Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 stycznia 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, XII Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: SSR Łukasz Franckiewicz

Protokolant: Marta Zalewska

przy udziale A. B. Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia – Psiego Pola

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 czerwca, 20 lipca, 19 września, 17 października, 30 listopada, 07 grudnia 2012 roku oraz 04 stycznia 2013 roku sprawy

1. T. S.(S.)

urodzonego (...) we W., syna E. i I. z domu R., PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 05 lutego 2012 r. we W. groził pozbawieniem życia funkcjonariuszom policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę spełnienia,

- to jest o czyn z art. 224 § 2 k.k.

II. w dniu 05 lutego 2012 r. we W. znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych,

- to jest o czyn z art. 226 § 1 k.k.

2. P. D. (1) (D.)

urodzonego (...) w O., syna P. i A. z domu Ł., PESEL (...)

III. w dniu 05 lutego 2012 r. we W. groził pozbawieniem życia funkcjonariuszom policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę spełnienia,

- to jest o czyn z art. 224 § 2 k.k.

IV. w dniu 05 lutego 2012 r. we W. znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych,

- to jest o czyn z art. 226 § 1 k.k.

V. w dniu 05 lutego 2012 r. we W. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji post. M. G. (1) poprzez pchnięcie go rękami podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych,

- to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k.

* * * *

I.  uznaje oskarżonego T. S. za winnego tego, że w dniu 05 lutego 2012 r. we W. groził pozbawieniem życia funkcjonariuszom policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę spełnienia oraz znieważył ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, tj. przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  uznaje oskarżonego P. D. (1) za winnego tego, że w dniu 05 lutego 2012 r. we W. groził pozbawieniem życia funkcjonariuszom policji post. M. G. (1) oraz post. P. B. w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę spełnienia oraz znieważył ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, tj. przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznaje oskarżonego P. D. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu P. D. (1) kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu P. D. (1) kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

VI.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu P. D. (1) karę 150 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonych oskarżonym T. S. oraz P. D. (1) kar grzywny zalicza okresy ich zatrzymania w dniach od 04 do 05 lutego 2012r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty procesu w kwotach:

- od oskarżonego T. S. 180 (stu osiemdziesięciu) złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 100 (stu) złotych;

- od oskarżonego P. D. (1) 560 (pięciuset sześćdziesięciu) złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 480 (czterystu osiemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt XII K 289/12

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. uzasadnienie dotyczy oskarżonego P. D. (1).

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

W nocy z 4 na 5 lutego 2012r. w mieszkaniu P. D. (1) przy ul. (...) we W. miała miejsce libacja alkoholowa, w czasie której biesiadnicy puszczali głośno muzykę. W libacji uczestniczył oskarżony P. D. (1) i oskarżony T. S..

Na skutek zgłoszenia o zakłócaniu ciszy nocnej przez jednego z mieszkańców na miejsce przybyli umundurowani funkcjonariusze Policji post. M. G. (1) i post. M. B..

/Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. D. (1) k. 43 – 46, 47 – 48, 84 - 85;

zeznania świadków: - M. G. (1) k. 4 – 7, 43 – 46, 105 - 106;

- M. B. k. 10 – 12, 47 – 48, 104 - 105;

- P. D. (2) k. 15 – 16, 112 - 114;

- I. K. k. 17 – 18, 108 - 109/

Policjanci poprosili obu oskarżonych o okazanie dokumentów. P. D. (1)zaprosił policjantów do mieszkania, wskazując, że tam znajdują się dokumenty. P. D. (1)przekazał swój dowód osobisty policjantom, a po chwili zażądał jego zwrotu. P. D. (1)i T. S.stali się wówczas wobec policjantów agresywni i wulgarni, próbując wymusić od nich podania danych osoby zgłaszającej zakłócanie przez nich ciszy nocnej. Oskarżeni powoływali się na posiadane znajomości w policji. Zwracali się do M. G. (1)i M. B.słowami: „znam wasze mordy i was znajdę, kibice (...)was znają i zajebią, my jesteśmy kibicami i zapamiętaliśmy wasze dane, znamy wielu oficerów na S.i macie już przejebane, już nie pracujecie”. Wyzywali też policjantów słowami: (...)

W mieszkaniu zaczęła płakać małą córka oskarżonego P. D. (1) (2 i pół roku) i M. G. (1) oraz M. B. poprosili oskarżonych o opuszczenie mieszkania, gdzie zamierzali kontynuować interwencję. Po wyjściu na klatkę schodową oskarżeni stanęli w sposób uniemożliwiający przejście policjantom. Oskarżony T. S. krzyczał w kierunku funkcjonariuszy „weź gnata i strzel mi w łeb, zabij mnie, bo inaczej ja cię zabiję”, a następnie podciągnął rękawy kurtki i stanął w pozycji do walki. Oskarżony P. D. (1) ponownie żądał podania danych osoby zgłaszającej zakłócanie ciszy nocnej słowami: „mówcie kto to zrobił, bo inaczej was zajebię”.

