Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Krystyna Hadryś

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K.

przeciwko E. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. akt II C 3977/13

oddala apelację

SSO Krystyna Hadryś

Sygn. akt III Ca 835/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 2 sierpnia 2013 r. powód – Kancelaria (...) Spółka Akcyjna w K. domagał się zasądzenia od pozwanej E. Z. na swoją rzecz kwoty 860,88 zł wraz z umownymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwana oraz cedent wierzytelności zawarli umowę pożyczki na kwotę 500 zł w dniu 29 marca 2013 r., na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną i zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie. Wskazał, że strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Należność, mimo wezwania, nie została uregulowana. Wyjaśnił, że w dniu 17 czerwca 2013 r. cedent zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz prawa i obowiązki wynikające z umowy zawartej ze stroną pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Podał, że zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu, wynosi obecnie 860,88 zł, w tym prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 360,88 zł.

Na rozprawę wyznaczoną na dzień 13 listopada 2014 r. pozwana nie stawiła się, nie złożyła wyjaśnień ani nie zażądała rozpoznania sprawy pod jej nieobecność.

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, że po przekazaniu sprawy przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód do Sądu Rejonowego w Gliwicach zgodnie z właściwością powód nie załączył do pozwu dowodów stanowiących dokumenty, a wskazanych w pozwie składanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Zarządzeniem z dnia 25 września 2014 r., doręczonym w dniu 2 października 2014 r., powód został zobowiązany do przedłożenia dowodów wymienionych w pozwie, w terminie 7 dni pod rygorem pominięcia. Zarządzenie nie zostało wykonane do dnia rozprawy przez stronę powodową. W związku z tym na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. Sąd pominął dowody z dokumentów wymienionych w pozwie wobec ich nie przedłożenia na wezwanie Sądu.

W związku z tym, że do pozwu nie dołączono żadnego dokumentu, który potwierdzałaby istnienie i wysokość zobowiązania pozwanej, a także nie wskazano, w jaki sposób została obliczona kwota dochodzona pozwem, nie można uznać twierdzeń powoda za uzasadnione, a żądanie jako wykazane. Brak było też informacji o warunkach zawarcia umowy. Tym samym roszczenie powoda nie poddawało się kontroli Sądu Rejonowego, a Sąd nie mógł dokonać oceny zasadności powództwa. Mając na uwadze wskazane okoliczności Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione (art. 6 k.c.).

Rozstrzygnięcie to zaskarżył powód wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a to art. 339 § 2 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie powództwa wyrokiem zaocznym w całości w sytuacji, gdy zasadność powództwa nie budzi wątpliwości.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym, a Sąd Odwoławczy

nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Artykuł 505 ¹³ § 1 k.p.c. jest przepisem szczególnym do art. 387 § 1 k.p.c.

Jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Mając na względzie powyższe unormowania, Sąd Odwoławczy dokonując oceny całości ustaleń i oceny prawnej uznał, że apelacja powoda jest nieuzasadniona i jako taka nie może odnieść w żadnym zakresie oczekiwanego przez skarżącego skutku.

Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda.

Poczynione ustalenia faktyczne mają swoją podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny, zaś informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych zostały przez Sąd I instancji ocenione prawidłowo. Swobodna ocena wiarygodności i mocy dowodów dokonana przez ten Sąd nie wykracza poza uprawnienia wynikające z art. 233 k.p.c. Z tych względów Sąd Okręgowy w całości przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, iż na terminie rozprawy w dniu 12 sierpnia 2014r. Sąd Rejonowy postanowił zobowiązać powoda do przedłożenia dowodów wymienionych w pozwie w terminie 8 dni pod rygorem ich pominięcia. Zarządzenie nie zostało wykonane we wskazanym terminie stronę powodową, wobec czego na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. Sąd pominął dowody z dokumentów wymienionych w pozwie, jako mające wykazać zasadność twierdzeń powoda.

Podkreślenia wymaga, iż Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 września 1997r. w sprawie o sygn. I CKU 115/97 wskazał jednoznacznie, iż w wypadku uzasadnionych wątpliwości nie można wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości.

Podobnie w wyroku z dnia 20 października 1998r. w sprawie I CKU 85/98 Sąd Najwyższy wskazał, że niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, podzielić należy pogląd Sądu Rejonowego, iż w niniejszej sprawie do pozwu nie dołączono żadnego dokumentu, który potwierdzałaby istnienie i wysokość zobowiązania pozwanej. Nie wskazano w jaki sposób została obliczona kwota dochodzona pozwem, brak również informacji o warunkach zawarcia umowy. Sąd Odwoławczy uznał, że okoliczności podniesione w pozwie wzbudzały uzasadnione wątpliwości co do zasadności i wysokości roszczenia powoda, wobec czego koniecznym było wyjaśnienie powstałych wątpliwości. Sąd Rejonowy trafnie wezwał powoda do przedłożenia dokumentów wymienionych w pozwie, zakreślił realny termin wykonania zobowiązania, jednak powód nie wywiązał się z tego zobowiązania.

Sąd Odwoławczy uznał za zasadne wskazać, iż stosownie do art. 6 k.c. powód jako strona inicjująca postępowanie sądowe, występująca z żądaniem opartym na twierdzeniu zapłaty pozwanej określonej kwoty, zobligowany był do udowodnienia faktu, z którego wywodzi takie skutki prawne. Wynika to wprost z treści tego przepisu i nie budzi wątpliwości interpretacyjnych, gdy odniesie się zasady prawa materialnego do procesowego uregulowania w art. 232 k.p.c.

W świetle prawidłowo dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych

w sprawie, zastosowanie prawa materialnego stanowiącego podstawę zaskarżonego orzeczenia, w ocenie Sądu Odwoławczego jest prawidłowe.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powoda jako bezzasadną oddalono w oparciu o art. 385 k.p.c.

SSO Krystyna Hadryś