Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

04 sierpnia 2015

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Katarzyna Kudzia

po rozpoznaniu na rozprawie 28 lipca 2015 we Wrocławiu

sprawy z powództwa B. F.

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W.

o stwierdzenie nieważności uchwały

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda B. F. na rzecz pozwanego Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. kwotę 197 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 1039/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 03 lipca 2014 powód B. F. wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Nadzorczej pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. numer (...) z 16 października 2012 w sprawie nałożenia dodatkowych opłat z tytułu niezłożenia w terminie deklaracji o ilości osób zamieszkujących w danym lokalu. Powód domagał się również zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania powód podał, że w wyniku podjęcia zaskarżonej uchwały obciążony został przez pozwanego obowiązkiem zapłaty kwoty 7.524,12 zł, albowiem nie dokonał terminowego złożenia oświadczenia o ilości osób zamieszkujących w jego lokalu, a pozwany przyjął, iż lokal powoda zamieszkuje nie jedna, a cztery osoby. Pozwany nakładając hipotetyczną opłatę nieznajdującą umocowania w stanie rzeczywistym zmierza jedynie do uzyskania dodatkowej korzyści majątkowej, co stanowi nadużycie jego podmiotowych uprawnień. Opłata dodatkowa będąca substytutem rzekomo należnego pozwanemu odszkodowania jest de facto karą pieniężną. Błędnie pozwany obowiązki swoich członków w zakresie partycypacji w kosztach związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokali zamiast w statucie uregulował uchwałą Rady Nadzorczej. Pozwany opracował swoisty produkt finansowy w celu uzyskania zysku niewynikającego ze świadczenia jakiejkolwiek dostawy lub usługi na rzecz powoda. Rada Nadzorcza nie może być uważana w świetle postanowień statutu pozwanego oraz przepisów prawa spółdzielczego za organ właściwy do indywidualnego nakładania na mieszkańców lokali określonych obowiązków finansowych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Uzasadniając odpowiedź na pozew pozwany wskazał, iż 04 grudnia 2013 powód przekazał w formie darowizny przysługujące mu własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) na rzecz syna T. F.. W związku z czym członkostwo powoda w pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej ustało. W dacie złożenia pozwu powód nie posiadał żadnego prawa w zasobach pozwanej ani też nie był jej członkiem, w konsekwencji nie ma interesu prawnego w ustaleniu nieważności uchwały. Przedmiotowa uchwała została podjęta przez właściwy organ oraz w granicach jego kompetencji. W myśl statutu w związku z przepisami prawa spółdzielczego Rada Nadzorcza uchwala wszelkie regulaminy, w tym dotyczące zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za używanie lokali. Zaskarżona uchwała nie nakłada na lokatorów dodatkowych opłat, a jedynie obliguje, na potrzeby rozliczeń kosztów związanych z eksploatacją lokalu, do podania ilości osób w nim zamieszkujących. Wiedza pozwanej co do ilości osób zamieszkujących konieczna jest z uwagi na fakt, iż rozliczania niektórych składników opłat następują w oparciu o ten właśnie wskaźnik. Przyjęcie swoistego domniemania faktycznego w przedmiocie ilości osób zamieszkujących wnika wyłącznie z zaniechania lokatorów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

Uchwałą numer (...) z 16 października 2012 w sprawie ustalania ilości osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym Rada Nadzorcza pozwanej Spółdzielni ustaliła, iż w przypadku niezłożenia na żądanie Spółdzielni oświadczenia o liczbie osób zamieszkujących w danym lokalu mieszkalnym, dla potrzeb rozliczenia kosztów związanych z eksploatacją lokalu, ustalanych na podstawie ilości osób zamieszkujących, ilość lokatorów szacowana miała być w oparciu o powierzchnię użytkową lokalu. Dla lokali o powierzchni użytkowej od 33,1 m ² do 42 m ² przyjmowano do naliczeń cztery osoby zamieszkujące. Powyższy sposób rozliczania mógł być stosowany od pierwszego dnia następnego miesiąca, w którym bezskutecznie upłynął termin do złożenia oświadczenia.

Przyczynami podjęcia uchwały były braki w dokumentacji dotyczące liczby osób zamieszkujących poszczególne lokale związane z zaniedbaniami poprzednich władz Spółdzielni oraz masowe zjawisko zaniżania przez członków liczby osób zamieszkujących lokale.