Z uwagi na zaistniałą sytuację policjanci postanowili się wycofać i opuścić klatkę schodową. Aby móc opuścić budynek powiedzieli oskarżonym, że policję wzywał ktoś z górnych pięter. Wówczas oskarżony P. D. (1) popchnął post. M. G. (1) tak, że ten poleciał do tyłu.

Oskarżeni ruszyli klatką schodową na górę, lecz gdy zobaczyli, że policjanci opuszczają budynek ruszyli za nimi. Po opuszczeniu budynku oskarżeni uniemożliwiali policjantom wejście do radiowozu stając przy jego drzwiach.

Policjanci pieszo udali się w kierunku ul. (...) wzywając wsparcie przez posiadaną przy sobie radiostację.

/Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonych: - P. D. (1) k. 43 – 46, 47 – 48, 84 - 85;

- T. S. k. 33 – 34, 84;

zeznania świadków: - M. G. (1) k. 4 – 7, 43 – 46, 105 - 106;

- M. B. k. 10 – 12, 47 – 48, 104 - 105;

- P. D. (2) k. 15 – 16, 112 - 114;

- I. K. k. 17 – 18, 108 - 109/

Na skutek wezwania wsparcia na miejsce zdarzenia przyjechały dwa nieoznakowane radiowozy. Policjanci dokonali zatrzymania oskarżonych stosując chwyty obezwładniające, gaz pieprzowy oraz kajdanki. Mimo założenia z przodu ciała kajdanek oskarżonemu P. D. (1) nadal szarpał się on z policjantami. Policjanci położyli oskarżonego na ziemi i przepięli mu kajdanki, zapinając je z tyłu ciała. Oskarżeni zostali przewiezieni do Izby Wytrzeźwień.

/Dowód: zeznania świadków: - M. G. (1) k. 4 – 7, 43 – 46, 105 - 106;

- M. B. k. 10 – 12, 47 – 48, 104 - 105;

- M. Ł. k. 22 – 23, 106;

- P. W. k. 23, 106 - 107;

- M. G. (2)k. 53 – 54, 107 - 108/

W chwili zdarzenia oskarżony P. D. (1) posiadał 0,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

/Dowód: zeznania świadka M. G. (1) k. 4 - 7/

Podczas zatrzymania P. D. (1) doznał obrażeń w postaci podbiegnięć krwawych na grzbiecie i obu ramionach oraz licznych rozsianych powierzchownych i głębszych otarć naskórka obu kończyn górnych – co spowodowało naruszenie czynności narządów jego ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni.

/Dowód: świadectwo sądowo – lekarskich oględzin ciała k. 82/

Oskarżony P. D. (1) jest żonaty. Na utrzymaniu ma dwoje dzieci w wieku 3 i 10 lat. Prowadzi działalność gospodarczą, deklaruje dochód 8.000 zł miesięcznie netto. Był uprzednio karany sądownie.

/ Dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. D. (1) k. 83/

dane o karalności k. 36/

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony P. D. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Początkowo odmówił składania jakichkolwiek wyjaśnień. W czasie konfrontacji z pokrzywdzonymi wyjaśnił, że zaprosił policjantów do swojego mieszkania i szukał dokumentów. Wówczas obudziły się jego dzieci, więc oskarżeni z policjantami wyszli na korytarz. P. D. (1) zażądał wówczas od policjantów wydania swojego dowodu osobistego i wylegitymowania się. Policjanci nie wiedzieli, co mają robić i stwierdzili, że wezwą posiłki. Jeden z policjantów schował dowód osobisty oskarżonego do notatnika i zaczął schodzić na dół. Oskarżony zszedł na dół za policjantami i wyszedł z budynku. Wówczas usłyszał słowa „będzie strzelał”. Rozłożył wówczas ręce, mówiąc „no to, kurwa, strzelaj do bezbronnego człowieka”. Któryś z policjantów psiknął oskarżonego gazem. Oskarżony wszedł do stojącej nieopodal karetki pogotowia. Zostały mu wówczas założone kajdanki. Wskazał, że nie znieważył P. B., zaprzeczył popchnięciu policjanta oraz formułowaniu gróźb pod ich adresem. Wskazał, że jeśli znieważył policjanta, to tylko M. G. (1), który był wobec niego wyniosły.

Składając wyjaśnienia przed Sądem, oskarżony P. D. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Podtrzymał wersję wydarzeń przedstawioną w toku postępowania przygotowawczego. Wskazał, że mówiąc w toku dochodzenia, że mógł ubliżyć policjantowi miał na myśli używanie wulgaryzmów, ale nie pod adresem policjantów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. D. (1) jedynie w zakresie, w jakim zgodne są one z ustalonym stanem faktycznym. Oskarżony nie kwestionował, iż brał udział w krytycznym zajściu. Jego wyjaśnienia w tym zakresie zasługują na wiarę. Pozostała część wyjaśnień oskarżonego P. D. (1) nie zasługuje na wiarę. Oskarżony zaprzeczał w nich, choć nie konsekwentnie, popełnieniu zarzucanych mu zachowań. W toku dochodzenia nie wykluczył, iż mógł ubliżyć jednemu z pokrzywdzonych, natomiast przed Sądem wyjaśnił, że miał na myśli używanie wulgaryzmów, ale nie pod adresem policjantów.

