Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokólant: aplikant radcowski Jarosław Grzybek

po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...)z siedzibą w G.

przeciwko K. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. S.na rzecz powoda B. (...)z siedzibą w G.kwotę 3.057,66 zł (trzy tysiące pięćdziesiąt siedem złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanej K. S.na rzecz powoda B. (...)z siedzibą w G.kwotę 414,80 zł. (czterysta czternaście złotych i osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 366,- zł. (trzysta sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Pozwem w elektronicznym postepowaniu upominawczym z dnia 14 maja 2014 r. skierowanym przeciwko K. S. B. (...)z siedzibą w G.wniósł o: zasądzenie kwoty 4.975,- złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a w razie wniesienia sprzeciwu o zasądzenie powyższej kwoty wraz ze zwrotem kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa prawnego i opłaty skarbowej za pełnomocnictwo w wysokości 17 zł. Powód wniósł również o dopuszczenie dowodów z załączonych dokumentów, w tym umowy o kartę kredytową z dnia 21 lutego 2008 r. oraz umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r.

W uzasadnieniu powództwa wskazano, iż w dniu 21 lutego 2008 r. pozwana zawarła z C. (...)umowę o kartę kredytową. Następnie w wyniku dokonania transgranicznego połączenia (...) Bankw P.i C. (...), (...) Bank S.A.Oddział w Polsce przejęła wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank S.A., w tym te wynikające z umowy zawartej z pozwaną. Wobec braku spłaty zadłużenia wierzytelność wynikająca z umowy została sprzedana w dniu 27 kwietnia 2012 r. stronie powodowej. Powód podniósł, iż zawierając umowę pozwana zgodziła się na jej warunki. (pozew i załączniki – 1-39)

Zarządzeniem z dnia 11 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w niniejszej sprawie i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny. (zarządzenie – k.6, postanowienie – k. 7)

Na rozprawie w dniu 8 stycznia 2014 r. oraz 4 kwietnia 2014 r. nie stawiła się żadna ze stron. (protokół – k. 53)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2008 r. pozwana zawarła ze (...) Bank S.A. umowę o kartę kredytową. Następnie Bank dokonał połączenia transgranicznego ze (...) Bank (...) (S.A.) z siedzibą w P. w wyniku czego oddział banku w Polsce przejął wszelkie prawa i obowiązki (...) Banku S.A. w tym te wynikające z umowy zawartej z pozwaną. W treści umowy wskazano, że limit jest określony według zmiennej stopy procentowej, która to w dniu zawarcia umowy wynosi 1,83% w stosunku miesięcznym i 21,96% w stosunku rocznym.

Wobec braku spłaty S. Bank (...) (S.A.) z siedzibą w P. sprzedał wierzytelność na rzecz powoda. Powód nabył wierzytelność, na którą składały się kapitał, umowne odsetki naliczone przez bank w wysokości zgodnej z treścią umowy oraz koszty poniesione przez bank z uruchomieniem oraz bieżącą obsługą kredytu. Zawierając umowę, z której wynika przedmiotowe roszczenie pozwana zgodziła się na wszystkie jej postanowienia w tym te dotyczące odsetek oraz kosztów czynności windykacyjnych.

(umowa o limit i kartę A. (...)z dnia 21 lutego 2008 r., umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r. wraz z załącznikami – k. 28-30, załączniki – k. 31)

Według wyciągu z ksiąg funduszu wystawionego w dniu 13 maja 2013 r. kwota należności głównej z tytułu cesji umowy o kartę kredytową to 3.057,66 zł., kwota odsetek to 1.585,62 zł., koszty to 331,13 zł. Łącznie zadłużenie wskazane w tym wyciągu to 4.974,41 zł. (wyciąg z ksiąg funduszu –k. 34)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy przede wszystkim w postaci umowy o kartę kredytową z dnia 21 lutego 2008 r. oraz umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r. Sąd dał im wiarę, jako że ich autentyczność, jak i wynikające z niej fakty nie budzą wątpliwości w świetle wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron dlatego też Sąd uznał wynikające z niej okoliczności za bezsporne.