O treści uchwały pozwany informował pisemnie swoich członków, doręczając wiadomości do każdego z lokali za potwierdzeniem odbioru poprzez złożenie przez odbiorcę podpisu na liście lokatorów. W przypadku bezskuteczności doręczenia bezpośredniego informacja o uchwale przesyłana była na adres lokalu za pośrednictwem przesyłki listownej poleconej. Jeżeli przesyłka wracała niepodjęta, pozwany starał się skontaktować ze swoim członkiem przy pomocy znanych jej pracownikom numerów telefonicznych bądź za pośrednictwem sąsiadów.

Od daty podjęcia uchwały do jej wejścia w życie liczba zgłoszonych mieszkańców wzrosła o 350 osób.

(dowód: uchwała numer (...) Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. k. 5,

przesłuchanie Wiceprezesa Zarządu pozwanej M. K. elektroniczny protokół rozprawy z 25 czerwca 2015 00:02:15- 00:37:18 k. 111-113)

Zgodnie z postanowieniami statutu pozwanego obowiązującego w dacie wydania uchwały numer (...) do kompetencji Rady Nadzorczej należało między innymi uchwalanie zasad gospodarki finansowej Spółdzielni (§ 50 ust. 1 pkt 17), uchwalanie regulaminu rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za używanie lokali (§ 50 ust. 1 pkt 20), a także uchwalanie regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do lokali oraz pobierania opłat za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody (§ 50 ust. 1 pkt 21). Do obowiązków członka pozwanego należało między innymi terminowe to jest do ostatniego dnia każdego miesiąca za dany miesiąc uiszczanie opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na jego lokal, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie Spółdzielni oraz w zobowiązaniach Spółdzielni z innych tytułów (§ 13 ust. 1 pkt 5 statutu).

(dowód: statut Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. k. 116-136)

Na mocy § 4 pkt 4 obowiązującego od 01 marca 2012 regulaminu rozliczania kosztów zużycia wody w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. do obowiązków pozwanego należało rozliczenie kosztów dostawy wody i odbioru ścieków z użytkownikami lokali. Regulamin nakładał również na odbiorców wody obowiązek informowania Spółdzielni o każdej zmianie liczby zamieszkałych osób w lokalu (§ 5 ust. 4 regulaminu). Regulamin przewidywał dwa sposoby rozliczania zużycia wody przez odbiorców – według wskazań wodomierzy oraz ryczałtowo. W przypadku niepodania w kolejnych dwóch okresach rozliczeniowych odczytów stanu wodomierzy indywidualnych w lokalu mieszkalnym, kolejne okresy rozliczeniowe rozliczane miały być według zużycia ryczałtowego, które wynosiło 16,2 m ³ na miesiąc (§ 16 ust. 5 regulaminu).

Opłaty w wysokości ryczałtowej w pierwszej kolejności przeznaczane były na pokrycie różnicy w zużyciu wody wynikające z odczytu licznika zużycia wody dla całego budynku a sumą odczytów zainstalowanym w poszczególnych lokalach mieszkalnych wodomierzy. Wszelkie nadwyżki przeznaczane były na pokrycie różnicy pomiędzy odczytami liczników zużycia wody dla całego osiedla a odczytami liczników budynkowych i obejmowały między innnymi zużycie wody wywołane awarią sieci wodociągowej, czy też wodą pozostającą w rurach.

(dowód: regulaminu rozliczania kosztów zużycia wody w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. k. 137-143,

przesłuchanie Wiceprezesa Zarządu pozwanej M. K. elektroniczny protokół rozprawy z 25 czerwca 2015 00:02:15-00:37:18 k. 111-113)

Powód przez dwa kolejne okresy rozliczeniowe nie przedstawiał pozwanej Spółdzielni odczytów stanu zużycia wody z wodomierzy zainstalowanych w lokalu mieszkalnym numer (...) położonym we W. przy ulicy (...).

Pozwany wezwał powoda do złożenia oświadczenia o ilości osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym numer (...) położony we W. przy ulicy (...). Wezwanie doręczone zostało 09 listopada 2012. Oświadczenie nie zostało przez powoda złożone. Pozwany na podstawie uchwały numer (...) przyjął, iż w lokalu powoda zamieszkują 4 osoby i dla takiej ilości lokatorów wyliczał wysokość należnych opłat.

Pozwany raz na kwartał doręczał swoim członkom rozliczenia szczegółowe rozliczenia zużycia wody w używanych przez nich lokali.

Pismem z 25 września 2013, które powód otrzymał 30 września 2013, pozwany wezwał powoda do zapłaty kwoty 5.326,08 zł.