Wyjaśnienia oskarżonego P. D. (1)pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków P. B., M. G. (1), M. Ł.i P. W.. Świadkowie ci szczegółowo, szczerze, logicznie, spójnie i konsekwentnie przedstawili przebieg interwencji, w której brali udział. Ich zeznania zasługują na wiarę Sądu.

Sąd uwzględnił również wyjaśnienia T. S., który w całości przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Co prawda, odmówił on składania wyjaśnień i przekazał Sądowi swej relacji co do przebiegi krytycznego zajścia, to jednak przyznał się w całości do zarzucanych czynów, wyraził szczerą skruchę, przepraszając pokrzywdzonych. Z takiego zachowania tego oskarżonego należy również wnioskować, że wersja wydarzeń zaprezentowana przez P. D. (1) nie polega na prawdzie.

Szczególnej wartości dowodowej nie przedstawiały zeznania świadków P. D. (2), I. K.i M. G. (2). Świadkowie ci bądź nie zaobserwowali przebiegu zdarzenia, bądź nie chcieli swą relacją obciążać oskarżonych, którzy są ich sąsiadem, bądź znajomymi.

Sąd pominął zeznania świadka E. P.. Świadek jako konkubina oskarżonego T. S. skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań.

Rekonstruując stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonej w sprawie dokumentacji w postaci danych o karalności oskarżonych, danych osobopoznawczych.

Na podstawie zrekonstruowanego stanu faktycznego i przeprowadzonej oceny dowodów Sąd uznał, iż wina i sprawstwo oskarżonego P. D. (1) nie budzi wątpliwości.

Równocześnie Sąd uznał, iż koniecznym jest dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego. Jeżeli działanie sprawcy polega na jednej lub wielu następujących po sobie wypowiedziach zawierających zniewagi lub groźby bezprawne skierowane pod adresem funkcjonariusza publicznego i realizujące znamiona typów czynów zabronionych określonych w art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k., to przyjąć należy, iż stanowi ono jedno przestępstwo podlegające kumulatywnej kwalifikacji z obu wspomnianych powyżej przepisów (wyrok Sądu Najwyższego z 22 czerwca 1999r., III KKN 376/97, OSNKW 1999, nr 9 – 10, poz. 55). Z tych względów Sąd uznał, że zachowania oskarżonego P. D. (1) opisane w punktach III i IV aktu oskarżenia stanowią jedno przestępstwo podlegającej kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

Nie budzi wątpliwości Sądu kwalifikacja ostatniego z przypisanych oskarżonemu przestępstw. Podczas krytycznego zajścia naruszył on nietykalność cielesną M. G. (1) poprzez popchnięcie go. Zachowanie oskarżonego odpowiada zatem kwalifikacji z art. 222 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu kary za przypisane mu przestępstwa, Sąd mając na uwadze ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. karą pozbawienia wolności do lat 3 oraz z art. 222 § 1 k.k. – karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3, wymierzył oskarżonemu kary – odpowiednio: 6 i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary Sąd potraktował jako okoliczność obciążającą uprzednią karalność oskarżonego P. D. (1) i brak jakiejkolwiek skruchy. Powyższe okoliczności powodują, iż wymierzona mu kara musi różnić się od kary wymierzonej oskarżonemu T. S., który przyznał się do winy, wyraził szczerą skruchę, a podczas rozprawy osobiście przeprosił pokrzywdzonych.

Analiza elementów strony podmiotowej i przedmiotowej czynów oskarżonego, prowadzi do przekonania, iż kary te będą współmierne do stopnia szkodliwości społecznej czynu i stopnia jego zawinienia, a także uczynią zadość wymaganiom prewencji indywidualnej i ogólnej.

Orzekając karę łączną Sąd zastosował zasadę częściowej absorpcji, wymierzając karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu zastosowanie zasady kumulacji przekraczałoby potrzeby resocjalizacji, zaś kara łączna wymierzona na zasadzie absorpcji prowadziła by do przekonania o nieponoszeniu odpowiedzialności za jedno z przestępstw.

Równocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż w odniesieniu do oskarżonego P. D. (1) istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, że pomimo nie wykonania kary pozbawienia wolności będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa, wobec czego warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres trzech lat próby.

Sąd uznał również za celowe wymierzenie oskarżonemu kary grzywny – 150 stawek po 20 złotych. Wysokość kary grzywny uzasadniają również osiągane przez oskarżonego dochody – 8.000 złotych miesięcznie netto.

Równocześnie, po myśli art. 63 § 1 k.k., Sąd zaliczył na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny okres jego zatrzymania w dniach 04. – 05.02.2012r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., zasądzając na rzecz Skarbu Państwa kwotę 560 złotych, w tym opłatę w kwocie 480 złotych.

Z./

1. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego P. D. (1) – adw. E. B.;

2. kal. 14 dni od doręczenia.