza karalność oskarżonego, pozwoli zweryfikować to, czy oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, czy też nie.

Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności Sąd wskazał przepis art. 69 § 1 i 2 kk oraz 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. ( punkt II wyroku w tym zakresie został sprostowany postanowieniem z dnia 13 października 2015 r. ) z racji tej, iż przepisy te były względniejsze dla oskarżonego, gdyż w przypadku warunkowego zawieszenia kary nie wymagały obligatoryjnego w oparciu o przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od 01 lipca 2015 r. nałożenia na niego obowiązków wynikających z art. 72 § 1 kk.

Nie znajdując przesłanek do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, gdyż oskarżony jest osobą zdolną do pracy oraz osiągającą dochody, a więc będzie w stanie je ponieść - Sąd zasądził je od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa na podstawie przepisu art. 627 kpk.