Powód złożył 03 października 2013 pisemne oświadczenie, iż w lokalu położonym we W. przy ul. (...) zamieszkuje jedna osoba.

Pismem z 23 października 2013 powód odwołał się od uchwały numer (...) do Walnego Zgromadzenia pozwanej. Zarząd pozwanej odmówił skierowania odwołania powoda pod obrady Walnego Zgromadzenia, wskazując, iż wniosek innego lokatora o uchylenie uchwały Rady Nadzorczej numer (...) został przez Walne Zgromadzenie oddalony 29 czerwca 2013.

Zadłużenie powoda na 31 października 2013 wynosiło 7.450,63 zł.

Pismem z 10 grudnia 2013 pozwany wezwał powoda do zapłaty zaległych opłat eksploatacyjnych, których wysokość na 30 listopada 2013 wynosiła 7.524,12 zł. Powód odmówił uregulowania swojego zadłużenia.

Powód proponował ugodowe rozstrzygnięcie sprawy wyrażając gotowość dokonania jednorazowej wpłaty kwoty 2.000 zł. Pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wskazując jedynie na możliwość rozłożenia zadłużenia na raty.

(dowód: pismo pozwanej z 21 października 2013 k. 7,

oświadczenie powoda z 03 października 2013 k. 67 akt lokalowych,

pismo powoda z 23 października 2013 k. 10, 11,

zestawienia należności z 18 listopada 2013 k. 39,

wezwanie do zapłaty z 10 grudnia 2013 k. 6,

pismo powoda z 18 grudnia 2013 k. 89 akt lokalowych,

pismo pozwanej z 15 stycznia 2014 k. 90 akt lokalowych,

pismo powoda z 29 stycznia 2014 k. 9,

pismo pozwanej z 17 marca 2014 k. 8,

przesłuchanie powoda B. F. elektroniczny protokół rozprawy z 29 kwietnia 2015 00:10:43-00:21:58 k. 104-106,

przesłuchanie Wiceprezesa Zarządu pozwanej M. K. elektroniczny protokół rozprawy z 25 czerwca 2015 00:02:15-00:37:18 k. 111-113)

04 grudnia 2013 powód darował swojemu synowi T. F. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu numer (...) położonego we W. przy ulicy (...). Powód zobowiązał się spłacić wszelkie zobowiązania wobec pozwanej.

Powód został wykreślony z rejestru członków pozwanej z dniem 04 grudnia 2013.

T. F. został przyjęty w poczet członków pozwanej na mocy uchwały Zarządu pozwanej numer (...) z 08 stycznia 2014.

(dowód: umowa darowizny z 04 grudnia 2013 k. 33-35,

wykreślenie z rejestru członków k. 95 akt lokalowych,

deklaracja przystąpienia do Spółdzielni z 19 grudnia 2013 k. 37,

pismo pozwanej z 09 stycznia 2014 k. 38,

przesłuchanie powoda B. F. elektroniczny protokół rozprawy z 29 kwietnia 2015 00:10:43-00:21:58 k. 104-106)

Na 22 kwietnia 2015 zadłużenie lokalu numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) wynosiło 2.900,69 zł.

23 kwietnia 2015 pozwany wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew przeciwko T. F. o zapłatę kwoty 2.900,69 zł.

(dowód: zestawienie zadłużenia z 22 kwietnia 2015 k. 103,

pozew z 23 kwietnia 2015 k. 101)

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się stwierdzenia nieważności uchwały numer (...) Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. z 16 października 2012 w sprawie ustalania ilości osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym. Wprawdzie w treści pozwu powód podał, iż zaskarżona uchwała wydana została w sprawie nałożenia dodatkowych opłat z tytułu niezłożenia w terminie deklaracji o ilości osób zamieszkujących w danym lokalu, jednakże nie ulegało wątpliwości, iż w rzeczywistości zaskarżona została uchwała w sprawie ustalania ilości osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym, zaś wskazanie przez powoda odmiennej nazwy było wyłącznie wynikiem błędu, na co niezbicie wskazuje numeracja uchwały, data jej podjęcia, organ pozwanej ją podejmujący, powiązanie jej treści ze stawianymi zarzutami, a także fizyczne załączenie do pozwu uchwały w sprawie ustalania ilości osób zamieszkujących w lokalu mieszkalnym.