Sąd zauważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie pozwana od początku nie kwestionowała swojej odpowiedzialności wobec powoda z tytułu roszczenia powstałego w oparciu o wiążącą strony umowę o kartę kredytową. Sam fakt powstania po stronie powoda roszczenia nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości biorąc pod uwagę dokumenty załączone do pozwu, niekwestionowane przez pozwaną. Postawę pozwanej, która nie zajęła stanowiska w sprawie, należało potraktować jako przystanie na twierdzenia strony powodowej. (por. art. 339 kpc w zw. z art. 230 kpc) Sporna natomiast jest wysokość należnego świadczenia. Powód domagał się jednak zasądzenia od pozwanej kwoty 4.975,- zł., z czego 3.057, 66 zł. stanowił kapitał, zaś pozostała część to odsetki umowne oraz koszty związane z czynnościami windykacyjnymi. W ocenie sądu konieczność uwzględnienia roszczenia w zakresie kapitału była bezsporna, zaś co do kwestii odsetek powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Nie wiadomo bowiem, jak odsetki te zostały obliczone, w jakiej wysokości, za jaki okres i jak zostały zarachowane wpłaty pozwanej. W świetle zaś przepisu art. 359 § 1 kpc: Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. § 2. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. § 2 ¹. Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). § 2 ². Jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne. § 2 ³. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych, także w razie dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.”

W sprawie niniejszej nie został dołączony odpowiedni regulamin (...) Banku S.A., natomiast nie może wiązać „Oświadczenie o zasadach naliczania odsetek za zwłokę”, stanowiące załącznik nr 6 do umowy sprzedaży wierzytelności, gdyż nie jest podpisane przez osoby upoważnione do jego wystawienia. Nadto brak jakiegokolwiek dokumentu, z którego to wynikałoby, co do jakiej wysokości odsetek umownych zobowiązała się do zapłaty pozwana.

Należy zauważyć, że w obecnym stanie prawnym rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Wobec powyższego obowiązek przedstawienia dowodów na poparcie prezentowanych twierdzeń spoczywa na stronach. Nadto na uwadze należy mieć treść przepisów art. 227 k.p.c. w powiązaniu z art. 6 k.c.,

Mianowicie pierwszy przepis wskazuje, że „przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.” Oznacza to, że każde twierdzenie strony oraz uczestnika postępowania powinno być poparte dowodami. Natomiast art. 6 k.c. nakłada ciężar udowodnienia faktu na osobę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (por. K. Pietrzykowski [w:] "Kodeks cywilny Komentarz" K. Pietrzykowskiego, Warszawa 2002, tom 1, str. 52, teza 3a).

Sąd podziela także stanowisko Sądu Najwyższego, w którym wskazuje on, że zasada kontradyktoryjności uwalnia sąd orzekający od odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego którego dysponentem są strony. Bierność strony w zakresie postępowania dowodowego nie zobowiązuje sądu - poza wyjątkowymi przypadkami - do prowadzenia dowodów z urzędu (wyrok SN – Izba Cywilna z dnia 15 grudnia 1998 roku, sygn. I CKN 944/97, Prok.i Pr. 1999/I l-12/38). Powyższe rozważanie dotyczą zwłaszcza sytuacji, gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

W związku z powyższym, Sąd uznał, że na stronę pozwaną nie można przerzucać ciężaru dowodu okoliczności obciążających powoda.

W ocenie Sądu powód nie wywiązał się z tego obowiązku, wskutek czego roszczenie jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku jak w punktach 1 i 2 wyroku.

Wobec powyższego strona powodowa wygrała sprawę w 61%, na jej rzecz zasądzono koszty 414,80 zł., z czego kwota 366,- zł. to koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda i odpowiednia część opłaty sądowej od pozwu. (por. art. 100 i przepis § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz. U. Nr 163 z 2002 r. poz. 1349)

Z tych względów orzeczono jak w punkcie 3 wyroku.

Z uwagi na fakt, że niniejszy wyrok jest zaoczny, nadano mu w punkcie 4 rygor natychmiastowej wykonalności na mocy art. 333 § 1 pkt. 3 kpc.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...), (...)