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie znajduje swoje oparcie w treści art. 189 k.p.c. w zw. z art. 42 § 2 ustawy z 16 września 1982 prawo spółdzielcze (tekst jednolity Dz. U. z 2013, poz. 1443 ze zmianami). Z treści art. 189 k.p.c. wynika, iż powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Stąd wyrok wydany w sprawie o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu ma wyłącznie charakter deklaratoryjny, potwierdzający lub zaprzeczający istnieniu lub nieistnieniu prawa albo stosunku prawnego. Natomiast przesłanką powołania się na art. 42 § 2 prawa spółdzielczego może być niezgodność podjętej przez organ spółdzielni uchwały z przepisami ustawowymi. Sprzeczność takowa skutkuje nieważnością uchwały.

Niezasadnym okazał się w ocenie Sądu podniesiony przez pozwaną zarzut braku interesu prawnego po stronie powoda. Nie ulega wątpliwości, iż w wyniku darowania umową z 04 grudnia 2013 spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu numer (...) położonego we W. przy ulicy (...) synowi T. F. powód przestał być członkiem pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej. Słusznie zatem dokonano wykreślenia powoda z rejestru członków pozwanej. Jednakże okoliczność ta nie mogła przesądzać o braku interesu prawnego powoda w wytoczeniu niniejszego powództwa. Skoro bowiem w oparciu o treść zaskarżonej uchwały pozwana wyliczyła wysokość opłat eksploatacyjnych jej należnych i domagała się ich zapłaty od powoda, miał on interes prawny w wytoczeniu powództwa.

Zaskarżona uchwała stoi zdaniem powoda w sprzeczności z art. 4 ustawy z 15 grudnia 2000 o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jednolity Dz. U. z 2013, poz. 1222 ze zmianami) oraz art. 44 i art. 46 prawa spółdzielczego .

Art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowi, iż członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Nie ulega wątpliwości, iż w obecnych realiach gospodarczych wskazanie w statucie spółdzielni mieszkaniowej kwotowo wyrażonej wysokości opłat eksploatacyjnych wymagałoby każdorazowej zmiany jego postanowień w przypadku modyfikacji wysokości któregoś ze składników opłat, chociażby w wyniku zmiany stawek stosowanych przez dostawców mediów do nieruchomości. Stąd też zazwyczaj statut spółdzielni mieszkaniowych zawiera jedynie generalne regulacje dotyczące obowiązku uiszczania przez swoich członków opłat, delegując określenie szczegółowych zasad ponoszenia opłat eksploatacyjnych do innych aktów wewnętrznie w spółdzielni obowiązujących, jak uchwały, czy regulaminy. Nie ulega wątpliwości, iż tego typu uregulowanie kwestii opłat eksploatacyjnych w znacznym stopniu usprawnia funkcjonowanie spółdzielni. Takowe rozwiązanie w sposób analogiczny znalazło zastosowanie w pozwanej Spółdzielni. § 13 ust. 1 pkt 5 statutu pozwanej obowiązującego w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały nakładał na członków Spółdzielni, a zatem również na powoda, obowiązek terminowego uiszczania opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymywaniem nieruchomości stanowiących mienie Spółdzielni oraz w zobowiązaniach Spółdzielni z innych tytułów. Opłaty należało wnosić do ostatniego dnia każdego miesiąca za dany miesiąc. Statut regulował zatem termin, do którego opłaty eksploatacyjne miały być wnoszone, a także określał generalne zasady ustalania wysokości tych opłat. W ocenie Sądu spełniony został wymóg art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Szczegółowy tryb, a przede wszystkim wysokość opłat, miała być wedle postanowień statutu ustalana w poprzez podejmowanie stosownych uchwał. Kompetencje do ich podejmowania statut powierzył Radzie Nadzorczej. Tym samym Rada Nadzorcza umocowana została między innymi do uchwalania zasad gospodarki finansowej Spółdzielni, uchwalania regulaminu rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za używanie lokali oraz uchwalania regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do lokali oraz pobierania opłat za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody. Powyższej delegacji nie sposób uznać za sprzeczną z art. 44 i 46 prawa spółdzielczego . Art. 44 przywołanej ustawy określa funkcje Rady Nadzorczej jako kontrolną i nadzorczą. Natomiast art. 46 § 1 prawa spółdzielczego zawiera katalog uprawnień Rady Nadzorczej, który nie przewidywał możliwości ustalania przez Radę Nadzorczą wysokości opłat należnych od członków spółdzielni. Tym niemniej § 2 art. 46 prawa spółdzielczego dopuszcza możliwość rozszerzenia uprawnień Rady Nadzorczej poprzez dokonanie stosownych regulacji statutowych. Wobec tego, zdaniem Sądu nie zaistniały jakiekolwiek przeszkody w możliwości ustalenia przez Radę Nadzorczą pozwanej wysokości opłat, do których pokrycia zobowiązani byli członkowie Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. skoro uprawnienia takowe wynikały z brzmienia statutu. Funkcje kontrolne i nadzorcze są wprawdzie zasadniczym i najbardziej charakterystycznym przedmiotem działania rady, jednak nie wyłącznym. Nie jest wskazane zbyt szerokie przekazywanie funkcji zarządzających radzie nadzorczej, ale nie jest kwestionowana utrwalona od dawna praktyka powierzania jej uprawnień do ustalania zasad, które precyzują w sposób ogólny elementy istotne przy kształtowaniu indywidualnych stosunków pomiędzy członkami a spółdzielnią w drodze tak zwanych uchwał normatywnych. Powierzenie radzie nadzorczej uprawnień do określania zasad naliczania opłat eksploatacyjnych mieści się w tym zakresie. Stanowisko takowe zostało wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z 12 grudnia 2012 wydanym w sprawie rozpoznawanej pod sygnaturą akt III CSK 49/12 (LEX numer 1307551).

W oparciu o regulacje statutowe Rada Nadzorcza pozwanej uchwaliła regulamin rozliczania kosztów zużycia wody w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. . Powód nie wskazał, aby zaskarżył bądź w jakikolwiek inny sposób kwestionował uchwalenie powyższego regulaminu. Uznać zatem należało, iż powód w pełni aprobował jego treść, a także legitymację Rady Nadzorczej do uchwalenia tego rodzaju regulacji. Powód zatem jako członek pozwanej był związany zarówno postanowieniami statutu, jak i uchwalanych na jego podstawie regulaminów, w tym regulaminu rozliczania kosztów zużycia wody. Na podstawie regulacji zawartych w powyższych aktach podjęta została zaskarżona uchwała numer (...). Uchwała ta przewidywała fikcję polegającą na przyjęciu określonej liczby osób zamieszkujących w danym lokalu w zależności od jego powierzchni użytkowej w przypadku niewywiązania się przez członka Spółdzielni z obowiązku złożenia oświadczenia o liczbie osób zamieszkujących w lokalu. W ocenie Sądu takowe unormowanie w żadnym stopniu nie stanowiło naruszenia jakichkolwiek obowiązujących przepisów prawa. Sporna uchwała podjęta została bowiem w celu uporządkowania kwestii rozliczeń pomiędzy Spółdzielnią a jej członkami, gdyż jak wskazał przesłuchiwany za pozwaną Wiceprezes jej Zarządu, członkowie Spółdzielni nie wywiązywali się z obowiązku aktualizowania liczby osób zamieszkujących w lokalach znajdujących się w zasobach pozwanej. W wyniku podjęcia zaskarżonej uchwały i składania stosownych oświadczeń przez członków Spółdzielni znacznie wzrosła liczba osób, które zamieszkiwały w administrowanych przez pozwaną lokalach w stosunku do danych posiadanych przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) z siedzibą we W.. Zdaniem Sądu podjęcie przez Radę Nadzorczą pozwanej 16 października 2012 uchwały numer (...) okazało się celowe i w pełni uzasadnione i w zakresie tym należało dać wiarę wyjaśnieniom przesłuchiwanego Wiceprezesa Zarządu pozwanej. Przyjęty w regulaminie rozliczania kosztów zużycia wody w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. sposób rozliczenia w drodze ryczałtu wiązał się z potrzebą ustalenia ilości osób zamieszkujących dany lokal. Zobowiązanie członków Spółdzielni do podania liczby osób zamieszkujących lokal jest prawnie dopuszczalne. Okoliczność, że możliwe jest ustalenie ilość osób zameldowanych w lokalu poprzez dane meldunkowe, w żadnym razie nie wyklucza możliwości podjęcia uchwały zobowiązującej do podania określonych informacji, potrzebnych do rozliczenia kosztów dostawy wody. Zwłaszcza, że nie ma gwarancji, iż wszystkie osoby zamieszkujące lokale wywiązały się z obowiązku zameldowania swojego pobytu, co w szczególności dotyczyć może lokali wynajmowanych. Wprowadzenie swoistego domniemania w sytuacji, gdy członek spółdzielni mieszkaniowej nie wskaże ilości osób zajmujących lokal ma na celu jedynie usprawnienie sposobu rozliczania tych kosztów. Zbliżone stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z 17 maja 2012 wydanego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt I ACa 439/12 (LEX numer 1238494).

Nie sposób również zgodzić się z zarzutami powoda jakoby zaskarżona uchwała stanowić miała dodatkowe źródło dochodu pozwanej bądź należność powoda wyliczona w oparciu o jej treść stanowić miała karę finansową. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż sam cel, dla jakiego podjęta została uchwała numer (...) twierdzeniom tym zaprzecza. Ponadto uchwała ta nie ustalała w sposób samodzielny wysokości jakichkolwiek opłat. Wysokość należności z tytułu dostaw wody naliczana była na podstawie regulaminu rozliczania kosztów zużycia wody w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. . Zaskarżona uchwała miała wobec tego regulaminu charakter jedynie pomocniczy i dotyczyła wyłącznie niewielkiego jego zakresu to jest opłat wyliczanych w sposób ryczałtowy, a nie według rzeczywistego zużycia wykazywanego przez zamontowane w lokalu urządzenia pomiarowe. Sama wysokość ryczałtu określona została również w treści przywołanego regulaminu. Domniemana liczba osób w stosunku do powierzchni użytkowej lokalu ustalona w treści przedmiotowej uchwały stanowiła jedynie mnożnik stawki ryczałtu oraz okresu trwania tego sposobu rozliczania zużycia wody. Zastosowanie zaskarżonej uchwały do wyliczenia opłaty za zużycie wody następowało wyłącznie w wyniku szeregu zaniechań członka Spółdzielni. Pierwsze zaniechanie wiązało się z objęciem opłatą w wysokości ryczałtowej w miejsce należności wyliczonej według rzeczywistego zużycia, drugie zaś było efektem niezłożenia oświadczenia o ilości aktualnie zamieszkujących w danym lokalu osób. Tym samym regulacje uchwały tej dotyczyły bezpośrednio w rzeczywistości jedynie niewielkiego kręgu osób. Uchwała przewidywała również zaprzestanie jej stosowania w stosunku do członka Spółdzielni, który oświadczenie o liczbie osób zamieszkujących lokal złożył w terminie późniejszym, począwszy od następnego miesiąca od daty złożenia oświadczenia. Nie sposób mając na względzie zasady doświadczenia życiowego przyjąć, aby pozwana notorycznie domagała się od swoich członków składania oświadczeń o ilości osób zamieszkujących lokale w nadziei na ich niezłożenie i możliwość w niektórych przypadkach naliczania wyższych niż należne opłat. Żądanie oświadczenia się w przedmiocie osób zamieszkujących w poszczególnych lokalach wystosowane zostało do członków Spółdzielni jednorazowo po podjęciu uchwały numer (...), późniejsze zaś wezwania do złożenia oświadczeń kierowane z całą pewnością byłyby jedynie w przypadku powzięcia przez pozwaną wątpliwości, co do rzeczywistej liczby osób zamieszkujących dany lokal. Trudno tym samym uznać, aby Rada Nadzorcza pozwanej podejmując uchwałę numer (...) dążyła do osiągnięcia dodatkowego dochodu, zwłaszcza że naliczane w sposób ryczałtowy opłaty przeznaczane były na pokrycie kosztów dostawy wody do nieruchomości znajdujących się w zasobach Spółdzielni, której ilość mogła różnić się od sumy wskazań liczników zainstalowanych we wszystkich lokalach. Różnice te mogły powstawać w wyniku nieszczelności bądź awarii instalacji wodociągowej na odcinku pomiędzy wodomierzem głównym, na podstawie wskazań którego dokonywane jest rozliczenie odbiorcy z dostawcą wody, a poszczególnymi lokalami. Nie sposób również tego rodzaju działaniom przypisać przymiotu kary finansowej, pomimo iż wyliczenie opłaty z tytułu dostaw wody do lokalu położonego przy ul. (...) we W. w znacznej wysokości mogło zostać przez powoda w sposób subiektywny odebrane jako jego ukaranie.

W świetle powyższych rozważań powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Powód przegrał proces w całości, zaś pozwana w tym zakresie go wygrała. Na poniesione przez pozwaną koszty składały się kwota 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Ogółem poniesione przez pozwaną koszty procesu wyniosły 197 zł.

Przyjęta stawka kosztów zastępstwa procesowego wynikała z treści § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 , poz. 490 ze zmianami).